Rock'n'roll miał się okazać przelotną modą, a przerodził się w jeden z najważniejszych (jeśli nie najważniejszy) fenomenów kulturowych XX wieku. Nie tylko świadkiem, ale i uczestnikiem tej rewolucji był gdynianin Franciszek Walicki, "ojciec chrzestny" polskiego rocka. Właśnie ukazała się jego autobiografia pt. "Epitafium na śmierć rock'n'rolla".
jeszcze nie umarł, ale już blisko
39%
jest w doskonałej formie
17%
"Żegnam czas rock'n'rolla, świat fruwających marynarek, muzykę, która była przesłaniem pokolenia. Która wywoływała furię władz, która dotarła do serc i umysłów młodych ludzi i przygotowała pole bitwy pod wydarzenia lat 80. Zapalmy znicze, rock'n'roll umiera" - mówi
Franciszek Walicki, którego zdaniem rock'n'roll musiał ustąpić muzyce rockowej podczas pierwszego festiwalu w Jarocinie.
jeszcze nie umarł, ale już blisko
39%
jest w doskonałej formie
17%
Franciszek Walicki był wszędzie tam, gdzie działo się coś ciekawego. Po wojnie przez kilkanaście lat był kierownikiem działu kulturalnego "Głosu Wybrzeża", gdzie pracował wówczas także m.in. Zbigniew Kosycarz. Walicki opisuje swoje spotkania z Agnieszką Osiecką, Jackiem Fedorowiczem czy Andrzejem Cybulskim.
"Prawdziwy" Walicki jednak debiutuje w 1956 jako współorganizator pierwszych polskich festiwali jazzowych. Choć i to była dopiero przygrywka.
Rock'n'roll, a właściwie bigbit - bo słowo rock'n'roll drażniło ówczesne władze - to było całe życie Walickiego. Sam nie był muzykiem, ale pełnił rolę kogoś w rodzaju menadżera, animatora i współtwórcy kolejnych zespołów. Nic tak nie oddaje kolorytu tamtych czasów i konfliktu młodzieży z władzami, jak cytaty z ówczesnej prasy i relacje ze spotkań z partyjniakami.
"Istnieje w muzykowaniu i tańcach moda gruba i nieprzystojna, niezgodna z cnotliwym obyczajem, a to wymyślne wyginanie się, wykrętasy i wrzaski. Odtąd więc zakazuje się surowo tych niepoczciwych postępków". Tak opisywała pierwsze koncerty bigbitowe Rada Miasta Gdańska w 1956 roku.
A gdy koncert w Katowicach grał pierwszy zespół Walickiego - Rhythm and Blues, członek PZPR wyraził się w tych słowach: "Nasza młodzież raz w tygodniu chciałaby kulturalnie wypocząć, nabrać sił do dalszej nauki i pracy. Nie interesują nas wynaturzone mody, nie chcemy rozwydrzenia i rozpasania. Wasz wczorajszy koncert był ostatnim występem waszego zespołu".
Walicki unika podawania nazwisk członków PZPR, którzy w tamtych czasach "zaszli mu za skórę", wydawali niekorzystne decyzje czy opinie. Według słów autora, niektórzy byli później członkami Solidarności lub bohaterami popkultury.
Trąci to trochę spiskową teorią dziejów i nieco infantylnym podziałem na "nas-dobrych" i "tamtych-złych".Aktywność i przebojowość Walickiego musi na każdym robić ogromne wrażenie. Był dziennikarzem, szefem sopockiego Non-stopu oraz impresario, czyli poszukiwaczem talentów. Później, w latach 70. sprowadził z Zachodu do Polski sprzęt nagłośnieniowy i zorganizował jedną z pierwszych polskich dyskotek w Hotelu Grand.
Rhythm and Bluesa zastąpili Czerwono-Czarni, z którymi występowali Wojciech Gąssowski, Karin Stanek czy Kasia Sobczyk. Walicki wykazywał się niezwykłym nosem do talentów muzycznych. Pracował przecież z Czesławem Niemenem, Krzysztofem Klenczonem, Józefem Skrzekiem i Anthimosem Apostolisem z SBB, Urszulą Sipińską, Tadeuszem Nalepą i Mirą Kubasińską. Te nazwiska można wymieniać bez końca. Niemal każdy jego projekt kończył się sukcesem, a nazwiska występujących z nim artystów popularne są do dzisiaj, choć minęło już kilkadziesiąt lat.
Jak to się stało? Jak tłumaczy w swojej książce Walicki: "Nie szukałem muzyków o nadzwyczajnych umiejętnościach.
Szukałem ludzi ambitnych, odpornych na niepowodzenia, gotowych do podjęcia ciężkiej pracy. A przede wszystkim, obdarzonych odrobiną szaleństwa".
Walicki miał szczęście poznać i pracować z wielkimi postaciami lat 60. i potrafi o tym barwnie opowiadać. Z książki dowiemy się dlaczego Leopold Tyrmand nosił kolorowe skarpetki i
jak Czesław Niemen doprowadził do łez więźniarki w Grudziądzu. Skąd się wziął pseudonim Michała Burano i skąd Tadeusz Nalepa miał pieniądze na wzmacniacze.
Ta książka to niezwykły zbiór fotografii, wspomnień i pamiątek z czasów rozwoju muzyki popularnej. Walicki był niemal wszędzie, widział wszystko. Ciąży jednak nad tą książka smuga, którą niejako tłumaczy wstęp do ostatniego rozdziału:
"Kiedy przyglądam się sobie w lustrze, nie jestem zadowolony. Oczy, kiedyś niebieskie, dziś bladoszare i bez wyrazu". Dalej czytamy: "Dawni rebelianci zapomnieli o hasłach, które kiedyś głosili, a i hasła straciły znaczenie i sens. Świat wielkich gwiazd rock'n'rolla zamyka się dziś w luksusowych
apartamentach, topi w fortunach".
Chciałoby się rzec: takie jest życie, panie Franciszku.
Rewolucja nie może trwać wiecznie. Buntują się ci, którym jest źle. Jak już im przestaje być źle, przestają się buntować. To naturalna kolej rzeczy. Kontrkultura rock'n'rollowa wyczerpała już swoje środki wyrazu, podobnie jak wcześniej stało się z kulturą baroku, romantyzmu czy oświecenia. A życie płynie dalej.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy