Jak opowiadać lektury tak by nie zniechęcić do niej młodzieży? Jednym ze sposobów może być inscenizacja teatralna. Ciekawy w zamyśle, nie do końca udany spektakl "Maszyneria Mitu" z pewnością będzie odskocznią od lekcyjnej sztampy.
co jakiś czas mam z nią styczność, głównie w sztuce (teatr, kino, malarstwo)
52%
Spektakl wyreżyserowany przez
Tomasza Podsiadłego, związanego ze Sceną SAM od dwóch lat (zrealizował tu m.in. "Balladynę" i "Królową śniegu"), wyraźnie zaadresowany jest do młodzieży gimnazjalnej. Jednak by się połapać w niuansach dość mętnego scenariusza warto wybrać się na przedstawienie po zajęciach z mitologii greckiej.
Widzów jeszcze przed odsłonięciem kurtyny witają wizerunki trzech wielkich starożytnych osobowości - Homera, Owidiusza i Eurypidesa. Dialog między nimi odbywa się za pomocą "medium" (
Ewa Błachnio) - bohaterki ubranej w kiczowaty strój, upozowany na szaty starożytnych, komentującej i wprowadzającej w akcję widzów oraz inne postaci, grane przez aktorów.
Piątka pozostałych bohaterów to pracownicy osobliwej fabryki, pełnej wyzysku, biurokracji, formalności i wzajemnej rywalizacji. Bez trudu odnaleźć tu można realia przeciętnej firmy, jednak, z racji licznych mitologicznych sugestii, doszukać można się w dość ciekawej scenografii
Magdaleny Kurek metaforycznej tytułowej maszynerii mitu, produkującej mity dzięki pracownikom, w których rozpoznać można m.in. Syzyfa, Demeter czy Afrodytę. Nowy pracownik w tym świecie okazuje się herosem (
Michał Zacharek), który za zadanie ma zgładzić hydrę. Co lub kto nią jest warto zastanowić się samemu.
"Maszyneria mitu" cierpi na przesyt myśli, jakie reżyser chciał w niej zawrzeć. Plan mitologiczny (opowieści językiem starożytnych) i akcja spektaklu - realia firmy, w której nowy bohater (heros) musi się odnaleźć, rozgraniczone są częściowo rozsuwaną scenografią. W krótkich przerwach na zmianę scenografii widzowie często oślepiani są światłem z różowawych reflektorów, przygotowanych przez
Jarosława Barczewskiego.
Spektakl cechuje bardzo zaangażowane aktorstwo.
Cała szóstka - Ewa Błachnio, Michał Zacharek, Amelia Jankiewicz, Karolina Sowińska, Maciej Dmochowski i Bartłomiej Sudak - gra z pełnym oddaniem, przywodzącym na myśl dobre spektakle offowe. Za wiele tu jednak biegania, krzyku, emfazy i przejaskrawienia, w czym upatruję winy reżysera, który buduje w ten sposób aurę tajemniczości i niepokoju, czerpiąc z energii aktorów. Pomimo efektownego anturażu, spektakl bywa wzruszająco staroświecki - streszczenie mitu Demeter i Persefony oraz Dedala i Ikara odbywa się w formie recytacji skierowanej do widza.
Mam wrażenie, że w "Maszynerii Mitu" starano się pomieścić zbyt wiele tropów do skondensowanego, zaledwie godzinnego przedstawienia. Strzępy mitów, bohaterka-przewodnik, wyciągnięta poza nawias świata mitologii i współczesności, brutalna korporacyjna rzeczywistość ubrana w skojarzenia z mitologią, lekki ukłon w stronę młodszej widowni (momenty slangu młodzieżowego) i filozoficzna rama w postaci rozmowy wielkich Greków - to po prostu za dużo. Dlatego zdecydowanie najciekawsza w przedstawieniu jest świetnie wkomponowana w wydarzenia sceniczne niespokojna muzyka
Rafała Kłoczko. Sam spektakl może stanowić natomiast wartościowe uzupełnienie lekcji języka polskiego.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
