W musicalu "Piotruś Pan" poznamy zarówno niezwykle efektownych Indian, jak i groźnych Piratów czy beztroskich Zagubionych Chłopców. Zobacz materiał z próby medialnej spektaklu.
Zapierające momentami dech w piersiach projekcje 3D, imponująca choreografia, inscenizacyjna prostota połączona z rozmachem, bardzo dobre role dziecięce i praktycznie wszyscy soliści śpiewający bez zarzutu, a można by wymieniać dłużej. "Piotruś Pan" w Teatrze Muzycznym mógłby być dziełem wybitnym, gdyby w drugim akcie niespodziewanie nie wyhamowano niemal całej inscenizacyjnej machiny. Pomimo tego nowa familijna premiera Muzycznego jest spektaklem bardzo udanym, który już dziś śmiało uznać można za sukces.
"Piotruś Pan" tria Jeremi Przybora -Janusz Stokłosa - Janusz Józefowiczto przykład konsekwentnego doskonalenia własnego pomysłu. Bo przecież spektakl, którego premiera odbyła się w sobotę 9 kwietnia w Teatrze Muzycznym w Gdyni, powstał w skromniejszej inscenizacyjnie formie już w 2000 roku w warszawskim Teatrze Muzycznym Roma, gdzie w ciągu trzech sezonów zagrano go dla ponad 200 tys. widzów. Większość rozwiązań inscenizacyjnych, założeń reżyserskich (jak obsadzenie dzieci w kluczowych rolach Piotrusia Pana i Wendy oraz Zagubionych Dzieci czy wielki mobilny krokodyl), kostiumowych czy scenograficznych gdyńskiej premiery sprawdzono i wymyślono na potrzeby tamtego spektaklu.
Musical po 15 latach w grudniu 2015 roku doczekał się wznowienia na deskach prowadzonego przez Janusza Józefowicza Teatru Studio Buffo w Warszawie i ponownie zebrał bardzo pozytywne recenzje (główną różnicą w stosunku do gdyńskiej wersji, poza oczywiście brakiem technologii 3D, jest obecność monumentalnej 7-tonowej Niebywalencji i gra dorosłych aktorek w roli Tygrysicy - rolę tę reżyser powierzył w Warszawie m.in. Nataszy Urbańskiej).
Gdyńska produkcja wyrosła w całości właśnie z tych doświadczeń, wzbogaconych o współpracę ze studiem Platige Image, z którym Józefowicz i Stokłosa pracowali już przy powstawaniu musicalu "Polita" (teatralnej biografii Poli Negri) i rosyjskiej wersji "Romea i Julii", wykonanych z wykorzystaniem scenografii stereoskopowej (czyli coraz bardziej popularnej w kinie technologii 3D). Gdyński "Piotruś Pan" jest trzecią polską produkcją wykorzystującą efekt trójwymiarowej głębi i wizualizacji 3D w scenografii i trzeba przyznać, że sprawdza się ona doskonale, umożliwiając śledzenie dalszych planów i dając poczucie, że niektóre elementy scenografii znajdują się na wyciągnięcie ręki od widza (jak pusta butelka czy reja na okręcie piratów, wielkie ręce indiańskiego totemu czy chmury, pośród których do Niebywalencji podróżują dzieci państwa Darling z Piotrusiem Panem).
Dzięki tym wszystkim zabiegom historia małego chłopca, który nie chce dorosnąć, jest niezwykle atrakcyjna wizualnie. W koncepcji scenografa Andrzeja Woronato opowieść, która rozgrywa się na stronach książki J.M. Barriego, z której "wychodzą" bohaterowie w kolejnych scenach spektaklu, zaś czarno-białe rysunki tła "pokolorowane" zostają po chwili w technologii 3D. Z powodu tego zaczerpniętego z filmów animowanych pomysłu dość skromna (nie licząc projekcji 3D) scenografia spektaklu, składająca się z ruchomych konstrukcji, umieszczanych na scenie obrotowej, robi duże wrażenie na widzach w każdym wieku, a akcja spektaklu, dzięki błyskawicznym zmianom miejsca akcji, jest bardzo dynamiczna.
Ale "Piotruś Pan" Muzycznego to nie tylko efekty specjalne i kaskaderskie. Jeremi Przybora w swoim libretcie skupia się na wątku miłości macierzyńskiej i potrzebie posiadania matki, której wraz z Piotrusiem Panem złaknieni są wszyscy Zagubieni Chłopcy. Stąd Wendy to "mała-dorosła", opiekująca się dziećmi najlepiej jak potrafi, zaś każda z pań Darling (w tym matka Wendy, a w ostatnich sekwencjach spektaklu także jej córka Jane) łączy z Piotrusiem Panem specjalna więź.
W pierwszych, niezbyt efektownych scenach, akcja koncentruje się na zadufanym w sobie egocentrycznym Panu Darling, który wybiera dość osobliwe metody wychowawcze i formę budowania swojego autorytetu podczas próby nakłonienia młodszego syna, by wziął lekarstwo ("Awantura o lek"). Gdy Piotruś Pan się zjawia (efektownie zlatuje "z nieba") Wendy i jej bracia nie mają wątpliwości, że Niebywalencja będzie wspaniałą przygodą.
