IX Spotkania Trójmiejskich Teatrów Niezależnych

Od samego początku istnienia Integracyjny Klub Artystyczny WINDA jest miejscem, otwartym dla grup istniejących poza instytucjami. Organizacja Spotkań odpowiadała na potrzebę zaistnienia spektakli teatralnych grup, które nie mogły lub być nigdzie indziej prezentowane. Z czasem Klub Winda stał się miejscem spotkań teatrów działających na terenie całego Trójmiasta przyjeżdżających, po to by pokazać to, co udało im się w ciągu roku wypracować. Prezentacja i integracja twórczych środowisk artystycznych zaowocowała wymianą doświadczeń i pretekstem do wspólnych projektów artystycznych. Poprzednie edycje Spotkań spotkały się z ogromnym zainteresowaniem ze strony twórców i publiczności. W poprzednich edycjach swój dorobek prezentowały min.: DADA VON BZDÜLÖW, Kino Variatino, Teatr Okazjonalny, Teatr MEIL, Teatrzyk Cenicienta, Teatr KRIKET (gość specjalny), Marcin Bortkiewicz (gość specjalny), LIPZERZREW sp. z.o.o, Teatr Świnia, Teatr Zielony Wiatrak, Teatr Warsztatowy Znak, Gdański Teatr Tańca, Teatr Niepoważny, Teatr Kąty, Teatr Realistyczny (gość specjalny), Teatr Stajnia Pegaza. Odbyły się dyskusje z udziałem twórców i publiczności dotyczące kondycji trójmiejskiego teatru niezależnego oraz wykłady przybliżających ideę teatrów poszukujących. Tradycją spotkań jest prezentacja spektakli, które powstały w ostatnim sezonie teatralnym.
Dzięki możliwości przenikania się różnych form teatralnych, nasze działania zapoczątkowały powstanie wspólnych projektów m.in.: choreografii Anny Haracz i Anny Steller, wspólnego projektu teatru Zielony Wiatrak i Teatru Kino Variatino.
Po raz kolejny lokalne teatry niezależne będą mogły skonfrontować swoje doświadczenia, przyjrzeć się metodom pracy swoich kolegów, wymienić myśli i podzielić się problemami. Przewidujemy dyskusję z twórcami teatralnymi, dziennikarzami i publicznością.


Program IX. Spotkań Trójmiejskich Teatrów Niezależnych

Piątek 15 grudnia

17.00 - Teatr Kasablanka „Romeo i …”
17.30 - Teatr Bez Nazwy „Sprawiedliwość”
18.15 – Teatr Proksemika „Chce się zawsze tylko spieszyć”
18.30 – Wernisaż fotografii teatralnej Piotra Wołoszyk
19.00 – Teatr Sióstr Fijewskich „Różowa skarpetka” spektakl gościnny
20.15 – Próba rozmowy. Spektakle

Sobota 16 grudnia

17.00 – Teatr Ubogi Relacji „Gerda”
17.45 – Teatr Tańca UG fragm. spektaklu „One są” oraz projekcja pokazująca inne części przedstawienia.
18.15 – Feta Teatr na Specjalne Okoliczności „Kynolog w rozterce”
19.15 – Teatr Tańca i Muzyki Kino Variatino fragm. spektaklu „Ale jest jeszcze prawda”
19.30 – Próba rozmowy. Spektakle. Multimedia w sztuce.
20.00 – Teatr Zielony Wiatrak „Drapacze chmur”

Niedziela 17 grudnia

16.00 – Teatr Amareya „Xenos”
17.00 – Teatr z Przyszłością „Esc”
17.45 – Teatr LipZezRew „Niejaki piórko”
18.30 – Próba rozmowy. Spektakle.

Teatr Sióstr Fijewskich
„Różowa skarpetka”
Występują:
Paulina Włosowska i Agata Fijewska
Scenariusz i reżyseria:
Natalia Fijewska-Zdanowska

Dwie gimnazjalistki wracają od koleżanki. Powoli ze zwykłej rozmowy o zabawie w gronie znajomych wyłania się przerażający i drastyczny obraz. Co zdarzyło się naprawdę na niewinnej z pozoru imprezie? Dlaczego nikt nie zareagował na poniżający akt seksualny za drzwiami sypialni nieobecnych rodziców? I kto jest winny?
„Różowa skarpetka” to kameralny spektakl – intymna opowieść o zagubionych dzieciach współczesności. To kolejne po „Głuchoniemocy” przedstawienie sióstr Fijewskich (tym razem we współpracy z Pauliną Włosowską), poruszające problem samotności młodych ludzi, urodzonych pod koniec lat osiemdziesiątych.
Spektakl został wyprodukowany przy wsparciu i pomocy Teresińskiego Ośrodka Kultury.

Teatr Zielony Wiatrak
„Drapacze chmur”
Występują: Bartosz Frankiewicz, Marek Brand
Autorzy tekstu – Marek Brand, Bartosz Frankiewicz
Muzyka i wykonanie na żywo – Kuba Muller
Reżyseria: Marek Brand

Artyści deklarują, że to spektakl polityczny… Polityczny, bo opowiada o Polakach, którzy marzą, a ich marzenia prowadzą na emigrację. Czasami marzeniem jest wielka miłość, czasami po prostu para nowych butów. Oba są równie ważne. Niełatwa rzeczywistość ekonomiczna i społeczna, w jakiej znajdują się bohaterowie "Drapaczy" sprawia, że oba są trudne do zrealizowania. Czy walka o marzenia jest walką z wiatrakami?
Wyjątkowo autorem tekstu do spektaklu nie jest sam Marek Brand – założyciel i reżyser Teatru Zielony Wiatrak. Tym razem zaprosił do współpracy jednego ze swoich aktorów: Bartka Frankiewicza. Dzięki temu powstały tekst opowiada o problemie emigracji z perspektywy dwóch pokoleń: rocznika 65 i 78.

Szukając pracy i nieba
"Drapacze chmur" w reż. Marka Branda w Teatrze Zielony Wiatrak w Sopocie. Pisze Agata Kirol w Gazecie Wyborczej - Trójmiasto.
«Teatr Zielony Wiatrak w sobotę pokazał w sopockim Teatrze na Plaży spektakl "Drapacze chmur" w reżyserii Marka Branda. Dramat napisany wspólnie przez Branda i Bartosza Frankiewicza okazał się bezlitosnym komentarzem do współczesnej sytuacji polskiego społeczeństwa.
Dobrze rozumiany minimalizm scenograficzny jak zwykle w spektaklach Zielonego Wiatraka i tym razem okazał się wyjątkowo celnym chwytem teatralnym. Kanwą sztuki jest rozmowa dwóch bezrobotnych Polaków - w udanych rolach wystąpili autorzy sztuki Marek Brand i Bartosz Frankiewicz. Pokazują się oni w różnych sekwencjach, poprzedzonych zaciemnieniem i zmianą muzyki odtwarzanej na scenie przez Kubę Müllera. Dialog tych przerażonych rzeczywistością i zniechęconych jałowością swego trudu ludzi to właściwie opowieść o losie wielu, którzy borykają się z problemem braku zatrudnienia na co dzień. Prośba bohatera o niebo na ziemi, które miałoby wprowadzić w końcu raj normalności i spokoju o jutro, trochę straszy. Straszy zwłaszcza dlatego, że w prześmiewczych komentarzach bohaterów są wciąż obecni dobrze nam znani panowie, powtarzający na mównicach sejmowych swoje "my rządzimy praworządnie i sprawiedliwie". Przywołany w spektaklu cytat z Mickiewicza, pewnie bliski każdemu emigrantowi polskiemu - "do tych pól malowanych zbożem rozmaitem" - wzbudzał jedynie szydercze rozbawienie. Podobnie było w przypadku przedstawionych na scenie rozmów grającego w golfa angielskiego snoba z polskim pracownikiem sezonowym. Wygłaszają oni opinie o pewnym kraju, o którym, oprócz kilku znanych nazwisk, nic dobrego powiedzieć nie można.
Dziwnie szybko minął gorzki śmiech publiczności z bezradnych zabiegów bohaterów o uzyskanie pracy ("I'm looking for a job, sir" ) i ich nauki, złotych sentencji w języku angielskim. Zostało rozżalenie, trochę poczucia absurdu i beznadziei, do której coraz bardziej przyszło nam się przyzwyczajać. Choć miejscami agresywny i odnoszący się do aktualnej sytuacji w kraju ten komentarz dzisiejszej rzeczywistości politycznej jest w teatrze potrzebny. Kto wie, może funkcja teatru jako trybuny społecznej powraca dziś do łask. "Drapacze chmur" to tytuł dramatu przywołujący charakterystyczny znak dobrego miejsca pracy, i jednocześnie coś, co chciałby osiągnąć bohater sztuki. Prosi on londyńskiego pracodawcę o posadę drapacza chmur. Sięgnąć nieba na ziemi to według autorów sztuki marzenie każdego z nas. Marzenie to jest o tyle nierealne, że wielu ludziom żyjącym w kraju pomiędzy Rosją a Niemcami zostało jeszcze dużo pięter do osiągnięcia zwykłego dostatku i stabilizacji.»
"Szukając pracy i nieba" Agata Kirol Gazeta Wyborcza - Trójmiasto nr 124 29-05-2006

Teatr Amareya
„Xenos”
Występują: Agnieszka Kamińska, Katarzyna Julia Pastuszak, Aleksandra Śliwińska.
premiera 25 sierpnia 2005
Festiwal Gdańska Korporacja Tańca

Tu i teraz - pobombowisko XX wieku, czasy „małej stabilizacji”, globalnego kapitalizmu, euforii konsumeryzmu i nowego (nie)ładu światowego. Pod maską lukrowanej zmedializowanej rzeczywistości kipią konflikty. Codzienność przynosi kolejne raporty o erupcjach nienawiści i przemocy. „25 Dzień Nienawiści, za zamachowców przebrane były nawet niemowlęta” - komunikują nagłówki gazet - jak echo pierwszych stron orwellowskiego „Roku 1984”. Rozdarty i pełen paradoksów współczesny świat dociera do nas potłuczony, niespójny, odrealniony i absurdalny. Ciało, bombardowane przez medialne obrazy przemocy oraz jej formy obecne w codzienności, niepostrzeżenie asymiluje mechanizmy agresji i auto-nadzoru nasiąka ideologią konsumeryzmu i nienawiścią do Obcego, która jest jednym z głównych elementów sterowanej propagandy strachu. Obrastając w pancerz zobojętnienia stajemy się ślepi na drugiego człowieka, często równie ślepo nienawidząc Obcego.
Czy istnieje możliwość odzyskania i chronienia suwerenności ciała, aby nie powielało ono wzorców agresji, której zasad uczymy się i mniej lub bardziej świadomie asymilujemy poprzez matryce zachowania, poruszania się, myślenia? Jak chronić wrażliwość i przeciwdziałać dezintegracji tkanki etycznej ludzkości? Jak nie pozwolić, by współczesność z jej okrucieństwem, brakiem zasad etycznych i ładu moralnego odebrała życiu sens? Spektakl „Xenos” jest próbą odpowiedzi na te pytania. Narzędziem krytyki jest w spektaklu Teatru Amareya ciało. Ukazując ciało osaczone przez przemoc Strażników Systemu powielających matrycę społecznego zachowania chcemy zmusić do refleksji i obudzić niezgodę na przemoc i społeczny gleischacht, niezgodę na kontrolę ciała i uprzedmiotawianie go, niezgodę na dehumanizację śmierci.
„Xenos” jest głęboką afirmacją życia, obroną „poezji-w-codzienności”. To wołanie o ratowanie ukrytych marzeń i kruchych relacji międzyludzkich narażonych na degradację i demoralizację we współczesnym świecie.
Teatr Amareya powstał w styczniu 2003 z głębokiej potrzeby wspólnoty, potrzeby spotkania – ze sobą samym, z ludźmi i światem. Teatr pracuje przy Integracyjnym Klubie Artystycznym ,,Winda” w Gdańsku.
Teatr to dla nas dzielenie się, wymiana i uczenie się zbliżania do drugiej osoby w nowy, pozbawiony fałszu sposób. Nazwa naszego teatru - Amareya – oznacza w języku japońskim ‘heroiczne oddanie, bezwarunkowe poświęcenie’ – to zasada, która kieruje nami w pracy twórczej, to nasze oddanie dla tańca i teatru, a także ukłon złożony spotkanym przez nas niezwykłym nauczycielom, których spotkałyśmy na naszej drodze. W swojej pracy czerpiemy inspiracje z techniki i filozofii tańca Butoh.


