Koncert finałowy konkursu dyrygenckiego

BAŁTYCKA AGENCJA ARTYSTYCZNA BART
zaprasza na:

Koncert finałowy kursu dyrygenckiego

POLSKIEJ FILHARMONII KAMERALNEJ – SOPOT
dyrygenci:
ADI BAR
MATHIAS KRUGER
INGO STADTMULLER
SEBASTIAN ZIERER
Soliści :
KIRYŁ KEDUK – fortepian
NINA ZEDLER – skrzypce
08 grudnia 2007, godz. 18.00
Sala Koncertowa Akademii Muzycznej w Gdańsku

Program :
W. A. Mozart – Uwertura z opery „Czarodziejski flet”
W. A. Mozart- Koncert fortepianowy A-dur KV 488
L. v. Beethoven – Uwertura koncertowa „Egmont” op. 84
L. v. Beethoven – Koncert skrzypcowy D-dur op. 61
J. Strauss – Uwertura z operetki „Zemsta nietoperza"

KONCERT WSPIERANY PRZEZ:


KONCERT REALIZOWANY PRZY WSPÓŁPRACY Z
AKADEMIĄ MUZYCZNĄ w Gdańsku oraz
WYŻSZĄ SZKOŁĄ MUZYCZNĄ z Frankfurtu nad Menem

WSTĘP WOLNY ( ilość miejsc ograniczona)
INFORMACJE 058-300-92-01



OMÓWIENIE PROGRAMU

Muzyczne perły Wiednia

Na początku marca 1791 roku Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791) odwiedził Emmanuel Schikaneder z propozycją napisania opery. To wielce barwna postać: zasiadał w tej samej loży masońskiej co kompozytor, skrzypek jarmarcznych kapel, aktor, śpiewak, librecista, dramaturg. Jego złożona osobowość oscylowała między pomysłami świetnymi i bezsensownymi. Po życiowych wędrówkach osiadł w Wiedniu i wynajął czy też kupił mały teatrzyk „An der Wien” gdzie wystawiał najrozmaitsze sztuki. Stworzył m.in. libretto do opowieści Josepha Liebeskinda ”Lulu czyli Czarodziejski flet” a o muzykę poprosił właśnie Mozarta. Kiedy praca nad utworem trwała okazało się, że konkurencyjny teatr Gaetana Marinelliego wystawił rzecz opartą na tej samej kanwie literackiej pod tytułem ”Czarodziejska cytra czyli Kasper fagocista”. W tej sytuacji Schikaneder powierzył przeróbkę libretta Johanowi Georgowi Giesecke. Ostatecznie za autorów tekstu opery należałoby uznać Schikanedera, Giesecke i Mozarta, który miał swój udział w modyfikacjach. Całą trójkę łączył związek z masonerią budzącą wielką ciekawość u osób postronnych. Toteż twórcy wprowadzili do opery symbolikę i elementy ceremonii wolnomularskich. Baśń o prostej fabule w muzycznej wizji Mozarta zamieniła się w głębokie dzieło, w którym człowiek z olbrzymim nakładem sił wspina się na coraz wyższy poziom etyczny aby osiągnąć prawdziwe szczęście.
Uwerturę rozpoczynają trzy dostojne akordy, powrócą one w przebiegu tego wstępu do opery. Symbolika liczby trzy ma istotne znaczenie w całym dziele. Temat przedstawiają skrzypce i przeprowadzają go przez grupę smyczkową jako fugato. Powróci on jeszcze raz ale już w swobodniejszej imitacji. I tak jak w dramaturgii opery mamy do czynienia z walką dobra ze złem, tak w uwerturze posępny koloryt konkuruje z jasnym, radosnym- i ten odnosi ostateczne zwycięstwo.
Prapremiera 30 września 1791 roku zakończyła się oszałamiającym sukcesem a kasę Schikanedera wypełniły tysiące florenów. Mozart był uszczęśliwiony ale siły szybko go opuszczały. W listopadzie nie wstawał już z łóżka, w grudniu z 4 na 5 zamknął oczy na zawsze….
Doskonałością partytury ”Czarodziejskiego fletu” zachwycali się m.in. Johann Wolfgang Goethe, Ludwik van Beethoven, Wagner. Ostatni z wymienionych powiedział: ”Można stwierdzić, że dotąd opera niemiecka nie istniała, tym dziełem została stworzona…”

Latami 1781-88 zaznacza się III okres twórczości Mozarta. Kompozytor działał wówczas w Wiedniu. Czas ten charakteryzuje jego szczególna witalność artystyczna oraz w pełni dojrzały styl klasyczny. Spośród 23 koncertów fortepianowych, 17 powstało właśnie w stolicy Austrii. Odnosił sukcesy także jako pianista i osiągnął ogromną popularność.
Od jesieni 1785 roku do wiosny 1786 roku Mozart pracował nad partyturą opery "Wesele Figara". W tym samym czasie tworzył 15 innych dzieł. Wśród nich m.in. Symfonię D-dur KV 504 "Praską", koncerty fortepianowe: c-moll KV 491,C-dur KV 503 i A-dur KV 488. Należy pamiętać, że działo się to pięć lat przed śmiercią kompozytora. Jakby jakiś tajemniczy pęd aby zostawić jak najwięcej pomysłów na papierze nutowym...
Koncert A-dur KV 488 należy do najpopularniejszych koncertów fortepianowych Mozarta, jest pełen lekkości, finezji, elegancji.
Część I-Allegro- obejmuje dwa tematy i melodie poboczne. Nad delikatną materią orkiestry lśnią efektowne girlandy mozartowskiego, koronkowego wzornictwa.
Część II-Adagio- kompozytor zastosował tu formę pieśni złożoną z trzech fragmentów i nadał jej charakter zadumanej siciliany.
Część III-Allegro assai- wraca radosny nastrój, w formie ronda przebiegają melodie w otoczce błyskotliwej wirtuozerii.
Mówi się o łączności koncertów Mozarta z muzyką wokalną. W koncertach fortepianowych można to zauważyć także we wzorowaniu się na recytatywach w solowych fragmentach, w kadencjach, zaś szczególnie w wolnych częściach.
W koncercie A-dur KV 488 kompozytor wprowadził do orkiestry klarnet zamiast oboju.
Koncerty z okresu wiedeńskiego to największe osiągnięcie Wolfganga Amadeusza Mozarta w dziedzinie muzyki instrumentalnej.

Beethoven we wczesnej młodości solidnie zajmował się grą na skrzypcach. Grał w orkiestrze dworskiej w Bonn, doskonale znał tajniki tego instrumentu. A jednak pozostawił skromną schedę na skrzypce i orkiestrę. Zaledwie dwie Romanze (G-dur op.40 i F-dur op.50) oraz Koncert D-dur op. 61. Natomiast od pierwszych do ostatnich opusów w twórczości Klasyka Wiedeńskiego obecny jest kwartet smyczkowy.
Koncert D-dur op.61 na skrzypce i orkiestrę powstał w 1806 roku. W dedykacji widnieje nazwisko Stephana von Brauninga, przyjaciela, który nigdy nie zawiódł i pozostał lojalny do ostatnich dni kompozytora. Już w grudniu usłyszała dzieło publiczność. Grał Franz Clement- koncertmistrz ”Theater an der Wien”. Słuchacze i krytycy niechętnie odnieśli się do utworu. Zarzucano niejednolitość, brak logiki, powtarzanie dłuższych odcinków nużących odbiorcę…. Po prostu wiązanie w całość szerszych fragmentów wykraczało poza możliwości percepcyjne Wiedeńczyków.
Koncert D-dur charakterem, wymową zbliżony jest do IV i VI Symfonii. Nie zawiera żadnych akcentów heroicznych. Jest prosty w wyrazie, przejrzysty, bardzo ludzki.
Część I-Allegro ma non troppo- po motywie kotłów temat przedstawia orkiestra na dość sporej przestrzeni. Włączają się skrzypce w sposób figuracyjny by dojść do wysokiego rejestru z główną melodią. Nad orkiestrowym przetwarzaniem tematycznym skrzypce snują myśli muzyczne. Kadencja i drugi temat prowadzą do nastrojowego zwieńczenia części.
Część II-Larghetto- rozwija się w romantycznym niemal klimacie, delikatnym, ulotnym. W warstwę dźwiękowa smyczków wplata się instrument solowy z liryczną narracją. Melodia pojawia się w partiach waltorni, klarnetu, fagotu. Nad smyczkami grającymi pizzicato powraca temat skrzypiec solo w figuracyjnym przebiegu.
Kadencja łączy część II z częścią III-Allegro w formie ronda. Refren pojawia się w skrzypcach solo i powtórzony w wyższych rejonach skali. Przejmuje go orkiestra w pełnym temperamentu i radości nastroju. Drugi temat eksponują waltornie a trzeci-fagot. Rondo zachwyca błyskotliwą wirtuozerią, która wszakże jest środkiem budowania artystycznego wyrazu. W całym koncercie partia skrzypiec solo ściśle jest zespolona z warstwą orkiestry a symfoniczny, typowo beethovenowski charakter uszlachetnia dzieło. Należy ono do tzw. żelaznego repertuaru każdego skrzypka.

