Kolejna z premier operowych wystawionych przez Fundację Tutti jest możliwie wiernym, klasycznym odwzorowaniem libretta Modesta Czajkowskiego i kompozycji Sergieja Rachmaninowa. Rzetelna praca artystów wyjaśnia dlaczego opera ta nigdy nie znajdzie się w gronie popularnych inscenizacji operowych.
2014-06-22 09:04
byłam wczoraj ze znajomymi na spektaklu, mnie akurat muzyka bardzo interesuje, ale towarzyszy koncertu niekoniecznie, a wyszli zachwyceni! reżyseria niesamowicie podkreśliła piękną muzykę! może nie ma w tej operze zapadacych w ucho melodii, ale efekt jest oszałamiający! dzisiaj też pójdę na spektakl!
2014-06-22 10:04
bez wahania podzielam Pani opinię Pani Kasiu. ponadto dodałabym spostrzeżenie o doskonałym ruchu scenicznym, wyrafinowanej grze świateł ewokujacej wraz z przygasla barwa kostiumów potepiencow i otaczającej ich jakże subtelnie zaznaczonej scenografii, nadto również o utrzymanym z niezrównanym wyczuciem nastroju wybitnie tragicznej miłości Paola, Lanciotta i Francesci, trójki głównych bohaterów doskonale klasycznej kompozycji Rachmaninowa do libretta Czajkowskiego, w perfekcyjnie mrocznym kolorycie muzyczno-tanecznym.
2014-06-22 10:53
(...)ewokujacej (...) scenografii malarski żywy interaktywny, integralny z widzem, obraz, niczym sensu stricto martwe dzieło sztuki malarskiej, które w obecności widza ożywa, wsysajac odbiorcę w świat opery, zatem czyniąc go jej bezpośrednim sugestywnym uczestnikiem, (...)
2014-06-22 11:21
należy bezwzględnie dodać, iż pojawiające się epizodycznie, lecz sekwencyjnie nuty jasnego świetlistego optymizmu w barwach i w muzyce libretta pozwalają bezsprzecznie doznać doskonałego katharsis wszystkim uczestnikom opery
2014-06-22 11:02
śpiewacy są na scenie i zawsze są w centrum zainteresowania (z resztą bardzo słusznie, bo pan Miloch był absolutną ozdobą, wisienką na torcie, najmocniejszym "elementem" spektaklu" itd. - nie będę się rozpisywać w pochwałach), tancerki wykonały niesamowitą pracę, a już drugi raz obserwuję współpracę pani Kozłowskiej i pani Oryl (wcześniej byłam dwa lata temu w operze na "Wiłach") i znów się nie rozczarowałam - reżyseria idealnie związana z choleografią (początek opery, gdzie wyłania się jakiś dziwny stwór tworzony przez tancerki miałam dreszcze na plecach), wszystko, co niesie muzyka zostało podkreślone przez obie te panie, każdy gest, ruch, obrót miał sens i oglądając spektakl odnosiłam wrażenie, że wszystko jest tak naturalne, że ta opera nie mogła wyglądać inaczej i jest to jedyna słuszna jej inscenizacja. Chór spełnił swoje zadanie znakomicie, partię mieli bardzo trudną, bo wymagającą wokalnie, a do tego trudną harmonicznie - a choreografia była skomplikowana, bardzo żywa i ekspresyjna. Ale przede wszystkim chciałabym pochwalić orkiestrę! dawno nie słyszałam zespołu, który brzmi tak spójnie, tak nastrojowo! akustyka kościoła św. Jana nie pomaga, a mimo to nagle okazuje się, że i tutaj da się wydobyć niuanse dynamiczne, ekspresyjne, wraz z głosami wokalnymi tworzyć jednorodną tkankę, współtworzyć ze śpiewakami, a nie tylko im akompaniować. Energia młodych wykonawców była niesamowita! Wyrazy uznania również dla dyrygenta, który to wszystko przygotował, domyślam się, że dzieło jest niezwykle skomplikowane i pogodzenie tego wszystkiego wymaga nie lada umiejętności. Nie pierwszy raz z resztą obserwuję poczynania pana Kłoczki i czekam na więcej w przyszłym sezonie. Jeszcze raz dla wszystkich wykonawców - serdeczne gratulacje!
2014-06-22 11:31
opera porywająca bez reszty każda bez wyjatku dogłębnie wrażliwa na wyrafinowane piękno duszę. Pani Kasiu.
2014-06-22 11:20
gratuluję kierownictwu przedsięwzięcia (bo nie wiem kto decyduje - tylko dyrygent, czy reżyser, fundacja czy kto...) doboru solistów - nie dość, że wizualnie świetnie dobrani, to jeszcze głosowo! więc po kolei - Dante ma mnóstwo ekspresji, Wergiliusz to mocny, świetnie osadzony, posągowy bas, Malatesta to obłędny aktorsko baryton, który mnie ujął... (Rachmaniov pewnie widział tę rolę graną przez 50-latka, który będzie soczystym barytonem rosyjskim, ale właśnie taka kreacja roli do mnie przemawia, którą pokazał Marcin Miloch). I dalej: Magdalena Chmielecka jest śliczną dziewczyna o słodkich górach, czasem brak jej dykcji, ale jej śpiew wzbudza najwspanialsze emocje we mnie. I tenor, kochanek Franczeski - młody, przystojny, wspaniale zapowiadający się talent! Mam nadzieję, że niebawem znów zaśpiewa dla nas w jakiejś operze. Może filharmonia albo opera z Gdanska by go też zaangażowała? Słychać że warto!
