- 1 Sztuczna inteligencja w sztuce - tak czy nie? (47 opinii)
- 2 Co robić w długi weekend w mieście? (40 opinii)
- 3 Maj miesiącem festiwali (7 opinii)
- 4 Tysiące osób odwiedziło Twierdzę Wisłoujście (70 opinii)
- 5 Komiksy, polityka i SF. Lektury na wiosnę (20 opinii)
- 6 Spektakle z Trójmiasta w Teatrze Telewizji (10 opinii)
Klasyka bez uwspółcześnień. O "Dziadach" Teatru Miejskiego
Na deskach Teatru Miejskiego w Gdyni regularnie gości klasyka polskiej i światowej literatury, która z różnym skutkiem bywa uwspółcześniana przez twórców. Nie tym razem. Premiera "Dziadów" Adama Mickiewicza, wpisana w obchody jubileuszu 60-lecia teatru, okazała się klasycznym, lekturowym odczytaniem tekstu, popartego solidnym aktorskim rzemiosłem.
W ostatnich latach przeniesiono na deski Miejskiego w Gdyni takie tytuły, jak "Lot nad kukułczym gniazdem" Keseya, "Balladyna" Słowackiego "Mistrz i Małgorzata" Bułhakowa, "Romeo i Julia" Szekspira czy "Tango" Mrożka. Niekiedy znajdowano dla nich nowy kontekst i realia (np. "Romeo i Julia" w realiach kibicowskich), kiedy indziej - jak w przypadku "Tanga - na pełnym morzu" - zadowolono się wiernym, pozbawionym aktualizacji przekazaniu wybitnej literatury i jej problematyki.
Repertuar Teatru Miejskiego
Do grona tych drugich zaliczyć można również "Dziady", które reżyser Krzysztof Babicki ujął bardzo szeroko, serwując widzom powtórkę ze wszystkich części dramatu, z niewielkimi skrótami. W adaptacji uwzględniono również fragmenty nieukończonej i niepublikowanej za życia autora części I.
Akcję dramatu umieszczono w uniwersalnej przestrzeni pracowni malarskiej, inspirowanej fragmentem "Oleszkiewicz" z "Dziadów cz. III, Ustęp". Reżyser wspólnie ze scenografem Markiem Braunem wywiedli z niej postać malarza, którego zwać się powinno guślarzem, bo "dawno od farb i pędzla odwyknął: Bibliję tylko i kabałę bada". Właśnie dlatego guślarz trzyma w ręce pędzel - broń, którą opędza się przed marami podczas odprawianych przez niego dziadów. Podczas tyrad bohatera stara się przecież odmalować Polskę taką, jak być powinna i jaka mu się marzy.
Ten pomysł determinuje scenografię spektaklu, zaaranżowaną jako pracownia malarska ze sztalugami, z efektownie podświetloną ścianą z pleksi w tle, stanowiącą konstrukcję, w której oglądać będziemy wiele różnych postaci z ruchomymi drzwiami, przez które wchodzi i wychodzi część bohaterów. By zdynamizować akcję, na widowni Dużej Sceny poprowadzono podest umożliwiający aktorom szybkie dostanie się na scenę, co znajduje swoje uzasadnienie szczególnie w momencie pojawienia się Gustawa (cz. I) oraz w scenie więziennej (cz. III).
Z lekturową dokładnością zaprezentowany zostaje obrzęd dziadów (cz. II). Przywołane zostaje Widmo Złego Pana (Rafał Kowal), duchy dzieci Józia i Rózi oraz marę Zosi (Weronika Nawieśniak), po którym nadjedzie Gustaw.
Grany przez Piotra Michalskiego bohater intryguje i ciekawi. W rozmowie z księdzem (cz. IV) najdobitniej brzmi słynny monolog: "Kobieto, puchy marny..." zbolałego, doświadczonego przez los, odrzuconego kochanka. Właśnie w wymiar relacji międzyludzkich - zarówno Gustawa z niedoszłą ukochaną, z księdzem, którego odwiedza po nocy, jak i z Bogiem podczas najsłynniejszego fragmentu "Dziadów", czyli Wielkiej Improwizacji - zdaje się interesować reżysera najbardziej. Pewnie dlatego również scena więzienna pełna jest związanego z Bożym Narodzeniem ciepła i optymizmu, pomimo działającego na wyobraźnię stanu jednego z więźniów - Tomasza (Krzysztof Berendt).
Do czego już Krzysztof Babicki przyzwyczaił widzów Miejskiego - akcję uzupełnia oszczędna, czasem przesadnie ilustracyjna, ale ciekawa w brzmieniu muzyka Marka Kuczyńskiego, O kostiumy utrzymane w stonowanych kolorach (wyłączywszy krzykliwe kreacje dam podczas balu u Nowosilcowa) zadbała Hanna Szymczak (prawdziwą perełką jest kontrastująca z pozostałymi bardzo "kusząca" kreacja ducha Zosi). Światłem umiejętnie operuje Marek Perkowski.
