• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Widowisko skazane na sukces. O "Notre Dame de Paris"

Łukasz Rudziński
10 września 2016 (artykuł sprzed 7 lat) 

Zobacz fragmenty premierowego spektaklu "Notre Dame de Paris" w Teatrze Muzycznym.


"Notre Dame de Paris" już od pierwszych dźwięków pierwszej z piosenek tej pop-opery przekonuje, że mamy do czynienia z dziełem doskonałym, perfekcyjnie zaprogramowanym na sukces, gdzie każdy ton, gest czy ruch jest starannie zaplanowany i obliczony na określony efekt. Udaje się to dzięki talentom solistów oraz doskonale przygotowanym tancerzom i akrobatom. W Muzycznym powstał kolejny hit, który z pewnością podbije serca widzów.



Opowieść o miłości i grzechu, o pożądaniu i niespełnieniu, z cyganką w centrum intrygi doskonale znamy choćby z "Carmen" - jednego z największych dzieł operowych. Francuscy twórcy "Notre Dame de Paris", tworząc spektakl na podstawie prozy Wiktora Hugo o losie kolejnej słynnej cygańskiej bohaterki - Esmeraldy, korzystali z najlepszych musicalowych wzorców. Dlatego też libretto Luca Plamondona w telegraficznym, ale bardzo sugestywnym skrócie przeprowadza nas przez powieść Hugo. Na potrzeby gdyńskiej produkcji polskie teksty piosenek przygotował Zbigniew Książek.

"Notre Dame de Paris" jest popisem Artura Guzy, doskonałego w roli archidiakona Frollo (po prawej), targanego grzeszną namiętnością do Esmeraldy (Maja Gadzińska). "Notre Dame de Paris" jest popisem Artura Guzy, doskonałego w roli archidiakona Frollo (po prawej), targanego grzeszną namiętnością do Esmeraldy (Maja Gadzińska).
Oprócz bardzo precyzyjnie skonstruowanego pierwszego planu - siedmiu ról i wyraźnie nakreślonych bohaterów, wielką uwagę poświęcono wszelkim detalom drugiego planu, a przede wszystkim rozwiązaniom scenograficznym, choreografii tancerzy i imponującym popisom akrobatów oraz partiom chóru, śpiewanym na żywo spoza sceny. Dzięki temu niezwykle prosty w konstrukcji spektakl, składający się przede wszystkim ze statycznych solowych występów lub duetów, zyskał wielobarwne, bardzo efektowne tło, niekiedy bardziej absorbujące widzów niż soliści, mający do zaśpiewania doskonały materiał muzyczny i szereg praktycznie gotowych przebojów.

Gdyńska produkcja jest wierną kopią legendarnej już prapremierowej wersji "Notre Dame de Paris", która swoją premierę miała w 1998 roku w Paryżu z udziałem słynnego kanadyjskiego piosenkarza Garou w roli garbatego Quasimodo, śmiertelnie zakochanego w Esmeraldzie. Premierę w Gdyni przygotował ten sam zestaw twórców - z autorem muzyki Riccardo Cocciante i reżyserem Gillesem Maheu na czele. Dlatego też w spektaklu Teatru Muzycznego odnajdziemy identyczne kostiumy (przygotowane przez projektantkę mody Fred Sathal) i wiernie wzorowaną na tamtym spektaklu scenografię (Christian Rätz), zaś każdy gest odpowiada temu, co robili na scenie francuscy artyści.

Quasimodo (Michał Grobelny) szaleje za piękną Esmeraldą, marząc o chwili, gdy ona zechce zamienić z nim chociaż słowo. Cyganka przyciąga jednak również uwagę dużo wyżej postawionych, a przez to bardziej niebezpiecznych mężczyzn. Quasimodo (Michał Grobelny) szaleje za piękną Esmeraldą, marząc o chwili, gdy ona zechce zamienić z nim chociaż słowo. Cyganka przyciąga jednak również uwagę dużo wyżej postawionych, a przez to bardziej niebezpiecznych mężczyzn.
Jednak spektakl francuski pomyślany był jako doskonały marketingowy produkt z przeznaczeniem do gry nie tylko w salach teatralnych, ale też wielkich halach widowiskowo-sportowych, dlatego spektakl długimi momentami zyskuje niemal ascetyczny, koncertowy wymiar dzięki "udekorowaniu" przepiękną reżyserią świateł (Alain Lortie). W Gdyni postawiono na maksymalną teatralizację, widoczną m.in. w scenografii, która w detalach przerosła oryginał. To samo tyczy się też doskonałych układów tanecznych i akrobatycznych (autorstwa Martino Müllera). Bardzo dobrze wypadają debiutujące w zespole tanecznym Muzycznego Wiola FiukNatalia Madejczyk oraz właściwie wszyscy tancerze, mający do wykonania bardziej wymagające choreografie niż panie.

