• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Emigracyjna udręka. O "Emigrantkach" Teatru Wybrzeże

Łukasz Rudziński
21 lutego 2021 (artykuł sprzed 3 lat) 
"Emigrantki" Teatru Wybrzeże są zestawem wszystkich możliwych traum, jakie przechodziły samotne Polki na emigracji kilkanaście lub kilkadziesiąt lat temu. "Emigrantki" Teatru Wybrzeże są zestawem wszystkich możliwych traum, jakie przechodziły samotne Polki na emigracji kilkanaście lub kilkadziesiąt lat temu.

Los polskiej emigracji zarobkowej wielokrotnie podejmowany był w rozmaitych książkach i na blogach. Zdecydowana większość tego typu literatury przedstawia losy całych rodzin stawiających czoła życiu na emigracji lub męski punkt widzenia. "Emigrantki" wystawione w Teatrze Wybrzeże to spisana przez mężczyznę kobieca perspektywa rozłąki z najbliższymi, tyle że ujęta w pełen goryczy lament i cały festiwal nieszczęść uformowany w półtoragodzinne, długimi momentami nużące przedstawienie.



Najbliższe wydarzenia w Trójmieście


Żyją we dwie i bardzo liczą na trzecią, by rachunki nie pożerały lwiej części zarobków. Zastajemy je w momencie, gdy ta trzecia, Monika, akurat szuka miejsca, w którym mogłaby zamieszkać. Ze stanem żałosnej kanciapy umieszczonej w piwnicy jakiegoś belgijskiego domu zaznajamia ją Zosia, kobieta doświadczona przez los i bardzo zainteresowana tym, by Monika dołączyła do niej i współlokatorki i dołożyła się do czynszu. Po chwili poznajemy również najstarszą z nich - Tereskę, w odróżnieniu od zahukanej koleżanki, energiczną, nieco wulgarną, ale równie jak ona nieszczęśliwą kobietę.

Ciekawą przestrzeń spektaklu zaaranżowaną w Starej Aptece charakteryzują wszechobecne rury kanalizacyjne. Ciekawą przestrzeń spektaklu zaaranżowaną w Starej Aptece charakteryzują wszechobecne rury kanalizacyjne.
Zosia i Tereska od lat walczą o każde euro, które można wysłać do Polski. Obie zostawiły tam dzieci, będące centrum ich świata. Bardziej cierpi Zosia, bo jej dzieci były jeszcze małe, gdy zdecydowała się wyjechać za pracą. Jako osoba wierząca, znajduje pocieszenie tylko w zaangażowaniu w życie lokalnej parafii z polskim księdzem, przyjmuje używane ubrania, które sama nosi lub wysyła do kraju. Tereska woli zabawić się w dyskotece, by odreagować upokarzającą pracę. A Monika przygląda się im, poznaje smutne realia życia nowych koleżanek i coraz częściej prowokuje do bardzo osobistych zwierzeń. Z czasem wyłania się bardzo gorzki, ponury obraz życia na emigracji - poczekalni do prawdziwego życia, w której Zosia z Tereską utknęły na długie lata.

Tekst Radosława Paczochy niby traktuje o czasach współczesnych, ale ukazuje obraz polskiej emigracji sprzed 15-20 lat. Bohaterki sztuki czyszczą bogatym Belgom mieszkania, szorują kible, doświadczają przemocy seksualnej - uciekając z piekła w Polsce trafiają do świata wcale nie lepszego na obczyźnie. Walczą z tęsknotą za pozostawionymi w kraju bliskimi i rozpaczą wywołaną życiem bez perspektyw. Po pięciu minutach wiadomo, że każda nosi ciężką traumę i tylko kwestią czasu jest kiedy nam o tym opowie.

Monika, grana przez Justynę Bartoszewicz, jest cicha, wycofana i daje się zapamiętać głównie z show, jaki daje podczas przymierzania ciuchów koleżanki. Monika, grana przez Justynę Bartoszewicz, jest cicha, wycofana i daje się zapamiętać głównie z show, jaki daje podczas przymierzania ciuchów koleżanki.
Reżyserka Elżbieta Depta przed premierą przyznawała, że ma własne doświadczenia emigracyjne, co z pewnością wpłynęło na kształt spektaklu będącego już w zamyśle autora tekstu próbą spojrzenia na emigrację z kobiecej perspektywy. Nie ma tu odrobiny dystansu do tematu, podanego bardzo dosłownie, w podkoloryzowanej opowieści skupiającej jak w soczewce ciemne strony emigracji, z budowanymi na traumatycznych zwierzeniami bohaterek emocjami, w które trudno uwierzyć. Ten pełen goryczy, monotonny seans ludzkich traum i porażek, jest mocno przegadany, ale niemal pozbawiony teatralności. Szkoda, bo warunki stworzone przez scenografię Agaty Andrusyszyn-Chwastek dają duże możliwości.

