Bilety na koncerty nie są tanie. Za miejsca, z których mamy najlepszy widok na scenę, trzeba zapłacić najwięcej, a jednak chętnych nie brakuje. Podobnie w przypadku koncertów plenerowych - publiczność koczuje długie godziny, żeby móc zobaczyć jak najwięcej. Na co patrzymy, gdy już uda nam się zdobyć miejsce z dobrym widokiem na scenę?
cały czas przyglądam się wykonawcom
49%
patrzę na scenę, ale zdarza mi się zamknąć oczy i poddać się muzyce
41%
bodźce wizualne są dla mnie nieistotne, liczy się wyłącznie muzyka
10%
Najważniejsza jest osoba solisty, interpretatora, głównego wykonawcy, a w przypadku koncertów symfonicznych - dyrygenta. Możliwość zobaczenia z bliska ulubionej gwiazdy jest atrakcją tak wielką, że jesteśmy gotowi zapłacić krocie za bilet, a nawet koczować wiele godzin w niekomfortowych warunkach, byle tylko stanąć przy barierkach pod sceną.
Żeby publiczność nie poczuła się rozczarowana, idol musi wykazać się charyzmą i zaangażowaniem w wykonywanie muzyki. Równie ważna jest interakcja z publicznością: kontakt wzrokowy, gesty i słowa skierowane do słuchaczy. Ciekawią nas również interakcje między samymi muzykami: wymiana uśmiechów po udanej solówce, zaangażowanie, wzajemna pomoc w tuszowaniu wpadek i wybawianiu z opresji - na przykład subtelna modulacja akompaniatora w przypadku fałszu lub nietrafienia w tonację przez wokalistę.
-
W zachowaniu wykonawcy jest drugie tyle emocji, co w samej muzyce, trudno jest oddzielić te kwestie. Jeśli artysta na scenie ma osobowość sceniczną, to trudno spuścić niego wzrok - mówi
Michał Stankiewicz, muzykolog.
Jednak to, czego spodziewamy się po wykonawcy w zakresie interpretacji wykonywanych utworów, jest sprawą bardzo indywidualną. Jedni lubią przekaz tradycyjny, bez fajerwerków, inni przeciwnie - chcą być zaskakiwani i liczą na coś więcej, niż można usłyszeć na płycie.
-
Nie lubię, kiedy w wykonaniach koncertowych oper soliści, odgrywając scenki miłości i złości, lecą na siebie z pięściami, czy patrzą sobie w oczka ściskając za ręce - dodaje Stankiewicz.
- Wtedy wolę nie patrzeć i zamykam oczy lub rezygnuję z koncertu na rzecz dobrego nagrania.Opinii jest oczywiście tyle, ilu słuchaczy -
Uwielbiam, kiedy na scenie coś się dzieje i mam na co popatrzeć - ripostuje
Agata, miłośniczka opery.
- Słuchanie arii operowej bez emocji i gry scenicznej jest dla mnie po prostu nudne.Kiedy już napatrzymy się na frontmana, dyrygenta i solistę, błądzimy wzrokiem po scenie w poszukiwaniu tego, co odpowiada naszym zainteresowaniom czy upodobaniom. Jedni lubią przyglądać się zamaszystym ruchom smyczków, uwagę innych przykuwa dynamizm sekcji perkusyjnej, jeszcze inni lustrują wzrokiem garderobę muzyków i oświetlenie.
Naszą uwagę przykuwa również scenografia.
- Podczas koncertów jazzowych wolę, kiedy jest stonowana, ponieważ ta muzyka najlepiej aktywuje się wewnątrz nas. W przypadku rocka scenografia powinna być mocno aktywna, aby potęgowała "kopa" tej muzyki - mówi bywalec koncertów,
Maciej.
Koncert może być również lekcją muzyki dla tych, którzy sami grają na jakimś instrumencie. Starają się wówczas podpatrzeć, porównać i wyłapać wszystko to, co będą mogli później wykorzystać w swojej grze.
Nie wszystkie koncerty są jednak udane. Kiedy muzyka jest tak słaba, że nie mamy ochoty jej słuchać, a wyjść przed końcem nie wypada, wizualne skupienie uwagi na niedociągnięciach (kiepskie światło, wystający krzywo kołnierzyk czy bałagan w kulisach) odwraca naszą uwagę od muzyki i pomaga wytrwać do końca.
Choć wielu słuchaczy przyznaje, że możliwość obserwowania tego, co dzieje się na scenie jest dla nich równie ważna jak wykonywana muzyka, są również i tacy, którzy bodźce wizualne uważają za nieistotne, a nawet szkodzące właściwemu odbiorowi muzyki.
-
Kiedy siedzę na widowni, zamykam oczy albo patrzę w podłogę, co szczerze polecam - mówi
Krzysztof Herdzin, tegoroczny laureat Fryderyka w kategorii Jazzowy kompozytor/aranżer roku.
- Skupiam się wtedy tylko na dźwiękach. Nie rozprasza mnie ani egzaltacja muzyków, ani teatralność tak mocno związana ze sceną, ani grymasy, jęki, niepotrzebne gesty czy światło i rozmieszczenie muzyków na estradzie. Liczy się tylko to, co słyszę. O to chodzi w przeżywaniu muzyki.Podobnego zdania jest
Aleksandra Brejza, nauczyciel akademicki. -
Rezonans naturalny nie potrzebuje dodatkowych doznań. Przytrafiło mi się raz posłuchać tego samego utworu w dwóch, jakże skrajnych wykonaniach. W pierwszym była teatralność interpretatora: gesty i technika doprowadzona do absolutnej perfekcji. W drugim - gitara płakała i... to wystarczyło.Co powoduje zatem, że jedni odczuwają potrzebę śledzenia tego, co dzieje się na scenie, a inni uważają bodźce wizualne za rzecz niepotrzebną?
- Nie da się naukowo wytłumaczyć, na co patrzymy podczas koncertów, ponieważ nie wszyscy na coś patrzą - wyjaśnia
Małgorzata Leraczyk, psycholog muzyki.
- Kwestia percepcji i odbioru jest sprawą indywidualną, a każdy słuchacz niepowtarzalny i wyjątkowy.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy