Wydarzenie w ramach
Podobne wydarzenia
niedziela, godz. 17:00
Gdynia,
Konsulat Kultury
wtorek, godz. 20:00
Gdańsk,
Filharmonia Bałtycka
Zespół powstał na przełomie stycznia i lutego 2009 roku. Idea, która przyświeca zespołowi, to poznawanie i propagowanie muzyki jazzowej. Członkowie zespołu, to uczniowie średnich szkół muzycznych Trójmiasta, studenci Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz jej absolwenci pochodzący z Kaszub, Kociewia, Trójmiasta i Zaporoża.
Pierwszy udany koncert zagraliśmy 20 lutego 2009 roku, podczas "Dni Otwartych" Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Gdańsku.
Podczas III edycji "Bydgoszcz BIG BAND FESTIWAL" - kwiecień 2009 roku zespół otrzymał wyróżnienie.
Sukcesem zespołu jest zajęcie II miejsca na "14 Ogólnopolskim BIG BAND FESTIWALU w Nowym Tomyślu" w czerwcu 2009r.
Na XIV Festiwalu "Jazz w Lesie" w lipcu 2009 w Sulęczynie, jako solista wystąpił z zespołem Jan "Ptaszyn" Wróblewski.
Muzyka którą gramy, to klasyczna muzyka big-bandowa lat 20-tych i 30-tych a także muzyka rozrywkowa w nowych aranżacjach.
Big band znaczy tyle co "duży zespół". Sama nazwa pojawiła się w latach dwudziestych dwudziestego wieku i oznaczała taneczne zespoły liczące powyżej dziesięciu muzyków i grające zapisaną w nutach i dość ściśle zaaranżowaną muzykę zabarwioną jazzem - dzisiaj określanym jako "tradycyjny". Orkiestry grające do tańca istniały oczywiście już wcześniej, ale jazzmani pragnęli odróżnić swoje, wówczas awangardowe, zespoły od orkiestr tanecznych dawnego typu. Poważną różnicą było instrumentarium: w tradycyjnych orkiestrach dominowały instrumenty smyczkowe, w big bandach w zasadzie nieobecne. Orkiestry jazzowe bazowały za to brzmieniu różnorodnych instrumentów dętych, wspomaganych przez sekcję rytmiczną złożoną przeważnie z kontrabasu, perkusji i fortepianu. Mimo pewnych modyfikacji, taki model składu instrumentalnego przetrwał do dzisiaj.
Jazz rozpoczął się od małych składów, ale w miarę zyskiwania na popularności był grany w coraz większych salach dla coraz większych audytoriów, więc przy raczkujących dopiero technikach wzmacniania dźwięku konieczne stało się tworzenie dużych składów instrumentalnych. W pierwszych latach rozwoju big bandów w USA istniał dość ścisły podział na orkiestry "czarne" i "białe", pojawiały się także pierwsze składy złożone wyłącznie z kobiet. W tym okresie kompozycje były przeważnie ściśle zaaranżowane, z niewielką swobodą improwizacji. Rozbudowanie składów rozszerzyło przestrzeń improwizacji dla solistów i doprowadziło na przełomie lat 20. i 30. do przemiany stylistycznej jazzu tradycyjnego w swing. Najwybitniejsze orkiestry z tego okresu to big bandy Duke'a Ellingtona, Earla Hinesa i Luisa Russela z Louisem Armstrongiem jako głównym solistą. Większość big bandów swingowych zatrudniała wokalistów - wielkie talenty Elli Fitzgerald, Billie Holiday, Franka Sinatry rozbłysły właśnie w nich. Szczyt komercyjnej popularności big bandów przypadł na przełom lat 30. i 40. - wtedy największe sukcesy święciły legendarne obecnie zespoły Benny'ego Goodmana, Artie Shawa i Glenna Millera, a wśród solistów, którzy zdobyli sławę w tamtych latach warto wymienić perkusistę Gene'a Krupę, gitarzystę Charliego Christiana, wibrafonistę Lionela Hamptona, klarnecistę Woody'ego Hermana, trębacza Harry'ego Jamesa. Z orkiestr wywodziły się gwiazdy stylu, który w jazzie nastąpił po swingu, czyli be-bopu: trębacz Dizzy Gillespie, saksofonista Charlie Parker, perkusista Buddy Rich.
Zmierzch muzyki swingowej zbiegł się z lawinowym rozwojem techniki muzycznej - instrumentów elektrycznych, a później elektronicznych, nagłośnienia, technik nagraniowych. Wielkie, bardzo drogie w utrzymaniu zespoły przestały być potrzebne, a w roli muzyki tanecznej jazz został zastąpiony przez muzykę popową, rockową, wreszcie dyskotekową. Niektóre zalety bigbandowego grania są jednak nie do zastąpienia czy podrobienia, zwłaszcza naturalna wielogłosowość, którą mogą zapewnić tylko żywi muzycy. Stało się więc tak, że oprócz big bandów kontynuujących swingowe tradycje, powstawały i powstają duże składy bebopowe, cool, free czy nu-jazzowe.