Wszystko dzieje się w działającej na wyobraźnię przestrzeni piwnicy, której głównym elementem są wystające rury, poprowadzone także przez całą długość widowni. Na scenie widzimy trzy łóżka, rozkładany stolik, skromniutki aneks kuchenny i kilka krzeseł. Widzimy również walizki czy torby do końca niewypakowane, bo przecież emigrantki są tu tylko na chwilę. Ich lokum to nora, pozbawione okien prywatne więzienie. Z rur dobiegają przytłumione głosy mieszkańców domu i muzyka stworzona przez Macieja Szymborskiego. Nie mamy wątpliwości, że prawdziwe życie dzieje się gdzieś indziej, na wyższych kondygnacjach.

Najciekawszą rolę buduje Małgorzata Brajner (po lewej) - jej Zosia to prosta, bardzo nieszczęśliwa kobieta. Najciekawszą rolę buduje Małgorzata Brajner (po lewej) - jej Zosia to prosta, bardzo nieszczęśliwa kobieta.
W tercecie aktorek najciekawszą rolę zbudowała Małgorzata Brajner - jej Zosia to swojska, prosta, dobroduszna, bardzo nieszczęśliwa kobieta. Aktorka prowadzi tę postać inaczej niż zazwyczaj, czasami tylko wpadając w ton zbolałej matki, którą od lat z powodzeniem grywa. Dużo chaosu wnosi na scenę Katarzyna Figura (Tereska), która gardłowym, niskim głosem prowadzi wstrząsający monolog-spowiedź z przeszłości, innym razem krzyczy, szepcze, szczebiocze - cały czas szuka właściwego środka, ale wydaje się w tym mocno zagubiona. Wreszcie Justyna Bartoszewicz w roli Moniki bardziej towarzyszy obu wymienionym niż gra. Jedyny moment, gdy postać Moniki zapada w pamięć to jej zmysłowy taniec podczas przywdziewania kusego kostiumu od Tereski.

Trójmiejskie wątki w serialu "Osiecka"



Spektakl wyreżyserowany przez Elżbietę Deptę ma pozór paradokumentu. To przede wszystkim niekończący się potok słów, czasem wypowiadanych przy kieliszku wina lub mocniejszego trunku, czasem nad rosołem, albo skierowanych wprost do widzów. Pewnie taka formuła, zbliżona do telewizyjnego formatu scripted-docu w stylu "Ukryta prawda" znajdzie swoich wielbicieli, ale dla mnie "Emigrantki" Teatru Wybrzeże pozostają dużym rozczarowaniem, bo temat emigracji zarobkowej został sprowadzony do rzewnej historii kilku kobiet z potrzaskanymi życiorysami.

Spektakl

7.4
34 oceny

Emigrantki

spektakl dramatyczny

Miejsca

Spektakle

Opinie (91) 7 zablokowanych

Wszystkie opinie

  • Tytuł sztuki mylący, bo tematem nie jest emigracja. (8)

    Panie w opisywanej sztuce to są typowe gastarbeiterki, nie wyjechały tam na stałe, lecz tylko do pracy i to raczej takiej najprostszej. Mieszkają i żyją jak najtaniej, bo zarobione pieniądze idą do Polski. To nie jest emigracja.

    • 47 8

    • Słyszałeś o "emigracji zarobkowej", miszczu? (2)

      • 5 9

      • nie ma czegos takiego

        odkad mamy dodatki jak 500+

        • 5 2

      • A nie sa to po prostu zwykle saksy?

        Emigracja jest wtedy gdy skladasz aplikacje o pobyt staly. Tam zaczynasz oficjalna prace (nie na czarno) i tam placisz podatki. To ostatnie jest najwazniejsze.

        • 4 0

    • Miszczu, emigacje są różne (4)

      "Potocznie przez emigrację rozumie się opuszczenie kraju na stałe; za emigrację uważa się też opuszczenie swego miejsca bytowania na czas określony, gdy celem przybycia do innego miejsca jest praca zarobkowa. Najczęściej klasyfikacja emigracji zależy od jej przyczyn i charakteru; zależnie od przyczyn przyjęto dzielić emigrację na zarobkową (ekonomiczną), polityczną, religijną, z przyczyn rodzinnych i innych osobistych; emigrację dzieli się także na przymusową i dobrowolną." - źródło: encyklopedia PWN

      • 3 2

      • (3)

        Miszczu, podałeś trochę podstarzałą definicję emigracji.