Wysiłek całego zespołu poszedłby jednak na marne, gdyby zawiedli odtwórcy głównych ról. Ci podołać musieli podanej "sauté" opowieści o cygance, dla której głowę stracili odrażający dzwonnik Quasimodo, piękny kapitan Phoebus i mroczny archidiakon Frollo. Reprezentanci trzech różnych światów równie bezradni wobec pięknej dziewczyny i miłości, przez każdego pojmowanej inaczej. Dodać do tego trzeba młodziutką, ale już bezwzględnie mściwą Fleur, rywalkę Esmeraldy do serca Phoebusa, opiekuna Esmeraldy w cygańskiej wspólnocie - Clopina oraz Gringoire'a, poetę-narratora opowieści, otwierającego spektakl wspaniałym utworem "Czas katedr". Tu jednak nie ma zaskoczenia - zdecydowana większość bohaterów gdyńskiego "Notre Dame..." to partie popisowe.

Na uwagę zasługuje 18-letnia Weronika Walenciak, która bez wykształcenia aktorskiego radzi sobie z rolą Fleur, rywalki Esmeraldy do serca Phoebusa (Przemysław Zubowicz). Na uwagę zasługuje 18-letnia Weronika Walenciak, która bez wykształcenia aktorskiego radzi sobie z rolą Fleur, rywalki Esmeraldy do serca Phoebusa (Przemysław Zubowicz).
Bardzo dojrzałą, a przy tym na swój sposób zawadiacką rolę Gringoire'a kreuje Maciej Podgórzak, pogodny, ciepły, wręcz delikatny jako uliczny poeta, a przy tym doskonały wokalnie praktycznie w każdym utworze. Jednak to Frollo w wykonaniu Artura Guzy jest rolą wybitną, należącą do kreacji mistrzowskich, znacznie wyrastającą poza francuski pierwowzór. Guza jednym surowym gestem potrafi skraść całą uwagę widzów tylko dla siebie. Jego kompletny w każdym calu, targany grzesznymi pragnieniami, archidiakon jest zdecydowanie najciekawszym bohaterem spektaklu, a jego zmaganie z pokusą, walka wewnętrzna i wreszcie wyznanie miłosne podczas wizyty u uwięzionej Esmeraldy ("Jestem księdzem i kocham cię") należą do najlepszych momentów spektaklu. Podgórzak i Guza okazali się zdecydowanie najlepszymi aktorami premierowego wieczoru.

Najtrudniejsze zadanie czekało jednak Michała Grobelnego, grającego pociesznego Quasimodo, którego każdy utożsamia z kreacją Garou. Grobelny starał się interpretować tę postać nieco inaczej, prezentując dzwonnika w roli bohatera pokroju Shreka. Gdyby ten utalentowany wokalista miał większy warsztat aktorski, można by mówić o pełnym zwycięstwie. Warto zwrócić uwagę na młodziutką 18-letnią licealistkę jednej z gdyńskich szkół średnich - Weronikę Walenciak w roli Fleur, której w stosunku do starszych kolegów i koleżanek brakuje przede wszystkim doświadczenia, bo na pewno nie talentu, który ujawnia choćby przy bardzo dobrym wokalnie i aktorsko "Pokocham, jeśli przyrzekniesz", gdy Fleur wystawia ukochanemu Phoebusowi rachunek za jego niewierność. Bardzo dobry wokalnie jest także Łukasz Zagrobelny w roli Clopina.

