Spowiedź Wowry

Spektakl został zrealizowany na podstawie „Spowiedzi w drewnie” Jana Wilkowskiego, wybitnego lalkarza i reżysera, która powstała w wyniku inspiracji powieścią „Powsinoga beskidzki” Emila Zegadłowicza oraz oryginalnymi gadkami ludowymi Jędrzeja Wowry, spisanymi przez Tadeusza Seweryna i Edwarda Kozikowskiego.

„Spowiedź Wowry” to opowieść o twórcy rzeźb świętych, który u kresu swego życia, zaczyna się zastanawiać nad jego sensem i wartością swojej spuścizny. Świadomość zbliżającej się śmierci pojawia się w środku pracy nad rzeźbą Chrystusa Frasobliwego i w tym momencie staje się dla niego jasnym, że to dzieło, pozostanie niedokończone. Ale to nie wszystko. Wilkowski, a także Zarembińska w swojej adaptacji, ożywiają rzeźby Wowry i wkładają w ich usta oskarżenia, które artysta wystosowuje sam przeciwko sobie. Jego przewinieniami są zatem niedostatek talentu, który uniemożliwia wykonanie doskonałego dzieła, robienie sztuki za pieniądze, ale także tworzenie postaci świętych zgodnych z jego własna wizją artystyczną, ale nie zawsze z tradycją katolicką. Ten ostatni „grzech Wowry” sprowokował Lubę Zarembińską do postawienia pytania o religijność w ogóle i jej możliwość we współczesnym społeczeństwie. Na ile obrządek religijny nosi w sobie znamiona prawdy i wiary, a na ile jest po prostu postawą na pokaz. Ożywione świątki, które w spektaklu są nawiązaniem do współczesnych wierzących, są w swojej „religijności” przede wszystkim organem kontroli zachowań innych i nie potrafią wybaczać ludzkich słabości, a do porządku musi je przywoływać sam Chrystus.

Pierwsza w tym sezonie teatralnym produkcja Sopockiej Sceny Off de BICZ nie jest jedynie abstrakcyjnym dziełem. Dzięki zastosowaniu oryginalnych rzeźb ludowych, estetyki nawiązującej do polskiej tradycji, śpiewu, który przypomina czym jest prawdziwe misterium w religii, a także sugestywnych i zabawnych obrazów otwiera widza na pełniejszy odbiór spektaklu i zmusza do refleksji nad własnym życiem. Na scenie padają bowiem fundamentalne pytania o sens życia, które dotyczą nas wszystkich.

Luba Zarembińska pracuje nad sztuką Wilkowskiego od 1993 roku, a jej wciąż nowych adaptacji i inscenizacji dokonywała z teatrami 44 z Szamocin i „Stacja Szamocin”, a także ze studentami Theatre Departament na Willamette University w Salem. Jej realizacje otrzymały wiele nagród ogólnopolskich m.in. w roku 1996 Grand Prix na I Suwalskich Eksploracjach Teatralnych, a w 1998 nagrodę w IV Konkursie na wystawienie polskiej sztuki współczesnej, organizowanym przez MKiS i ZASP oraz zaproszenie na 31 Festiwal Sztuk Współczesnych we Wrocławiu w 1998 roku, w tym prezentacje w Ośrodku Badania Twórczości Jerzego Grotowskiego.

Spowiedź Wowry
Reżyseria: Luba Zarembińska

obsada:
Ida Bocian,
Kasia Sowala,
Henryk Dąbrowski,
Aleksandra Kania,
Piotr Topolski,
Tymon Bocian