        • 2 6

        • (1)

          Bo...?

          • 2 1

          • Uwaga Uwaga! Ogłoszenie!
            Od jutra nowa definicja Emigracji!
            Klienci POPiSu proszeni są a o ustawienie w kolejce o 4:45 pod sklepem Lidla

            • 1 1

        • Ufaga jutro nowa definicja emigracji. Będzie miała 3 cylindry i tdi w dizlu. Klienci popisu proszeni są o ustawienie w kolejce od godziny 4:15 pod sklepem Lidla.

          • 1 0

  • Wyjechały za zielonej wyspy Tuska (11)

    bo pracy w Polsce nie było

    • 51 49

    • (3)

      Baranku wyjechały 15-20lat temu czyli za pierwszej ruiny pisu

      • 15 11

      • raczej za sld (2)

        • 6 1

        • Liczyć nie potrafia

          • 1 0

        • 20 lat temu byl pierwszy POPiS, czyli AWS-UW.

          • 1 0

    • Geniusze (1)

      Bezrobocie małe jak i zarobki na tyle małe że nie ma tygodniówek jak np w Anglii i jeszcze długo nie będzie .. mieszkania za drogie meble za drogie i za taką tygodniówkę w Polsce nic nie kupicie nawet tv za te dwa tysie, Partie Po PiS że o innych żal wspominać nic nie zmienią autor ma rację sztuka współczesna a uchwycić bieżących spraw się nie dało.

      • 0 6

      • pseudo patriota od Corwina się odezwał, co szykujecie się do koryta .

        • 1 3

    • A teraz wszyscy wracaja do Kaczystanu z kolan wstanietego.

      • 10 2

    • to dlaczego teraz gdy Pis i Kaczor rządzi coraz więcej Polaków wieje

      • 4 1

    • I dalej pracy nie ma bo twoj pisuar wszystko zamknal

      • 5 0

    • Nie kłam już pisuarski trollu, to w 2005 przed piSSem ponad milion ucieklo z kraju do UK na zmywak (1)

      A prawda jest taka ze nieudacznicy i melepety zawsze mieli problem ze znalezieniem pracy, niezaleznie od tego kto rzadzil.
      Co wy myslicie, ze ktos wam zaplaci za stanie, za chlanie, za granie w uja ?
      Rozsyla taki Janusz CV gdzie sie da i oczekuje ze go przyjma od razu na kierownicze stanowisko i dadza 5000 na reke, majac wyksztalcenie zasadnicze zawodowe i braki w uzebieniu.
      , a oferty pracy w magazynie, na zmywaku odrzuca i placze ze "nie moze znalezc pracy".
      Uczyc sie byo trzeba, kursy robic i inwestowac w siebie, a nie wydawac na browary.
      Znam ludzi po zawodowkach ktorzy zarabiali po prawie 5000 zl na stoczni 20 lat temu, a teraz maja wlasne firmy spawalnicze, hydrauliczne, a nie znaja nawet podstaw angielskiego.

      Tylko zyciowe ZERA obwiniaja partie polityczne za swoje niepowodzenie zawodowe.
      Jak pisalem - bylo sie uczyc, kursy robic, a nie chlac i wydawac pieniadze na glupoty.

      • 2 3

      • A zawody regulowane, uwzglednisz?

        • 0 0

  • Opinia wyróżniona

    (1)

    Sztuka bardzo dobra, momentami wzruszająca, momentami zabawna. Przy okazji prosta w odbiorze, więc można zabrać ze sobą nawet osoby, które nie są biegłe w interpretację. W piątek były zasłużone owacje na stojąco, publiczności bardzo się podobało.

    • 26 17

    • Trójmiasto wstaje do wszystkiego, żaden wyznacznik.

      • 12 8

  • (8)

    Panie Łukaszu, niech Pan przestanie pisać recenzje, bo po prostu to Panu nie wychodzi. Spektakl poruszający, piękna scena, w której Zosia opowiada o rozłące z najmłodszym dzieckiem. Nie zgadzam się z tym, ze spektakl jest nudny, długi. Akcja toczy się płynnie i szybko. Postacie grane przez Brajner i Figurę są bardzo wyraziste i to, co mi się podobało, obie otrzymały moment, w którym mogły opowiedzieć o swoim życiu i sytuacji, która zmusiła je do wyjazdu. Bohaterka J. Bartoszewicz faktycznie nieco z boku, ale w moim odczuciu miało tak być, to historie jej koleżanek miały wyjść na pierwszy plan, powód później zostaje wyjaśniony. Dla mnie 4,5/5. Brawo!

    • 51 10

    • 9/10 (1)

      O, ciekawe jaką notę dostałby u Pani Warlikowski? 20/10 czy może 2/10?

