Najnowsza produkcja Teatru Wybrzeże - "Dziewczyna, która podeptała chleb" - to dzieło, które wymyka się klasyfikacjom. Jest to ciąg etiud, niezwiązanych ze sobą zdarzeń i pseudobaśniowych przypowieści, prowadzących widzów donikąd. Uderza intensywność barw i kolorów, zaskakuje muzyka i pomysły inscenizacyjne, poparte bardzo dobrą grą aktorską. W tym przebodźcowanym seansie brakuje tylko dramaturgii i sensu.
Oczywiście w centrum przedstawienia Teatru Wybrzeże wystawionego na scenie
Malarnia jest wierna adaptacja baśni Hansa Christiana Andersena "Dziewczyna, która podeptała chleb". Rozbito ją na kilka fragmentów i poprzeplatano zupełnie niezwiązanymi z losami bohaterki wątkami.
Wszystko w spektaklu
Mariusza Grzegorzka rozpoczyna osobliwa nauka mówienia, w której za pomocą perswazji kobieta w białym kitlu (
Małgorzata Brajner) przepędza ograniczenia pętające mowę niejakiego Mateusza (
Janek Napieralski). Ten ciekawie, dobrze zagrany prolog nie doczekał się ciągu dalszego. Motyw rozmowy i obecność osób z ograniczeniami pojawia się w spektaklu kilkakrotnie, w podobnie zaskakujących, niekiedy szalonych czy kuriozalnych wręcz epizodów (wywiad przed kamerą).
Baśń Andersena przeniesiono w realia współczesne. Tytułową dziewczynę (
Karolina Kowalska) poznajemy jako dwunastoletnią tiktokerkę, która serwuje swoim fankom tip, jak zrobić pierwszy makijaż. Później towarzyszymy jej "przemianie" w złą dziewczynę, która w wersji Teatru Wybrzeże jest egocentryczną zarozumiałą nastolatką, zwracającą uwagę na ubiór i wstydzącą się "obciachowej" matki.
W scenariuszu napisanym również przez Mariusza Grzegorzka aż roi się od młodzieżowej nowomowy, co samo w sobie brzmi nieznośnie pretensjonalnie. I taki jest chyba zamysł tego kabaretowo-komediowego wątku, prowadzonego przez ubranych w lśniące, cekinowe marynarki panów (ciekawe, bardzo efektowne kostiumy zaprojektował
Grzegorz Gonsior).
Króluje kicz osadzony w estetyce kampu i wszechobecne, atakujące zmysły wizualizacje. Można odnieść wrażenie, że wszystkiego jest tutaj za dużo - ta przesada i przerysowanie dotyczą zarówno nadmiernego przeciągania scen (cierpienie poddanego linczowi prezentera z programu "Pyszna babeczka z kubeczka") i ich liczebności, zabawy materią teatru (ostentacyjne "wychodzenie" z ról, przerywanie sceny bez puenty, wykorzystanie aktorów w roli obsługi technicznej), jak i warstwy scenograficznej, sprawiającej wrażenie zarysowanej tylko na potrzeby kilkuminutowego kabaretowego show.
Niektóre sceny ukazują mniej lub bardziej absurdalne dramaty swoich bohaterów, ale przyglądamy im się tylko przez chwilę, to jakiś strzępek historii (jak klątwa leśnej wiedźmy rzucona na pewną wieśniaczkę czy depresja ojca i desperacka próba wyrwania go z niej przez syna). Wszystko rozgrywane jest bardzo intensywnie, dynamicznie i w dyskotekowym wręcz
rytmie.
Wpływ na to mają także jaskrawe, bardzo kiczowate wizualizacje (przygotowane przez Mariusza Grzegorzka), dzięki którym spektakl mieni się wieloma kolorami, wręcz pulsuje. Ta bardzo efektowna forma w połączeniu z osobliwym komediowym seansem i groteską (jak podczas "Legendy o Panajezusowym Burku", zapożyczonej z "Chłopów" Reymonta) coraz bardziej oddala nas od głównego wątku opowieści. Co więcej, im dłużej trwa wątek "dziewczyny, która podeptała chleb", staje się on coraz mniej ciekawy. Wprawdzie bawi fakt, że w piekle, w którym się znalazła, pełno jest plastikowego popu, a uwięziona tam dziewczyna zmuszona jest śpiewać hity z playbacku. Tyle że w gonitwie nowych, coraz bardziej szalonych epizodów coraz mniej jest sensu i logiki.
Spektakl snuje się od sceny do sceny, bodźców jest coraz więcej, bo w pewnym momencie pojawia się akordeonista
Leszek Kołodziejski, znakomicie zresztą uzupełniając sceny o warstwę brzmieniową. Trzeba przyznać, że zespół Wybrzeża odnajduje w takiej grze dużą przyjemność. Znakomicie "Panajezusowego burka" odgrywa
Piotr Witkowski, przekonujący jest
Marcin Miodek, szczególnie w roli prezentera głupawego programu kulinarnego, z dużą swobodą właściwie w każdej odsłonie grają również Karolina Kowalska,
Michał Jaros czy Janek Napieralski.
Swoje dokładają również
Małgorzata Brajner,
Małgorzata Oracz,
Jerzy Gorzko i
Marek Tynda. Jednak całość jest niespójna, pozbawiona dramaturgii, a przez to coraz bardziej męcząca i irytująca. Spektakl zamknięto w kilkunastu mniej lub bardziej udanych skeczach, utopionych w sosie popkultury, z odrobiną ludowości i religijności, spiętych do tego baśniową ramą.
Premiera goni premierę. Początek roku w trójmiejskich teatrach
Dobrym podsumowaniem jest pasująca jak kwiatek do kożucha śpiewana a cappella XVI-wieczna pieśń "Już się zmierzcha" Wacława z Szamotuł w finale spektaklu. W wykonaniu aktorów Wybrzeża brzmi ona znakomicie, ale okazuje się tylko efektowną błyskotką, jak wiele innych epizodów. Jeśli "Dziewczyna, która podeptała chleb" zawiera jakieś przesłanie, na które reżyser w swoim komentarzu do spektaklu się powołuje, to zagubiono je w morzu kabaretowych scenek i dziesiątkach podrzucanych z wprawą cyrkowego żonglera tropów.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
