Zaduszki - wspominamy Gustawa Holoubka i Wieńczysława Glińskiego
31 października
17.00 - Spotkanie w Bajce, r. Jan Rybkowski, w. Gustaw Holoubek, Polska, 1962, 72
18.30 - Prawo i pięść, r. Jerzy Hoffman, w. Gustaw Holoubek, Polska, 1964, 92
20.15 - Nieciekawa historia, r. Wojciech Has, w. Gustaw Holoubek, Polska, 1982, 106
1 listopada
kino nieczynne
2 listopada
16.00 - Lekarstwo na miłość, r. Jan Batory, w. Wieńczysław Gliński, Polska, 1965, 95
17.45 - Jutro premiera, r. Janusz Morgenstern, w. Gustaw Holoubek, Wieńczysław Gliński, Polska, 1962, 81
19.15 - Echo, r. Stanisław Różewicz, w. Wieńczysław Gliński, Polska, 1964, 87
21.00 - Orzeł, r. Leonard Buczkowski, w. Wieńczysław Gliński, Polska, 1958, 104
Gustaw Holoubek - wybitny aktor teatralny i filmowy, reżyser, urodzony 21 kwietnia 1923 w Krakowie. "Aktor intelektualny", zdystansowany, o którym pisano, że "należy do owej rasy aktorów, którzy zawsze grają tylko siebie, a których nigdy nie ma się dosyć". (...)
W pierwszych latach kariery scenicznej grał w teatrach krakowskich, które stanowiły wówczas jedną instytucję pod nazwą Miejskich Teatrów Dramatycznych (1947-1949). W latach 1947-1949 był również asystentem Władysława Woźnika w krakowskiej szkole teatralnej, gdzie nauczał gry aktorskiej. W 1949 roku został zaangażowany do Teatru Śląskiego im. St. Wyspiańskiego w Katowicach, gdzie w latach 1954-1956 pełnił także funkcję kierownika artystycznego. Od 1958 roku związał się na stałe z teatrami warszawskimi. Grał w Teatrze Polskim (1958-1959), Teatrze Dramatycznym (1959-1963), Teatrze Narodowym (1964-1968). W 1968 roku powrócił do Teatru Dramatycznego, którym kierował jako dyrektor w latach 1971-1982. Od 1989 roku był związany z Teatrem Ateneum. (...)
Współpraca z Kazimierzem Dejmkiem - dyrektorem Teatru Narodowego - zaowocowała doskonałymi rolami na tej scenie: tytułowym "Ryszardem II" Szekspira w reż. Henryka Szletyńskiego (1964), Przełęckim w "Uciekła mi przepióreczka" Żeromskiego w reż. Jerzego Golińskiego (1964), Riccardem w "Namiestniku" Rolfa Hochhutha w reż. Kazimierza Dejmka (1966) i w końcu Gustawem-Konradem w historycznych dejmkowskiech "Dziadach" (1968). Po odwołaniu przez władze Dejmka ze stanowiska dyrektora, Holoubek solidarnie z grupą aktorów opuścił teatr.
Zagrał w wielu polskich filmach. Pierwszą ważną rolą filmową była postać alkoholika Kuby w "Pętli" w reż. Wojciecha Hasa według Marka Hłaski (1957). Z Wojciechem Hasem Holoubek współpracował jeszcze wielokrotnie. Zagrał Mirka w "Pożegnaniach" według Stanisława Dygata (1958), Dziadzia we "Wspólnym pokoju" według Zbigniewa Uniłowskiego (1959), mecenasa Rennerta w "Rozstaniu" (1960), Don Pedro Velasqueza w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" według Wacława Potockiego (1964) oraz doktora Gotarda w "Sanatorium Pod Klepsydrą" według prozy Brunona Schulza (1973). Ściśle współpracował z Tadeuszem Konwickim. Zagrał w kilku wyreżyserowanych przez niego filmach: Gospodarza w "Salcie" (1965), Maksa w "Jak daleko stąd, jak blisko" (1971), Poetę w "Lawie" według "Dziadów" Mickiewicza (1989). Grał także między innymi u Janusza Morgensterna (Wiewiórski w "Jutro premiera" 1962), Leonarda Buczkowskiego (Von Steinhagen w "Czasie przeszłym 1961", Napoleon w "Marysi i Napoleonie" 1966) oraz u Janusza Zaorskiego (Profesor w "Pokoju z widokiem na morze" 1977). Szerokiej publiczności znany jest z serialu telewizyjnego "Klub Profesora Tutki" według Jerzego Szaniawskiego w reż. Andrzeja Kondratiuka (1966-1968), w którym wcielił się w rolę Profesora Tutki. (na podstawie www.culture.pl)
W ostatnich latach zagrał w takich filmach jak: "Listy miłosne", "Operacja Samum", "Księga wielkich życzeń". (stopklatka.pl)
Wieńczysław Gliński urodził się w Astrachaniu w 1921 roku. Jego ojciec - Edward Szupelak-Gliński był oficerem armii austro-węgierskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zrzucił mundur i zaczął występować jako aktor w teatrach lwowskich i wileńskich.
Gliński ze sceną związany był już od najmłodszych lat. Na deskach teatralnych zadebiutował w wieku 12 lat grając Jasia w inscenizacji bajki braci Grimm "Jaś i Małgosia". W czasie II wojny światowej, studiował w Państwowym Instytucie Sztuki Filmowej, pracował dorywczo jako szklarz, szatniarz i hotelowy recepcjonista. Był żołnierzem Armii Krajowej. Aresztowany, trafił do obozu na Majdanku; później do obozu Sachsenhausen-Oranienburg.
Po zakończeniu II wojny światowej przyjechał do Łodzi, gdzie przez sezon grał na deskach Teatru Syrena. Został zaangażowany przez Arnolda Szyfmana do Teatru Polskiego w Warszawie; później związał się z teatrami Komedia i Narodowym. Grał w repertuarze klasycznym i współczesnym; był m.in.: Alfredem w "Mężu i żonie", Gustawem w "Ślubach Panieńskich" Aleksandra Fredry, Edgarem w "Kurce wodnej" Stanisława Ignacego Witkiewicza i Pastorem Mandersem w "Upiorach" Henryka Ibsena. W teatrze grał z największymi tuzami: Jerzym Leszczyńskim, Aleksandrem Zelwerowiczem, Juliuszem Osterwą, Jackiem Woszczerowiczem, Adamem Kreczmarem, Ludwikiem Solskim, Mieczysławą Ćwiklińską, Junoszą Stępowskim, Elżbietą Barszczewską, Ireną Eichlerówną, Niną Andrycz.
Od 1945 roku współpracował z Teatrem Polskiego Radia. Jego charakterystyczny głos zjednał mu ogromne rzesze słuchaczy. Wystąpił m.in. w "Opowieści" Josepha Conrada, "Zrzędności i przekorze" Aleksandra Fredry, "Ferdydurke" Witolda Gombrowicza, "Potopie" Henryka Sienkiewicza. W 2004 roku otrzymał nagrodę "Wielkiego Splendora Honorowego". Widzowie Teatru Telewizji widzieli go m.in. w przedstawieniach według prozy Macieja Wojtyszki "Gżdacz i inni" oraz "Bromba i inni".
Na ekranie debiutował w 1955 r. rolą tytułową w filmie "Sprawa pilota Maresza" w reżyserii Leona Buczkowskiego. Zagrał także m.in. w "Kanale" Andrzeja Wajdy, "Jutro premiera" Janusza Morgensterna, "Jak być kochaną" Wojciecha Jerzego Hasa, "Echo" Stanisława Różewicza, "Lekarstwo na miłość" Jana Batorego oraz "Romans Teresy Hennert" w reżyserii Ignacego Gogolewskiego. Zagrał też w serialach: "Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy", "Królowa Bona", "Miasteczko" i "Glina".
"Idąc przez życie dociekliwie spoglądałem na spotykanych ludzi, starałem się dostrzegać nie tylko ich przywary, ale i strony ciekawe, piękne, dobre, zabawne. Z zawodu, zamiłowania i natury jestem aktorem, a więc człowiekiem, którego funkcja polega na nieustannym wyłażeniu z własnej skóry i pakowaniu się w skórę osobowości stworzonej przez autora" - mówił o sobie Gliński. (stopklatka.pl)
Bilety (wszystkie filmy z wyjątkiem archiwalnych filmów wyświetlanych w poniedziałki o g.20.00):
14,- normalne, 12,- ulgowe, 10,- zniżka, 8,- czł. DKF
Karnety - Zaduszki:
całość (7 filmów): 40,- i 25,- czł. DKF / 31.10 (3 filmy): 20,- i 14,- czł. DKF / 2.11 (4 filmy): 24,- i 16,- czł. DKF
Kino Studyjne ŻAK, 80-266 Gdańsk, ul. Grunwaldzka 195/197
Informacja o filmach:
SPOTKANIE W "BAJCE"
scen.: Michał Tonecki, Jan Rybkowski
reż.: JAN RYBKOWSKI
zdj.: Mieczysław Jahoda
muz.: Wojciech Kilar
wyst.: Gustaw Holoubek (jako doktor), Aleksandra Śląska, Andrzej Łapicki, Teresa Iżewska i inni
Polska, 1962 r.
"Spotkanie w Bajce" opowiada z pozoru banalną historię małżeńskiego trójkąta, która dzięki rewelacyjnym dialogom oraz znakomitej grze aktorów intryguje psychologicznymi niuansami. Prosty, realistyczny film Rybkowskiego należy do najlepszych w jego obszernym dorobku. Dzięki świetnym zdjęciom Mieczysława Jahody udało się uzyskać subtelny nastrój intymności, towarzyszący spotkaniu trójki bohaterów. Pierwszorzędne role drugoplanowe stanowią idealne tło dla aktorskiej sztuki Aleksandry Śląskiej, Andrzeja Łapickiego i Gustawa Holoubka, którzy stworzyli bogate wewnętrznie, skrajnie odmienne, lecz wiarygodne postacie. Nie zabrakło też humoru, związanego z małomiasteczkową obyczajowością. I choć akcja toczy się niespiesznie, każda scena wydaje się potrzebna i na swoim miejscu. (filmpolski.pl)
PRAWO I PIĘŚĆ
scen. na podst. pow. Józefa Hena "Toast": Józef Hen
reż.: JERZY HOFFMAN, EDWARD SKÓRZEWSKI
zdj.: Jerzy Lipman
muz.: Krzysztof Komeda
wyst.: Gustaw Holoubek (jako Andrzej Kenig), Jerzy Przybylski, Zofia Mrozowska, Ryszard Pietruski, Wiesław Gołas, Zdzisław Maklakiewicz, Hanna Skarżanka i inni
Polska, 1964 r.
"Polski western" - tak określili recenzenci film Hoffmana i Skórzewskiego. O ile bowiem amerykańskie realizacje gatunku rozgrywały się na preriach zachodnich stanów USA, o tyle w "Prawie i pięści" rzecz dzieje się po II wojnie światowej na ziemiach zachodnich, również czekających na swoich pionierów i osadników. Podobnie jak sto lat wcześniej na równinach Ameryki Północnej, poniemieckie tereny kolonizowano na dwa sposoby: pokojowo i przy użyciu przemocy. Obie te tendencje nierzadko się ścierały. (...) Kliszę zapożyczoną zza oceanu nasączono wszakże odmiennymi barwami. Inne są realia, inna epoka, inna wreszcie psychologia postaci. (...) Głównym bohaterem filmu jest Andrzej Kenig (brawurowa rola Gustawa Holoubka) - były więzień obozu koncentracyjnego, który zgłasza się na ochotnika do pracy pełnomocnika rządu. Zostaje dookoptowany do grupy, mającej za zadanie zabezpieczyć mienie pobliskiego uzdrowiska i uruchomić sanatorium. Niebawem Kenig uświadamia sobie, że jego koledzy to w rzeczywistości szabrownicy, którzy nie przebierają w środkach, by zdobyć fortunę. Podejmuje z nimi walkę. (filmpolski.pl)
NIECIEKAWA HISTORIA
scen. wg opowiadania A.Czechowa: i reż.: Wojciech Jerzy Has
zdj.: Grzegorz Kędzierski,
muz.: Jerzy Maksymiuk,
wyst.: Gustaw Holoubek (jako profesor), Hanna Mikuć, Anna Milewska, Janusz Gajos i inni
Polska, 1982 r.
Znany profesor medycyny znajdując się u progu jesieni swojego życia dokonuje bilansu swych dokonań i doświadczeń. "Kończy się na tym, co znane jest od dawna: że świadome życie bez ustalonego światopoglądu - to nie życie, tylko męka, zgroza" - pisał Antoni Czechow. (filmpolski.pl)
Profesor z tej adaptacji opowiadania Czechowa to kwintesencja stylowych hasowskich ról Holoubka.
LEKARSTWO NA MIŁOŚĆ
scen. wg powieści Joanny Chmielewskiej: Joanna Chmielewska, Jan Batory
reż.: JAN BATORY
zdj.: Antoni Wójtowicz
muz.: Andrzej Trzaskowski
wyst.: Kalina Jędrusik, Andrzej Łapicki, Wieńczysław Gliński (jako Janusz), Krystyna Sienkiewicz, Mieczysław Czechowicz, Jacek Fedorowicz, Ryszard Ronczewski i inni
Polska, 1965 r.
Bezpretensjonalna, czysto rozrywkowa komedia z udziałem plejady gwiazd polskiego ekranu lat sześćdziesiątych. Udane połączenie sensacyjnej fabuły z humorem kazało krytykom łączyć "Lekarstwo na miłość" z filmami mistrza gatunku Rene Claira, zwłaszcza zaś z jego "Milionem" i "Pod dachami Paryża". Wpływ Francuza widać też w wizerunku bohaterów. Właściwie wszyscy są sympatyczni, nawet gangsterzy - do 16.00 przykładni ojcowie rodzin i pracownicy państwowych instytucji, dopiero później producenci fałszywych pieniędzy. (...) Mimo utyskiwań niektórych krytyków film Batorego spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem. Zyskał sobie nawet opinię najlepszej komedii roku. Zgrabnie skonstruowana intryga, autentyczny humor, wyraziste postacie i markowe aktorstwo spowodowały, że "Lekarstwo..." powiększyło - niezbyt liczne przecież - grono polskich filmów, które są systematycznie wznawiane. (filmpolski.pl)
JUTRO PREMIERA
scen. na podstw. Sztuki Jerzego Jurandota "Trzeci dzwonek": Jerzy Jurandot, Janusz Morgenstern
reż.: JANUSZ MORGENSTERN
zdj.: Kurt Weber
muz.: Krzysztof Komeda-Trzcinski
wyst.: Gustaw Holoubek (jako dramaturg Wiewiórski), Irena Malkiewicz, Wieńczysław Gliński (jako reżyser), Aleksander Bardini, Kalina Jędrusik, Edward Dziewoński, Barbara Kraftówna, Tadeusz Janczar i inni
Polska, 1962 r.
Komedia satyryczna, przedstawiająca w krzywym zwierciadle kulisy teatru - wady i śmiesznostki, kaprysy i obyczaje ludzi sceny - widziane oczyma młodego dramaturga, marzącego o wystawieniu swej nowej sztuki. Dyrektor teatru ma kłopoty z wystawieniem sztuki "Trzeci dzwonek". Główna gwiazda zespołu najpierw zgadza zagrać rolę charakterystyczną, a nie amantki, potem jednak się wycofuje. Reżyser faworyzuje swą przyjaciółkę, główny amant żąda podwyżki. W końcu główną rolę obejmuje suflerka i dzięki temu premiera może się odbyć. (filmpolski.pl)
ECHO
scen.: Tadeusz Różewicz, Stanisław Różewicz
reż.: STANISŁAW RÓŻEWICZ
zdj.: Jerzy Wójcik
muz.: Wojciech Kilar
wyst.: Wieńczysław Gliński (Henryk), Barbara Horowianka, Ewa Wawrzoń i inni
Polska, 1964 r.
Nagroda dla Wieńczysława Glińskie za najlepszą rolę męską na MFF w Karlovych Varach'64
"Echo" to jeden z mniej znanych filmów spółki autorskiej braci Różewiczów. Dobrze zagrany i zrealizowany w ich ulubionej realistycznej konwencji, wyczulonej na pozornie nieefektowny szczegół i kultywowanej w przekonaniu, że w banalnych losach zwykłych ludzi kryją się prawdy ważne i uniwersalne. "Echo" porusza problem odpowiedzialności człowieka za swoje czyny. Stawia znów aktualne w kontekście dyskusji o lustracji pytania: Czy trzeba ponosić karę za stare grzechy, popełnione pod wpływem strachu i słabości? Czy wieloletnie uczciwe życie wymazuje dawne winy? Czy należy mieć wyrozumiałość dla tych, co nie mają predyspozycji, by być herosami i męczennikami? Głównym bohaterem filmu jest ceniony adwokat Henryk. Przez dwadzieścia powojennych lat zdobył mocną pozycję zawodową, założył szczęśliwą, udaną rodzinę. Pewnego dnia otrzymuje wiadomość, że jego nazwisko znajduje się na niedawno odnalezionej liście konfidentów gestapo. Podczas rozprawy sądowej przyznaje się do kolaboracji. Dodaje jednak, że człowiek, którego wydał, został też przezeń ostrzeżony o grożącym niebezpieczeństwie. Niestety, Henryk nie może dowieść swej niewinności, gdyż zadenuncjowany nie żyje. Od adwokata odsuwają się wszyscy: żona, dziecko, znajomi. Szykany i samotność sprawiają, że zaczyna myśleć o samobójstwie. (filmpolski.pl)
ORZEŁ
scen.: Janusz Meissner, Leonard Buczkowski
reż.: LEONARD BUCZKOWSKI
zdj.: Seweryn Kruszyński
muz.: Waldemar Kozanecki
wyst.: Wieńczysław Gliński (jako kapitan Grabiński), Aleksander Sewruk, Jan Machulski, Bronisław Pawlik, Ignacy Małachowski i inni
Polska, 1958 r.
W założeniu reżysera "Orzeł" miał być wierną rekonstrukcją dziejów jednego z polskich okrętów podwodnych, biorących udział w walkach września 1939 roku. Po klęsce kampanii wrześniowej "Orzeł" zdołał umknąć hitlerowcom i zawinął do Tallina w celu uzupełnienia zapasów paliwa. W estońskim porcie załoga musiała też zostawić swego chorego dowódcę. Wbrew zapewnieniom władz estońskich został on szybko internowany. Nowy dowódca - kapitan Grudziński (w filmie nosi nazwisko Grabiński), podjął decyzję o ucieczce. W rezultacie "Orłowi" udało się potajemnie opuścić port, ujść wszystkim hitlerowskim pościgom i dostać do Anglii. Samotny wyczyn "Orła" stał się dla Polaków symbolem heroicznej walki z niemieckim najeźdzcą i znakiem nadziei na odzyskanie wolności. Leonard Buczkowski, choć raczej wiernie odtworzył historię "Orła", to jednak tu i ówdzie pozwolił sobie na małe zmyślenia, dynamizujące akcję i spłaszczające psychologiczną warstwę filmu. Zrobił w ten sposób ukłon w stronę kina rozrywkowego. Fabuła obfituje w dramatyczne sceny i sekwencje. Nie brak też nagłych zwrotów akcji. Na plus filmowi zapisywano także niezłe aktorstwo, zwłaszcza Jana Machulskiego i Wieńczysława Glińskiego. Talentem błysnął też, stawiający wówczas pierwsze kroki w zawodzie, Bronisław Pawlik, o którym jeden z recenzentów napisał, że ma "wszelkie dane na dobrego komika". (filmpolski.pl)
31 października
17.00 - Spotkanie w Bajce, r. Jan Rybkowski, w. Gustaw Holoubek, Polska, 1962, 72
18.30 - Prawo i pięść, r. Jerzy Hoffman, w. Gustaw Holoubek, Polska, 1964, 92
20.15 - Nieciekawa historia, r. Wojciech Has, w. Gustaw Holoubek, Polska, 1982, 106
1 listopada
kino nieczynne
2 listopada
16.00 - Lekarstwo na miłość, r. Jan Batory, w. Wieńczysław Gliński, Polska, 1965, 95
17.45 - Jutro premiera, r. Janusz Morgenstern, w. Gustaw Holoubek, Wieńczysław Gliński, Polska, 1962, 81
19.15 - Echo, r. Stanisław Różewicz, w. Wieńczysław Gliński, Polska, 1964, 87
21.00 - Orzeł, r. Leonard Buczkowski, w. Wieńczysław Gliński, Polska, 1958, 104
Gustaw Holoubek - wybitny aktor teatralny i filmowy, reżyser, urodzony 21 kwietnia 1923 w Krakowie. "Aktor intelektualny", zdystansowany, o którym pisano, że "należy do owej rasy aktorów, którzy zawsze grają tylko siebie, a których nigdy nie ma się dosyć". (...)
W pierwszych latach kariery scenicznej grał w teatrach krakowskich, które stanowiły wówczas jedną instytucję pod nazwą Miejskich Teatrów Dramatycznych (1947-1949). W latach 1947-1949 był również asystentem Władysława Woźnika w krakowskiej szkole teatralnej, gdzie nauczał gry aktorskiej. W 1949 roku został zaangażowany do Teatru Śląskiego im. St. Wyspiańskiego w Katowicach, gdzie w latach 1954-1956 pełnił także funkcję kierownika artystycznego. Od 1958 roku związał się na stałe z teatrami warszawskimi. Grał w Teatrze Polskim (1958-1959), Teatrze Dramatycznym (1959-1963), Teatrze Narodowym (1964-1968). W 1968 roku powrócił do Teatru Dramatycznego, którym kierował jako dyrektor w latach 1971-1982. Od 1989 roku był związany z Teatrem Ateneum. (...)
Współpraca z Kazimierzem Dejmkiem - dyrektorem Teatru Narodowego - zaowocowała doskonałymi rolami na tej scenie: tytułowym "Ryszardem II" Szekspira w reż. Henryka Szletyńskiego (1964), Przełęckim w "Uciekła mi przepióreczka" Żeromskiego w reż. Jerzego Golińskiego (1964), Riccardem w "Namiestniku" Rolfa Hochhutha w reż. Kazimierza Dejmka (1966) i w końcu Gustawem-Konradem w historycznych dejmkowskiech "Dziadach" (1968). Po odwołaniu przez władze Dejmka ze stanowiska dyrektora, Holoubek solidarnie z grupą aktorów opuścił teatr.
Zagrał w wielu polskich filmach. Pierwszą ważną rolą filmową była postać alkoholika Kuby w "Pętli" w reż. Wojciecha Hasa według Marka Hłaski (1957). Z Wojciechem Hasem Holoubek współpracował jeszcze wielokrotnie. Zagrał Mirka w "Pożegnaniach" według Stanisława Dygata (1958), Dziadzia we "Wspólnym pokoju" według Zbigniewa Uniłowskiego (1959), mecenasa Rennerta w "Rozstaniu" (1960), Don Pedro Velasqueza w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" według Wacława Potockiego (1964) oraz doktora Gotarda w "Sanatorium Pod Klepsydrą" według prozy Brunona Schulza (1973). Ściśle współpracował z Tadeuszem Konwickim. Zagrał w kilku wyreżyserowanych przez niego filmach: Gospodarza w "Salcie" (1965), Maksa w "Jak daleko stąd, jak blisko" (1971), Poetę w "Lawie" według "Dziadów" Mickiewicza (1989). Grał także między innymi u Janusza Morgensterna (Wiewiórski w "Jutro premiera" 1962), Leonarda Buczkowskiego (Von Steinhagen w "Czasie przeszłym 1961", Napoleon w "Marysi i Napoleonie" 1966) oraz u Janusza Zaorskiego (Profesor w "Pokoju z widokiem na morze" 1977). Szerokiej publiczności znany jest z serialu telewizyjnego "Klub Profesora Tutki" według Jerzego Szaniawskiego w reż. Andrzeja Kondratiuka (1966-1968), w którym wcielił się w rolę Profesora Tutki. (na podstawie www.culture.pl)
W ostatnich latach zagrał w takich filmach jak: "Listy miłosne", "Operacja Samum", "Księga wielkich życzeń". (stopklatka.pl)
Wieńczysław Gliński urodził się w Astrachaniu w 1921 roku. Jego ojciec - Edward Szupelak-Gliński był oficerem armii austro-węgierskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zrzucił mundur i zaczął występować jako aktor w teatrach lwowskich i wileńskich.
