Prezydent Miasta Sopotu oraz Bałtycka Agencja Artystyczna Bart zapraszają na Sopocki Festiwal Operowy 2005
Boris Ejfman - ANNA KARENINA - Balet Borisa Ejfmana w dwóch aktach według powieści Lwa Tołstoja - ostatnia impreza odbywająca się w ramach SFO 2005
Inscenizacja i choreografia BORIS EJFMAN
Muzyka PIOTR CZAJKOWSKI
Scenografia SŁAWA OKUNIEW
Prapremiera - Teatr Konserwatorium, Sankt Petersburg, 31 marca 2005
Premiera amerykańska - City Center, Nowy Jork, 24 maja 2005
Premiera europejska - Teatr Wielki - Opera Narodowa, Warszawa, 10 września 2005
Wykonawcy:
ANNA KARENINA - WERA ARBUSOWA, WRONSKI - ALEXEI TURKO, KARENIN - OLEG MARKOV, oraz zespół Sanktpetersburskiego Teatru Baletu Borisa Ejfmana
Czytając Tołstoja, czuje się niewiarygodne przejęcie autora psychologicznym światem jego bohaterów oraz zdumiewającą subtelność i dokładność, z jaką odzwierciedla on życie Rosji.
Powieść Anna Karenina nie tylko głęboko wnika w psychologiczny świat bohaterki, ale także daje nam prawdziwie psychoerotyczną analizę jej osobowości. Nawet w literaturze współczesnej nie znajdziemy podobnych namiętności, przeobrażeń, fantasmagorii. Wszystko to stało się przedmiotem moich przemyśleń choreograficznych. I mam nadzieję, że w istocie swej pozostają one zbieżne z tym, co niepokoiło Lwa Tołstoja.
Balet - to szczególe pole realizacji dramatów psychologicznych, możliwość zagłębienia się w podświadomość. Każdy nowy spektakl to pogrążanie się w nieznanym. Powieść Anna Karenina interesowała mnie od zawsze. Uporządkowany rytm życia rodziny Kareninów: państwowa służba głowy domu, troska o syna i byt Anny, surowe przestrzeganie konwenansów - stwarzały iluzję harmonii i spokoju. Namiętność Anny do Wrońskiego zrujnowała ten porządek. Szczerość uczuć zakochanych odrzucała, przerażała jawnością. Hipokryzję Karenina akceptowali wszyscy, oprócz Anny. Dla niej ważniejsze było uczucie do ukochanego mężczyzny niż obowiązki matki wobec syna. A tym samym skazywała siebie na życie wyrzutka. Nie znajdowała szczęścia ani w podróżach, ani w bogatej posiadłości, ani w zwykłych salonowych uciechach. Była jakaś tragiczna zależność tej kobiety od jej więzi zmysłowych - owej niewoli kobiecej, która istnieje zawsze.
Rozumiem kobietę, która uzależnia się od mężczyzny w sferze erotycznej. Ta zależność, jak każda inna, to choroba i cierpienie. Anna popełniła samobójstwo aby uwolnić się od tego uzależnienia, przerwać swoje straszne i bolesne życie. Dla mnie była ona wilkołakiem, bo żyły w niej dwie różne kobiety: na pozór - światowa dama, znana Kareninowi, synowi, otoczeniu, i druga - pogrążona w świecie namiętności, niedostępnych nawet bohaterom Dostojewskiego.
I dzisiaj kobiety także nie są wolne, nawet te najbardziej wyemancypowane. Ich los jest tragiczny. Podobnie jak tragiczne na swój sposób są w powieści losy Karenina i Wrońskiego. Metamorfoza pierwszego nie ukoiła jego duszy, emocjonalne szaleństwo drugiego wiodło ku zgubie. Każdy bohater to jakby obnażony nerw, którego dotknięcie przynosi wzajemny ból. Nawet w najbardziej świetlanych momentach Anna i Wroński czuli na ustach posmak krwi...
Czy mamy prawo rujnować to co spokojne, rozsądne dla szaleństwa zmysłów?... Co ważniejsze - kariera, obowiązek, miłość, zaspokojona namiętność?... Te pytania nie dawały kiedyś spokoju Tołstojowi, nie ucieknie się od nich także dzisiaj. I nie ma odpowiedzi! Jest nieukojone pragnienie zrozumienia i w życiu, i w obliczu śmierci... Boris Ejfman
BORIS EJFMAN I JEGO TEATR. Uznany przez „New York Times” za najlepszego rosyjskiego choreografa naszych czasów, jest jedną z najważniejszych postaci współczesnego baletu. Zdobył sobie szerokie uznanie w Rosji i za granicą, czego dowodem są liczne nagrody i odznaczenia. Studia choreograficzne rozpoczął w 1966 roku na wydziale baletmistrzowskim w Konserwatorium Leningradzkim.
W 1977 roku Ejfman stworzył własny teatr tańca, z którym odbywał regularne tournée po Rosji, zyskując uznanie za oryginalną ekspresje artystyczna swoich baletów i popularność u tamtejszej publiczności, spragnionej wszelkich nowości w dziedzinie tańca. Przez kilka lat z powodów politycznych zespołu nie wypuszczano do krajów zachodnich, nie akceptowano go jako oficjalnego reprezentanta sztuki radzieckiej.
Kiedy jednak pod koniec lat 80. Sankt-Petersburski Teatr Baletu Borysa Ejfmana pojawił się wreszcie w paryskim Théatre Champ-Elysées, odniósł tam wielki sukces, który zaowocował licznymi zaproszeniami z całego świata.
Od tego czasu zespół odbył już wiele tournée po Europie, odwiedził Japonię, Koreę Południową i Tajwan, Izrael, Republikę Południowej Afryki i kilka krajów Ameryki Łacińskiej.
Wielkim uznaniem cieszy się zespół Ejfmana także w Stanach Zjednoczonych. Początkowo docierały tam tylko wzmianki prasowe o sukcesach Ejfmana w Rosji i o występach jego zespołu w innych krajach. W 1991 roku droga twórcza i dokonania Borisa Ejfmana zostały przedstawione w amerykańskim filmie Ejfman, The Man Who Dared, a w kilka lat później także w filmie dokumentalnym Tryumf w Teatrze Bolszoj o obchodach dwudziestolecia zespołu Ejfmana, które odbyły się na reprezentacyjnej scenie baletowej Moskwy. W 1998 roku zespół Ejfmana zaproszony został po raz pierwszy do Ameryki i zadebiutował w Nowym Jorku. Przyjęcie tych występów było entuzjastyczne, co doprowadziło w efekcie do regularnych tournée zespołu po Stanach Zjednoczonych. W 1999 roku zespół Ejfmana wyróżniony został statusem rezydenta w City Centem. Wiąże się to z corocznymi, dwu-trzytygodniowymi występami na tej prestiżowej scenie Nowego Jorku. Zaszczyt ten przypadł mu jako czwartej grupie tanecznej w ogóle, a pierwszej spoza Ameryki.
Sankt-Petersburski Teatr Baletu zrewolucjonizował koncepcję tańca klasycznego w Rosji, podnosząc sztukę baletową do najwyższego szczebla ekspresji. Boris Ejfman stworzył przy tym, czy raczej przywołał współcześnie nowy typ artysty baletu: tancerza-aktora, który wykorzystuje swe solidne i nieskazitelne przygotowanie w dziedzinie baletu klasycznego jako podstawę do współtworzenia awangardowej, nowoczesnej choreografii. Unikatowy styl tego teatru wspiera nową estetykę tańca XX-wiecznymi osiągnięciami teatru i filmu, wykorzystując wszelkie aspekty współczesnej inscenizacji teatralnej dla kreowania nowych, bogatych i wielowymiarowych doświadczeń scenicznych.
