Wystawa "Bardo" Ania Lucid

Wystawa ASP Gdańsk - "Bardo"

Bardo to kolekcja tkanin, haftów na płótnie, która powstała w latach 2022-2024. Wystawę dedykuję wszystkim Osobom Opiekującym się. Bardo to Labirynt. Brama otwiera się tylko dwa razy, kiedy Dusza jest gotowa wejść, a potem z niego wyjść. Szukanie drogi nie ma sensu, bo jej nie ma, tak samo jak Czasu ani Myśli. Jest Trwanie dopóty, dopóki Czas nie zacznie się znowu. W filozofii buddyjskiej Bardo jest miejscem do którego dusza trafia po Śmierci czekając na kolejny Początek, kolejny Start, kolejne Wcielenie. Mam wrażenie, że w obrębie jednego Istnienia możemy znaleźć się w miejscu, które jest jak Bardo na ziemi. Możemy wpaść w doświadczenie, które musi się dokonać, wypełnić, trzeba go doświadczyć w pełni, nie da się uciec, aż przyjdzie czas, żeby przejść przez kolejną bramę.

Matki stają się tą Bramą w momencie porodu. Łono naszej Matki jest naszą Bramą Bardo. Przejście przez Bardo to wzrost, kolejny zakręt spirali. Ziemskie Bardo jest trudne. Jest jak niekończący się Połóg, który jest o przejściu przez jakąś próbę ognia, żałobę po tym, czym właśnie przestajemy być i obcość tego, czym właśnie mamy się stać.

Bardo to sławetne skąd przychodzimy i dokąd idziemy, astrologiczny dwunasty dom. Bardo to nie impas. To przestrzeń między życiem i śmiercią, umieraniem i odradzaniem. To okres inkubacji. Czas procesów, które są mocarne, ale dzieją się po cichutku. Niesłyszalnie. Niewidocznie. Jak wstrzymany oddech. Jak kokon motyla. Jak wąż zrzucający skórę. Bardo jest bezkresne, nie widać jego granic. Nie ma w nim pamięci. Jest salą luster, w których nie odbija się Nic. Wychodząc z Bardo odradzamy się z Niepamięci, jak po dziewięciu miesiącach wychodzimy z łona. Czy w Bardo można zostać na zawsze? Czy można Tam utknąć? (Ania Lucid).

Ania Lucid, artystka wizualna, matka, emigrantka. Gdańszczanka z urodzenia, rocznik 77. Obecnie mieszka i tworzy w Wielkiej Brytanii. Absolwentka Fotografii na Wydziale Operatorskim Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (2011), Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (2002) i Podyplomowych Studiów z Zakresu Gender UMK w Toruniu (2013). Stypendystka Ministra Sztuki i Dziedzictwa Narodowego (2009-2010). W latach 1999-2004 zajęła się badaniami nad nowoczesną sztuką wschodnioafrykańską, której rezultatem jest książka Styl Shetani. Nowoczesna rzeźba ludu Makonde w Tanzanii wydana w 2003 roku ( wydana pod panieńskim nazwiskiem Wiśniewska). Miłość do Afryki połączyła się z pasją fotograficzną i przejścia ze strony badaczki na twórczą stronę i zainteresowanie tematem kobiecości i miejsca kobiety w świecie artystycznym. Po ukończeniu studiów na Łódzkiej Filmówce prowadziła firmę Fabryka Portretu. Obecnie wychowuje Syna, obok fotografii eksploruje pracę z haftem i ilustracją. Tematy, które podejmuje dzisiaj dotykają macierzyństwa, cykliczności, momentów granicznych, potrzeby rytuału i szukania esencji; tej twórczej i osobistej w korzeniach.