Wariacja no XIV - Teatr Dada von Bzdulow

WARIACJĘ NO XIV czyli XIV URODZINY TEATRU DADA VON BZDÜLÖW

Program:

15.12.2006, g. 19.00
„Kilka Błyskotliwych Spostrzeżeń (á la Gombrowicz)”
(po sukcesie na deskach La Mama Theatre w Nowym Jorku!!!)
16.12.2006, g. 19.00
„Bonsai” / „Brudny Róż” / „so beautiful”
17.12.2006, g. 19.00
„Magnolia”
(spektakl grany po raz 50 !!!)

Z nowojorskiej sceny La MaMa Theatre prosto do Klubu Żak!
Po niezwykle udanym debiucie w USA, Teatr Dada von Bzdülöw wraca do Gdańska, by na scenie Żaka wspólnie z trójmiejską widownią uczcić swoje 14-te urodziny. Z racji zamorskiego sukcesu uroczystość zapowiada się huczna, a artyści niesieni świetnymi recenzjami nowojorskich krytyków na pewno nie zawiodą swojej „domowej” publiczności. W programie urodzinowego weekendu będziemy mogli zobaczyć aż pięć spektakli Dada: „Kilka Błyskotliwych Spostrzeżeń”, „Bonsai”, „Brudny Róż”, „so beautiful” oraz „Magnolię”, która będzie grana po raz 50-ty od czasu swojej premiery.


Kilka Błyskotliwych Spostrzeżeń (á la Gombrowicz)
Reżyseria: Leszek Bzdyl
Choreografia: Katarzyna Chmielewska, Rafał Dziemidok, Leszek Bzdyl
Muzyka: Mikołaj Trzaska
Reżyseria świateł: Michał Kołodziej
Produkcja: Teatr Dada von Bzdülöw, Klub Żak - Gdańsk, Stowarzyszenie FREE.C.
Koprodukcja: Teatr Miejski im. Gombrowicza w Gdyni, CK Zamek / Poznań, City of Helsinki
Sponsorowane przez: Program Culture 2000 - EU, Direction Generale Education et Culture - Francja, Ministerstwo Kultury, Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego, Mecenat Miasta Gdańska
Przedstawienie zrealizowane w ramach - Trans Danse Europe (koordynacja projektu - Les Hivernales, Awinion, Francja)
Czas trwania: 65 min.

Tym spektaklem Teatr Dada von Bzdülöw podbił Nowy Jork. Pod koniec listopada spektakl pokazywany był w kultowym teatrze La Mama i odniósł sukces. W samym sercu off-off Broadway’u Trójmiejski teatr został zauważony i doceniony jako ważne zjawisko światowego teatru.

„[…] Teatr Dada von Bzdülöw oddaje Gombrowiczowi, co Gombrowicza jest.” - pisał Leszek Bzdyl w programie spektaklu. Bo rzeczywiście, gdy spojrzymy wstecz, niemal każdy ze spektakli Dada von Bzdülöw tchnie Gombrowiczem. Chciałoby się powiedzieć, że kreacje Dada są „utanecznieniem” filozofii pisarza, podejmują tematy, które są centralne w jego twórczości. W „Kilku Błyskotliwych Spostrzeżeniach” mamy więc niebanalne połączenie uniwersalnie ludzkich problemów i maestrii tanecznej Dada, przyprawionych paradoksami, które w duchu Gombrowicza tancerze wydobywają z siebie, z nas i z otaczającej rzeczywistości. Oto „Kilka Błyskotliwych Spostrzeżeń”, którymi chcą się z nami podzielić.

Recenzje:
"Kilka błyskotliwych spostrzeżeń..." to spektakl […] szalenie efektowny, składający się z kilkunastu etiud zaledwie sugerujących fabułę, doskonale zatańczonych […]. […] taniec nie jest czymś sztucznym, wyuczonym, widać, że właśnie za jego pomocą chcą "mówić" do widza. Prócz tańca, klimat spektaklu buduje doskonała muzyka autorstwa Mikołaja Trzaski, chwilami rytmiczna, wręcz monotonna, kiedy indziej gwałtownie przyspieszająca, łącząca otaczające nas dźwięki - hałas dworca kolejowego czy szum fal – z pianinem i saksofonem.
Mirosław Baran, Gazeta Wyborcza-Trójmiasto nr 136, 12-06-2004


Bonsai
Choreografia: Katarzyna Chmielewska
Tańczy: Leszek Bzdyl
Reżyseria światła: Michał Kołodziej
Produkcja: Klub Żak - Gdańsk
Czas trwania: 25 min.

On, bezgłowy posąg ubrany w dżinsowe spodnie, poprzez ruch i bezruch próbuje znaleźć formę, próbuje wydobyć się z formy, próbuje się zdeformować, niepostrzeżenie stawia pytanie o istotę bycia.

„Bonsai to opowieść o formowaniu się wbrew własnej woli.
albo też.... Bonsai to opowieść o formowaniu się w zgodzie z własną wolą.
Nadać nowy kształt - uzyskać nowy kształt, choćby za pomocą obwiązywania drutem (w przenośni oczywiście...). Nadać nowy kształt - uzyskać nowy kształt choćby na chwilę. Ubawić się i zapomnieć.
Spełniamy się w deformacjach.” [Leszek Bzdyl]

Recenzje:
Bonsai w wykonaniu Leszka Bzdyla to minimalistyczny układ, który ujął widzów swoim zdystansowaniem i ironią. Choreografię tę stworzyła Katarzyna Chmielewska. Wykorzystanie dadaistycznej gry z formą jakże celnie prowadzi do korzeni nazwy założonego przez wykonawcę i choreografkę teatru - Dada von Bzdülöw. […] Przedostatni spektakl Dada von Bzdülöw - Kilka błyskotliwych spostrzeżeń (á la Gombrowicz) pozostawał w orbicie filozofii i twórczości Gombrowicza, na co zresztą wskazywał podtytuł. Spektakl Bonsai podobnie, a nawet wyraziściej niż poprzednie przedstawienie nawiązuje do zagadnienia formy w sztuce i życiu. […] Leszek Bzdyl wprowadza do tańca intelektualne pytania, w europejskim tańcu współczesnym to nurt od dawna bardzo modny. Ponadto jak Xavier Le Roy czy Sasha Waltz (w Körper) buduje obrazy, w którym ciało ludzkie odkształca się, staje się inną trudną do zdefiniowania formą.
Anna Królica, www.NowyTaniec.pl, 03.07.2006


Brudny Róż
Choreografia: Rafał Dziemidok
Tańczy: Rafał Dziemidok
Muzyka: Zygmunt Konieczny (wyk. Magda Umer), Elektrolot, Mikołaj Trzaska, Adolphe Adam
Reżyseria świateł: Michał Kołodziej
Produkcja: SDK Warszawa, Rafał Dziemidok
Partnerzy: body_mind, Trójmiejska Korporacja Tańca, wolna strefa
Specjalne podziękowania dla Katarzyny Sobańskiej za pomoc w realizacji spektaklu
Czas trwania: 30 min.
„Brudny róż”. Pusta scena, mężczyzna sam, kurczowo trzyma się białej liny. Ulotny uśmiech, maska clowna, twarz zmienia odcienie emocji. Ciało zagubione, ciało ubrane, ciało rozebrane, ciało malowane. Mężczyzna szuka tożsamości, a może ją zatraca? W okręgu ograniczonym białą liną tańczy. Różowy materiał marszczy się i wygina, tańczy razem z nim …
Nota od autora. "Brudny Róż", jak wszystkie moje spektakle, w założeniu jest spektaklem wielowymiarowym, tzn. daje widzowi wolność interpretacji upiornej kwestii, "o czym to jest?" dając kilka możliwych tropów, ale również kilka tropów zwodniczych. Tym sposobem, Wasza interpretacja spektaklu niemiłosiernie staje się Waszą wypowiedzią na temat Was samych. Perfidne, co? Tym nie mniej są w spektaklu dwie płaszczyzny, które uważam za podstawowe, no i, aż strach powiedzieć, ważne. Pierwsza, to kwestia 'formalna', tzn. odnosząca się do tańca jako takiego, tego czym on jest, kiedy ma miejsce, dlaczego ma miejsce, oraz co powoduje że wywołuje bądź nie wywołuje u widza reakcje. Druga kwestia to kwestia "fabularna", gdyż moje dociekania formalne odbywają się na pewnym materiale emocjonalnym, ruchowym, kompozycyjnym i to ten materiał właśnie jest dla wykonawcy, czyli mnie oraz dla widza, czyli Was, najważniejszy. Poniżej przedstawiam dwa tropy dotyczące obu ww. kwestii i życzę dobrej zabawy. [Rafał Dziemidok]
Nota formalna. „Sztuka groteski oparta jest na walce między treścią i formą. (...) Groteska pogłębia codzienne życie do stopnia, w którym przestaje ono przedstawiać tylko to, co jest zwyczajne. Groteska jednoczy esencję przeciwieństw w syntezę i nakłania widza do podjęcia próby rozwiązania zagadki niezrozumiałego. (...) Elementy tańca są ukryte w grotesce, ponieważ groteskę można wyrazić jedynie przez taniec." Wsiewołod E. Meyerhold (Le grotesque au theatre, s. 104-109, [w:] Le Theatre theatral, Nina Gourfinkel, Gallimard, Paris 1963).
Nota fabularna. „Niezależnie od tego jak bardzo wiek dwudziesty uprawomocnił pożądanie jako wartościowy motor działań człowieka, historia jednostek ludzkich w dalszym ciągu pozostaje historią winy i wstydu." Jon Grawlmiller (The forbidden loot, s. 12, Jefferson & Handle, San Francisco 1999).


so beautiful
Choreografia i taniec: Katarzyna Chmielewska
Kostium: Katarzyna Piątek
Opracowanie muzyczne: Rafał Kowal
Dramaturgia: Leszek Bzdyl
Produkcja: Klub Żak - Gdańsk
Czas trwania: 20 min.


Francuski miłosny song, miękki ruch. Kobieta opowiada ciałem historię swojej codzienności. Ta kobieta to „postać, która przychodzi do widza i chce powiedzieć mu o swoim zwyczajnym życiu i nie ważne czy jest ono fajne czy nie, tu nie liczy się treść, lecz ogromna emocjonalność przekazu. Czarne szpilki, różowa sukienka to niebezpieczne kalki, klisze naszej rzeczywistości - ale poprzez ten kicz możemy czasami dotknąć prawdy.” – mówi o spektaklu Katarzyna Chmielewska, która w swojej kolejnej solowej choreografii łączy poszukiwania na pograniczu improwizacji i ustrukturalizowanej kompozycji, poszukiwania na pograniczu tańca, teatru i muzyki. „Ten spektakl jest dla mnie ważnym wydarzeniem, bardzo sentymentalną, romantyczną podróżą, w której najważniejsze nie jest granie, lecz bycie na scenie. Bycie na 200 procent...”. W pracy nad „so beautiful” Katarzyna Chmielewska pracowała inaczej, niż przy swoich wcześniejszych choreografiach takich, jak „/si/” i „Dialogus in conventione”, gdzie główną metodą było budowanie fraz i sekwencji ruchowych. Choreografia „so beutiful” rodziła się wprost z muzyki, z czysto brzmieniowego pomysłu, który nadał spektaklowi kolor, a dopiero na samym końcu jego ruch.

Recenzje:
Łączy kobiecość, liryzm i zwyczajne piękno. To powrót do człowieka i jego i jego emocji
Krzysztof Górski, gazeta Wyborcza – Trójmiasto, 28.11.2001

Nie potrzeba wiele, by stworzyć spektakl. Doskonały tancerz, poszarpana sukienka i buty na szpilce wystarczą, by pod pozorem ironii, najpierw widza rozbawić, a następnie zmusić do poważnych wniosków.
Karolina Matysik, Głos Wielkopolski 23.08.2006


Magnolia
Reżyseria: Leszek Bzdyl
Choreografia: Katarzyna Chmielewska i Leszek Bzdyl
Postaci: Katarzyna Chmielewska w roli Katarzyny Chmielewskiej, Leszek Bzdyl w roli Leszka Bzdyla
Muzyka: Mikołaj Trzaska
Kostiumy: Katarzyna Piątek
Reżyseria światła: Michał Kołodziej
Fotografie: Joanna Zastróżna
Produkcja: Klub Żak - Gdańsk, Wolna Strefa - Wolna Strefa
Czas trwania: 60 min.


„Magnolia” obchodzi swoje 50 wystawienie! To zupełnie niespotykana liczba spektakli jak na taneczne widowisko. Spektakl „Magnolia” - grany jak dotąd w trzynastu krajach Europy (m.in.: Islandia, Finlandia, Francja, Irlandia, Niemcy, Szwajcaria) – został uznany przez krytykę za najlepszy eksportowy towar Teatru Dada von Bzdülöw. Jest to intymna opowieść o ludziach próbujących wspólnie żyć i tworzyć.

„Magnolia to taki kwiat, który nie wiadomo, dlaczego zakwita w tym kraju. Potrzebuje odpowiedniego klimatu, a zakwita przy pierwszym podmuchu ciepła, dwa dni później już go nie ma. Nasz spektakl jest o tym, co bardzo krótkie, co niezauważone, co zakwita gdzieś w ogrodzie, czasem między ludźmi - kobietą i mężczyzną.” [Leszek Bzdyl]

Recenzje:
„Magnolia to konsekwentnie i dojrzale przeprowadzony pomysł oraz dynamiczny, naładowany emocjami, ale daleki od sentymentalizmu, pełnokrwisty taniec. […] Tancerze inscenizują historię partnerstwa, namiętności, ale także, a może i przede wszystkim, rywalizacji - oboje obdarzeni bardzo silnymi osobowościami, toczą pojedynek […].
Joanna Leśnierowska, Didaskalia nr 5, 10.2003

Realizacja: Katarzyna Julia Pastuszak