Według gdańszczanki Ilony Bidzan współczesny świat to bardzo osobliwe miejsce, gdzie normalnych ludzi można spotkać jedynie w szpitalu psychiatrycznym, a tzw. zdrowe społeczeństwo składa się z różnego rodzaju wykolejeńców i wariatów. Nawet jeśli ta teza ma w sobie coś z prawdy, autorka nie postarała się, aby przedstawić ją w sposób atrakcyjny dla czytelnika - jej książka bardziej przypomina scenariusz studenckiej etiudy filmowej niż prawdziwą literaturę.
Debiut literacki
Ilony Bidzan to książka bardzo skromna objętościowo, bo licząca zaledwie 50 stron. Gustowna, utrzymana w odcieniach szarości okładka i intrygujący tytuł
"Moja mała schizofrenia" przyciągają uwagę. Z informacji od wydawcy można dowiedzieć się, że autorka tworzy "boleśnie trafną metaforę życia w XXI wieku". Brzmi nieźle, więc zabieram się do czytania.
Koncept jest prosty: główna bohaterka przeprowadza się do luksusowego
apartamentowca przy ulicy Nowoczesnej. Chcąc poznać swoich nowych sąsiadów, odwiedza kolejne mieszkania i rozmawia z lokatorami. Każdy z nich jest ofiarą jakiejś odmiany współczesnych fiksacji, lęków i słabości. Mamy więc chłopaka, który przyrósł do swojego komputera i funkcjonuje jedynie w świecie wirtualnym; perfekcjonistkę, uzależnioną od pedantycznego dbania o porządek wokół siebie; jest także pracoholik i narcystyczna artystka.
W tym konglomeracie wariatów nie da się długo wytrzymać, więc główna bohaterka trafia w końcu do szpitala psychiatrycznego, który okazuje się być jej jedynym azylem.
Ta krótka opowieść miała być prawdopodobnie mocno brzmiącym moralitetem na temat powszechnie spotykanych współczesnych obsesji, doprowadzających ludzi do destrukcji.
Przyznaję, że sam pomysł na książkę jest całkiem ciekawy, ale forma i styl, jaki prezentuje autorka, pozostawiają wiele do życzenia. Czytając "Moją małą schizofrenię" nieustannie miałam wrażenie, że jestem w trakcie lektury jakiegoś pobieżnego szkicu do scenariusza studenckiej etiudy filmowej. Oto bohaterka,
biegnąca boso główną ulicą miasta. Oto wielki, modny apartamentowiec. Oto jego mieszkańcy: nieszczęśliwie zakochana dziewczyna, chorobliwie podejrzliwe małżeństwo, kobieta, dla której liczy się tylko seks. Otwierają się kolejne drzwi, szybka rozmowa z bohaterem i na koniec głos, który niczym chór z antycznej tragedii wypowiada egzaltowane słowa na temat "choroby" danego lokatora, a zarazem nieszczęść współczesnego świata.
Niestety, styl narracji i język, którego używa autorka, nie jest zbyt wysokich lotów. Momentami nijaki i banalny, momentami ocierający się o grafomanię (bohaterka wymiotując "zaznacza swoją lichą egzystencję"), osiąga apogeum w opowiadaniu "Niezapominajka", które recytuje jedna z lokatorek apartamentu. Zakochana kobieta jako piękny kwiat, który bez odpowiedniej opieki ze strony mężczyzny w końcu usycha - daję słowo, że czytając ten fragment książki Ilony Bidzan na moment przeniosłam się do czasów pierwszych literackich prób z lat podstawówki.
Ta metafora życia w XXI wieku została przedstawiona w sposób zbyt łopatologiczny i oczywisty, by móc zaintrygować czytelnika. A przecież dobre metafory mają to do siebie, że zaskakują, skłaniają do refleksji, do uważniejszego przyjrzenia się poruszanej przez autora kwestii. Po lekturze książki Ilony Bidzan miałam ochotę jedynie przytaknąć: jasne, współczesny świat jest do bani, ale chyba już to wiemy, prawda?
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy