Wernisaż 30 listopada , godz.18.
Wystawa Mińsk, diariusz miejski poświęcona jest metropolii, ktorej wizerunek i tożsamość chętnie przedstawiane są odbiorcy jako romantyczna mieszanka starych i nowych elementów, szerokich ulic i obszarów zieleni. Owe motywy są reprodukowane na kartkach pocztowych, służą jako tło programów telewizyjnych i nie może ich zabraknąć przy żadnym konkursie fotograficznym noszącym tytuł „moje miasto rodzinne”.
Artyści – protagoniści tej wystawy poddają pod dyskusję oficjalny wizerunek Mińska, badają jego znamienne aspekty, uwzględniają cechy nieobecne w konwencjonalnych albumach z fotografiami. Podejmują próbę przeciwdziałania marginalnej wiedzy o Mińsku, z dala od nagłówków z gazet o treści politycznej.
Artyści: Oxana Gourinovitch (BY/D), Artur Klinau (BY), Uladzimir Parfianok (BY), Anna Chkolnikova (BY/D), Karsten Konrad (D), Aleksander Komarov (BY/NL).
Curator: Lena Prents
Oxana Gourinovitch (*1975, Białoruś/Niemcy) pracuje jako architekt w Berlinie. Podczas zbierania informacji dotyczących najważniejszego placu w Mińsku, Placu Niepodległości, nasunęły jej się pytania, na które nie znalazła odpowiedzi ani w literaturze fachowej, ani w odnośnych biurach planowania przestrzennego. Dlaczego w wizerunku Mińska brakuje odniesień do historii miasta sprzed drugiej wojny światowej? Dlaczego niemalże milczeniem pominięta jest historia żydowska? Oxana Gourinovitsch opracowała diagramy obrazowo pokazujące znaczące etapy i osobliwości rozwoju miasta oraz konfrontujące odbiorcę z niecodziennym spojrzeniem na jego historię i teraźniejszość. Wybrała je, aby ukazać powszechne na dzisiejszej Białorusi i znane dobrze z własnego doświadczenia zjawisko: emigrację swoich przyjaciół i znajomych z Mińska.
Artur Klinau (*1965, Białoruś) architekt, artysta, publicysta oraz wydawca pARTisan-u, jedynego na Białorusi periodyku koncentrującego swoją uwagę na sztuce współczesnej. Międzynarodowy rozgłos zyskał dzięki swoim instalacjom i pracom konceptualnym. Od wielu lat urzeczywistnia ideę obszernego opisu swojego rodzinnego miasta Mińska jako “miasta-słońca”. Nawiązując do “Civitas Solis” Tommasa Campanelli i “Utopii” Thomasa More'a kreuje w fotografiach, kolażach i essejach panoramę miasta, które jego zdaniem zostało zaplanowane i zbudowane jako idealne ucieleśnienie kommunistycznej utopii: Dla człowieka przyszłości wybudowano bogato zdobione “pałace dla ludu”, założono wspaniałe parki z fontannami i przedstawiającymi idealne ciała rzeźbami, wytyczono szerokie, tonące w zieleni ulice-bulwary. Przy bliższym przyjrzeniu się owe zrealizowane idee okazują się być niczym więcej jak miastem marzeń, monumentem dążenia do niedającej się zrealizować doskonałości, imponującym scenariuszem romantycznej, wzniosłej sztuki pod tytułem Szczęście.
Uladzimir Parfianok (*1958, Białoruś) należy do grona artystów fotografików tzw. “mińskiej szkoły fotografii” - nazwa ta, odnosząca się do biało-czarnej fotografii konceptualnej z Białorusi, wykreowana została w 90-tych latach ubiegłego wieku przez jednego z amerykańskich krytyków. Parfianok jest dyrektorem i kuratorem galerii sztuk wiualnych “NOVA” w Mińsku. Na wystawie można zobaczyć zarówno jego starsze jak i nowe prace. Cykle fotografii “Na rynku” (1990) i “Fragmenty bycia” (1987-88) dokumentują sceny z sowieckiego życia codziennego. Fotografowanie na ulicach miasta – opowiada Parfianok – sprawiało wtedy nieprawdopodobną przyjemność. Ludzie byli otwarci i nieagresywni, a fotografa postrzegano jako nieodłączny atrybut krajobrazu miejskiego. Nowsze prace Parfianoka charakteryzuje nowa artystyczna perspektywa. Zdjęcia pokazują estetyczne i merytoryczne przeobrażenia w wizerunku miasta.
Anna Chkolnikova (*1976, Białoruś/Niemcy) odbyła studia artystyczne na Białorusi, we Francji i Niemczech, obecnie mieszka w Berlinie. Jej styl pracy charakteryzuje intensywna konfrontacja z tym, co ma miejsce w przestrzeniach zamkniętych, z wyraźnym odniesieniem do otoczenia zewnętrznego. W rezultacie powstają zapełniające wnętrza instalacje, często nie pozbawione osobistych, subiektywnych akcentów. Na tej metodzie opiera się także praca Swojskość. Obcość, którą Chkolnikova przygotowała na wystawę w „Łaźni“. Na filmie wideo artystka utrwaliła wspomnienia Gertrudy Iwanowny Kalinowskiej, 86-letniej przyjaciółki swojej babci i rodowitej mińszczanki. Poruszające historie tej wyróżniającej się fenomenalną pamięcią kobiety, Chkolnikova połączyła z ornamentalnymi rysunkami naniesionymi bezpośrednio na ścianę. Zgodnie z wyobrażeniem artystki zwiedzający wystawę mają tu doświadczyć przestrzeni pomiędzy swojskością i obcością, czyli stanu ducha, który Chkolnikova chce wywołać, aby opisać swoje miasto.
Karsten Konrad (*1962, Niemcy) jest rzeźbiarzem. Chociaż urodził i wychował się w zachodnich Niemczech, w swoich rzeźbach i modelach często nawiązuje do budowli socjalistycznego modernizmu. Interesują go one zarówno jako nośniki utopijnych, mających na celu poprawę świata idei, jak i jako przykłady zasługującej na uwagę architektury, niesłusznie prawie nie dostrzeganej w zachodniej Europie. Konrad rekonstruuje sytuacje urbanistyczne, jako ważny rozdział historii architektury lub wyraz nastroju społecznego. W swych pracach korzysta z rozłożonych na elementy pierwsze resztek umeblowania mieszkań lat 70-tych oraz przedmiotów znalezionych w gruzach zburzonych budynków, nadając w ten sposób żywy charykter swym modelom. Większość oryginałów swoich modeli Konrad widział na własne oczy. W wypadku prezentowanego na wystawie modelu mińskiego Domu mody jako wzór posłużyło artyście jedynie niewielkie zdjęcie z niemieckiego magazynu. Budynek ten zafascynował Konrada zdumiewającym połączeniem elementów modernizmu z patosem traktowania socjalistycznych bohaterów.
Aleksander Komarov (*1971, Białoruś/Holandia/Niemcy) studiował malarstwo i sztukę konceptualną w Poznaniu i Amsterdamie, obecnie mieszka w Rotterdamie i Berlinie. Obserwacje z różnych krajów, miast i kultur często stanowiły inspiracje jego prac artystycznych. Pałac Republiki, monumentalna budowla w centrum Mińska, zainteresował Komarova jako wyraźny symbol sytuacji urbanistycznej panującej w stolicy Białorusi. Zaplanowaną w latach 70-tych i rozpoczętą w latach 80-tych budowę Pałacu przerwano na kilka lat w obliczu burzliwych dyskusji toczonych na początku pierestrojki. W pracy zatytułowanej Immersion of Reality artysta wykorzystując różne środki przekazu – zdjęcia, fotomontaże, model pałacu oraz film wideo, proponuje własną interpretację historii tej budowy.
