Drapacze chmur (1 opinia)

„Drapacze chmur”

Zapraszamy na spektakl „Drapacze chmur”, zdobywcę I nagrody na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Autorskich Windowisko 2006 oraz Grand Prix Łódzkich Spotkań Teatralnych 2006 (najważniejszego festiwalu teatrów niezależnych w Polsce). Spektakl powstał dzięki współpracy dwóch autorów: Marka Branda (rocznik 65) i Bartosza Frankiewicza (rocznik 78) i jest bezpośrednią reakcją na zjawisko współczesnej emigracji zarobkowej. Niedawno spektakl twórcy spektaklu otrzymali nominację do nagrody dziennikarzy "Gazety Wyborczej" - "Sztorm roku 2006".

tekst: Marek Brand i Bartosz Frankiewicz
reżyseria: Marek Brand
wykonanie: Marek Brand, Bartosz Frankiewicz
muzyka na żywo: Kuba Müller
reżyseria świateł: Magdalena Sidun

Nagroda dla teatru Zielony Wiatrak
Spektakl "Drapacze chmur" trójmiejskiego teatru Zielony Wiatrak zdobył Grand Prix na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych - najważniejszym konkursie grup niezależnych w Polsce. Jest to już kolejne wyróżnienie dla tego widowiska "Drapacze chmur" są dziełem duetu Marek Brand i Bartosz Frankiewicz. Pierwszy jest ich reżyserem, współscenarzystą i występuje na scenie, Frankiewicz gra w spektaklu i jest współautorem jego scenariusza. "Drapacze chmur" są gorzką opowieścią o współczesnej Polsce - o kraju, którego obywatele nie mogą znaleźć pracy w ojczyźnie; mogą liczyć tylko na puste obietnice polityków, a nie realne zmiany. Klimat przedstawienia buduje także doskonała muzyka, wykonywana na żywo przez Kubę Müllera.

- W każdym konkursie jest tak, że wygrywa najlepszy. A "Drapacze" były w Łodzi najlepsze bezapelacyjnie - mówi Edward Wojtaszek, dziekan Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie, jeden z jurorów tegorocznych ŁST. - Spektakl ten ma bardzo wyraźną i dobrze skrojoną dramaturgię, dotyka tematów bliskich nam wszystkim, dziejących się obok. Wykonanie aktorskie jest dojrzałe i trafne, wykorzystując skromne środki widowisko mówi o ważnych sprawach.

- Przedstawienie dotykało ważnych i rozpoznawalnych problemów współczesnego pokolenia - komentuje Ewa Wójciak, dyrektor Teatru Ósmego Dnia i członkini jury. - Było pełne autoironii, dystansu do opowiadanych historii. Na drugim krańcu sytuował się spory dramatyzm i dużo liryki.
- Nagroda jest dla nas o tyle ważna, że z tego, co wiem, po raz pierwszy od piętnastu lat na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych przyznano Grand Prix - mówi Marek Brand. - Jadąc na imprezę, wierzyłem w nagrodę, ale absolutnie nie spodziewałem się głównego wyróżnienia.

Bartosz Frankiewicz dodaje: - Cieszę się szczególnie z nagrody, bo to moje pierwsze prawdziwe "dziecko" teatralne, po raz pierwszy w "Drapaczach" jestem kimś więcej niż aktorem. Odbierając Grand Prix, pomyślałem o tym, jak pisałem pierwsze zdania tekstu, które miały być moim odreagowaniem pracy w Londynie.

Wcześniej "Drapacze chmur" Wiatrak zdobyły dwie najważniejsze nagrody VIII Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuk Autorskich Windowisko (impreza odbyła się w Gdańsku pod koniec października) - za najlepszy spektakl imprezy i najlepszą reżyserię - oraz nieco ponad tydzień temu I nagrodę na festiwalu "Barbórki 2006 - poszukiwanie alternatywy" w Skierniewicach.
Mirosław Baran, Gazeta Wyborcza Trójmiasto, grudzień 2006

"Zwycięskie "Drapacze chmur" są dziełem duetu Marek Brand i Bartosz Frankiewicz. Pierwszy jest ich reżyserem, współscenarzystą i występuje na scenie, Frankiewicz gra w spektaklu i jest współautorem jego scenariusza. Premiera widowiska odbyła się pod koniec maja tego roku na deskach Sopockiej Sceny Off de BICZ. "Drapacze" opowiadają pozornie o poszukiwaniu pracy za granicą. Jednak tak naprawdę jest to widowisko o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, własnego kawałka nieba. I o współczesnej Polsce - kraju, którego obywatele nie mogą znaleźć pracy w ojczyźnie, a mogą liczyć tylko na puste obietnice polityków, a nie realne zmiany.
"Drapacze". mimo poważnych tematów, jakie podejmują, utrzymane są w komediowej konwencji. Nie ma w nich patosu, bezlitośnie wyśmiana zostaje inwokacja z "Pana Tadeusza" Mickiewicza. Jest to jasny sygnał - nie opowiadamy o symbolach i, często już wyświechtanych, hasłach, ale o naszym życiu. Struktura spektaklu przypomina puzzle, które zresztą pojawiają się w nim jako rekwizyt. Poszczególne sceny układają się w mozaikę wydarzeń z życia bohaterów, z ich przemyśleń, pragnień, oskarżeń polityków. Marek Brand i Bartosz Frankiewicz różnią się od siebie wiekiem i warunkami fizycznymi, jednak na scenie idealnie się dopełniają. Spektakl pozbawiony jest dekoracji, a nieliczne rekwizyty (między innymi taborety czy drewniane młotki) są ogrywane konsekwentnie i z pomysłem."