I faktycznie - podróż dzieciaków na magiczną wyspę, samo "upolowanie" Wendy przez dzieci, pokazanie piratów na okręcie Wesoły Roger i pojawienie się Indian, wraz z całą inscenizacyjną maszynerią, mogą budzić zachwyt małych i dużych widzów. Zarówno piraci pod przywództwem nieco ekscentrycznego Kapitana Haka (w którego zachowaniu łatwo dostrzec można pewne podobieństwa do słynnego Jacka Sparrowa z "Piratów z Karaibów"), jak i Zagubieni Chłopcy w ich pełnej zabaw krainie, rozkręcają akcję. Niezwykle efektownie pojawia się w spektaklu także krokodyl, który ma ochotę na obiad z Kapitana Haka. Wiele scen dzięki świetnej oprawie wizualnej, działa na wyobraźnię widzów. Piosenki bohaterów ("Pień Piratów" i "Pieśń Chłopców") świetnie oddają przy okazji klimat ich świata, wyrosłego z chłopięcych marzeń.
Mnie najbardziej urzekli jednak Indianie, bardzo efektownie ucharakteryzowani, w pięknych kostiumach Doroty Kołodyńskiej, którzy przy dźwiękach bębnów i tam tamów wykonują imponujący taniec indiański, z zaskakująco dobrymi układami dla Piotrusia Pana i Tygrysicy z Lilią w Zębach (świetna choreografia Janusza Józefowicza). Spektakl toczy się w wartkim tempie, a gonitwa między chłopcami, piratami i pojawiający się od czasu do czasu Indianie zapewniają wielką dawkę energii. Choć nie dało się uciec od pewnych skrótów i uproszczeń (mniej przekonująca scena spotkania Kapitana Haka i Piotrusia Pana na Skale Rozbitków) cały, bardzo udany pierwszy akt kończy liryczny, wzruszający duet Piotrusia Pana i Wendy "Podaj mi rękę".
Druga część musicalu rozpoczyna się równie dynamiczna jak pierwsza. Jednak szybko następuje nieoczekiwana wolta i tempo spektaklu gwałtownie spada, by wybrzmieć mogła tęsknota dzieci za rodzicami (umiejętnie podsycana przez Wendy) oraz cały, bardzo stateczny wątek rodzinny. Jedynie silnie emocjonalna scena "ożywiania" Skierlinki (tak nazywa się w libretcie Przybory mała wróżka towarzysząca Piotrusiowi) przez publiczność na moment napędza akcję, z której wyparowuje cała dynamika chłopięcych fantazji, wypartych przez romantyczną, sentymentalną wizję macierzyńskiej sztafety pokoleń. Znalazło się tu też miejsce na cytat ze spektaklu z 2000 roku (bezpośrednie nawiązanie do obecnej warszawskiej wersji przedstawienia odszukać można z kolei w wizualizacjach podczas "Pieśni Piratów").
Niezwykle wymagające role przygotowaliPiotr Zamudio-Zeidlerjako Piotruś Pan (imponują szczególnie sceny tańca w jego wykonaniu) i Julia Totoszko jako Wendy - córka również grającej w tym spektaklu Marty Smuk wielki talent muzyczny wyraźnie odziedziczyła po mamie, bo jej śpiew, podobnie jak kreacja na opiekuńczą mamę chłopców, zwiastują jej bardzo duże możliwości sceniczne. Warto też docenić nieco mniej efektowną, bo nie wypowiadającą się w spektaklu, a niezwykle ważną i bardzo trudną do zagrania (głównie poprzez gesty, ruch i taniec) postać małej Tygrysicy z Lilią w Zębach, bardzo dobrze odegraną przez Marię Wasiniewską. Poza tym wszyscy Zagubieni Chłopcy zaskakują swobodą sceniczną. Dlatego obsada mieszana, w sporej części składająca się z dzieci, okazała się strzałem w dziesiątkę.
Jak zwykle udaną rolę, tym razem Kapitana Haka, buduje Rafał Ostrowski, lekko prowadząc swojego bohatera i ironicznie grając wizerunkiem pirata-twardziela. Szkoda, że tej lekkości brakuje jednowymiarowej, przezroczystej raczej nie z winy aktora postaci Pana Darling. Obie Panie Darling (podczas premiery reżyser zdecydował się pokazać obie wykonawczynie tej roli) mają udane momenty muzyczne - Katarzyna Kurdej śpiewa z wdziękiem "Coś ty zrobił Panie Darling", a Anna Urbanowska przejmujące "W otwartym oknie". Piękny song na finał spektaklu wykonuje też Maja Gadzińska w roli Dorosłej Wendy. Na wielkie wyróżnienie zasługują również aktorzy i tancerze Muzycznego w rolach Indian oraz muzycy Orkiestry, którzy pod batutą Dariusza Różankiewicza wykonali gładką, przyjemną, bardzo dobrze skomponowaną z akcją musicalu i librettem muzykę Janusza Stokłosy.
Głównym minusem spektaklu jest brak piosenki, który można by nucić po wyjściu z teatru, bo wszystkie te napisane przez Przyborę są ciekawe i miłe dla ucha, ale nic ponadto. Brakuje też efektownego zakończenia, które porwałoby publiczność. Na szczęście natłok inscenizacyjnych pomysłów Józefowicza nie przytłacza aktorów, choć śledzenie akcji przez okulary 3D z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu.
Jednak niezwykle urocza opowieść o Piotrusiu Panu i potrzebie matczynego ciepła trafia zarówno do małych jak i dużych widzów, a technologia 3D, użyta w oprawie wizualnej, zdaje egzamin jako trójwymiarowa scenografia. Dlatego "Piotruś Pan" Teatru Muzycznego w Gdyni to spektakl bardzo udany, który wydaje się frekwencyjnym pewniakiem na kolejne sezony.
Owacje podczas premiery "Piotrusia Pana" w Teatrze Muzycznym
Spektakl w 3D mówicie.... No rzeczywiście nowość i dokonanie. Jak oni to zrobili???
8 lat
32
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 18:04
Ale czy na pewno w teatrze chodzi o tricki technologiczne?! Chyba jednak nie...
8 lat
234
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 20:03
okulary 3d (1)
Trzeba mieć własne?
arahjan
8 lat
22
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 21:52
nie
okulary dają na wejściu, potem trzeba oddać
8 lat
40
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 20:03
21 wiek w teatrze :) sztuka rewelacja 1 akt az zapiera dech w piersiach 2 faktycznie slabszy ale calosciowo bardzo dobrze :)
pies super :) łendi ma potencjał :) scenografia i 3d rewelacja :) ponad 2 godz jak z bicza :) dali rade :)
krytyk teatralny
8 lat
124
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 21:04
Warto.
Byliśmy rodzinnie - dzieciaki 6,10,12. Każdy zwrócił uwagę na coś innego. Były emocje. Wszystkim się bardzo podobało. Najmłodszy chciałby od razu obejrzeć jeszcze raz. Znaczy warto :) BTW: a wodą można oberwać i na balkonach ;)
sz.
8 lat
83
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 21:29
Kuba
Proszę nie krytykować, spektakl wspaniały. Gra dzieci kosmiczna, oczywiście Julia rewelacyjna, ale pozostałe dzieciaki także super. Nieco starsi aktorzy także zagrali bardzo dobrze. Scenografia, kostiumy, efekty 3D coś wspaniałego. Oczywiście bardzo polecam wszystkim, i dzieciom i dorosłym. Jeżeli nie zobaczycie spektaklu będziecie o to "coś" ubożsi od tych co go widzieli. Wielkie dzięki dla wszystkich, którzy stworzyli to dzieło. Jeśli chodzi o pieska, oczywiście jeśli miałby z tego powodu cierpieć to nie powinno go być na scenie. Ale z kolei nadaje on wymiar naturalnej rzeczywistości. Nie mam zdania, wiem, że na pewno jest bardzo kochany przez aktorów, otrzymywane od nich całusy świadczą o tym.
Kuba
8 lat
133
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 21:59
rewelacja
mysle ze jeden z lepszych spektakli.. w tym twatrze!!!!!dzieciaki wspaniale i naturalne!indianie-choreografia rewelacja!3d coz nie jestem fanka ale potraktowac trzeba jako nowosc na tej scenie...polecam!wroce na to przedstawienie napewno😉
aneta
8 lat
81
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 22:16
Biedne psy grające w spektaklu (1)
Szkoda psa, po jego zachowaniu (chociażby postawie w jakiej stoi) widać że okropnie się boi. Czy naprawdę nie można było wymyślić, w miejsce psa, czegoś innego? Nawet kogoś przebranego, albo jakiejś dużej maskotki... byłoby śmieszniej, niż patrzeć na przestraszonego psa
P.
8 lat
917
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 22:58
A mi się psisko podobało. Merdal ogonem do aktorow i był cały czas uśmiechnięty, nie wyglądał na umierającego ze strachu. Też mamy w domu goldena, ale nasz jest dość nieokrzesany;-) W ogóle jesteśmy pod wrażeniem całości! Piękne kostiumy, scenografia. Dzieci tak pięknie śpiewające. Bardzo udany wieczór.
Alicja i Rafał
8 lat
61
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-04-10 22:54
Rewelacja!! (1)
Zarówno ja jak i mój 7letni syn bawiliśmy się świetnie. Scenografia, kostiumy a przede wszystkim aktorzy - wszystko "na medal". Zgadzam się z redaktorem, że drugi akt wypadł trochę blado przy pierwszym (który wysoko podniósł poprzeczkę) i brakowało mu jakiegoś dynamicznego finału - ale żeby nie było czego nucić? Od wczoraj cały czas chodzi mi po głowie "Bezczelna Mina", którą genialnie wykonał Pan Ostrowski. Dziękuję raz jeszcze za super spędzony czas
Cyt
8 lat
83
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2016-10-09 00:09
to prawda druga część ostro spowolniła, zrobiło się nudnawo. Dwie długie piosenki śpiewane przez Wendy, to za dużo.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
