Spektakl za moment, a główny aktor przechodzi kryzys. O tym, że nie ma sytuacji bez wyjścia, niepozorny garderobiany przekonuje się co chwila. Spektakl Teatru Narodowego z Warszawy, pokazywany gościnnie w Teatrze Muzycznym w Gdyni 18 i 19 lutego, ujmuje świetnym aktorstwem Jana Englerta i Janusza Gajosa.
"Garderobiany" Ronalda Harwooda w reżyserii
Adama Sajnuka to opowieść o dwóch osobach: aktorze i dyrektorze podrzędnego londyńskiego teatru w jednym (
Jan Englert) oraz jego słudze, garderobianym Normanie (
Janusz Gajos), gotowym na każde skinienie tego pierwszego. Cała sztuka zbudowana jest wokół relacji zmęczonego życiem, humorzastego Sira (jak sam każe się tytułować) i jego relacji z traktowanymi przedmiotowo, niczym pionki na szachownicy, podwładnymi.
Spektakle dramatyczne w trójmiejskich teatrach
Norman to sługa, doradca, asystent, kiedy trzeba też powiernik sekretów, skarg i zażaleń swojego pana. Potrafi zmobilizować szefa do wysiłku, stabilizuje sytuację w teatrze - ma się wrażenie, że tylko dzięki niemu wszystko tu jeszcze jest w stanie funkcjonować. A o to niełatwo, bo Sir nie chce dłużej grać i najchętniej zszedłby ze sceny raz na zawsze. Sama myśl o zagraniu "Króla Leara" po raz dwieście dwudziesty siódmy jest dla niego prawdziwą męką. Norman jednak nie wyobraża sobie świata bez teatru - przypilnuje, ubierze, doradzi, połechce, zrobi wszystko, by Sir stanął ostatecznie przed widzami, oczarowując ich jak co wieczór.
Sztuka Harwooda przenosi nas więc w kulisy i pozwala podglądać artystów przed i w trakcie przedstawienia, z perspektywy garderoby dyrektora. Tutaj proszeni i nieproszeni pojawiają się kolejni współpracownicy.
Przy okazji, autor sztuki kreśli z wyczuciem wciąż aktualną hierarchiczność teatru, w którym wre jak w ulu. Młoda aktoreczka Irene (
Michalina Łabacz) stara się uwieść dyrektora, którego z upodobaniem nazywa mistrzem. On sam nie chce dłużej grać ze swoją wieloletnią partnerką Lady (
Beata Ścibakówna), oczywiście pierwszą aktorzycą teatru. Gdzieś w tle ciągle przemyka inspicjentka Madge (
Edyta Olszówka), cicha wielbicielka swojego szefa, spełniająca dla niego tak samo praktyczną i użytkową rolą co garderobiany.
Oglądamy artystę w twórczym kryzysie oraz teatr w kryzysie, co widać w scenografii Katarzyny Adamczyk. Obserwujemy odrapane ściany garderoby, popękane lustra, niekompletne futryny - to rudera przywodząca na myśl czas wojny i bombardowań, biedę i plajtę, która nieuchronnie wisi nad teatrem. To również swego rodzaju bankructwo ideałów, marzeń oderwanych od rzeczywistości, w których tkwi przekonany o swojej wielkości Artysta.
Englert z Gajosem tworzą wyśmienitą parę - ich utarczki słowne, zniuansowana gra aktorska, docinki i przekomarzania są ozdobą spektaklu. Reżyser prostymi środkami - zestawiając dwie wybitne aktorskie osobowości - osiąga zamierzony efekt. Obaj tworzą wyraziste, zapadające w pamięć kreacje, nie ustępując drugiemu ani na krok. Gorzka puenta w naturalny sposób prowokuje pytanie o granice poświęcenia i możliwą za to zapłatę.
Szkoda tylko, że odbiór przedstawienia zakłóciły problemy z mikroportem Englerta, którego przez kwadrans słyszały tylko osoby siedzące blisko sceny (potem wymieniono sprzęt na inny). W Warszawie spektakl grany jest na Scenie przy Wierzbowej, w której widzowie znajdują się dużo bliżej aktorów, więc dodatkowe nagłośnienie nie jest potrzebne.
Spektakle gościnne w lutym
W Teatrze Muzycznym słusznie zdecydowano się na wzmocnienie głosu, ale problem techniczny doprowadził do kuriozalnej sytuacji - widzowie okrzykami "mikroport", "nic nie słuchać" oraz koledzy Jana Englerta z kulis w sposób słyszalny dla wszystkich informowali go o tym, że jego mikroport nie działa. Na szczęście, gdy mikroport wymieniono, można było już bez przeszkód podziwiać kunszt obu wybitnych aktorów w sztuce z mądrym przesłaniem.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