FETA – Teatr na Specjalne Okoliczności
„Kynolog w rozterce”
reżyseria: Florian Staniewski
scenografia: Elwira Twardowska
występują: Iwona Fijałkowska
Adam Bogdan
Marcin Wróbel
Piotr Walczukiewicz

W siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Zwierząt Poniektórych Kynolog gorzko przeżywa nieodwzajemnione uczucie do Miłośniczki Ptaków.
Kiedy w siedzibie towarzystwa pojawia się Nieznajomy Miłośnik Zwierząt nad Kynologiem zbierają się chmury a jego uczucie do Miłośniczki Ptaków wystawione zostaje na ciężką próbę. Co wybrać: intratny kontrakt czy wątpliwe wdzięczności ukochanej?
Czy pojawienie się Delegata Związku Miłośników Koni rozwiąże sytuację?
Serdecznie zapraszamy Państwa do obejrzenia jednej z pierwszych jednoaktowych aluzyjnych komedii Sławomira Mrożka.

Teatr Kasablanka
„Romeo i ...”
Reżyseria: Arkadiusz Szczurek

Teatr Kasablanka działa już od ponad 10 lat. Pomysł prowadzenia zajęć teatralnych zrodził się w wyniku poszukiwań nowych form terapii dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, uczęszczających do Środowiskowego Domu Samopomocy „Wajdeloty” w Gdańsku-Wrzeszczu. Swoje przedstawienia Teatr Kasablanka prezentuje na festiwalach i Trójmiejskich scenach.
Spektakl „Romeo i ...” swoją premierę miał na Międzynarodowym Biennale „Terapia i Teatr” w Łodzi w 2006r.; zdobył nagrodę Grand Prix na IV Festiwalu POZAPOZY. Reżyseria Arkadiusz Szczurek.

Teatr z Przyszłością
„Esc”
Reżyseria: Agnieszka Grewling-Stolc

Teatr z Przyszłością powstał we wrześniu 2000 roku w gdańskim Pałacu Młodzieży. Założycielem i instruktorem zespołu jest Agnieszka Grewling-Stolc. Zespół skupia młodzież od 12 do 16 roku życia.
Teatr zrealizował dotychczas pięć spektakli:
„BAMBUKO” wg scenariusz Macieja Wojtyszki (2001 r.)
„POWRÓT DO BULLERBYN” wg scenariusza Zdzisława Jaskuły (2003 r.)
„KOŁO SZTUKI”; scenariusz Oskar Piotr Martin (2004 r.)
„OTWARTE W POŁOWIE...” spektakl oparty na collage’u poetyckim (2004r.)
„ESCAPE”; scenariusz Agnieszka Grewling-Stolc (2005-06r.)