Gliński ze sceną związany był już od najmłodszych lat. Na deskach teatralnych zadebiutował w wieku 12 lat grając Jasia w inscenizacji bajki braci Grimm "Jaś i Małgosia". W czasie II wojny światowej, studiował w Państwowym Instytucie Sztuki Filmowej, pracował dorywczo jako szklarz, szatniarz i hotelowy recepcjonista. Był żołnierzem Armii Krajowej. Aresztowany, trafił do obozu na Majdanku; później do obozu Sachsenhausen-Oranienburg.
Po zakończeniu II wojny światowej przyjechał do Łodzi, gdzie przez sezon grał na deskach Teatru Syrena. Został zaangażowany przez Arnolda Szyfmana do Teatru Polskiego w Warszawie; później związał się z teatrami Komedia i Narodowym. Grał w repertuarze klasycznym i współczesnym; był m.in.: Alfredem w "Mężu i żonie", Gustawem w "Ślubach Panieńskich" Aleksandra Fredry, Edgarem w "Kurce wodnej" Stanisława Ignacego Witkiewicza i Pastorem Mandersem w "Upiorach" Henryka Ibsena. W teatrze grał z największymi tuzami: Jerzym Leszczyńskim, Aleksandrem Zelwerowiczem, Juliuszem Osterwą, Jackiem Woszczerowiczem, Adamem Kreczmarem, Ludwikiem Solskim, Mieczysławą Ćwiklińską, Junoszą Stępowskim, Elżbietą Barszczewską, Ireną Eichlerówną, Niną Andrycz.
Od 1945 roku współpracował z Teatrem Polskiego Radia. Jego charakterystyczny głos zjednał mu ogromne rzesze słuchaczy. Wystąpił m.in. w "Opowieści" Josepha Conrada, "Zrzędności i przekorze" Aleksandra Fredry, "Ferdydurke" Witolda Gombrowicza, "Potopie" Henryka Sienkiewicza. W 2004 roku otrzymał nagrodę "Wielkiego Splendora Honorowego". Widzowie Teatru Telewizji widzieli go m.in. w przedstawieniach według prozy Macieja Wojtyszki "Gżdacz i inni" oraz "Bromba i inni".
Na ekranie debiutował w 1955 r. rolą tytułową w filmie "Sprawa pilota Maresza" w reżyserii Leona Buczkowskiego. Zagrał także m.in. w "Kanale" Andrzeja Wajdy, "Jutro premiera" Janusza Morgensterna, "Jak być kochaną" Wojciecha Jerzego Hasa, "Echo" Stanisława Różewicza, "Lekarstwo na miłość" Jana Batorego oraz "Romans Teresy Hennert" w reżyserii Ignacego Gogolewskiego. Zagrał też w serialach: "Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy", "Królowa Bona", "Miasteczko" i "Glina".
"Idąc przez życie dociekliwie spoglądałem na spotykanych ludzi, starałem się dostrzegać nie tylko ich przywary, ale i strony ciekawe, piękne, dobre, zabawne. Z zawodu, zamiłowania i natury jestem aktorem, a więc człowiekiem, którego funkcja polega na nieustannym wyłażeniu z własnej skóry i pakowaniu się w skórę osobowości stworzonej przez autora" - mówił o sobie Gliński. (stopklatka.pl)
Bilety (wszystkie filmy z wyjątkiem archiwalnych filmów wyświetlanych w poniedziałki o g.20.00):
14,- normalne, 12,- ulgowe, 10,- zniżka, 8,- czł. DKF
Karnety - Zaduszki:
całość (7 filmów): 40,- i 25,- czł. DKF / 31.10 (3 filmy): 20,- i 14,- czł. DKF / 2.11 (4 filmy): 24,- i 16,- czł. DKF
Kino Studyjne ŻAK, 80-266 Gdańsk, ul. Grunwaldzka 195/197
Informacja o filmach:
SPOTKANIE W "BAJCE"
scen.: Michał Tonecki, Jan Rybkowski
reż.: JAN RYBKOWSKI
zdj.: Mieczysław Jahoda
muz.: Wojciech Kilar
wyst.: Gustaw Holoubek (jako doktor), Aleksandra Śląska, Andrzej Łapicki, Teresa Iżewska i inni
Polska, 1962 r.
"Spotkanie w Bajce" opowiada z pozoru banalną historię małżeńskiego trójkąta, która dzięki rewelacyjnym dialogom oraz znakomitej grze aktorów intryguje psychologicznymi niuansami. Prosty, realistyczny film Rybkowskiego należy do najlepszych w jego obszernym dorobku. Dzięki świetnym zdjęciom Mieczysława Jahody udało się uzyskać subtelny nastrój intymności, towarzyszący spotkaniu trójki bohaterów. Pierwszorzędne role drugoplanowe stanowią idealne tło dla aktorskiej sztuki Aleksandry Śląskiej, Andrzeja Łapickiego i Gustawa Holoubka, którzy stworzyli bogate wewnętrznie, skrajnie odmienne, lecz wiarygodne postacie. Nie zabrakło też humoru, związanego z małomiasteczkową obyczajowością. I choć akcja toczy się niespiesznie, każda scena wydaje się potrzebna i na swoim miejscu. (filmpolski.pl)
PRAWO I PIĘŚĆ
scen. na podst. pow. Józefa Hena "Toast": Józef Hen
reż.: JERZY HOFFMAN, EDWARD SKÓRZEWSKI
zdj.: Jerzy Lipman
muz.: Krzysztof Komeda
wyst.: Gustaw Holoubek (jako Andrzej Kenig), Jerzy Przybylski, Zofia Mrozowska, Ryszard Pietruski, Wiesław Gołas, Zdzisław Maklakiewicz, Hanna Skarżanka i inni
Polska, 1964 r.