Jako choreograf Ejfman dogłębnie wnika w treść swoich baletów. Nie jest zresztą pierwszym twórca w historii rosyjskiego baletu, którego pociąga emocjonalna głębia treści filozoficznych i ich przedstawianie na scenie teatralnej za pośrednictwem ekspresyjnego tańca współczesnego, który nawiązuje wprost do języka baletu klasycznego. Takie podejście do treści baletu zapoczątkował w XVIII wieku sławny francuski choreograf Jean-Georges Noverre, a w Rosji odkrył je ponownie w XX wieku Michał Foki. Ale jak napisała Anna Kisselgoff na łamach „New York Times”, choć Ejfman nie jest w tym pierwszy, „on jest zdecydowanie najlepszy”. Wobec takiej opinii, płynącej z najważniejszego centrum baletowego świata, trudno się dziwić, że utalentowany petersburski choreograf otrzymuje coraz więcej zaproszeń kierowanych do niego przez zespoły rosyjskie i zagraniczne, które chciałyby włączyć jego balet do swojego repertuaru.
***
Bilety w cenie 60 zł i 40 zł do nabycia:
BART, ul.Kościuszki 61, tel. 555- 84- 51, 555- 84- 52
OPERA LEŚNA, ul.Moniuszki 12, tel. 555-84-11
GAJA Biuro Podróży, ul.Haffnera 7/9, tel. 551-41-42
PTTK Zarząd Oddziału, al.Niepodległości 771, tel. 551-06-18
EMPIK Sopot, ul.Boh. Monte Cassino 57/59, tel. 551-53-31
PRIMA TOUR S.C., pasaż Dworca PKP, tel. 620-13-42,
Biuro Turystyki NORD w Centrum Biurowym HOSSA, ul.Władysława IV 43, tel. 785- 11- 31
NORD Ticket Centrum w Galerii Handlowej MADISON, tel. 766-74-41
„Hobby the One”, al.Grunwaldzka 124, tel. 520-11-22
Sprzedaż internetowa: WWW.ticketonline.pl
Patroni medialni:
Boris Ejfman - ANNA KARENINA - Balet Borisa Ejfmana w dwóch aktach według powieści Lwa Tołstoja - ostatnia impreza odbywająca się w ramach SFO 2005
Inscenizacja i choreografia BORIS EJFMAN
Muzyka PIOTR CZAJKOWSKI
Scenografia SŁAWA OKUNIEW
Prapremiera - Teatr Konserwatorium, Sankt Petersburg, 31 marca 2005
Premiera amerykańska - City Center, Nowy Jork, 24 maja 2005
Premiera europejska - Teatr Wielki - Opera Narodowa, Warszawa, 10 września 2005
Wykonawcy:
ANNA KARENINA - WERA ARBUSOWA, WRONSKI - ALEXEI TURKO, KARENIN - OLEG MARKOV, oraz zespół Sanktpetersburskiego Teatru Baletu Borisa Ejfmana
Czytając Tołstoja, czuje się niewiarygodne przejęcie autora psychologicznym światem jego bohaterów oraz zdumiewającą subtelność i dokładność, z jaką odzwierciedla on życie Rosji.
Powieść Anna Karenina nie tylko głęboko wnika w psychologiczny świat bohaterki, ale także daje nam prawdziwie psychoerotyczną analizę jej osobowości. Nawet w literaturze współczesnej nie znajdziemy podobnych namiętności, przeobrażeń, fantasmagorii. Wszystko to stało się przedmiotem moich przemyśleń choreograficznych. I mam nadzieję, że w istocie swej pozostają one zbieżne z tym, co niepokoiło Lwa Tołstoja.
