- Dlaczego spadłeś ty TU-154 jeden / akurat w moje urodziny / gdym przepity wracał z Brzegu / nad Mare Balticum (...) tego nie robi się poecie z Polski - pisze Wojciech Boros w wierszu pochodzącym z tomiku "Pies i Pan". W czwartek Cafe Strych o godz. 19.30 odbędzie się promocja tej książki, a spotkanie z autorem poprowadzą Andrzej Fac i Paweł Baranowski.
Temat katastrofy prezydenckiego samolotu pojawia się w książce Borosa dwukrotnie, ale nie jest to próba zagrania skandalem (w końcu katastrofa miała miejsce już cztery lata temu). To raczej humorystyczna odpowiedź na patetyczne wiersze prawicowych poetów publikowane po tamtej tragedii ("
naprawdę nigdy nie śniłem / o tak szatańskim prezencie / zawsze czysty / oddawałem się przygodnym kobietom / byłem gejem i Żydem / tego nie robi się poecie z Polski"). Boros dyskutuje ze ślepym losem, który sprawił, że w urodziny poety media będą przypominać mu o śmierci. Dyskusja jest oczywiście bezcelowa, a autor to przyjmuje z charakterystyczną dla siebie ironią.
Najpiękniej w tym tomiku Boros żegna się ze swoim umierającym ojcem, któremu poświęcił kilka utworów. W tych wierszach autor jakby znikał - nie ma żadnej zgrywy, pijackiego poczucia humoru, milknie sfrustrowana seksualność, przestaje odzywać się ego.
"
Mój Ojciec coraz częściej przechodzi na drugą stronę Skrwy. / Tam gdzie trwa wojna i rośnie trawa. / Słyszy strzały w lesie. Z braćmi łowi piskorze (...) A ja stoję przed mostkiem. Nie mówię - Tato, wracaj. / Udaję, że słucham. On powtarza się jak hejnał. / W oczach się kurczy.") - mam wrażenie, że w tych właśnie wierszach Wojciech Boros dotyka prawdy i tę prawdę przyjmuje w całości, bez zbędnych komentarzy. "
Tu u góry bez zmian - żywych szarpanina. / Próbujemy być lepsi, a wychodzi jak Tobie. / Grzebiemy w słowach, dziury mamy w sercach." Dziury mamy w sercach, wszyscy bez wyjątku, i wszyscy próbujemy jakoś te dziury załatać.
Boros ma na te dziury kilka sposobów. Jeden z nich to wspomniana już ironia, dowcip, który raz bywa lżejszy, raz cięższy. Poeta potrafi lekko (o dziwo) mówić o śmierci, z tą śmiercią najwyraźniej Borosowi jakoś po drodze. "
Nie ma nikogo. Kto by w nocy / wygrał z Tobą. Oprócz Śmierci, Rybko. / Ona nęci. Wnet znajdzie / w ciele haczyk. Zatnie. Żyłkę. / Znajdziesz dla niej / chwilkę?".
Ale potrafi też żartować rubasznie, sypać koszarowymi przenośniami o wódce i seksie ("
zaciąga honorową wartę przed telewizorem, / prezentuje pilota, pije wódkę "Chopin". / Potem, nie bez przyjemności, wali konia (...)". Te dwa tematy znane są z wierszy Borosa od lat - w końcu jego drugi tomik nazywał się "Jasne Pełne". Alkohol i seks jednak w jego wierszach powtarzają się jak ten hejnał i kurczą się jak ojciec. Wersy takie jak: "
Albowiem Suczki są wówczas milutkie, / gdy robią loda z połykiem i odwiecznym smutkiem, / który dręczy ich serca oraz w oczach mieszka" nie śmieszą mnie. Raczej sprawiają, że przerzucam kolejne kartki.
Boros chętnie używa w swych metaforach tematów związanych z masturbacją, piciem piwa, wymienia piw nazwy, cieszy się stanem upojenia. Ale ja
zdecydowanie wolę go z otwierającego tom "Psiego wiersza", w którym bawi się formą i wychodząc od banału, po wykonaniu poetyckiego przewrotu, nagle przechodzi do celnych i nośnych fraz: "
I z braku Ciebie będę wył na zgliszczach / i prosił głosem Najlepszego Pana, / co szczepił Cię na serce, pchły zwątpienia iskał. / Lecz pozostanie w trawie ledwie budy rana, / łańcuch rdzą trawiony, przewrócona miska."
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
