Tegoroczne Dni Muzyki Nowej to chyba najsłabsza odsłona w trzyletniej historii tego festiwalu. Jedynie Cikada Quartet przygotował w pełni przekonywujący, odważny i oryginalny program. Pozostali artyści zdecydowanie za rzadko wychylali się poza konwenanse i przekraczali muzyczne granice.
Zgodnie z oczekiwaniami, najważniejszym wydarzeniem festiwalu był występ
Cikada Quartet z Oslo. Zespół przedstawił program formalnie odważny, wymagający (Norwegowie grali niezwykle cicho) i wyrafinowany, ale nadal komunikatywny. W repertuarze znalazł się m.in. utwór Krzysztofa Pendereckiego eksplorujący sonorystyczne możliwości instrumentów smyczkowych. Muzycy Cikady wykazali się przy tym mistrzowskim wyczuciem brzmienia zespołu jako całości.
Zupełnie inaczej wyglądała druga część tego wieczora, gdy do Cikada Quartet dołączyli Dominik Bukowski i Leszek Możdżer. Zespół zaprezentował premierowy program autorstwa Bukowskiego i Możdżera w aranżacjach tego ostatniego. Co ciekawe, Możdżer absolutnie zdominował scenę i od tej pory wszystko działo się pod jego dyktando. Kompozycje przygotowane przez sekstet były niemal popowe, bardzo przypominające stylistycznie dokonania trio Możdżer-Danielsson-Fresco. Nic dziwnego, że publiczność zażądała bisu.
Ciekawie zaprezentował się
debiutujący na scenie zespół
Sinfonietta Pomerania. Widać było, że trójmiejscy muzycy czerpią radość z grania razem, że jest w nich energia i porozumienie. Szkoda, że premierowe kompozycje, które przygotowali (napisane na specjalne zamówienie zespołu) okazały się dość konwencjonalne. Koncert był więc zaskakująco przystępny, ale jednocześnie zadziwiająco mało realizował postulat muzyki "nowej".
Zresztą niewiele "nowego" było podczas całej tegorocznej edycji festiwalu. Nawet eksperymenty formalne przygotowane przez
Katarzynę Kadłubowską, które oscylowały na pograniczu performance i koncertu, były tak naprawdę wykonaniami klasycznych kompozycji muzyki współczesnej napisanych lata temu przez takich mistrzów jak Steve Reich czy John Cage. Z punktu widzenia edukacji muzycznej - bezcenne, bo rzadko można usłyszeć wykonania tych wielkich twórców. W utworach tych zabrakło jednak wyraźnego, odważnego głosu artystki. Młoda marimbafonistka dała jednak wyraźny sygnał, że warto obserwować jej rozwój i kolejne koncepty.
Odwaga - to zresztą słowo klucz, jeśli chodzi o tegoroczny program Dni Muzyki Nowej. Tej odwagi niestety brakowało. Nawet elektronicy -
Field Rotation i
Piano Interrupted - zagrali wyjątkowo ostrożnie. Ten pierwszy, czyli Christian Berg, na domiar złego, zagrał niemal cały koncert z playbacku. Piano Interrupted to zaś raczej grzeczny jazz z niewielką domieszką elektroniki - trio wykonał nawet cover Nirvany "Smells Like Teen Spirit".
Jeśli w rozumieniu organizatorów muzyka nowa to połączenie elektroniki z muzyką (post)klasyczną, to nieporozumieniem było zaproszenie Fina
Kimmo Pohjonena. Jego solowy performance był wprawdzie dość widowiskowy, ale pod względem muzycznym była to mieszanka popu, folku i elementów improwizacji.
Podsumowując - trudno wywnioskować z festiwalu, jak wygląda w oczach organizatorów "muzyka nowa". Różnorodność stylistyczna nie była atutem festiwalu. Niezwykle zróżnicowany program sprawiał wrażenie przygotowanego chaotycznie, bez spójnej koncepcji i wyważenia akcentów. Jedno jest jednak pewne - nie błądzi ten, kto nie szuka. Więc i tak z ciekawością pójdę na Dni Muzyki Nowej za rok.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
