Moda na kryminały dotarła do Trójmiasta. W serii Gdańska Kolekcja Kryminalna ukazała się właśnie debiutancka powieść Katarzyny Rogińskiej, zatytułowana "Jeśli czegoś pragnę".
Wydawać by się mogło, że to książka z gatunku tych, które zwykłam nazywać lekturami tramwajowymi.
Lekkie, łatwe i wciągające, które można bez problemu połknąć w jeden wieczór. Nienagannie skonstruowana fabuła, opierająca się na mrocznej
tajemnicy niewyjaśnionych zgonów w podejrzanych ilościach i żywy, soczysty język sprawiają, że powieść Rogińskiej czyta się z prawdziwą przyjemnością.
Nie dajmy się jednak zwieść pozorom.
"Jeśli czegoś pragnę" jest bowiem czymś więcej, niż zwykłym kryminałem. To przede wszystkim zasługa pełnokrwistych, nakreślonych ze swadą i psychologicznym zacięciem (co nie dziwi, jeśli weźmiemy pod uwagę, że autorka ukończyła psychologię na UG) postaci.
Mamy więc Franciszka -
artystę "z genów, przeznaczenia i wyboru", interesującego się przede wszystkim swoimi płótnami i romansami z pozującymi mu modelkami; jego żonę, Iwonę, rozpaczliwie pragnącą dziecka, dla której owo pragnienie staje się wkrótce
obsesją i jedynym sensem życia; Annę, pełną ezoterycznych rozterek poetkę, zarabiającą na życie
pisaniem pornograficznych opowiadań do magazynów "tylko dla dorosłych". Poznajemy też w końcu Grażynę Król, biegłą sądową, która postanawia zbadać na własną rękę
sprawę masowych zgonów w położonych pod Gdańskiem domach pomocy społecznej, odstąpiwszy w drodze wyjątku od zasady "jak mi nie płacą, to nie myślę".
Makabryczna zagadka w końcu zostanie rozwiązana, ale w międzyczasie wydarzy się mnóstwo niepokojących epizodów, w wyniku których drogi głównych bohaterów niejednokrotnie się skrzyżują. Okaże się też, że większość z nich, kierując się specyficznie postrzeganą dbałością o własne dobro, zdolna jest do
przekraczania wszelkich granic. Jak mówi jedna z badanych przez Grażynę Król nastolatek podczas testu zdań niedokończonych: "Jeśli czegoś bardzo pragnę, to se biorę". Bohaterowie też "se biorą", rzadko oglądając się na innych, nawet jeśli są to osoby im najbliższe.
Konstatacja, że człowiek zdolny jest do niezliczonej ilości świństw, aby tylko osiągnąć to, o czym marzy, nie jest zbyt odkrywcza i oryginalna. W powieści Rogińskiej podana jednak zostaje z niewymuszonym,
zabarwionym czernią humorem i pewną dozą przekory. Jeśli dodamy do tego świetne, dowcipne dialogi i przewijające się w tle aktualne
problemy naszej cywilizacji (z in vitro na czele), otrzymamy pierwszorzędny kryminał z przekonującą, psychologiczną głębią.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy