Aneta Stabińska
Fotografia towarzyszy jej od lat nastoletnich, kiedy dokumentowała życie małego rodzinnego miasta i odchodzącą architekturę drewnianą. W czasie studiów zainteresowała się fotografią analogową. Od kilkunastu lat skupia się na portrecie kreatywnym, artystycznym i reportażowym - te zdjęcia publikuje w cyklu pt. People I have met na FB i instagramie. Poza tym najchętniej fotografuje naturę, krajobraz i architekturę. Fotografuje, bo... wiele lat temu przestała malować i rysować.
Podobne wydarzenia
18 listopada 2023 - 12 maja 2024
Gdańsk,
Ratusz Głównego Miasta
bilety 10 zł
ulgowy 6 zł
ulgowy 6 zł
2 lipca 2023 - 2 czerwca 2024
Gdynia,
Muzeum Miasta Gdyni
Ile różnych emocji jesteś w stanie pomieścić w sobie w jednym momencie?
Jak bardzo odległe od siebie mogą to być uczucia?
Zdjęciami chcę opowiedzieć o granicach czucia, biegunach czucia. O dysonansie. O płynności.
O nieadekwatności. O niezrozumieniu. O pułapkach przekonań. O pozorach. O nieświadomości.
I świadomej manipulacji.
Dysonans między tym, co czuję a co powinnam czuć.
Między tym, co czuję a co chcę ujawnić.
Między tym, co czuję i co czuję.
Jak często doświadczasz nieadekwatności tego, o czym ktoś cię zapewnia, a jak się zachowuje?
Jak często maskujesz ból i smutek wisielczym humorem, nerwowym śmiechem albo ironią?
Jak często zachowujesz twarz, bo nie chcesz dzielić się przeżywanymi emocjami z daną osobą?
Czy wtedy chronisz siebie, czy nadużywasz? Może chronisz i nadużywasz?
Jak pojąć to, że w danym momencie cieszysz się ze spotkania z bliskimi ludźmi, a w głębi duszy czujesz, że się rozpadasz?
Ile razy tłumaczyłeś komuś co przeżywasz, a spotkałeś się z kompletnym niezrozumieniem?
Ile razy w najgorszym momencie bólu/rozpaczy/beznadziei mówiłaś sobie: przecież jestem zdrowa?
Czy to karcący głos tzw. wewnętrznego rodzica, czy koło ratunkowe, dzięki któremu wypływasz na powierzchnię?
Jak bardzo odległe od siebie mogą to być uczucia?
Zdjęciami chcę opowiedzieć o granicach czucia, biegunach czucia. O dysonansie. O płynności.
O nieadekwatności. O niezrozumieniu. O pułapkach przekonań. O pozorach. O nieświadomości.
I świadomej manipulacji.
Dysonans między tym, co czuję a co powinnam czuć.
Między tym, co czuję a co chcę ujawnić.
Między tym, co czuję i co czuję.
Jak często doświadczasz nieadekwatności tego, o czym ktoś cię zapewnia, a jak się zachowuje?
Jak często maskujesz ból i smutek wisielczym humorem, nerwowym śmiechem albo ironią?
Jak często zachowujesz twarz, bo nie chcesz dzielić się przeżywanymi emocjami z daną osobą?
Czy wtedy chronisz siebie, czy nadużywasz? Może chronisz i nadużywasz?
Jak pojąć to, że w danym momencie cieszysz się ze spotkania z bliskimi ludźmi, a w głębi duszy czujesz, że się rozpadasz?
Ile razy tłumaczyłeś komuś co przeżywasz, a spotkałeś się z kompletnym niezrozumieniem?
Ile razy w najgorszym momencie bólu/rozpaczy/beznadziei mówiłaś sobie: przecież jestem zdrowa?
Czy to karcący głos tzw. wewnętrznego rodzica, czy koło ratunkowe, dzięki któremu wypływasz na powierzchnię?
Filmy