Francuscy realizatorzy zadbali o najdrobniejsze detale, dzięki czemu bardzo pomysłowa scenografia i efektowne kostiumy wiernie odwzorowują oryginał z 1998 roku. Francuscy realizatorzy zadbali o najdrobniejsze detale, dzięki czemu bardzo pomysłowa scenografia i efektowne kostiumy wiernie odwzorowują oryginał z 1998 roku.
Spory niedosyt pozostawia Esmeralda w wykonaniu Mai Gadzińskiej. Aktorka ta ma jeden z najlepszych wokali w zespole Teatru Muzycznego, ale rolę cygańskiej piękności kreśli irytująco powierzchownie, za pomocą paru uśmiechów, wystudiowanych póz i powłóczystych spojrzeń. Brakuje jej lekkości, świeżości i dziewczęcości Esmeraldy, choć praktycznie każdy z songów cyganki brzmi w jej wykonaniu świetnie. Jedyną pomyłką w pierwszej obsadzie "Notre Dame de Paris" jest Przemysław Zubowicz, płaski i niestety nieciekawy w roli Phoebusa, któremu niekiedy pomagają doskonałe zabiegi inscenizacyjne (gra świateł i bardzo efektowne migawki taneczne w tle podczas moralnych dylematów jego bohatera w utworze "Rozdarty").

To wszystko składa się jednak na bardzo dobre widowisko, słusznie uznawane przez jego twórców za pop-operę a nie za musical, bo formie spektaklu i treści libretta odnajdziemy szereg charakterystycznych dla opery rozwiązań. Francuzi, realizując według własnego przepisu "Notre Dame de Paris" na całym świecie, potrafią przygotować niezwykle spektakularny show, łączący talenty wykonawców z doskonale skomponowaną i precyzyjnie zaplanowaną strukturą przedstawienia. W Gdyni trafili na równorzędnych partnerów, dzięki czemu powstał spektakl kompletny, kto wie, czy nie lepszy niż francuski oryginał. Gdynia ma więc swój megahit na miarę "Mamma Mia!" warszawskiego Teatru Muzycznego Roma, choć w moim odczuciu dużo ciekawiej zaprezentowany niż warszawska superprodukcja.

Artyści o przygotowaniach do "Notre Dame de Paris" Teatru Muzycznego w Gdyni.

Spektakl

6.6
357 ocen

Notre Dame de Paris

musical

Miejsca

Opinie (161) 2 zablokowane

  • Byłam. ... (1)

    Wspaniałe widowisko. Polecam wszystkim bo naprawde warto!

    • 24 5

    • Może jeszcze aNet? i aneT?

      • 0 1

  • pierwsze wrażenia po premierze (1)

    Największe wrażenie zrobił na mnie Pan Guza grający archidiakona Frollo - wspaniały głos i przekonująca gra aktorska przekazująca widzowi głębię emocji. Momentem, który najbardziej wbił się w pamięć była scena gdy opuszczono na linach trzy wielkie dzwony (podczas gdy śpiewał Quasimodo) - niezwykle plastyczna sytuacja - brawa dla akrobatów! Miałam jednak wrażenie, że polskie teksty momentami wydają się infantylne... tak jakby 'na siłę dobrano jakiś rym'... Nie wiem czy jeszcze ktoś miał takie obserwacje. Gratuluję jednak arystom, podziwiam ogrom pracy wszystkich stojących za spektaklem i życzę udanego sezonu :)

    • 30 1

    • Zgoda w 100%

      A co do polskiego tekstu to nawet w 1000%, totalna porażka. Zamówienie pod aktualną sytuację polityczną w Europie zgodność SENSU z oryginałem max 15-20%

      • 0 0

  • ale patrioci i prawdziwi 'polacy' nie mogą tego ogladać, bo (4)

    po pierwsze jedna z bohaterek jest jakaś 'brudna' i niepolska cyganka, a innym bohaterem jest jakiś niedorozwój i pokrecony,

    gdyby tak rezyser zmienił ich na blondwłosych aryjczyków, to co innego

    • 7 23

    • (1)

      A co ma piernik do wiatraka? Każdy chyba zna pierwowzór czyli prozę Hugo (jeśli nie - wstyd), więc nie spodziewa się zobaczyć w roli femme fatale wieśniaczki z kresów wschodnich. Akcja dzieje się w XV-wiecznym Paryżu. Gdyby w ten sposób podchodzić do rzeczy, to "prawdziwi Polacy" nigdy nie poszliby na Carmen (żydówka sefardyjska w roli głównej) czy Traviatę ( dziwka bohaterką?). Pohamuj więc ten niestosowny, pseudopatriotyczny ton, bo jest bez sensu

      • 5 0

      • Przecież to był sarkazm w wykonaniu jewroliberała

        • 0 0

    • No właśnie.

      Przez większość spektaklu porównując wyświetlany tekst angielski i słuchając polskiego tlumaczenia dochodziłem do wniosku, że tłumacz i autorzy polskiej inscenizacji poszli za owczympędem euroliberałów spod znakuMerkel, Tuska itp "Junkersów".
      Ani oryginał Hugo ani powstała na jego podstawie adaptacja nie miały takich podtekstów politycznych ( m.in. nie istniał wtedy jeszcze w takiej skali, a przynajmniej nie był na tyle modny medialnie i politycznie, problem imigrantów w Europie). Główna płaszczyznę stanowiły problemy obyczajowe, psychologczne, sercowe i różnice klasowe. Więc problemem nie są tu jacyś "prawdziwi polacy" tylko oszołomy wykorzystujące sztukę do bierzączki politycznej.

      • 0 0

    • do władz teatru

      P.rodukcja wątpliwej jakości , kiepskie teksty . Sława przypisana francuzom . Z wypowidzi dyr. teatru mocno nadwyrężony budżet bo francuzi mieli wymagania - niektórzy wykonawcy spektaklu nawet nie są aktorami Pan Łukasz pisze brak doświadczenia na scenie Żenujące Apeluje do władz teatru - czy nie powinno stawiać się na polskich producencentó i aktorów . Jeżeli ma Pan kiepski zespół to trzeba go odświeżyć .

      • 6 3

  • Fatalny błąd. (2)

    Bywam często na dużych wydarzeniach muzycznych i to było jedno z gorszych musicali jakie widziałam. Nie dość że piosenki zupełnie nie oddawały klimatu to w dodatku scenografia zupełnie nie pasowała do Paryża z tamtego okresu.

    • 9 11

    • (1)

      Ale wiesz że scenografia tego spektaklu jest taka sama od 1998 r. niezależnie gdzie grany?

      • 1 1

      • No i????

        Czy to znaczy, że gniot trzeba powtarzać?

        • 0 0

  • Niebywały gniot (1)

    Brak fabuły (przez godzinę wszyscy panowie śpiewają tylko o tym, że ślinią się na widok Esmeraldy). Szereg miałkich piosenek pozbawionych ciekawszych melodii... za to okraszonych cyrkowymi akrobacjami. Obsada wokalnie ratowała sytuację, ale... co to były za teksty! Rymy częstochowskie i akcenty na ostatnią sylabę (np. CygankAAA). Szkoda czasu naszego i aktorów.

    • 9 8

    • Prawda

      Zgadzam się, tłumacz chyba był pijany podczas pracy, tak koszmarnego tłumaczenia musicalu to dawno już nie słyszałam