Muzyka do dramatu ”Egmont” Johanna Wolfganga Goethego zrodziła się w genialnym umyśle Ludwika von Beethovena w okresie poszukiwań twórcy dźwiękowych wyobrażeń idei bohaterstwa. Stąd III Symfonia Es-dur ”Eroica” op.55, V Symfonia c-moll op.67, Sonata fortepianowa f-moll ”Appasionata” op.57, Uwertura c-moll ”Coriolan” op.62, opera ”Fidelio” op.72.
Beethovena od młodzieńczych lat fascynowała sztuka Johanna Wolfganga Goethego. W latach 1807-9 skomponował najpiękniejsze pieśni do wierszy niemieckiego romantyka. O Uwerturze ”Egmont” sam mawiał, że zrodziła się z wielkiego podziwu dla poety. Twórcy poznali się w 1812 roku w Cieplicach. Niestety, pożegnaniu towarzyszyło wzajemne rozczarowanie. Beethovena irytowała uległa postawa Goethego wobec ludzi wpływowych. Poetę natomiast raziła szorstka bezkompromisowość kompozytora.
Do „Egmonta” Beethoven napisał 10 numerów. To II okres twórczości, z którego pochodzi niemal cała muzyka orkiestrowa Klasyka. Uwertura op.84 utrzymana została w lubianej przez Beethovena tonacji Es-dur. Tytuł to imię namiestnika Flandrii (postać autentyczna) walczącego o wolność przeciwko hiszpańskim agresorom. Osądzono go i stracono w 1568 roku.
Ciemny początek przeradza się w pełne dramatyzmu Allegro i prowadzi do uroczystego finału odzwierciedlającego czyny bohatera i zwycięstwo ducha. Budzi podziw mistrzostwo symfoniczne kompozytora jak również nasycona emocjonalność wynikająca z poczucia głębokiego rozumienia postępowania namiestnika. W tej muzyce Beethovena interesuje Egmont jako obrońca wolności narodu bardziej niż jego wewnętrzne konflikty. Niektórzy niemieccy biografowie twierdzą, że w tym sensie kompozytor poszedł dalej niż Goethe.
Uwertura ”Egmont”op.84 cieszy się niesłabnącą popularnością. Natomiast pozostałe fragmenty bardzo rzadko goszczą na estradach koncertowych.



