Alicja Przybyszowska. Symbol systemu | wystawa fotografii

Alicja Przybyszowska (1975)
Artystka sztuk wizualnych, fotografka, jurorka, kuratorka, pedagog. Inicjatorka i koordynatorka konkursów fotograficznych. Uczestniczka festiwali i rezydencji artystycznych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Dyplom uzyskała w 2023 roku na kierunku: Mediacja Sztuki w pracowni dr hab. Małgorzaty Kaczmarskiej. Dwukrotna Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Członek Rzeczywisty Fotoklubu Rzeczpospolitej Polskiej Stowarzyszenie Twórców oraz Związku Polskich Artystów Plastyków. W 2021 roku uzyskała tytuł Excellence FIAP Gold (EFIAP/g) nadawany przez Fèderation Internationale de I`Art. Photographique (FIAP) w Luksemburgu. Odznaczona honorową odznaką Zasłużony dla Kultury Polskiej, medalami: Za Zasługi dla Fotografii Polskiej w 100-tną rocznicę odzyskania przez Polskę Niepodległości (1918-201oraz Srebrnym Medalem Za Fotograficzną Twórczość przez Fotoklub Rzeczypospolitej Polskie Stowarzyszenie Twórców. Laureatka III edycji Rankingu Genialni Lokalni Globalni im. Danuty Szaflarskiej. Swoje prace prezentowała na siedemnastu wystawach indywidualnych oraz licznych zbiorowych na sześciu kontynentach. Twórczość jej została doceniona w ponad 130 konkursach na całym świecie, gdzie zdobyła prestiżowe nagrody. Fotografie jej trafiły do kolekcji FIAP, jako artystyczne dziedzictwo, muzeum fotografii oraz zbiorów prywatnych w kraju i zagranicą. W pracy artystycznej wypowiada się za pomocą fotografii, asamblażu, obiektów, które są dla niej indywidualnym językiem nawiązującym dyskurs z otaczającym światem. Jej obecne poszukiwania skupiają się na cielesności, przemijaniu i pojęciu pamięci. Odpoczywa, najchętniej na górskich szlakach lub poznając nowe kultury, które są dla niej przestrzenią nowych inspiracji.

Symbol systemu
Zbiór fotografii stanowi moje szczególne zainteresowanie obiektami architektonicznymi, poszukiwaniem jej różnorodności jako laboratorium nowych form i technologii. Zaprojektowano i wykonano w nurcie późnego modernizmu powstałego w końcu lat 40-tych XX w. zwanego brutalizmem. Nurt ten zmienił architekturę z abstrakcyjnej na ekspresyjną. Przewartościował wyobrażenie surowego betonu na element wyrazu estetycznego. Budował swoisty pejzaż, gdzie symboliczną rolę odgrywa materiał, stanowiący wartość artystyczną architektury tworzonej przez wybitnych projektantów, architektów czy rzeźbiarzy. Było to podejście bardzo innowacyjne jak na tamten czas. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że zbudowano betonowe dziedzictwo. Obiekty te wykazują się myśleniem projektantów o koncepcji, porządku, geometrii, rytmie, planie, klarowności i harmonii, o emocjach plastycznych, oczyszczeniu, poruszeniu i wzniosłości, o kompozycji, osiach i symetrii, esencji miejsca, narracji poetyckiej, melancholii, archetypie i podświadomości, proporcji skali, dyspozycji, module, rytmie, osiach, granicach. To projekty autorskie i oryginalne, pełne widocznych lub ukrytych znaczeń i estetycznych kodów. Symbolizują estetykę opartą o geometryczne układy najprostszych, a jednocześnie abstrakcyjnych brył. W tekstach teoretycznych i innych formach zapisu koncepcji architektonicznej. Twórcy wyjaśniają swoje motywacje, odwołując się do kategorii charakterystycznych dla opisu dzieła sztuki. Co jednak ważne, opisywane są one zwykle jako przestrzenna konsekwencja projektu modernistycznego, a nie jako samodzielna proporcja artystyczna. Zasada tworzenia modelu, zgodnie z którą poszczególne elementy układu sprowadzone zostają do form najprostszych, a następnie na zasadzie modułu zwielokrotnione w całość. Miały znaczenie dla powstania specyficznej miejskiej i przestrzennej gramatyki. Wiele z tych obiektów zostało pomyślane jako wielka rzeźba, dostosowana do percepcji odbiorcy. Założeniem twórców było stworzyć dzieło doskonałe, tak aby powstała forma zlała się z otoczeniem jako jego integralny element, Stworzyć dzieło doskonałe. Niejednokrotnie stanowiły one plan dla filmów, teledysków muzycznych lub reklam, tworząc supernowoczesne wizje przyszłej architektury.

W swoim obszarze działań twórczych skupiłam się na terytorium Polski, Słowacji i krajach byłej Jugosławii. Wiele z tych budowli uległo przebudowie, destrukcji czy wandalizmowi. Poprzez swoje prace starałam się stworzyć choć niewielką dokumentację obiektów, które oparły się jeszcze upływowi czasu i działalności człowieka dążącego niejednokrotnie do burzenia symboli. Przedstawia je w mojej wizji artystycznej, gdzie główną rolę odgrywają mocne kontrasty i zaskakująca tonalność. Najbardziej ekscytująca w tej, fotografii jest możliwość poznania zupełnie innego punktu widzenia, zobaczenia świata niedostępnego gołym okiem. Jednym z takich wymiarów wymykającym się ludzkiej percepcji jest świat oglądany w podczerwieni. Jego magia sprawia, że wszystko wydaje się inne.

Nie chciałam, aby moje fotografie w zwykły sposób obrazowały wykonać zwykłych fotografii, które by tylko odzwierciedlały, tylko te formy. Moim celem było ukazanie ich w sposób nierealny, nowoczesny co uzupełniałoby wizje autorów. Opisywane są często w kategoriach trudnego dziedzictwa ogromnego zasobu, pozostającego wciąż symbolem komunistycznego reżimu, z którym należy sobie jakoś poradzić, nie tyle w kategoriach, oceny estetycznej, ile trudności mentalnej czy psychicznej.
Alicja Przybyszowska

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego