Trwa dobra passa Teatru Muzycznego. Po rewelacyjnej "Lalce" na deski teatru trafił kolejny tytuł, który powinien na dłużej zagościć w repertuarze. "SPAMALOT, czyli Monty Python i święty Graal" udowadnia, że Polacy lubią angielski humor i potrafią się przy nim dobrze bawić.
Tajemnicą sukcesu tego tytułu na całym świecie jest
finezyjny, bardzo efektowny scenariusz stworzony przez komików grupy Monty Pythona. Jeśli dodać do tego świetnie napisany tekst, charakterystyczny "montypythonowski" absurd, czy
humor sytuacyjny i przede wszystkim niezwykle chłonną
konwencję musicalu parodiującego musical (wręcz pożądane są tu wpadki i improwizacje), będziemy mieć prawie gotowy przebój.
Prawie, bo "Spamalot" wbrew pozorom nie jest samograjem. Właściwie brakuje tu dobrych, wpadających w ucho piosenek, z chlubnym wyjątkiem - "Always Look On The Bright Side Of Life" z filmowego
"Żywotu Briana" Monty Pathona. Prawdziwym wyzwaniem jest utrzymanie temperatury i zwariowanego tempa spektaklu. No i kluczowi dla powodzenia całego przedsięwzięcia są wykonawcy, którzy muszą być wystarczająco wyraziści, by przyciągać uwagę podczas kolejnych gagów i skeczy, ale nie na tyle przerysowani, by stłamsić parodystyczny wymiar samego spektaklu.
Wraz z rycerzami Króla Artura
wybieramy się w szaloną podróż po świętego Graala, bardziej niż efekt ich poszukiwać interesują nas jednak kolejne przygody, w których dzielni rycerze mogą się wykazać. Będą musieli udowodnić męstwo w pojedynkach, rozwiązywać trudne zadania rycerzy Ni, poradzić sobie z krwiożerczymi lub spadającymi zwierzętami, wreszcie stawić czoła niespodziewanym namiętnościom i sercowym dylematom. A wszystko to pod płaszczykiem typowo angielskiego humoru.
Maciejowi Korwinowi, reżyserowi gdyńskiego przedstawienia, udało się przenieść Monty Pythona na polski grunt. Pomaga w tym niewątpliwie bardzo dobre tłumaczenie
Bartosza Wierzbięty, ale też atrakcyjna inscenizacja typu "non replica" (bez wiernego odwzorowania scenografii i kostiumów wersji broadwayowskiej), która niekiedy wymusza inne rozwiązania sceniczne niż na Broadwayu. W pewnym momencie pojawia się zresztą postać z napisem
"Roma. Non replica production" - aluzja do warszawskiego Teatru Muzycznego Roma, specjalizującego się w tego typu widowiskach.
Aktorsko najlepiej wypadają
Jerzy Jeszke, który Królowi Arturowi nadaje romantycznej donkiszoterii oraz
Marek Kaliszuk w postaci zniewieściałego Herberta (równie dobry jak jego broadwayowski pierwowzór grany przez Christiana Borle). Prześmieszny jest
Sasza Reznikow jako Historyk i Francuz, a
Marek Richter bardzo konsekwentnie buduje nieco zagubioną, poczciwą postać Lancelota. Niestety, poza brawurową, imponującą składanką przebojów na zamku Camelot, niewidoczna jest
Marta Smuk jako Pani Jeziora. Rola ta jest o tyle niewdzięczna, że składa się niemal z samych piosenek (Sarze Ramírez, świetnej broadwayowskiej Pani, przyniosła ona prestiżową Tony Awards).
Nawias, w jaki twórcy "Spamalotu" ujęli swój spektakl, obejmuje również parodie innych musicalów - bez trudu wypatrzymy
słynny taniec z butelkami ze "Skrzypka na dachu". Bardziej uważni widzowie wychwycą nawiązania do "Lalki" i "Francesco", rozpoznają Upiora z "Upiora w operze" (który zachowuje "maskę", ale za to ile odkrywa!), czy aluzje do niegranego w Polsce musicalowego "Robin Hooda".
I choć miejscami spada tempo spektaklu (początek II aktu), a choreografia układów tanecznych pozostawia sporo do życzenia, powstał bardzo sprawny spektakl, któremu śmiało można wróżyć kilkuletnie powodzenie. Bo o tym, że angielski humor po polsku w wydaniu zespołu Teatru Muzycznego (kolejny raz świetnie dysponowana orkiestra Dariusza Różankiewicza) jest śmieszny, przekona się każdy, kto wybierze się na Monty Pythona po gdyńsku.
Filmy
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
