Wernisaż wystawy "Udaję, że zapominam"

Artyści:
Julia Roszkowska
Wojciech Reszka

O Artystach:

Julia Roszkowska
Urodzona w 2001 roku, pochodzi z Grudziądza gdzie ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych imienia Józefa Czapskiego w ZSBiP ze specjalizacją z fotografii artystycznej. Obecnie studiuje w Gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych na wydziale malarstwa, w pracowni dyplomowej prof. Jarosława Baucia.
Tworzy głównie za pomocą techniki olejnej i akwarelowej. Zajmuje się tematami związanymi z relacjami międzyludzkimi, często sięgając po swoje prywatne doświadczenia.

Wojciech Reszka
Urodzony w 2000 roku w Pucku, ukończył Liceum Ogólnokształcące im. S. Żeromskiego w Pucku. W 2019 roku rozpoczął studia na Politechnice Gdańskiej na wydziale Architektury, gdzie studiował przez rok. Od 2021 roku student malarstwa na Gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych, obecnie kształcący się w pracowni dyplomowej prof. Józefowicza oraz prof. Zawickiego. W swojej twórczości porusza tematy wspomnień, tęsknoty i ograniczających konwenansów społecznych - a także kompletnego zerwania z nimi. Jego malarstwo olejne jest współczesną impresją, nawiązuje do wydarzeń niedawno minionych, jeszcze świeżych w jego pamięci.

Prace Julii Roszkowskiej z serii Dziękuję i Przepraszam skupiają się na uczuciach bez ujścia żałobie po ludziach którzy nadal żyją. Obecna seria obrazów jest rodzajem otwartego pytania Co się z tobą stało? które autorka zadaje przy tworzeniu wyobrażonych portretów osób które kiedyś znała. Są one momentem refleksji nad tym jak różne drogi obrały niegdyś bliskie sobie osoby i jak łatwo jest stracić kontakt, gdy nie ma pretekstu do regularnego widywania się. Ponieważ opierają się w dużej mierze na pamięci autorki, a tylko w fazie szkicu na zdjęciach, różnią się poziomem detalu i jego zatracenia.

Cykl Wojciecha Reszki Wspomnienia Oruńskie mówi o uczuciach artysty w sytuacji rozstania. Poprzez uwiecznianie rozpadających się murów, drzwi i okien, nawiązuje do kruchości, ulotności życia. W tym zestawieniu obrazów są zawarte emocje których artysta doświadczał w najcięższych chwilach. Posłużył się wizualną metaforą, oddając chęć zachowania tego co zniszczone i utrwalenia tego w ponadczasowym medium jakim jest malarstwo. Obrazy nie przedstawiają osób, których dotyczą, unikają bezpośredniości, a jednocześnie otwierają się dzięki temu na interpretację widza. Wspomnienie jest w tym przypadku świeże i wyraźne podczas malowania, z biegiem czasu zmienia się i obraz nabiera innych wartości.

Te dwa cykle spotykają się na wystawie Udaję że zapominam jako wizualnie bardzo odmienne interpretacje podobnych uczuć. Są artystyczną manifestacją tego co jest zbyt trudne byśmy chcieli ubierać to w słowa. Nostalgia, żal i tęsknota przejawiają się w nich mimo naszej niechęci by przyznać się do ich istnienia, gdzieś pod powierzchnią. To widma szczęśliwszych czasów - obrazy malowane z nadzieją na ich powrót.