Wystawy czynne od wtorku do niedzieli, w godz. 12.00-18.00
Wystawa Mińsk, diariusz miejski poświęcona jest metropolii, ktorej wizerunek i tożsamość chętnie przedstawiane są odbiorcy jako romantyczna mieszanka starych i nowych elementów, szerokich ulic i obszarów zieleni. Owe motywy są reprodukowane na kartkach pocztowych, służą jako tło programów telewizyjnych i nie może ich zabraknąć przy żadnym konkursie fotograficznym noszącym tytuł „moje miasto rodzinne”.
Artyści – protagoniści tej wystawy poddają pod dyskusję oficjalny wizerunek Mińska, badają jego znamienne aspekty, uwzględniają cechy nieobecne w konwencjonalnych albumach z fotografiami. Podejmują próbę przeciwdziałania marginalnej wiedzy o Mińsku, z dala od nagłówków z gazet o treści politycznej.
Artyści: Oxana Gourinovitch (BY/D), Artur Klinau (BY), Uladzimir Parfianok (BY), Anna Chkolnikova (BY/D), Karsten Konrad (D), Aleksander Komarov (BY/NL).
Curator: Lena Prents
Oxana Gourinovitch (*1975, Białoruś/Niemcy) pracuje jako architekt w Berlinie. Podczas zbierania informacji dotyczących najważniejszego placu w Mińsku, Placu Niepodległości, nasunęły jej się pytania, na które nie znalazła odpowiedzi ani w literaturze fachowej, ani w odnośnych biurach planowania przestrzennego. Dlaczego w wizerunku Mińska brakuje odniesień do historii miasta sprzed drugiej wojny światowej? Dlaczego niemalże milczeniem pominięta jest historia żydowska? Oxana Gourinovitsch opracowała diagramy obrazowo pokazujące znaczące etapy i osobliwości rozwoju miasta oraz konfrontujące odbiorcę z niecodziennym spojrzeniem na jego historię i teraźniejszość. Wybrała je, aby ukazać powszechne na dzisiejszej Białorusi i znane dobrze z własnego doświadczenia zjawisko: emigrację swoich przyjaciół i znajomych z Mińska.
Artur Klinau (*1965, Białoruś) architekt, artysta, publicysta oraz wydawca pARTisan-u, jedynego na Białorusi periodyku koncentrującego swoją uwagę na sztuce współczesnej. Międzynarodowy rozgłos zyskał dzięki swoim instalacjom i pracom konceptualnym. Od wielu lat urzeczywistnia ideę obszernego opisu swojego rodzinnego miasta Mińska jako “miasta-słońca”. Nawiązując do “Civitas Solis” Tommasa Campanelli i “Utopii” Thomasa More'a kreuje w fotografiach, kolażach i essejach panoramę miasta, które jego zdaniem zostało zaplanowane i zbudowane jako idealne ucieleśnienie kommunistycznej utopii: Dla człowieka przyszłości wybudowano bogato zdobione “pałace dla ludu”, założono wspaniałe parki z fontannami i przedstawiającymi idealne ciała rzeźbami, wytyczono szerokie, tonące w zieleni ulice-bulwary. Przy bliższym przyjrzeniu się owe zrealizowane idee okazują się być niczym więcej jak miastem marzeń, monumentem dążenia do niedającej się zrealizować doskonałości, imponującym scenariuszem romantycznej, wzniosłej sztuki pod tytułem Szczęście.
Uladzimir Parfianok (*1958, Białoruś) należy do grona artystów fotografików tzw. “mińskiej szkoły fotografii” - nazwa ta, odnosząca się do biało-czarnej fotografii konceptualnej z Białorusi, wykreowana została w 90-tych latach ubiegłego wieku przez jednego z amerykańskich krytyków. Parfianok jest dyrektorem i kuratorem galerii sztuk wiualnych “NOVA” w Mińsku. Na wystawie można zobaczyć zarówno jego starsze jak i nowe prace. Cykle fotografii “Na rynku” (1990) i “Fragmenty bycia” (1987-88) dokumentują sceny z sowieckiego życia codziennego. Fotografowanie na ulicach miasta – opowiada Parfianok – sprawiało wtedy nieprawdopodobną przyjemność. Ludzie byli otwarci i nieagresywni, a fotografa postrzegano jako nieodłączny atrybut krajobrazu miejskiego. Nowsze prace Parfianoka charakteryzuje nowa artystyczna perspektywa. Zdjęcia pokazują estetyczne i merytoryczne przeobrażenia w wizerunku miasta.