Stanisława Grażyńska

WYKONAWCY

KIRYŁ KEDUK
Jest Białorusinem pochodzenia polskiego – jego ojciec jest Polakiem. Urodził się w 1987 roku w Grodnie w rodzinie muzyków. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w 7 roku życia u prof. Natalii Łatyszewej w szkole muzycznej w Grodnie. Od roku 2001 przebywa w Polsce. Ukończył Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną I i II stopnia im. F. Nowowiejskiego w Gdańsku w klasie prof. Waldemara Wojtala, kierownika Katedry Fortepianu gdańskiej Akademii Muzycznej im. St. Moniuszki, a obecnie jest jego studentem i równocześnie od października 2007 studentem Akademii Pianistycznej w Imoli. Od początku nauki Kirył wykazuje wybitne zdolności muzyczne, czego dowodem są m. in. liczne nagrody na konkursach pianistycznych, kompozytorskich i solfeżowych. Znakomicie czuje się na estradzie, koncertował z wielkim powodzeniem w Grecji, Białorusi, Izraelu, Francji, Niemczech, Polsce, Rosji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych (m.in. w Steinway Hall w Nowym Jorku), na Ukrainie, we Włoszech (m. in. w Verdi Hall w Mediolanie) i w Wielkiej Brytanii. Wielokrotnie występował z orkiestrą grając koncerty Bacha, Bartoka, Beethovena, Chopina, Góreckiego, Mozarta, Szostakowicza, Webera.
Ważniejsze osiągnięcia na konkursach pianistycznych:
1997 Mińsk (Białoruś) - Narodowy Konkurs Pianistyczny/I nagroda
1998 Bukareszt (Rumunia) - Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny„Pro Piano”/I nagroda
1999 Głubczyce - Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny dla Młodych Pianistów/I nagroda
2000 Kijów (Ukraina) - Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. V. Horowitza/ II nagroda
2002 Antonin - Międzynarodowy Konkurs Chopinowski dla Młodych Pianistów/I nagroda
2002 Siedlce - Międzynarodowy Konkurs dla Młodych Pianistów/I nagroda
2002 Darmstadt (Niemcy) - Europejski Konkurs Chopinowski/półfinalista
2004 Bydgoszcz-III nagroda na Międzynarodowym Konkursie/„Arthur Rubinstein in memoriam”
2004, Gdańsk - Nagroda główna VI Międzynarodowych Warsztatów Pianistycznych ”Fermata”
2005 Warna (Bułgaria)-Inagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im.F.Chopina
2006, Marsala (Włochy) - I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianist. „Citta di Marsala”
Inne nagrody:
2000, Mińsk - Nagroda Prezydenta Republiki Białorusi za wybitne osiągnięcia artystyczne
2002, 2005 Gdańsk - Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska za wybitne osiągnięcia artystyczne
2005 - udział w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F.Chopina w Warszawie

NINA ZEDLER
Nina Zedler urodziła się w 1981 roku w Darmstadt. Ukończyła studia w klasie skrzypiec w Wyższej Szkole Muzycznej we Frankfurcie, Lubece i Lucernie u W. Forchert i S. Hamann. Obecnie kontynuuje studia u P. Mitchell. Ponadto uczestniczyła w kursach mistrzowskich z S. Ashkenasi, Y. Kless, H. Meyer, W. Levin, T. Kakuska, E. Feltz i Artemis- Quartett. W lipcu 2007 uzyskała dyplom z wyróżnieniem i od tamtej pory studiuje w klasie mistrzowskiej. Była członkiem Bundsjugendorchester, Internationale Bachakademie Stuttgart, European Union Youth Orchestra i Lucerne Festival Academy Orchestra. Współpracowała z takimi zespołami jak: Museumsorchester we Frankfurcie (Frankfurter Opernhausorchester), Ensemble Modern, Ensemble Modern Orchestra oraz orkiestrą kameralną Bawarii. W swoim repertuarze ma m.in. koncerty: M. Brucha, F. Mendelssohn- Bartholdy’ego, R. Schumanna, L. van Beethovena, W.A. Mozarta (Sinfonia Concertante), P. de Sarasate’go (Melodie cygańskie op.20).
Koncerty w których uczestniczyła jako muzyk kameralista były emitowane na żywo przez NDR, MDR, Deutschlandradio i Klassik Radio w Estonii/Estonia.

ADI BAR
Urodził się w 1974 roku w Izraelu. Studiował na Jerusalem Academy of Music and Dance, Hochschule der Künste w Berlinie u Klausa Hellwiga, Musikhochschule Karlsruhe u Fany Solter oraz na Real Conservatorio Superior de Musica w Madrycie u Joaquina Soriano. Jest laureatem i zdobywcą nagród wielu międzynarodowych konkursów, m.in.: Rovere d´Oro Piano Competition, Internationaler SAP- Kammermusikwettbewerb, Barletta International Piano Competition, „Gran Prize Ecomusic“ Music Competition. Jako solista, muzyk kameralny oraz akompaniator regularnie występuje w Europie, Stanach Zjednoczonych i Izraelu. Koncertuje z wieloma orkiestrami, w tym m.in. z Südwestdeutsche Philharmonie Konstanz, Württembergische Philharmonie Reutlingen, Göttinger Symphonie-Orchester, Vogtland Philharmonie. Występował na takich festiwalach jak: Südwestrundfunk Festival KA-XL, Niemcy; Upper Galilee Chamber Music Festival, Izrael; Thy Chamber Music Festival, Dania. Jako pianista nagrywał dla ARD, WDR, Phönix, ABC, NBC, DeutschlandRadio Berlin, Sender Freies Berlin, SWR, Kol Israel. W roku 2003 został docentem w Musikhochschule w Karlsruhe w Niemczech, prowadzi liczne kursy mistrzowskie.