Realizowane przez grupę spektakle pokazywane są na przeglądach i konkursach teatralnych:
Wojewódzki Turniej Teatralny „Niebieskie tarcze” w Sopocie
Wojewódzki Przegląd Filmów i Spektakli Teatralnych „Jestem” w Gdańsku
Przegląd Teatrów Dziecięcych „Dzieci dzieciom” w Gdańsku
Festiwal Teatrów Poszukujących „Enklawa” w Kolbudach
Ogólnopolski Przegląd Teatralny „KLAKA” w Gdańsku
Ogólnopolskie Forum Teatrów Dziecięcych „Miniatury” w Opolu
Ogólnopolski Festiwal Małych Form Teatralnych „Arlekinada” w Inowrocławiu
Ogólnopolski Konkurs Teatrów Szkolnych Maska” w Chełmie
Za udział w konkursach zespół zdobył wiele nagród i wyróżnień m.in. za scenariusz, scenografię, grę zespołową a także indywidualne nagrody aktorskie.

Poza przygotowywaniem spektakli teatralnych młodzież pomaga przy realizacji festynów plenerowych oraz parad ulicznych, wielokrotnie także grupa występowała na deskach sceny teatru „Wybrzeże” oraz Państwowej Opery Bałtyckiej w Gdańsku przy okazji realizacji koncertów i imprez charytatywnych, których organizatorem był Pałac Młodzieży w Gdańsku.

„Teatr z Przyszłością” w roku 2003 nawiązał kontakt z niemiecką grupą teatralną z Bremy. Współpraca obu grup zaowocowała wspólnymi warsztatami i małymi przedsięwzięciami scenicznymi realizowanymi w Polsce i w Niemczech.
Udział w zajęciach Teatru z Przyszłością to nie tylko zdobywanie umiejętności gry aktorskiej i prezentacji na scenie, to również możliwość aktywnego spędzenia czasu wolnego, wspaniałej zabawy i poznania niezwykłych ludzi.

Teatr Bez Nazwy
„Sprawiedliwość”
Reżyseria: Marek Kaczanowski

W pierwszych latach swojej działalności teatr „Bez Nazwy” można rzec specjalizował się w przedstawieniach „lekkich, łatwych i przyjemnych”. W tym czasie powstały takie obrazy jak „Ptasie Radio” 1995 r., „ Nasz Teatrzyk Ośrodkowy” 1996 r., „ Król Fafuła” na podstawie bajki Jana Brzechwy 1996 r., „ Szafa” 1997 r.,
„Pan Starszy i walizka”1998 r., „Gdzie są kwiaty” 1998 r., „O dwóch takich, co ukradli jajo” 1999 r. Wystawiane też były w tym okresie typowe jasełka oraz przedstawienia Bożonarodzeniowe. W repertuarze teatru „ Bez Nazwy” znajdowały się również przedstawienia o charakterze okolicznościowym np. „Dzień Matki”. Od roku 1999 możemy mówić o zmianach w kierunku artystycznym.
Dostrzegamy zainteresowanie repertuarem poważnym.
W „Powrocie Matuzalema” wyraźnie nastawialiśmy się na grę dużymi emocjami oraz tworzenie wyraźnych postaci. ”Przychodzić – odchodzić” Samuela Becketta to pierwsza produkcja typowo klasyczna jaką zagrał teatr. Kolejną pozycją w repertuarze był „Marian Skłuć”. Była to opowieść na podstawie musicalu „ Scrooga” Leslie Bricusse. Teatr „Bez Nazwy” wielokrotnie uczestniczył w Przeglądzie Przedstawień Bożonarodzeniowych w Gdyni, Jarmarku Wiosennym i Gwiazdkowym w Gdańsku oraz w Przeglądzie Teatralnym w Rumii.
„Kartoteka” Tadeusza Różewicza wystawiono na deskach Teatru Miejskiego w Gdyni. Przedstawienie można było obejrzeć na przeglądzie teatralnym w Sopocie i na Litwie oraz w Klubie „Winda”. W ostatnich latach Teatr „Bez Nazwy” przygotował jeszcze kilka premier. Na uwagę zasługują dwie pozycje „Co się dzieje z modlitwami niegrzecznych dzieci” Agnieszki Wróbel oraz „Sobowtór” Durenmata. Teatr Bez Nazwy jest również współorganizatorem przeglądów „Spotkajmy się” i „Bez tematu.”

Teatr Tańca Uniwersytetu Gdańskiego
"One są" - fragmenty
Choreografia: członkowie zespołu
Pomysł: Anna Rechlewska

Teatr Tańca Uniwersytetu Gdańskiego powstał w październiku 2003 roku z inicjatywy studentów zainteresowanych tańcem. W naszej pracy czerpiemy głównie z techniki tańca współczesnego, a także techniki relasing, jogi, pantomimy, słowa... czyli wszystkiego tego, co można wykorzystać w dzisiejszym teatrze ruchu. Często w pracy wykorzystujemy improwizację. Na obecnym etapie rozwoju grupy koncentrujemy sie bardziej na tańcu, niż na formach stricte teatralnych. Ważne jest dla nas osobiste zaangażowanie członków zespołu i ich indywidualne preferencje. Jesteśmy otwarci na współpracę z artystami innych dziedzin sztuki np. muzykami, plastykami.
„Dziesiejszego dnia zaprezentujemy fragment spektaklu "One są", który miał premierę w maju tego roku podczas koncertu z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca. Dla oddania całości wyjątkowo proponujemy projekcję ukazującą inne części przedstawienia. „

Teatr Tańca i Muzyki Kino Variatino
„Ale jest jeszcze prawda” fragm. Spektaklu
Reżyseria: Anna Haracz

Teatr Tańca i Muzyki Kino Variatino w swojej pracy najbardziej zainteresowany jest szeroko pojętym tańcem współczesnym oraz szukaniem naturalnych dróg tworzenia ruchu poprzez improwizację. Wraz z warstwą ruchową powstaję grana na żywo muzyka, która stanowi integralny element dramaturgii spektaklu. Spektakle te zazwyczaj nie są opowieściami lub historiami, są klimatem, nastrojem lub relacją z kimś, czymś innym, obcym lub dobrze już znanym. A wszystko to niezmiennie krąży wokół chęci wniknięcia w istotę magii.
Obecnie teatr tworzą Anna Haracz (tancerka, choreograf, nauczyciel jogi) oraz Tomasz Antonowicz (muzyk, kongista).

Teatr Ubogi Relacji
„Gerda”
Reżyseria: Jacek Spica

Teatr Proksemika
„Chce się zawsze tylko spieszyć”
Reżyseria: Jarek Rebeliński
Spektakl "Chce się zawsze tylko śpieszyć" powstał w oparciu o prozę rumuńskiej aktorki i pisarki Aglaji Veteranyi. To opowieść dojrzewającej dziewczynki o jej życiowym bohaterze - matce. Ich życie toczy się w cyrku, gdzie matka co wieczór wisi za włosy pod kopułą namiotu. Przedstawienie opowiada wiec o zderzeniu świata dziecka ze światem dorosłych, kształtowaniu jego osobowości pod wpływem strachu przed śmiercią najbliższych i życiu w nietypowych warunkach. Zderzenie, o którym mowa, często kończy się rozbiciem. Proza Aglaji Veteranyi jest wyrazista i przejmująca, jej metaforyka znajduje odbicie w spektaklu pełnym pięknych plastycznych obrazów i teatralnych znaków. Spektakl wygrał eliminacje wojewódzkie 51. OKR.

Teatr LipZezRew
„Niejaki piórko”
Choreografia: Bożena Zezula