Ile można mieć, wideo (2000)

Zakup w ramach programu rozwoju kolekcji sztuki nowoczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku pt. "Nowe Otwarcie - Kolekcja Sztuki XX i początku XXI wieku edycja Trójmiejska".

Wystawa czynna: 9-25 listopada 2012.

Godziny otwarcia:
wtorek, środek, piątek,: 11.00 - 17.00
czwartek: 12.00 - 18.00
sobota i niedziela: 11.00 -16.00

Jednym z podstawowych zagadnień (meta)sztuki bywa "widzenie" widzenia. Przedmiotem zainteresowania zatem nie jest tutaj to, co przedstawione (za pomocą środków artystycznych), ale raczej to, jakie muszą być spełnione warunki przedstawiania, aby nasz fizjologiczny aparat percepcyjny postrzegał, dający się nazwać, obiekt. Jak pokazać widzenie, a dokładniej jego część - w przypadku pracy Zamiary to postrzeganie ruchu (samego w sobie). Można tego dokonać poprzez stopniową redukcję i eliminowanie innych składowych widzenia: kształtów, kolorów, przedmiotów, stanowiących punkty graniczne wyznaczające przestrzeń, w której wszystko to się mieści, a raczej - dzięki którym to, powyższym "rzeczom", przestrzeń powstaje. Istnienie rozciągłości (w naszym ludzkim sensie) umożliwia uchwycenie przemieszczania się przedmiotów i czasu.

Wyznaczenie układu odniesienia pozwala nam określić, iż mamy do czynienia ze zjawiskiem zmiany położenia. Jednakże można tak dalece redukować składowe owego układu odniesienia, aby w abstrakcji od innych danych uchwycić jedną z nich. W przypadku pracy Zamiary chodzi o (sam w sobie) ruch. Mamy tu do czynienia z procedurą analizy widzenia, podobną do zapoczątkowanej przez impresjonizm, gdzie w ostateczności przedmiotem zainteresowania stało się (w tym przypadku) zjawisko postrzegania kolorów, a nie przedmiotów będących nośnikami barw. Jak więc uchwycić fenomen (a więc to, co jawi nam się w oczach) samoistnie obecnego ruchu, do jakiego momentu (do ilu pikseli) będziemy w stanie rozpoznać, że coś (w ostateczności nieważne co) nawet nie zmienia położenia, ale jednak się rusza. Proces abstrahowania od normalnych warunków postrzegania, musi - rzecz jasna - wychodzić od pewnego poziomu, który staje się podstawą zrozumienia, że chodzi tu o stopniowe eliminowanie szeregu danych zmysłowych, by w końcu dotrzeć do jednej z nich, właśnie ruchu.

Stąd Wojciech Zamiara zaczyna od banalnego, łatwo rozpoznawalnego - w warunkach normalnej percepcji - filmiku przedstawiającego ruch (na tym poziomie widzenia od razu wiemy) kolejki elektrycznej. Jednakże nie powinniśmy pytać: dlaczego ona, dokąd jedzie, co w niej interesującego? Zamiara nie chce pokazać nam banalnej kolejki. Fakt, że jest to obrazek, w którym nie ma żadnej tajemnicy, pozwala na to, iż nie musimy skupiać na nim uwagi (kolejka jako taka staje się nieistotna). Możemy się zatem skupić na przekształceniach obrazu. Stopniowe redukowanie i multiplikowanie kierunków przemieszczania powoduje, że możemy widzieć właśnie zjawisko ruchu prostoliniowego, w zasadzie jednostajnego. Jednakże, co ważne, nie mamy do czynienia z przesuwaniem sztucznej (elektronicznej) plamki, lecz piksele są odwzorowaniem (reprezentacją) ruchu przedmiotu rzeczywistego w rzeczywistej przestrzeni, mimo że tych dwóch ostatnich danych już nie widzimy.

Wojciech Zamiara (ur. 1960 r. w Toruniu) jest jednym z bardziej znanych twórców sztuki wideo w Polsce. W latach 1981-86 studiował PWSSP w Gdańsku w zakresie grafiki projektowej. Od 1986 r. był asystentem Witosława Czerwonki w Pracowni Podstaw Projektowania Plastycznego, a od 1990 r. w Pracowni Intermedialnej ASP w Gdańsku. Od 2003 r. w pracuje w Katedrze Intermediów na Wydziale Rzeźby. Realizuje instalacje przestrzenne i performance. Zajmuje się scenografią, grafiką wydawniczą i ekranową, animacją i wideo. Brał udział kilkuset wystawach, wystąpieniach i pokazach.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Kuratorka projektu: Małgorzata Taraszkiewicz-Zwolicka
Koordynacja: Mariola Balińska, Małgorzata Paszylka-Glaza

Organizator: Muzeum Narodowe w Gdańsku

Patroni medialni:
Trojmiasto.pl
Fotografia kolekcjonerska
Wrota Pomorza
In your pocket
Onet.pl