      • 1 2

      • Zależy od spektaklu, a nie nazwiska drogi znawco. Znane nazwisko oraz wcześniejsze sukcesy nie świadczą o tym, ze spektakl będzie dobry. Rozumiem też, że młodszy stażem reżyser nie może po prostu zrobić dobrego spektaklu? Czy jest jakiś okres przejściowy, powiedzmy 10-15 lat, kiedy to, co tworzy jest chłamem, a powyżej tego czasu zaczynają się spektakle godne obejrzenia? Dziękuję za Paniowanie, ale stety/niestety jestem Panem.

        • 9 1

    • "Panie Łukaszu, niech Pan przestanie pisać recenzje, bo po prostu to Panu nie wychodzi." (3)

      A dlaczego odmawiasz człowiekowi mieć własne zdanie??? Towarzyszu, na nasze szczęście, czasy urawniłowki się skończyły. Gość w taki sposób odebrał tę sztukę i podzielił się swoimi spostrzeżeniami. O co ci chodzi? O gustach się nie dyskutuje, obywatelu!

      • 10 11

      • Nie odmawiam mu własnego zdania, jedynie kompetencji Panie Prezesie :)))

        • 12 4

      • Zdanie (1)

        Nie chodzi o to, że ma własne zdanie, tylko o to, że dostaje pieniądze za pisanie recenzji, podczas gdy kompletnie tego nie umie. Zamiast interpretować czy poszukiwać dodatkowych znaczeń, po prostu opisuje wydarzenia na scenie. To się nazywa "streszczenie", a nie recenzja. W komentarzach można znaleźć lepsze teksty od tego, co pisze Rudziński.

        • 7 1

        • Zamiast zazdrościć, zatrudnić się jako recenzent.

          • 0 5

    • inna opinia

      A ja się z tą opinią nie zgadzam: pozdrawiam autora tekstu!

      • 2 3

    • myślę, że...

      Pan Łukasz jest zbyt młody, aby zrozumieć problem.
      Sztuka świetna.

      • 2 0

  • Feminizmy położą każdą sztukę, film, książkę. (1)

    Ciekawe, czemu tak jest? :))

    • 30 22

    • Ponieważ to jest chora ideologia, inaczej choroba psychiczna.

      • 7 8

  • dramaturg Paczocha (3)

    ktory nigdy nie był na emigracji, napisał o tym sztukę. Graham Greene tez poruszal wątki emigracji i uchodzstwa, ale podparte doswiadczeniem i przez to ciekawsze, prawdziwe. Panie Paczocha, czekamy na sztukę nt himalaizmu - takiego, jakim Pan go widział w TV.

    • 20 7

    • Karol May pisał o Dzikim Zachodzie i o Afryce siedząc w Niemczech. (2)

      A Stanisław Lem nigdy nie był w kosmosie.
      Sienkiewicz nie walczył pod Grunwaldem ani w Zbarażu.
      Reymont nie był chłopem, ani nawet parobkiem.

      I co z tego?

      • 17 1

      • Adamowicz rzadzil Gdanskiem

        nie bedac nigdy na PIeckach czy Migowie.

        • 8 3

      • widac mieli wiecej talentu

        Delacroix tez malował Giaura mimo ze nie mial z nim do czynienia. taki los. sa artysci o wiekszym umysle i tacy o mniejszym.

        • 4 1

  • (2)

    pamietam sztukę mrożka emigranci grało w niej trzech mężczyzn bardzo dobra

    • 7 5

    • gra dwóch

      Gra dwóch - inteligent i robotnik. Sama sztuka Mrożka - doskonała.

      • 6 1

    • No to słabo pamiętasz, bo grało dwóch :)

      • 2 0

  • Recenzja (1)

    Opisy pod zdjęciami - trochę pokory dla pracy aktorów , wspierajmy sztukę !!!

    • 12 6

    • Trochę pokory dla pracy sprzątaczek. Wspierajmy firmy sprzątające !!!

      • 4 2

  • piękna nóżka (2)

    :)

    • 17 10

    • blada...

      • 1 8

    • Jestem ciekawy

      Reszty

      • 4 1

  • Nonsens, jak zwykle.

    • 6 4

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Pobożni i cnotliwi. Dawni gdańszczanie w zwierciadle sztuki (1 opinia)

(1 opinia)
20 zł
spotkanie, wystawa, warsztaty

Kultura ludowa Pomorza Gdańskiego

wystawa

Wystawa "Kajko, Kokosz i inni"

wystawa

Sprawdź się

Sprawdź się

"Wesołe Kumoszki z Windsoru" były pierwszym spektaklem granym na deskach:

 

Najczęściej czytane