Klasycznie, ale nie anachronicznie. "Traviata" w reż. Karoliny Sofulak jest ukłonem w stronę widowni spragnionej klasyki.
Giuseppe Verdi
Traviata
(włoska wersja językowa, polskie napisy nad sceną)
libretto Francesco Maria Piave wg "Damy kameliowej" Aleksandra Dumasa syna
Prapremiera: Wenecja 6 marca 1853
Marek Weiss o "Traviacie": Tak się dziwnie składa, że bohaterkami trzech najważniejszych arcydzieł operowych tworzących fundament tego gatunku są kobiety, które z jednej strony mogą być wzorem charakteru, wytrwałości, wierności wobec swoich uczuć, a z drugiej ich status społeczny nie odbiega od zwykłych prostytutek.
To dosadne określenie może wywoływać oburzenie nie mniejsze niż to, które otaczało skandalizujące premiery tych utworów. Narodzinom scenicznym wspomnianych dzieł towarzyszyło oburzenie z powodu pokazywania eleganckiej publiczności operowej losów "kobiety upadłej". Oczywiście, dyskusja wokół odróżnienia kurtyzany, czy gejszy, czy swobodnie dobierającej kochanków pracownicy fabryki cygar od ladacznicy jest wciąż nierozstrzygnięta, ale nawet zakładając, że lekko naciągamy naszą tezę, sprawa wydaje się godna uwagi. Fascynacja najstarszym zawodem świata w sztuce jest tak stara jak sama sztuka, czyli niewiele młodsza od owego zawodu. Spór o ocenę zjawiska prostytucji, jego plusów i minusów, legalności i nawet podstawowej definicji trwa non stop.
Nie chcemy dolewać oliwy do spornego ognia. Naszą uwagę pragniemy skupić na fascynującym paradoksie połączenia w jednej osobowości wysokiego poziomu moralnego Traviaty, Butterfly i Carmen z ich niskim poziomem seksualnej czystości. Wszystkie w różnym stopniu czerpały korzyści majątkowe zaspokajając męskie pożądanie. Każda z nich stanęła w obliczu wyboru pomiędzy dalszym uprawianiem komercyjnego seksu, a dochowaniem wierności swoim nieoczekiwanym uczuciom. Każda z nich wybrała rozwiązanie szlachetne i każda z nich zapłaciła za to życiem. Tragiczny finał tych trzech oper porusza niezliczone rzesze widzów tym bardziej, że w pierwszych scenach poznaliśmy nasze bohaterki w sytuacjach nie wzbudzających litości. Wręcz przeciwnie. Jesteśmy początkowo skłonni do lekkiej pogardy wobec nich.
Rozbawiona Violetta w pierwszym akcie jest przez kompozytora po mistrzowsku przedstawiona jako nonszalancka, zepsuta kobieta zajęta blichtrem i flirtami. Dopiero w arii ujawnia swoje prawdziwe oblicze i niezwykle dramatyczne brzmienie. Dzięki stopniowemu odsłanianiu przed nami zalet jej charakteru kompozytor pozwala, byśmy w drugim akcie wspólnie z ojcem Alfreda zostali zaskoczeni szlachetnością osoby, którą poznaliśmy jako kobietę lekkich obyczajów. Jej heroiczna decyzja wyrzeczenia się osobistego szczęścia w imię honoru i dobra rodziny ukochanego mężczyzny wprawia nas w podziw tak jak Germonta i budzi się w nas to samo uczucie empatii. W finale kochamy Violettę, a jej przeszłość, kiedy handlowała ciałem, nie ma dla nas znaczenia. Umiera na naszych oczach oczyszczona z wszelkich negatywnych ocen, wybielona tak, że chór mógłby jej, jak w Małgorzacie - dzieciobójczyni w Fauście, zaśpiewać "Zbawiona!
Kierownictwo muzyczne: José Maria Florencio
Inscenizacja: Marek Weiss
Reżyseria: Karolina Sofulak
Scenografia i kostiumy: Hanna Szymczak
Choreografia: Roman Komassa
Przygotowanie Chóru: Dariusz Tabisz
Dyrygent: Marco Guidarini (aktualnie), Tadeusz Kozłowski, Jan Latham-Koenig
Soliści, Chór i Orkiestra Opery Bałtyckiej
Bałtycki Teatr Tańca
Wykonawcy:
Violetta - Joanna Woś, Julia Iwaszkiewicz, Jana Sibera
Alfred - Paweł Skałuba, Dariusz Stachura, David Sotgiu, Tomasz Kuk
Flora - Joanna Cortes , Monika Fedyk-Klimaszewska, Karolina Sikora
Germont - Zbigniew Macias, Leszek Skrla, Jerzy Mechliński
Annina - Ingrida Gapova, Julia Iwaszkiewicz, Karolina Sołomin
Gaston - Aleksander Kunach, Ryszard Minkiewicz, Zbigniew Malak
Baron - Leszek Skrla, Zbigniew Macias, Leszek Holec
Markiz - Piotr Lempa, Łukasz Goliński, Bartłomiej Misiuda
Doktor - Andrzej Malinowski, Piotr Nowacki, Rafał Sambor
Przechodzień / Gość - Taras Kuzmych, Leszek Kruk
Ogrodnik - Łukasz Wroński, Krzysztof Rzeszutek, Witalij Wydra
Cyganka - Sylwia Kowalska-Borowy, Marzena Socha, Agnieszka Wojciechowska
Jej Córeczka - Ewelina Adamczyk
Traviata
(włoska wersja językowa, polskie napisy nad sceną)
libretto Francesco Maria Piave wg "Damy kameliowej" Aleksandra Dumasa syna
Prapremiera: Wenecja 6 marca 1853
Marek Weiss o "Traviacie": Tak się dziwnie składa, że bohaterkami trzech najważniejszych arcydzieł operowych tworzących fundament tego gatunku są kobiety, które z jednej strony mogą być wzorem charakteru, wytrwałości, wierności wobec swoich uczuć, a z drugiej ich status społeczny nie odbiega od zwykłych prostytutek.
To dosadne określenie może wywoływać oburzenie nie mniejsze niż to, które otaczało skandalizujące premiery tych utworów. Narodzinom scenicznym wspomnianych dzieł towarzyszyło oburzenie z powodu pokazywania eleganckiej publiczności operowej losów "kobiety upadłej". Oczywiście, dyskusja wokół odróżnienia kurtyzany, czy gejszy, czy swobodnie dobierającej kochanków pracownicy fabryki cygar od ladacznicy jest wciąż nierozstrzygnięta, ale nawet zakładając, że lekko naciągamy naszą tezę, sprawa wydaje się godna uwagi. Fascynacja najstarszym zawodem świata w sztuce jest tak stara jak sama sztuka, czyli niewiele młodsza od owego zawodu. Spór o ocenę zjawiska prostytucji, jego plusów i minusów, legalności i nawet podstawowej definicji trwa non stop.
Nie chcemy dolewać oliwy do spornego ognia. Naszą uwagę pragniemy skupić na fascynującym paradoksie połączenia w jednej osobowości wysokiego poziomu moralnego Traviaty, Butterfly i Carmen z ich niskim poziomem seksualnej czystości. Wszystkie w różnym stopniu czerpały korzyści majątkowe zaspokajając męskie pożądanie. Każda z nich stanęła w obliczu wyboru pomiędzy dalszym uprawianiem komercyjnego seksu, a dochowaniem wierności swoim nieoczekiwanym uczuciom. Każda z nich wybrała rozwiązanie szlachetne i każda z nich zapłaciła za to życiem. Tragiczny finał tych trzech oper porusza niezliczone rzesze widzów tym bardziej, że w pierwszych scenach poznaliśmy nasze bohaterki w sytuacjach nie wzbudzających litości. Wręcz przeciwnie. Jesteśmy początkowo skłonni do lekkiej pogardy wobec nich.
Rozbawiona Violetta w pierwszym akcie jest przez kompozytora po mistrzowsku przedstawiona jako nonszalancka, zepsuta kobieta zajęta blichtrem i flirtami. Dopiero w arii ujawnia swoje prawdziwe oblicze i niezwykle dramatyczne brzmienie. Dzięki stopniowemu odsłanianiu przed nami zalet jej charakteru kompozytor pozwala, byśmy w drugim akcie wspólnie z ojcem Alfreda zostali zaskoczeni szlachetnością osoby, którą poznaliśmy jako kobietę lekkich obyczajów. Jej heroiczna decyzja wyrzeczenia się osobistego szczęścia w imię honoru i dobra rodziny ukochanego mężczyzny wprawia nas w podziw tak jak Germonta i budzi się w nas to samo uczucie empatii. W finale kochamy Violettę, a jej przeszłość, kiedy handlowała ciałem, nie ma dla nas znaczenia. Umiera na naszych oczach oczyszczona z wszelkich negatywnych ocen, wybielona tak, że chór mógłby jej, jak w Małgorzacie - dzieciobójczyni w Fauście, zaśpiewać "Zbawiona!
Kierownictwo muzyczne: José Maria Florencio
Inscenizacja: Marek Weiss
Reżyseria: Karolina Sofulak
Scenografia i kostiumy: Hanna Szymczak
Choreografia: Roman Komassa
Przygotowanie Chóru: Dariusz Tabisz
Dyrygent: Marco Guidarini (aktualnie), Tadeusz Kozłowski, Jan Latham-Koenig
Soliści, Chór i Orkiestra Opery Bałtyckiej
Bałtycki Teatr Tańca
Wykonawcy:
Violetta - Joanna Woś, Julia Iwaszkiewicz, Jana Sibera
Alfred - Paweł Skałuba, Dariusz Stachura, David Sotgiu, Tomasz Kuk
Flora - Joanna Cortes , Monika Fedyk-Klimaszewska, Karolina Sikora
Germont - Zbigniew Macias, Leszek Skrla, Jerzy Mechliński
Annina - Ingrida Gapova, Julia Iwaszkiewicz, Karolina Sołomin
Gaston - Aleksander Kunach, Ryszard Minkiewicz, Zbigniew Malak
Baron - Leszek Skrla, Zbigniew Macias, Leszek Holec
Markiz - Piotr Lempa, Łukasz Goliński, Bartłomiej Misiuda
Doktor - Andrzej Malinowski, Piotr Nowacki, Rafał Sambor
Przechodzień / Gość - Taras Kuzmych, Leszek Kruk
Ogrodnik - Łukasz Wroński, Krzysztof Rzeszutek, Witalij Wydra
Cyganka - Sylwia Kowalska-Borowy, Marzena Socha, Agnieszka Wojciechowska
Jej Córeczka - Ewelina Adamczyk
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
