Dzikie pole

W odpowiedzi na walki gangów w latach 70 w Nowym Jorku, narodził się pacyfi stycznyruch kulturowy łączący trzy dyscypliny artystyczne: muzykę, taniec i graffi ti. Dziś wielu współczesnych choreografów interesuje się powstałą ćwierć wieku temu w Bronxie dyscypliną artystyczną.Podczas gdy rap szybko zyskał zainteresowanie mediów, powstające w tym czasie pierwsze choreografie hip-hopowe zajmują wciąż dość marginalne miejsce na choreograficznej mapie Francji a rosnąca w latach 80 popularność tańca hip-hop traktowana jest jako przejściowa moda. W przeciwieństwie do hip-hopu opartego przede wszystkim na improwizowanej kombinacji figur równie bogatych jak w klasycznym repertuarze, Zachód bardzo silnie przywiązany jest do koncepcji przedstawienia. Czerpiący energię i inspirację ze swojego otoczenia tancerze hip-hopowi nie organizują prób tylko nieustannie ćwiczą. Poza tym, hip-hop tańczony raczej przy ziemi jest w totalnej opozycji do oderwanego od niej neoklasycznego tańca współczesnego z lat 80.

Jednak hip-hop nie poddał się, samotnie walczył o uznanie udowadniając tym samym, że i bez medialnej popularności ruch ten nieprzerwanie się rozwija.
Po 10 latach sytuacja ulega zmianie, tancerze hip-hopowi zaczynają tworzyć własne choreografie i łączyć się w profesjonalne formacje taneczne (Black Blanc Beur, Aktuel Force, Traction).

Les Rencontres de la Villette w 1996 r. przyczyniły się do uznania tej dyscypliny jako niezależnej dziedziny artystycznej. Powstają zespoły taneczne zbliżające taniec współczesny i hip-hop, choreografowie tacy jak Régis Obadia, Abou Lagraa, Bruno Dizien, Bianca Li czy Zaza Disdier zapraszają do współpracy tancerzy hip-hopowych, którzy sami zaczynają wplatać w hip-hopowe choreografi e elementy tańca współczesnego.Zbliżenie hip-hopu i tańca współczesnego pozwoliło tej dziedzinie zyskać szacunek a figury odzwierciedlające architekturę przedmieść i ich niestabilną równowagę pomiędzywertykalnością wysokich bloków i horyzontalnością placów między nimi nabierają wartości pełnoprawnych elementów choreografi i. Nawet jeśli mentalność tancerzy baletowych i hiphopowych
nie jest taka sama, ich techniczne zdolności są równie wysokie. W przeciwieństwie do baletowej rywalizacji w hip-hopie pomimo licznych zawodów wszyscy wciąż pozostają równi a hierarchia i rywalizacja nie istnieją. Wejście hip-hopu na sceny tańca współczesnego burzy więc ukryte hierarchie w sztuce ruchu, współpraca tancerzy ulicznych z choreografami tańca współczesnego poszerza zbyt zamknięte środowisko, umożliwia wymianę technik i skłania twórców do wyjścia poza ograniczające ich ramy.

Jak zapewnia choreograf Mourad Merzouki, założyciel KÄFIG, jednej z formacji, dzięki którym taniec hip-hop wkroczył na wielkie sceny taneczne, hip-hop to nie tylko ulica i przedmieścia.To dyscyplina artystyczna, która wniosła wiele świeżości do tańca i sama się dzięki niemu wzbogaciła.


Dzikie pole - Käfig
„Dzikie pole, spektakl tancerza pochodzącego z Saint-Priest (przedmieścia
Lyonu), który stał się ambasadorem hip-hopu à la française, wyzwala tyle
ciepła, że publiczność nie może mu się oprzeć. (…) Euforia królująca na tym
dzikim polu pokazuje jak wielki jest apetyt na ruch Mourada Merzouki i zapał,
który trudno zaspokoić. (…) Poprzez Dzikie pole, twórca zespołu Käfi g (‘klatka’
z niemieckiego i arabskiego) wraca do swoich korzeni. Po pierwsze cyrk. Jako
dziecko, Mourad Merzouki uczęszczał na zajęcia akrobacji, amerykańskiego
boksu i karate. Po drugie, przedmieścia. Przedstawiane dzikie pole jest dalekim
krewnym jego otoczenia z dzieciństwa, z latarniami, które zapalało się i
gasiło kopniakiem...”
Rosita Boisseau, Le Monde


Spektakl choreografi ucznnej dla 9 artystów
Czas trwania: 65 minut
Dyrektor artystyczny/Choreografi a: Mourad MERZOUKI
Asystent choreografa: Kader BELMOKTAR
Występują:
Carima AMAROUCHE,
Mickaël ARNAUD,
Rémi AUTECHAUD,
Kader BELMOKTAR,
Olivier BOYER,
Vincent GOMEZ,
David RODRIGUES,
David SOUBIES,
Jennifer SUIRE
Twórca świateł: Yoann TIVOLI
Muzyka: AS’N z udziałem : Aurélien GALICHET (gitara & skrzypce), Yuri MARDONES
(perkusja & wokale), Frédéric PEYRON (akordeon)
Sound landscape : Frédérick MICLET
Kostiumy : Carima AMAROUCHE i Valérie ALCANTARA
Scenografia: Mourad MERZOUKI i Benjamin LEBRETON
Wykonanie dekoracji: Elisabeth BUISSON, Stéphane GUILLEMIN, Patrick LERAT,
Gilles SIMON PERRET (Acte 48)
Kierownik techniczny : Frédérick Dugied
Kierownik sceny: Stéphane GUILLEMIN
Światło : Frabrice Guibert
Dźwięk : Frédérick Miclet
Produkcja : Compagnie KÄFIG, Maison de la Danse de Lyon, Espace des Arts
– Scène nationale de Chalon sur Saône, Château Rouge – Annemasse
Z udziałem : Fundacji BNP Paribas, Beaumarchais Association
Compagnie Käfi g otrzymuje wsparcie fi nansowe z Ministerstwa Kultury –DRAC
Rhône-Alpes, regionu Rhône-Alpes i CulturesFrance. Zespół jest rezydentem
Espace des Arts – Scène Nationale w Chalon sur Saône