Balet - to szczególe pole realizacji dramatów psychologicznych, możliwość zagłębienia się w podświadomość. Każdy nowy spektakl to pogrążanie się w nieznanym. Powieść Anna Karenina interesowała mnie od zawsze. Uporządkowany rytm życia rodziny Kareninów: państwowa służba głowy domu, troska o syna i byt Anny, surowe przestrzeganie konwenansów - stwarzały iluzję harmonii i spokoju. Namiętność Anny do Wrońskiego zrujnowała ten porządek. Szczerość uczuć zakochanych odrzucała, przerażała jawnością. Hipokryzję Karenina akceptowali wszyscy, oprócz Anny. Dla niej ważniejsze było uczucie do ukochanego mężczyzny niż obowiązki matki wobec syna. A tym samym skazywała siebie na życie wyrzutka. Nie znajdowała szczęścia ani w podróżach, ani w bogatej posiadłości, ani w zwykłych salonowych uciechach. Była jakaś tragiczna zależność tej kobiety od jej więzi zmysłowych - owej niewoli kobiecej, która istnieje zawsze.
Rozumiem kobietę, która uzależnia się od mężczyzny w sferze erotycznej. Ta zależność, jak każda inna, to choroba i cierpienie. Anna popełniła samobójstwo aby uwolnić się od tego uzależnienia, przerwać swoje straszne i bolesne życie. Dla mnie była ona wilkołakiem, bo żyły w niej dwie różne kobiety: na pozór - światowa dama, znana Kareninowi, synowi, otoczeniu, i druga - pogrążona w świecie namiętności, niedostępnych nawet bohaterom Dostojewskiego.
I dzisiaj kobiety także nie są wolne, nawet te najbardziej wyemancypowane. Ich los jest tragiczny. Podobnie jak tragiczne na swój sposób są w powieści losy Karenina i Wrońskiego. Metamorfoza pierwszego nie ukoiła jego duszy, emocjonalne szaleństwo drugiego wiodło ku zgubie. Każdy bohater to jakby obnażony nerw, którego dotknięcie przynosi wzajemny ból. Nawet w najbardziej świetlanych momentach Anna i Wroński czuli na ustach posmak krwi...
Czy mamy prawo rujnować to co spokojne, rozsądne dla szaleństwa zmysłów?... Co ważniejsze - kariera, obowiązek, miłość, zaspokojona namiętność?... Te pytania nie dawały kiedyś spokoju Tołstojowi, nie ucieknie się od nich także dzisiaj. I nie ma odpowiedzi! Jest nieukojone pragnienie zrozumienia i w życiu, i w obliczu śmierci... Boris Ejfman
BORIS EJFMAN I JEGO TEATR. Uznany przez „New York Times” za najlepszego rosyjskiego choreografa naszych czasów, jest jedną z najważniejszych postaci współczesnego baletu. Zdobył sobie szerokie uznanie w Rosji i za granicą, czego dowodem są liczne nagrody i odznaczenia. Studia choreograficzne rozpoczął w 1966 roku na wydziale baletmistrzowskim w Konserwatorium Leningradzkim.
W 1977 roku Ejfman stworzył własny teatr tańca, z którym odbywał regularne tournée po Rosji, zyskując uznanie za oryginalną ekspresje artystyczna swoich baletów i popularność u tamtejszej publiczności, spragnionej wszelkich nowości w dziedzinie tańca. Przez kilka lat z powodów politycznych zespołu nie wypuszczano do krajów zachodnich, nie akceptowano go jako oficjalnego reprezentanta sztuki radzieckiej.
Kiedy jednak pod koniec lat 80. Sankt-Petersburski Teatr Baletu Borysa Ejfmana pojawił się wreszcie w paryskim Théatre Champ-Elysées, odniósł tam wielki sukces, który zaowocował licznymi zaproszeniami z całego świata.
Od tego czasu zespół odbył już wiele tournée po Europie, odwiedził Japonię, Koreę Południową i Tajwan, Izrael, Republikę Południowej Afryki i kilka krajów Ameryki Łacińskiej.