2014-06-22 11:50
poniechalam rozpisywania się wnikliwego o warstwach dzieła tego razu, bowiem jak mniemam osobiście już same nawet fotografie w doskonałym stylu opowiadają o holistycznym wręcz perfekcjonizmie dzieła, sugerując wybitnosc sfery instrumentalno-wokalnej.
2014-06-22 09:52
To nieprawda opera ta byla baardzo popularna nawet balet do niej powstal.
2014-06-22 09:58
Pani Magdalena Chmielecka śpiewała pięknie!
2014-06-22 10:17
Mi się najbardziej podoba fakt, że choć raz lub dwa razy do roku można odkryć po raz pierwszy lub na nowo dzieła rzadko grywane. Cieszę się, że robią to młodzi ludzie i za każdym razem wychodzę ze spektakli organizowanych przez Fundację Tutti zachwycona.
2014-06-22 10:48
czy melodie nie zapadają w pamięć? muszę powiedzieć, że przez pierwsze kilka dni słuchania i pracy nad choreografią, rzeczywiście ciężko było nam dostrzec jaką sztukę, coś pięknego, na czym mogliśmy się oprzeć. jednak już w trakcie spektaklu wykonywanie partii wokalnych sprawiało mi niesamowitą frajdę, melodia na tyle wkręciła się w ucho, że stała się drugim "ja". nie szkodzi, że chór tylko dwukrotnie śpiewa jakieś konkretne słowa, a reszta to "A-a". Tutaj zauważenie piękna wymaga większej wrażliwości i cierpliwości, a to niejednokrotnie wcale nie jest takie łatwe
2014-06-22 11:26
Proszę o odpowiedź, gdyż z miłą chęcią obejrzę.
2014-06-22 11:34
w kościele św. Jana. oczywiście.
2014-06-22 11:50
2014-06-22 14:14
ależ bardzo bardzo proszę:)
2014-06-22 12:13
w Św. Janie :)
2014-06-22 13:09
Brawo dla dyrygenta Kloczki! Porywa se na bardzo trudne dzieła i zawsze wieńczy koncert sukcesem! Ciekawe która instytucja z trojmiasta chce go przechwycic... A moze wcale nie od nas? Szkoda by było.
2014-06-22 15:08
Natalia Kozłowska robi niesamowite rzeczy ! po prostu cudne !
2014-06-22 15:08
czy też ( jak to się mówi popularnie) niszowym . Już od pewnego czasu w niszy siedzi Opera Bałtycka i końca tego nie widać. Czemu młodzi utalentowani artyści nie zaśpiewają Donizettiego by zachwycić trójmiejską publiczność i zdobywać sceniczne szlify ?
2014-06-22 15:13
Historia Franceski nie jest od tam jakimś ckliwym "serialowym" romansidłem, tylko niezwykle nośną opowieścią opartą na faktach, a zaczerpniętą wprost z Boskiej Komedii Dantego. Była wielokrotnie wykorzystywana przez artystów pisarzy, malarzy, kompozytorów (dość wspomnieć Liszta, Czajkowskiego). Poza tym większość oper z tego co pamiętam opiera się na miłości i zdradzie, toteż nie rozumiem zarzutu wystosowanego wobec libretta.
Rachmaninow ujął całość w zwięzłe ramy: prolog i epilog obrazujący piekło oraz dwa obrazy - pierwszy ukazujący tragizm zazdrosnego małżonka oraz drugi będący sceną zbliżenia dwojga kochanków. Z recenzji jasno wynika, że panu Rudzińskiemu nie przypadło do gustu piekło. Jest to jedyny czas gdzie rzeczywiście rola pierwszoplanowa przypada chórowi i orkiestrze, które oddają ucisk dręczonych potępionych dusz . Najwidoczniej panu recenzentowi te mroczne części się dłużyły, bo realnie stanowią łącznie tylko (może aż?) ok 40% opery. Z kolei "dwa momenty", które zyskały aprobatę jako ciekawe scenicznie to pozostałe 60%...
Muzyka rosyjskiego kompozytora jest rzeczywiście niespokojna, nasycona emocjami, może przerysowana. Zauważmy jednak, że jest to dzieło z początku XX wieku, kiedy to kompozytorzy odchodzili od prostych rozwiązań, łatwych melodyjek, banalnych emocji. Symfoniczne potraktowanie orkiestry jest dla mnie niewątpliwym plusem opery. Muzyka jest podporządkowana treści, wypełnia ją i dookreśla, jak choćby w poruszającym wyznaniu miłości Lanciotta, które jest stylizowane na marsz pogrzebowy, czy w pełnej goryczy arii Franceski o obietnicy szczęśliwego życia po śmierci (tu właśnie pojawiają się te słodkie góry Magdaleny Chmieleckiej).
Dla realizatorów, to właśnie muzyka stanęła na pierwszym miejscu, co w konsekwencji dało minimalistyczną scenografię. Gdyby wypełnić przestrzeń sceny niepotrzebnymi gadżetami, gdyby na siłę tą opowieść uwspółcześniać, szukać prowokacji... To właśnie takie elementy rozpraszają moim zdaniem słuchacza, a nie kwestie instrumentacji. W tym miejscu pokłony dla Natalii Kozłowskiej która skupiła się na psychologicznym oddaniu postaci a nie lansowaniu własnej osoby.
Dziś też się wybieram - tego typu przedsięwzięcia to prawdziwe perły pośród uroczyście nam panującego kiczu, seksizmu i tandety.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
Filmy
W którym roku odbył się pierwszy pokaz "Pierścienia Nibelunga" w Gdańsku?