Siłą tego spektaklu jest aktorstwo, budowane przede wszystkim z zapadających w pamięć epizodów. Wyróżnia się Beata Buczek-Żarnecka epizodem sowy. Dużo ożywienia wnoszą nowi aktorzy Miejskiego - bardzo dobra w roli Zosi i panny Weronika Nawieśniak oraz bardzo plastyczny w środkach wyrazu Krzysztof Berendt (wyrazisty w praktycznie wszystkich swoich epizodach).
Bardzo wiarygodnie rozpacz Rollisonowej odgrywa Monika Babicka, a senator Nowosilcow Szymona Sędrowskiego przechodzi metamorfozę od żałosnego klauna do zimnego, cynicznego władcy. Chociaż w scenie snu senatora aktor nie wypada zbyt przekonująco, po chwili dzielnie partneruje Babickiej w scenach spotkania z Rollisonową, subtelnie wydobywając grozę i okrucieństwo swojego bohatera.
Kluczowe dla powodzenia spektaklu są role guślarza-księdza Piotra i Gustawa-Konrada. Obaj doświadczeni aktorzy Miejskiego - odpowiednio Grzegorz Wolf i Piotr Michalski - wywiązują się z nich odpowiednio, chociaż dużo bardziej przemawia do mnie skupiona na półcieniach, stonowana gra Piotra Michalskiego niż momentami przekrzyczana i histeryczna kreacja guślarza-księdza Piotra (w wykonaniu Wolfa) na walczącego z demonami romantycznego Don Kichota.
Spektakl Miejskiego sprawdzi się zarówno jako przedstawienie adresowane do szkół, jak i propozycja dla każdego, kto oczekuje klasyki bez natrętnych, zazwyczaj banalnych uwspółcześnień. Reżyser umiejętnie prowadzi akcję i aktorów w rejony, które go interesują - szczególnie te związane z relacjami między bohaterami.
Przeczytaj także: Spóźniony widz - utrapienie teatrów
To jednak praca nad detalem, w ogólnym zarysie otrzymujemy zgrabne przedstawienie, które nie odpowiada na pytanie "co będzie z Polską za lat 200" ani nie interpretuje tekstu Mickiewicza w sposób szczególnie odkrywczy. Skutecznie za to przybliża nam coraz rzadziej czytaną w oryginale, z rytmem i wierszem literaturę piękną, będącą przecież jedną z pereł polskiego romantyzmu.
Spektakl
Dziady
Miejsca
Spektakle
Opinie (34) 1 zablokowana
-
2019-12-15 20:58
Razem z uczniami
wystawialiśmy w listopadzie II cześć "Dziadów". Coś wspaniałego! Uczniowie klas IV-VIII, którym dedykowany był spektakl, byli pod wrażeniem występu kolegów z klas VII.
To naprawdę przyjemność pracować z tak wspaniałą młodzieżą.- 8 4
-
2019-12-15 16:07
Która to część dziadów? (4)
- 6 7
-
2019-12-15 20:32
Kto gra Jacka Soplice? (2)
- 3 5
-
2019-12-15 20:52
to nie ta bajka;)
- 4 1
-
2019-12-15 20:42
K. Robak
- 6 0
-
2019-12-15 16:16
Jest w artykule: (...)"Dziady", które reżyser Krzysztof Babicki ujął bardzo szeroko, serwując widzom powtórkę ze wszystkich części dramatu, z niewielkimi skrótami. W adaptacji uwzględniono również fragmenty nieukończonej i niepublikowanej za życia autora części I."
- 5 1
-
2019-12-15 17:39
Dziady
Uwielbiam klasykę. Świetny dobór tekstu, a to trudna sprawa, bo na całe Dziady zeszłoby pewno 6 godzin. Kolejny dobry spektakl i olbrzymie przedsięwzięcie.
Ciekawe czy jakieś marudy będą biadoliły, że duch Zosi nie występuje w stroju Baby Jagi?- 13 10
-
2019-12-15 17:20
Polecam i z pewnością jeszcze raz zobaczę!
Rewelacyjna muzyka, świetnie odebrany tekst, który prosty nie jest, ale zespół dźwiga to doskonale!
- 15 7
-
2019-12-15 16:50
Z niewielkimi skrótami??
O matko.. Znowu braki w podstawowej wiedzy. Może warto po prostu sięgnąć po tekst Dziadów PRZED pisaniem recenzji..
A spektakl niestety mocno.przeciętny. Właściwie brak interpretacji tekstu przez reżysera skutkuje tym, że nie wiadomo, o czym to w ogóle jest. Chociaż siła tekstu jest i tak duża. Ale to zasługa przede wszystkim Mickiewicza. No szkoda trochę.- 21 16
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.