Wielkim uznaniem cieszy się zespół Ejfmana także w Stanach Zjednoczonych. Początkowo docierały tam tylko wzmianki prasowe o sukcesach Ejfmana w Rosji i o występach jego zespołu w innych krajach. W 1991 roku droga twórcza i dokonania Borisa Ejfmana zostały przedstawione w amerykańskim filmie Ejfman, The Man Who Dared, a w kilka lat później także w filmie dokumentalnym Tryumf w Teatrze Bolszoj o obchodach dwudziestolecia zespołu Ejfmana, które odbyły się na reprezentacyjnej scenie baletowej Moskwy. W 1998 roku zespół Ejfmana zaproszony został po raz pierwszy do Ameryki i zadebiutował w Nowym Jorku. Przyjęcie tych występów było entuzjastyczne, co doprowadziło w efekcie do regularnych tournée zespołu po Stanach Zjednoczonych. W 1999 roku zespół Ejfmana wyróżniony został statusem rezydenta w City Centem. Wiąże się to z corocznymi, dwu-trzytygodniowymi występami na tej prestiżowej scenie Nowego Jorku. Zaszczyt ten przypadł mu jako czwartej grupie tanecznej w ogóle, a pierwszej spoza Ameryki.
Sankt-Petersburski Teatr Baletu zrewolucjonizował koncepcję tańca klasycznego w Rosji, podnosząc sztukę baletową do najwyższego szczebla ekspresji. Boris Ejfman stworzył przy tym, czy raczej przywołał współcześnie nowy typ artysty baletu: tancerza-aktora, który wykorzystuje swe solidne i nieskazitelne przygotowanie w dziedzinie baletu klasycznego jako podstawę do współtworzenia awangardowej, nowoczesnej choreografii. Unikatowy styl tego teatru wspiera nową estetykę tańca XX-wiecznymi osiągnięciami teatru i filmu, wykorzystując wszelkie aspekty współczesnej inscenizacji teatralnej dla kreowania nowych, bogatych i wielowymiarowych doświadczeń scenicznych.
Jako choreograf Ejfman dogłębnie wnika w treść swoich baletów. Nie jest zresztą pierwszym twórca w historii rosyjskiego baletu, którego pociąga emocjonalna głębia treści filozoficznych i ich przedstawianie na scenie teatralnej za pośrednictwem ekspresyjnego tańca współczesnego, który nawiązuje wprost do języka baletu klasycznego. Takie podejście do treści baletu zapoczątkował w XVIII wieku sławny francuski choreograf Jean-Georges Noverre, a w Rosji odkrył je ponownie w XX wieku Michał Foki. Ale jak napisała Anna Kisselgoff na łamach „New York Times”, choć Ejfman nie jest w tym pierwszy, „on jest zdecydowanie najlepszy”. Wobec takiej opinii, płynącej z najważniejszego centrum baletowego świata, trudno się dziwić, że utalentowany petersburski choreograf otrzymuje coraz więcej zaproszeń kierowanych do niego przez zespoły rosyjskie i zagraniczne, które chciałyby włączyć jego balet do swojego repertuaru.
***
Bilety w cenie 60 zł i 40 zł do nabycia:
BART, ul.Kościuszki 61, tel. 555- 84- 51, 555- 84- 52
OPERA LEŚNA, ul.Moniuszki 12, tel. 555-84-11
GAJA Biuro Podróży, ul.Haffnera 7/9, tel. 551-41-42
PTTK Zarząd Oddziału, al.Niepodległości 771, tel. 551-06-18
EMPIK Sopot, ul.Boh. Monte Cassino 57/59, tel. 551-53-31
PRIMA TOUR S.C., pasaż Dworca PKP, tel. 620-13-42,
Biuro Turystyki NORD w Centrum Biurowym HOSSA, ul.Władysława IV 43, tel. 785- 11- 31
NORD Ticket Centrum w Galerii Handlowej MADISON, tel. 766-74-41
„Hobby the One”, al.Grunwaldzka 124, tel. 520-11-22
Sprzedaż internetowa: WWW.ticketonline.pl
Patroni medialni:
| 
|
Filmy