"Polski western" - tak określili recenzenci film Hoffmana i Skórzewskiego. O ile bowiem amerykańskie realizacje gatunku rozgrywały się na preriach zachodnich stanów USA, o tyle w "Prawie i pięści" rzecz dzieje się po II wojnie światowej na ziemiach zachodnich, również czekających na swoich pionierów i osadników. Podobnie jak sto lat wcześniej na równinach Ameryki Północnej, poniemieckie tereny kolonizowano na dwa sposoby: pokojowo i przy użyciu przemocy. Obie te tendencje nierzadko się ścierały. (...) Kliszę zapożyczoną zza oceanu nasączono wszakże odmiennymi barwami. Inne są realia, inna epoka, inna wreszcie psychologia postaci. (...) Głównym bohaterem filmu jest Andrzej Kenig (brawurowa rola Gustawa Holoubka) - były więzień obozu koncentracyjnego, który zgłasza się na ochotnika do pracy pełnomocnika rządu. Zostaje dookoptowany do grupy, mającej za zadanie zabezpieczyć mienie pobliskiego uzdrowiska i uruchomić sanatorium. Niebawem Kenig uświadamia sobie, że jego koledzy to w rzeczywistości szabrownicy, którzy nie przebierają w środkach, by zdobyć fortunę. Podejmuje z nimi walkę. (filmpolski.pl)
NIECIEKAWA HISTORIA
scen. wg opowiadania A.Czechowa: i reż.: Wojciech Jerzy Has
zdj.: Grzegorz Kędzierski,
muz.: Jerzy Maksymiuk,
wyst.: Gustaw Holoubek (jako profesor), Hanna Mikuć, Anna Milewska, Janusz Gajos i inni
Polska, 1982 r.
Znany profesor medycyny znajdując się u progu jesieni swojego życia dokonuje bilansu swych dokonań i doświadczeń. "Kończy się na tym, co znane jest od dawna: że świadome życie bez ustalonego światopoglądu - to nie życie, tylko męka, zgroza" - pisał Antoni Czechow. (filmpolski.pl)
Profesor z tej adaptacji opowiadania Czechowa to kwintesencja stylowych hasowskich ról Holoubka.
LEKARSTWO NA MIŁOŚĆ
scen. wg powieści Joanny Chmielewskiej: Joanna Chmielewska, Jan Batory
reż.: JAN BATORY
zdj.: Antoni Wójtowicz
muz.: Andrzej Trzaskowski
wyst.: Kalina Jędrusik, Andrzej Łapicki, Wieńczysław Gliński (jako Janusz), Krystyna Sienkiewicz, Mieczysław Czechowicz, Jacek Fedorowicz, Ryszard Ronczewski i inni
Polska, 1965 r.
Bezpretensjonalna, czysto rozrywkowa komedia z udziałem plejady gwiazd polskiego ekranu lat sześćdziesiątych. Udane połączenie sensacyjnej fabuły z humorem kazało krytykom łączyć "Lekarstwo na miłość" z filmami mistrza gatunku Rene Claira, zwłaszcza zaś z jego "Milionem" i "Pod dachami Paryża". Wpływ Francuza widać też w wizerunku bohaterów. Właściwie wszyscy są sympatyczni, nawet gangsterzy - do 16.00 przykładni ojcowie rodzin i pracownicy państwowych instytucji, dopiero później producenci fałszywych pieniędzy. (...) Mimo utyskiwań niektórych krytyków film Batorego spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem. Zyskał sobie nawet opinię najlepszej komedii roku. Zgrabnie skonstruowana intryga, autentyczny humor, wyraziste postacie i markowe aktorstwo spowodowały, że "Lekarstwo..." powiększyło - niezbyt liczne przecież - grono polskich filmów, które są systematycznie wznawiane. (filmpolski.pl)
JUTRO PREMIERA
scen. na podstw. Sztuki Jerzego Jurandota "Trzeci dzwonek": Jerzy Jurandot, Janusz Morgenstern
reż.: JANUSZ MORGENSTERN
zdj.: Kurt Weber
muz.: Krzysztof Komeda-Trzcinski
wyst.: Gustaw Holoubek (jako dramaturg Wiewiórski), Irena Malkiewicz, Wieńczysław Gliński (jako reżyser), Aleksander Bardini, Kalina Jędrusik, Edward Dziewoński, Barbara Kraftówna, Tadeusz Janczar i inni
Polska, 1962 r.
Komedia satyryczna, przedstawiająca w krzywym zwierciadle kulisy teatru - wady i śmiesznostki, kaprysy i obyczaje ludzi sceny - widziane oczyma młodego dramaturga, marzącego o wystawieniu swej nowej sztuki. Dyrektor teatru ma kłopoty z wystawieniem sztuki "Trzeci dzwonek". Główna gwiazda zespołu najpierw zgadza zagrać rolę charakterystyczną, a nie amantki, potem jednak się wycofuje. Reżyser faworyzuje swą przyjaciółkę, główny amant żąda podwyżki. W końcu główną rolę obejmuje suflerka i dzięki temu premiera może się odbyć. (filmpolski.pl)
ECHO
scen.: Tadeusz Różewicz, Stanisław Różewicz
reż.: STANISŁAW RÓŻEWICZ
zdj.: Jerzy Wójcik
muz.: Wojciech Kilar
wyst.: Wieńczysław Gliński (Henryk), Barbara Horowianka, Ewa Wawrzoń i inni
Polska, 1964 r.
Nagroda dla Wieńczysława Glińskie za najlepszą rolę męską na MFF w Karlovych Varach'64
"Echo" to jeden z mniej znanych filmów spółki autorskiej braci Różewiczów. Dobrze zagrany i zrealizowany w ich ulubionej realistycznej konwencji, wyczulonej na pozornie nieefektowny szczegół i kultywowanej w przekonaniu, że w banalnych losach zwykłych ludzi kryją się prawdy ważne i uniwersalne. "Echo" porusza problem odpowiedzialności człowieka za swoje czyny. Stawia znów aktualne w kontekście dyskusji o lustracji pytania: Czy trzeba ponosić karę za stare grzechy, popełnione pod wpływem strachu i słabości? Czy wieloletnie uczciwe życie wymazuje dawne winy? Czy należy mieć wyrozumiałość dla tych, co nie mają predyspozycji, by być herosami i męczennikami? Głównym bohaterem filmu jest ceniony adwokat Henryk. Przez dwadzieścia powojennych lat zdobył mocną pozycję zawodową, założył szczęśliwą, udaną rodzinę. Pewnego dnia otrzymuje wiadomość, że jego nazwisko znajduje się na niedawno odnalezionej liście konfidentów gestapo. Podczas rozprawy sądowej przyznaje się do kolaboracji. Dodaje jednak, że człowiek, którego wydał, został też przezeń ostrzeżony o grożącym niebezpieczeństwie. Niestety, Henryk nie może dowieść swej niewinności, gdyż zadenuncjowany nie żyje. Od adwokata odsuwają się wszyscy: żona, dziecko, znajomi. Szykany i samotność sprawiają, że zaczyna myśleć o samobójstwie. (filmpolski.pl)
ORZEŁ
scen.: Janusz Meissner, Leonard Buczkowski
reż.: LEONARD BUCZKOWSKI
zdj.: Seweryn Kruszyński
muz.: Waldemar Kozanecki
wyst.: Wieńczysław Gliński (jako kapitan Grabiński), Aleksander Sewruk, Jan Machulski, Bronisław Pawlik, Ignacy Małachowski i inni
Polska, 1958 r.
W założeniu reżysera "Orzeł" miał być wierną rekonstrukcją dziejów jednego z polskich okrętów podwodnych, biorących udział w walkach września 1939 roku. Po klęsce kampanii wrześniowej "Orzeł" zdołał umknąć hitlerowcom i zawinął do Tallina w celu uzupełnienia zapasów paliwa. W estońskim porcie załoga musiała też zostawić swego chorego dowódcę. Wbrew zapewnieniom władz estońskich został on szybko internowany. Nowy dowódca - kapitan Grudziński (w filmie nosi nazwisko Grabiński), podjął decyzję o ucieczce. W rezultacie "Orłowi" udało się potajemnie opuścić port, ujść wszystkim hitlerowskim pościgom i dostać do Anglii. Samotny wyczyn "Orła" stał się dla Polaków symbolem heroicznej walki z niemieckim najeźdzcą i znakiem nadziei na odzyskanie wolności. Leonard Buczkowski, choć raczej wiernie odtworzył historię "Orła", to jednak tu i ówdzie pozwolił sobie na małe zmyślenia, dynamizujące akcję i spłaszczające psychologiczną warstwę filmu. Zrobił w ten sposób ukłon w stronę kina rozrywkowego. Fabuła obfituje w dramatyczne sceny i sekwencje. Nie brak też nagłych zwrotów akcji. Na plus filmowi zapisywano także niezłe aktorstwo, zwłaszcza Jana Machulskiego i Wieńczysława Glińskiego. Talentem błysnął też, stawiający wówczas pierwsze kroki w zawodzie, Bronisław Pawlik, o którym jeden z recenzentów napisał, że ma "wszelkie dane na dobrego komika". (filmpolski.pl)
w każdą sobotę 
Filmy