MATHIAS KRÜGER
Matthias S. Krüger urodził się w 1980 roku w Rottweil. Studiował w Hochschule für Musik w Trossingen w latach 1999 – 2005, następnie fortepian i kompozycję u Prof. Y. Höller, na Conservatoire de Paris (CNSMDP) u F. Durieux oraz kompozycję i kompozycję elektroakustyczną na IRCAM. Od roku 2005 jest studentem dyrygentury w Hochschule für Musik we Frankfurcie nad Menem u Prof. W. Rajskiego.
Stypendysta wielu fundacji i organizacji, m.in. Studienstiftung des deutschen Volkes, kursów letnich w Darmstadt oraz Fundacji Heinrich-Strobel rozgłośni Südwestrundfunk (praktyka w studiu nagrań eksperymentalnej sztuki akustycznej w latach 2005 i 2006). Jest laureatem i zdobywcą wielu nagród, m.in.: stypendium kompozytorskie kursów letnich w Darmstadt (2002), nagroda w ramach konkursu kompozytorskiego Esemblia w Mönchengladbach (2003), nagroda w dziedzinie kultury przyznanej przez rodzinne miasto Rottweil (2003).
Uczestnik VII Forum Młodych (Ensemble Modern), Tremplin 2006/07 (Ensemble Intercontemporain i IRCAM), kompozytor i dyrygent licznych kursów mistrzowskich, prowadzonych m.in. przez P. Eötvös, J. Kalitzke, Z. Nagy i J. Stockhammer.
Występował w takich salach jak np.: Konzerthaus w Berlinie, Teatro Coliseo w Buenos Aires, Salle Cortot w Paryżu, IRCAM/Centre Pompidou – Festiwal Agora. W ramach tych koncertów współpracował m.in. z: M. Namekawa, A. Brendel, E.-M. Couturier, P. Gallois, N. Hodges, J. Kalitzke, S. Mälkki, B. Kobler i B. Wambach, Ensemble Aventure, Ensemble Intercontemporain, Ensemble Modern, musikFabrik NRW i Solistenensemble kursów letnich w Darmstadt. Nagrywał dla DLF, HR, SWR, WDR, oraz Radio France.

INGO STADTMÜLLER
Urodził się w 1981 roku. W wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Od 2002 roku studiuje w Wyższej Szkole Muzycznej we Frankfurcie nad Menem na Wydziale Muzyki Kościelnej, a od ponad roku równolegle na Wydziale Dyrygentury u profesora Wojciecha Rajskiego.
Jest założycielem i kierownikiem artystycznym grupy wokalno-instrumentalnej pod nazwą „Ensemble Frankfurt” specjalizującej się w muzyce wczesnego baroku.


SEBASTIAN ZIERER
Urodzony w 1984 w Regensburgu (Niemcy) pobierał swoje pierwsze lekcje w zakresie śpiewu, gry na fortepianie, klarnecie oraz organach w zespole „Regensburger Domspatzen”.
Od 2001 roku kontynuował naukę gry na fortepianie w Katolickiej Wyższej Szkole Muzycznej w Regensburgu jednocześnie przygotowując się do egzaminu maturalnego. Otrzymuje stypendium Ryszarda Wagnera oraz nagrodę Stowarzyszenia Kai-Uwe Hassel.
W latach 2004-2006 studiuje dyrygenturę u profesorów: Scotta Sandmeiera i Massimiliano Matesic w Wyższej Szkole Muzycznej we Freiburgu. Równolegle uczęszcza do klasy fortepianu profesora Gileada Mishory’ego. Od 2006 do 2007 roku dyryguje orkiestrą studencką tejże uczelni. W październiku 2006 roku podjął studia dyrygentury u profesora Wojciecha Rajskiego oraz fortepianu u prof. Joachima Volkmanna w Wyższej Szkole Muzycznej we Frankfurcie nad Menem. Od kwietnia 2007 roku jest asystentem orkiestry Landesjugendsinfonieorchester Hessen. Współpracuje z Operą w Kolonii pełniąc rolę asystenta muzycznego. W czerwcu 2007 roku poprowadził koncert Polskiej Filharmonii Kamerlanej w Sopocie. W listopadzie 2007 roku odbył praktykę dyrygencką w Stadttheater Klagenfurt.




POLSKA FILHARMONIA KAMERALNA SOPOT
W lutym 1982 r. Wojciech Rajski stworzył 19-osobową orkiestrę smyczkową, złożoną z młodych, utalentowanych i pełnych entuzjazmu muzyków. Pod nazwą Orkiestra Kameralna Wojciecha Rajskiego debiutowała w czerwcu, w Teatrze Muzycznym w Gdyni, a już za kilka dni otwierała festiwal Schleissheimer Sommer w Monachium i 37. Festiwal Sommerliche Musiktage Hitzacker. Młody zespół od początku zachwycił publiczność i krytyków, co skutkowało zaproszeniami na wszystkie niemieckie festiwale i do najważniejszych sal koncertowych z Filharmonią Berlińską, salą Gasteig w Monachium, Gewandhaus w Lipsku, Musikhalle w Hamburgu, Salą Pleyela w Paryżu, Musikverein w Wiedniu i Concertgebouw w Amsterdamie na czele. Od 1984 r. orkiestra występuje również w składzie powiększonym z grupą dętą i przyjęła nazwę Polska Filharmonia Kameralna Sopot. Pod koniec lat osiemdziesiątych zespół dawał prawie 100 koncertów rocznie, głównie w Niemczech, ale również we Francji, Austrii, Szwajcarii, Hiszpanii, Belgii, Holandii, Szwecji, Danii, Luksemburgu, Anglii i w innych krajach. W 1987 r. orkiestra wyjechała na 33 koncerty do Stanów Zjednoczonych, grając m.in. w J. F. Kennedy Center w Waszyngtonie i Metropolitan Museum w Nowym Jorku. Ponownie orkiestra odwiedziła Stany Zjednoczone w 1999 r. Również zespół gościł w dalekiej Azji – w 1990 r. w Chinach i 1997 r. w Japonii. Polskiej Filharmonii Kameralnej w koncertach towarzyszą najwybitniejsi, światowi soliści, wśród których należy wymienić przynajmniej kilku – Mścisław Roztropowicz, Borys Pergamentschikow, Natalia Gutman, Irene Grafenauer, Sabine i Wolfgang Meyer, Guy Touvron, Misha Maisky, Raphael Oleg, Gil Shaham, David Geringas, Gary Karr. Oczywiście z orkiestrą stale występują zarówno w kraju jak i za granicą czołowi polscy soliści. Zespół jest stale zapraszany na renomowane europejskie festiwale, a wśród nich – Schleswig-Holstein Musik Festival, Mecklenburg-Vorpommern, Rheingau Festival, Praska Wiosna, Weilburger Schlosskonzerte, Festival van Vlaanderen, La Chaise-Dieu i wiele innych. Ponad 10 razy zespół gościł na Festiwalu Muzycznym w Łańcucie i wielokrotnie w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Polska Filharmonia Kameralna od początku swojego istnienia nagrywa płyty, których ma w swoim dorobku ponad 30. Pierwsze analogowe płyty długogrające zostały nagrane już w 1983 r. dla Wifonu i Thorofonu, a od roku 1986 płyty kompaktowe dla wytwórni: EMI, Midas, Thorofon, Claves, Sonomaster, Opus, Mediaphon, Wifon, DUX. Po 15 latach oczekiwań, dzięki staraniom władz Sopotu i Bałtyckiej Agencji Artystycznej BART, Polska Filharmonia Kameralna doczekała się wspaniałej własnej siedziby znajdującej się w Sopocie, na terenie Opery Leśnej. W roku 2002 orkiestra obchodziła jubileusz 20-lecia. Na koncercie galowym wystąpiła ze światowej sławy klarnecistami Wolfgangiem i Sabiną Meyer. W 2003 roku zespół gościł po raz pierwszy w Ameryce Południowej, grając koncerty w Meksyku w ramach największego festiwalu "International Cervantino".

koncerty w Trójmieście