Próżno szukać w tej poezji szarżowania formą, efekciarskich metafor czy skandalizujących wyznań. Jest za to pochwała codziennych, drobnych przyjemności, zachwyt nad pięknem polskiej przyrody i pokora wobec spraw najważniejszych. Właśnie ukazał się obszerny wybór wierszy Kazimierza Nowosielskiego zatytułowany "Człowiek rośnie cicho".
Od czasu debiutu
Kazimierza Nowosielskiego w czasopiśmie "Litery" minęło już 40 lat. To chyba najwyższa pora na podsumowania, rozliczenia ze swoim dotychczasowym dorobkiem, a przy okazji pretekst do sprezentowania czytelnikom kolejnego tomu poetyckiego, tym razem zawierającego najlepsze wiersze, od roku 1989 aż po te najnowsze.
Co się przez ten czas w poezji Nowosielskiego zmieniło? Złośliwcy powiedzą, że nic, wielbiciele - na szczęście nic. Poeta bowiem dumnie i konsekwentnie kroczy obraną przez siebie przed laty drogą. I wydaje się, że wcale nie zamierza z niej zbaczać.
W wierszach Nowosielskiego od początku króluje kilka ważnych dlań tematów, które podejmuje z mistrzowską wprawą, serwując czytelnikom prawdziwy balsam dla ducha.Taka właśnie jest ta poezja - niełatwa, ale mądra, niespieszna, ale fascynująca.
Nie ma tu opowieści o brutalnej rzeczywistości, tanich chwytów, tak ukochanych przez wielu początkujących twórców. Jest za to coś, czego można nauczyć się tylko wraz z upływem czasu - pogodzenie ze światem, a także pokora wobec najprostszych, a zarazem najcenniejszych wartości.
Nowosielski, urodzony i wychowany na wsi, został na zawsze naznaczony "piętnem" zachwytu nad polską przyrodą, tak jak zresztą prawie każdy, kto doświadczył osobiście cudów natury. Kiedy więc w wierszu "Doskonałość" pisze o "chropowatym krowim języku z drugiej strony zakończonym niesfornym ogonem" i o "kępach dzikiego bzu upudrowanych przydrożnym pyłem", w mojej głowie natychmiast powstają wizualizacje tego idyllicznego miejsca, nasyconego pięknem, którego brak w wielkich miastach.
Oczywiście, skojarzenia z twórczością księdza Twardowskiego są nieuniknione, ale czy można to traktować jako zarzut? Nie trzeba jednak specjalnie się wysilać, by znaleźć w tej poezji również ziarna goryczy. W wierszu "Świadkowie" poeta zadaje pytanie o stosunek Polaków do bolesnej przeszłości kraju: "Znad niezmierzonych/ syberyjskich zmarzlin/ z Auschwitz/ z kazamatów na Rakowieckiej - przyjdą/ spytają/ lecz w jakiej nas/ zastaną prawdzie?". Na szczęście obejdzie się bez moralizowania - poeta zmusza do refleksji, wskazuje problem, ale nigdy nie podaje gotowych rozwiązań - może dlatego, że po prostu nie istnieją?
Jest w twórczości Nowosielskiego coś, za co go podziwiam i szanuję. To mądre, dojrzałe spojrzenie na rzeczywistość, bez wrzasków, rozdzierania szat i sztucznych ozdobników.
Ci, którzy od poezji oczekują czegoś więcej niż chwilowych uniesień, z pewnością docenią tom "Człowiek rośnie cicho".
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