Anna Chkolnikova (*1976, Białoruś/Niemcy) odbyła studia artystyczne na Białorusi, we Francji i Niemczech, obecnie mieszka w Berlinie. Jej styl pracy charakteryzuje intensywna konfrontacja z tym, co ma miejsce w przestrzeniach zamkniętych, z wyraźnym odniesieniem do otoczenia zewnętrznego. W rezultacie powstają zapełniające wnętrza instalacje, często nie pozbawione osobistych, subiektywnych akcentów. Na tej metodzie opiera się także praca Swojskość. Obcość, którą Chkolnikova przygotowała na wystawę w „Łaźni“. Na filmie wideo artystka utrwaliła wspomnienia Gertrudy Iwanowny Kalinowskiej, 86-letniej przyjaciółki swojej babci i rodowitej mińszczanki. Poruszające historie tej wyróżniającej się fenomenalną pamięcią kobiety, Chkolnikova połączyła z ornamentalnymi rysunkami naniesionymi bezpośrednio na ścianę. Zgodnie z wyobrażeniem artystki zwiedzający wystawę mają tu doświadczyć przestrzeni pomiędzy swojskością i obcością, czyli stanu ducha, który Chkolnikova chce wywołać, aby opisać swoje miasto.
Karsten Konrad (*1962, Niemcy) jest rzeźbiarzem. Chociaż urodził i wychował się w zachodnich Niemczech, w swoich rzeźbach i modelach często nawiązuje do budowli socjalistycznego modernizmu. Interesują go one zarówno jako nośniki utopijnych, mających na celu poprawę świata idei, jak i jako przykłady zasługującej na uwagę architektury, niesłusznie prawie nie dostrzeganej w zachodniej Europie. Konrad rekonstruuje sytuacje urbanistyczne, jako ważny rozdział historii architektury lub wyraz nastroju społecznego. W swych pracach korzysta z rozłożonych na elementy pierwsze resztek umeblowania mieszkań lat 70-tych oraz przedmiotów znalezionych w gruzach zburzonych budynków, nadając w ten sposób żywy charykter swym modelom. Większość oryginałów swoich modeli Konrad widział na własne oczy. W wypadku prezentowanego na wystawie modelu mińskiego Domu mody jako wzór posłużyło artyście jedynie niewielkie zdjęcie z niemieckiego magazynu. Budynek ten zafascynował Konrada zdumiewającym połączeniem elementów modernizmu z patosem traktowania socjalistycznych bohaterów.
Aleksander Komarov (*1971, Białoruś/Holandia/Niemcy) studiował malarstwo i sztukę konceptualną w Poznaniu i Amsterdamie, obecnie mieszka w Rotterdamie i Berlinie. Obserwacje z różnych krajów, miast i kultur często stanowiły inspiracje jego prac artystycznych. Pałac Republiki, monumentalna budowla w centrum Mińska, zainteresował Komarova jako wyraźny symbol sytuacji urbanistycznej panującej w stolicy Białorusi. Zaplanowaną w latach 70-tych i rozpoczętą w latach 80-tych budowę Pałacu przerwano na kilka lat w obliczu burzliwych dyskusji toczonych na początku pierestrojki. W pracy zatytułowanej Immersion of Reality artysta wykorzystując różne środki przekazu – zdjęcia, fotomontaże, model pałacu oraz film wideo, proponuje własną interpretację historii tej budowy.
Wystawy czynne od wtorku do niedzieli, w godz. 12.00-18.00
Filmy