Weekend z monodramem kobiecym: I będą święta

Niespodziewana śmierć męża - osoby publicznej i powszechnie szanowanej staje się inspiracją do rozliczenia z samą sobą - próbą nazwania swojego miejsca w dotychczasowym życiu i rozliczenia się z tym życiem, które definitywnie się skończyło. Obserwujemy różne stadia konfrontacji z osobistym doświadczeniem śmierci kogoś bliskiego: skrajne emocje i próby zracjonalizowania tragedii, spotkania ze specjalistami "od radzenia sobie z traumą" i próby kontynuowania odpowiedzialnego życia rodzinnego w domu.

Jaki nadać sens swojemu życiu? Jak poradzić sobie z otaczającą rzeczywistością medialną i polityczną, która domaga się upublicznienia swojej tragedii i grania społecznej roli "wdowy"? Śmierć bliskiej osoby może stać się też buntem przeciwko swojemu dotychczasowemu życiu, swojej społecznej roli, szansą na nowe życie, na próbę przewartościowania swojego świata. Bolesnym wyzwoleniem.

Agnieszka Przepiórska
urodziła się w 1979 roku w Warszawie. Ukończyła Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Sztuki Teatralnej i Filmowej w Petersburgu. Po powrocie do Polski w latach 2005-2008 była aktorką w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Zagrała min. w "Trzech siostrach" Czechowa w reż. Piotra Kruszczyńskiego (Olga), "Burzy" Szekspira w reż. Arkadiusza Tworusa (Miranda), "Balkonie" Geneta w reż. Artura Tyszkiewicza (Chantal), "Był sobie Polak, Polak, Polak i Diabeł" Demirskiego w reż. Moniki Strzępki (Wanda). Od 2008 roku mieszka w Warszawie. Zagrała min w teatrach dramatycznych w Bielsku-Białej ("Tak wiele przeszliśmy, tak wiele przed nami", "Królowie dowcipu"), Zielonej Górze ("Trzy siostry"), Koszalinie ("Kartoteka"), Szczecinie ( "Białe Baloniki"). W sezonie 2011/2012 wykonała role w Teatrze Imka w Warszawie ( "Warszawa-Grabiny 6.20" w reż. Piotra Ratajczaka,) i w Teatrze Konsekwentnym: "Boski Romans" Michała Walczaka oraz monodram "I będą święta" Piotra Rowickiego w reż. Piotra Ratajczaka. Za rolę w monodramie otrzymała Główną Nagrodę na Festiwalu Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wielkopolskim a także główne nagrody na festiwalach monodramów we Wrocławiu, Olsztynie,Zabrzu, Gdańsku. Spektakl "I będą święta" stał się tym samym najbardziej docenianym i nagradzanym teatrem jednego aktora w Polsce ostatnich lat.
Jacek Sieradzki w spisie aktorów w 2012 roku pisał o Przepiórskiej: "Z rozrzuconych ról wyłania się ciekawy, wielotwarzowy portret kobiety, mniej lub bardziej stanowczo emancypującej się spod słodkiego ciężarka patriarchatu. Najlepiej to widać w monodramie Piotra Rowickiego "...i będą święta" (warszawski Konsekwentny): mąż ginie w katastrofie, ona podąża przez łany bólu, broni jego pamięci w publicznym maglu, ulega autodestrukcyjnym histeriom, by na koniec wkroczyć do jego domowego sanktuarium, obejrzeć dziesiątki zdjęć wokół biurka, odkryć, że na żadnym jej nie ma... Mocny dramat kogoś, kto w cierpieniu odnajduje siebie, coś dużo głębszego niż tylko publicystyka posmoleńska, klarownie, przekonująco wyłożony na scenie".

Piotr Ratajczak
W Selekcji (Teatr Wytwórnia w Warszawie, 2010) zaprasza nas do fantastycznej republiki, w której seryjni mordercy startują w wyborach, są wybierani na prezydentów, mają swoje programy w telewizji, otoczeni tłumami wielbicieli nieustannie analizują swoje zbrodnie. Na scenę wchodzą i agitują widzów oprawcy z Funny Games, Bonnie and Clyde, American Psycho i inni. Ratajczak rozlicza swoje pokolenie ze stosunku do komunizmu. W Tak wiele przeszliśmy, tak wiele przed nami (Teatr Polski w Bielsku-Białej, 2009) proponował przewrotną zabawę w pamiętanie peerelu. Wspólnie z grupą aktorów próbował pokazać, jak rozumie swój udział w tamtym systemie generacjadzisiejszych trzydziestokilku-czterdziestolatków. Wnioski, do jakich dochodzą, są w jakimś sensie do przewidzenia: pamiętamy swoją młodość a nie schyłek systemu. Opresyjny porządek przegrywa z siłami potężniejszymi od niego - pierwszą miłością, buntem przeciwko dorosłym, fascynacją muzyką grup Klaus Mittfoch, Kult a nawet Lombard. Naiwność i żarliwość młodości zaraża i zniekształca obraz Polski Ludowej, w powszechną szarość wdziera się surrealna barwa. Już nie straszny ten komunizm, ale przede wszystkim komiczny.

Sięgając do dwóch filmów Feliksa Falka Wodzirej i Bohater roku przygotował w Koszalinie (2008) i w Wałbrzychu (2009) frapującą dylogię o konformizmie. Przenosząc centralną postać kina moralnego niepokoju Lutka Danielaka w nasze czasy, podmienił realia i akcenty tamtych wstrząsających wiwisekcji duszy człowieka idącego po trupach do kariery, pokazał, że diagnozy Falka pozostają świeże i trafne. Nowa rzeczywistość to te same brudy, fałsze i kapitulacje moralne. Ratajczak mówił za swoją generację: nie jesteśmy lepsi od tych peerelowskich karierowiczów, też kurwimy się na potęgę, też sprzedajemy swoją godność i przyzwoitość. Klasyka - Witkacy (koszalińscy Szewcy, 2009) i Czechow (zielonogórskie Trzy siostry, 2010) to z kolei przestrzeń, w której Ratajczak kłóci się z historią XX wieku. Bohaterom Trzech sióstr dopisano do biografii całe minione stulecie. Zaczyna się jak Stanisławski przykazał w strojach z epoki wiśniowych sadów i romansujących letników, a potem świat garnizonowego miasteczka nawiedzają Orwell i Holokaust. Każda kolejna sekwencja rozlicza marzenia dawnych sióstr. Aktorzy w imieniu postaci Czechowa wykrzykują do mikrofonów swoje rozczarowanie życiem, polityką, kapitalizmem i mediami. Trzy siostry kontra Hitler, Stalin i Castro. Gdzie Wierszynin tam i Wietnam, gdzie Tuzenbach tam i eutanazja. Trzy siostry służą do wykrzyczenia publicystycznych treści. Ratajczak ćwiartuje dramat Czechowa, niszczy jego założenia, konstrukcję i bohaterów, żeby pokazać wstrząsający epilog jego i naszych nadziei." (z materiałów festiwalu Boska Komedia 2012)


Źródło: ibedaswieta.blogspot.com/p/info.html

aktorka: Agnieszka Przepiórska
reżyser: Piotr Ratajczak
tekst: Piotr Rowicki