      • 3 0

  • Jest okej, ale niektóre wystąpienia rozczarowują

    Spektakl w Gdyni widziałam trzy razy, tylko jeden z nich zachwycił mnie całkowicie, reszta pozostawiła znaczny niedosyt, np. Frollo Artura Guzy - wokalnie jest wspaniale, aczkolwiek aktorsko oczekiwałam czegoś więcej niż stereotypowo obrzydliwego klechy cieszącego się z tortur na młodej dziewczynie - książkowy Frollo wcale nie chciał się nad nią znęcać, był bardzo rozdarty emocjonalnie, uznawał Esmeraldę za swoje przekleństwo, ale można było dostrzec w nim znikomy cień miłości (podkreślam, że tylko CIEŃ, bo przecież ostatecznie odrobinę jakiegokolwiek uczucia wyparły egoizm, pycha i szaleństwo Klaudiusza). Ogółem bardzo złożona psychologicznie postać została spłycona, nad czym ubolewam. Piotr Płuska spodobał mi się o wiele bardziej. Jeżeli chodzi o Esmeraldy, ciężko jednoznacznie wskazać, która z nich wypada lepiej; Maja Gadzińska, choć po części irytująca, swoim wykonaniem Cyganki wywołała u mnie ciarki, natomiast w przypadku Ewy Kłosowicz, o ile występuje o wiele naturalniej i przyjemniej, ciarek nie było. Obie aktorki jako tako dają radę. Totalnym nieporozumieniem jest natomiast Przemysław Zubowicz w roli Phoebusa, straszny castingowy bubel. Piękne utwory brzmią w jego wykonaniu kompletnie bezpłciowo i bardziej to podchodzi pod krzyki niż śpiewanie, samej wykreowanej przez niego postaci nie można ani polubić, ani znienawidzić, jest po prostu nijaka. Maciej Podgórzak jako Phoebus bije tego pana na głowę. Fleur-de-Lys grana przez Weronikę Walenciak jest równie płytka co Phoebus Zubowicza, więcej emocji w wykonywanym utworze można znaleźć w melodyjce z reklamy kapsułek do zmywarki. La Monture, jak i inne partie brzmiały po prostu źle. Kaja Mianowana jako Fleur wypada o wiele lepiej. W przypadku Gringoire'a, Maciej Podgórzak śpiewa ładnie i poprawnie, nie można mieć do niego większych zastrzeżeń, jednak tym charyzmatycznym i przyciągającym uwagę badurem jest zdecydowanie Jan Traczyk. Warto zwrócić uwagę także na Clopina Krzysztofa Wojciechowskiego, który jest naprawdę dobry, polecam. Łukasza Zagrobelnego nie słyszałam w tej roli.
    Zostaje jeszcze Quasimodo - Janusz Kruciński śpiewa bardzo dobrze, gra na tym samym poziomie, a Tańcz ma Esmeraldo w jego wykonaniu to po prostu cudo.
    Notre-Dame de Paris w Gdyni może być naprawdę poruszające i świetne, ale efekt całości w dużej mierze zależy od obsady. Oczywiście może akurat byłam na takim spektaklu, w którym aktorzy po prostu nie pokazali stu procent swoich możliwości, wiadomo, że przecież to tylko ludzie i każdy ma lepsze i gorsze dni, tym bardziej jeżeli ktoś występuje w jednym secie prawie cały miesiąc (np. Krzysztof Wojciechowski). Przedstawienie jest zdecydowanie godne polecenia, warto zobaczyć je na żywo chociażby ze względu na zawarte w nim muzycznie piękne utwory i wybitnych tancerzy oraz akrobatów. Nawet jako zagorzała fanka francuskiej wersji z 1998r. przyznaję, że taniec w polskim Notre-Dame de Paris jest na o wiele wyższym poziomie.
    Całość wypada przyzwoicie, polecam.

    • 1 1

  • Szkoda czasu i pieniedzy!

    Takiej nudy w TM jeszcze nie widzialam! pojedyncze sceny godne uwagi... wielokrotny brak synchronizacji u tancerzy... ogólna klapa :(

    • 3 2

  • Esmeralda, Panie Recenzencie? (1)

    "spory niedosyt pozostawia Esmeralda w wykonaniu Mai Gadzińskiej. (...) Brakuje jej lekkości, świeżości i dziewczęcości".

    Skąd pewność, że to wina aktorki, a nie zamysłu reżysera? Nie znam polskiej wersji, ale znam francuską. Tam to dopiero Esmeralda jest "dziewczęca"! Zamiast niewinnego, żywiołowego dziewczęcia po scenie przechadzała się dostojnie (piękna, owszem) kobieta, która już dawno wkroczyła w "wiek miłości" i dobrze widać, że sporo o niej wie. Z tego, co widzę w zamieszczonych urywkach, ta w polskiej wersji i tak jest o wiele bardziej dziewczęca niż w oryginale.

    • 41 3

    • Maja REWELACJA, niesamowity urok, lekkość, niewinność, aura tajemniczości, piękno i cudowny, niebiański głos.

      Dla mnie 2.11.2017 najlepsza. Dla niej jednej poszłabym jeszcze raz.

      • 2 0

  • Opinia do filmu

    Zobacz film Notre Dame de Paris - fragmenty spektaklu

    Coś pięknego - płakałam, dobór aktorów najlepszy na świecie. Tancerze zrobili coś wspaniałego. Brawo, brawo, brawo

    • 1 1

  • Bravo bravo bravo!!!! (1)

    Świetna choreografia, tańczą aż ciarki przechodzą!

    • 5 3

    • Nuda

      Artyści się starają , trzeba im to oddać , niestety wieje nuda , popisy akrobatyczne to za mało .

      • 5 1

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Pobożni i cnotliwi. Dawni gdańszczanie w zwierciadle sztuki (1 opinia)

(1 opinia)
20 zł
spotkanie, wystawa, warsztaty

Kultura ludowa Pomorza Gdańskiego

wystawa

Wystawa "Kajko, Kokosz i inni"

wystawa

Sprawdź się

Sprawdź się

Co będzie można zobaczyć w NOMUS?

 

Najczęściej czytane