Spielraum.Pojęcie dekonstrukcji w kontekście strategii budowania tożsamości narodowej w twórczości Jasminy Cibic.
Podobne wydarzenia
sobota, godz. 18:30
Gdańsk,
DKF Miłość Blondynki
Wstęp wolny
poniedziałek, godz. 17:00
Gdańsk,
Centrum Filmowe UG
Wstęp wolny
Najnowszy projekt artystyczny Jasminy Cibic, zatytułowany "Spielraum" porusza kwestię 1budowania tożsamości narodowej poprzez architekturę oraz design infrastruktury publicznej. Bazą jej pracy stała się koncepcja projektu przebudowy Belgradu z okazji pierwszej konferencji Ruchu Narodów Niezrzeszonych w 1961 roku. Władze miasta stanęły wówczas twarzą w twarz z koniecznością zdefiniowania i zaprojektowania na nowo jego oblicza w nowych politycznych formacjach ideologicznych, które miały zostać przedstawione zagranicznym delegatom uczestniczącym w konferencji. Jednocześnie miały one za zadanie przebudować dotychczasową wizję miasta w wyobraźni jego mieszkańców.
Pierwszy częsć projektu "Spielraum", zatytułowana "The Nation Loves It" (2015) (Uwielbiane przez naród), zaprezentowany w Ludwig Muzeum w Budapeszcie, łączy elementy video, performansu, instalacji i rzeźby, analizuje zagadnienie wszechogarniającej ornamentyki miejskiej. Poszczególne fragmenty pracy, rozdzielone i połączone na nowo, reprezentują ideę politycznego spektaklu. Idea ta odwołuje się do instrumentalizacji języka wizualnego oraz retoryki w kontekście konstrukcji państwa jako swoistego spektaklu, a także rozpatruje kwestię, w jaki sposób sztuka i architektura przybierają formę miękkich strategii władzy w obliczu tworzenia formacji politycznych. Projekt ten stawia odbiorcę wobec konieczności odpowiedzi na pytania o uwarunkowania i charakterystykę poszczególnych systemów ustrojowych, oraz o sprzeczności nierozerwalnie związane z transformacją tożsamości narodowej i kulturowej.
Pierwszy częsć projektu "Spielraum", zatytułowana "The Nation Loves It" (2015) (Uwielbiane przez naród), zaprezentowany w Ludwig Muzeum w Budapeszcie, łączy elementy video, performansu, instalacji i rzeźby, analizuje zagadnienie wszechogarniającej ornamentyki miejskiej. Poszczególne fragmenty pracy, rozdzielone i połączone na nowo, reprezentują ideę politycznego spektaklu. Idea ta odwołuje się do instrumentalizacji języka wizualnego oraz retoryki w kontekście konstrukcji państwa jako swoistego spektaklu, a także rozpatruje kwestię, w jaki sposób sztuka i architektura przybierają formę miękkich strategii władzy w obliczu tworzenia formacji politycznych. Projekt ten stawia odbiorcę wobec konieczności odpowiedzi na pytania o uwarunkowania i charakterystykę poszczególnych systemów ustrojowych, oraz o sprzeczności nierozerwalnie związane z transformacją tożsamości narodowej i kulturowej.