Wystawa teatralna "Bogusławski 1757-1829" została zorganizowana przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie w związku z przypadającą w 2007 r. 250. rocznicą urodzin artysty. Na wystawie zaprezentowane będą sfotografowane kopie dokumentów i ikonografii teatralnej, a także pamiątek związanych z życiem i twórczością Bogusławskiego oraz z teatrem okresu stanisławowskiego i porozbiorowego. Pokazane zostaną m.in. kopie rycin, obrazów, portretów artysty, miedziorytów przedstawiających sceny ze sztuk, afiszy i programów teatralnych, listów, dokumentów związanych z działalnością teatrów, projektów scenografii, pamiątek rodzinnych.
Wojciech Bogusławski (9 IV 1757 Glinne / k. Poznania - 23 VII 1829 Warszawa), uważany za ojca sceny narodowej trzykrotny dyrektor Teatru Narodowego, aktor, śpiewak, dramatopisarz, tłumacz, założyciel pierwszej Szkoły Dramatycznej, kształcącej polskich aktorów. Pod jego dyrekcją (1790-1794) Teatr Narodowy w ostatnich latach Rzeczypospolitej pełnił nie tylko artystyczną, ale obywatelską i społeczną misję. Najsłynniejsze dzieło Bogusławskiego, opera "Cud mniemany, czyli krakowiacy i górale", wystawiona została w przededniu powstania kościuszkowskiego, i zdjęta przez cenzurę po trzech przedstawieniach. W okresie zaborów, w latach 1799 - 1814, Bogusławski jako dyrektor Teatru Narodowego wystawiał repertuar rodzimy po polsku, a także tłumaczył, przerabiał i dostosowywał do polskich realiów sztuki francuskie, niemieckie, angielskie i włoskie. Występował wraz z "aktorami narodowymi" w wielu miastach: we Lwowie, Poznaniu, Wilnie, Grodnie, Kaliszu, Białymstoku, Krakowie i Gdańsku. Zakładał tam, gdzie było to możliwe polskie sceny, które później często funkcjonowały jako samodzielne placówki. W 1811 r. zorganizował pierwszą w Polsce Szkołę Dramatyczną; napisał także podręcznik gry aktorskiej Pt.: "Dramaturgia, czyli nauka sztuki scenicznej". Pod koniec życia spisał i wydał "Dzieje Teatru Narodowego" oraz swoje "Dzieła Dramatyczne". Ostatni raz wystąpił na scenie w 1827 roku.
Wystawa czynna:
wtorek - niedziela 11.00 - 18.00
Wojciech Bogusławski (9 IV 1757 Glinne / k. Poznania - 23 VII 1829 Warszawa), uważany za ojca sceny narodowej trzykrotny dyrektor Teatru Narodowego, aktor, śpiewak, dramatopisarz, tłumacz, założyciel pierwszej Szkoły Dramatycznej, kształcącej polskich aktorów. Pod jego dyrekcją (1790-1794) Teatr Narodowy w ostatnich latach Rzeczypospolitej pełnił nie tylko artystyczną, ale obywatelską i społeczną misję. Najsłynniejsze dzieło Bogusławskiego, opera "Cud mniemany, czyli krakowiacy i górale", wystawiona została w przededniu powstania kościuszkowskiego, i zdjęta przez cenzurę po trzech przedstawieniach. W okresie zaborów, w latach 1799 - 1814, Bogusławski jako dyrektor Teatru Narodowego wystawiał repertuar rodzimy po polsku, a także tłumaczył, przerabiał i dostosowywał do polskich realiów sztuki francuskie, niemieckie, angielskie i włoskie. Występował wraz z "aktorami narodowymi" w wielu miastach: we Lwowie, Poznaniu, Wilnie, Grodnie, Kaliszu, Białymstoku, Krakowie i Gdańsku. Zakładał tam, gdzie było to możliwe polskie sceny, które później często funkcjonowały jako samodzielne placówki. W 1811 r. zorganizował pierwszą w Polsce Szkołę Dramatyczną; napisał także podręcznik gry aktorskiej Pt.: "Dramaturgia, czyli nauka sztuki scenicznej". Pod koniec życia spisał i wydał "Dzieje Teatru Narodowego" oraz swoje "Dzieła Dramatyczne". Ostatni raz wystąpił na scenie w 1827 roku.
Wystawa czynna:
wtorek - niedziela 11.00 - 18.00
Filmy