Najwięcej współczesnych big bandów to jednak zespoły szkolne - w USA można naliczyć ich tysiące, a te reprezentujące uniwersytety, a zwłaszcza szkoły muzyczne, reprezentują nierzadko mistrzowski wręcz poziom. Granie w big bandzie uczy dyscypliny, zgrania z innymi muzykami, powtarzalności (w dobrym znaczeniu tego słowa), umiejętności współpracy z aranżerem. Bez big bandów nie można sobie wyobrazić małych składów, i odwrotnie.
jazz - koncerty w Trójmieście
Pierwszy udany koncert zagraliśmy 20 lutego 2009 roku, podczas "Dni Otwartych" Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Gdańsku.
Podczas III edycji "Bydgoszcz BIG BAND FESTIWAL" - kwiecień 2009 roku zespół otrzymał wyróżnienie.
Sukcesem zespołu jest zajęcie II miejsca na "14 Ogólnopolskim BIG BAND FESTIWALU w Nowym Tomyślu" w czerwcu 2009r.
Na XIV Festiwalu "Jazz w Lesie" w lipcu 2009 w Sulęczynie, jako solista wystąpił z zespołem Jan "Ptaszyn" Wróblewski.
Muzyka którą gramy, to klasyczna muzyka big-bandowa lat 20-tych i 30-tych a także muzyka rozrywkowa w nowych aranżacjach.
Big band znaczy tyle co "duży zespół". Sama nazwa pojawiła się w latach dwudziestych dwudziestego wieku i oznaczała taneczne zespoły liczące powyżej dziesięciu muzyków i grające zapisaną w nutach i dość ściśle zaaranżowaną muzykę zabarwioną jazzem - dzisiaj określanym jako "tradycyjny". Orkiestry grające do tańca istniały oczywiście już wcześniej, ale jazzmani pragnęli odróżnić swoje, wówczas awangardowe, zespoły od orkiestr tanecznych dawnego typu. Poważną różnicą było instrumentarium: w tradycyjnych orkiestrach dominowały instrumenty smyczkowe, w big bandach w zasadzie nieobecne. Orkiestry jazzowe bazowały za to brzmieniu różnorodnych instrumentów dętych, wspomaganych przez sekcję rytmiczną złożoną przeważnie z kontrabasu, perkusji i fortepianu. Mimo pewnych modyfikacji, taki model składu instrumentalnego przetrwał do dzisiaj.
Jazz rozpoczął się od małych składów, ale w miarę zyskiwania na popularności był grany w coraz większych salach dla coraz większych audytoriów, więc przy raczkujących dopiero technikach wzmacniania dźwięku konieczne stało się tworzenie dużych składów instrumentalnych. W pierwszych latach rozwoju big bandów w USA istniał dość ścisły podział na orkiestry "czarne" i "białe", pojawiały się także pierwsze składy złożone wyłącznie z kobiet. W tym okresie kompozycje były przeważnie ściśle zaaranżowane, z niewielką swobodą improwizacji. Rozbudowanie składów rozszerzyło przestrzeń improwizacji dla solistów i doprowadziło na przełomie lat 20. i 30. do przemiany stylistycznej jazzu tradycyjnego w swing. Najwybitniejsze orkiestry z tego okresu to big bandy Duke'a Ellingtona, Earla Hinesa i Luisa Russela z Louisem Armstrongiem jako głównym solistą. Większość big bandów swingowych zatrudniała wokalistów - wielkie talenty Elli Fitzgerald, Billie Holiday, Franka Sinatry rozbłysły właśnie w nich. Szczyt komercyjnej popularności big bandów przypadł na przełom lat 30. i 40. - wtedy największe sukcesy święciły legendarne obecnie zespoły Benny'ego Goodmana, Artie Shawa i Glenna Millera, a wśród solistów, którzy zdobyli sławę w tamtych latach warto wymienić perkusistę Gene'a Krupę, gitarzystę Charliego Christiana, wibrafonistę Lionela Hamptona, klarnecistę Woody'ego Hermana, trębacza Harry'ego Jamesa. Z orkiestr wywodziły się gwiazdy stylu, który w jazzie nastąpił po swingu, czyli be-bopu: trębacz Dizzy Gillespie, saksofonista Charlie Parker, perkusista Buddy Rich.
Zmierzch muzyki swingowej zbiegł się z lawinowym rozwojem techniki muzycznej - instrumentów elektrycznych, a później elektronicznych, nagłośnienia, technik nagraniowych. Wielkie, bardzo drogie w utrzymaniu zespoły przestały być potrzebne, a w roli muzyki tanecznej jazz został zastąpiony przez muzykę popową, rockową, wreszcie dyskotekową. Niektóre zalety bigbandowego grania są jednak nie do zastąpienia czy podrobienia, zwłaszcza naturalna wielogłosowość, którą mogą zapewnić tylko żywi muzycy. Stało się więc tak, że oprócz big bandów kontynuujących swingowe tradycje, powstawały i powstają duże składy bebopowe, cool, free czy nu-jazzowe.
Najwięcej współczesnych big bandów to jednak zespoły szkolne - w USA można naliczyć ich tysiące, a te reprezentujące uniwersytety, a zwłaszcza szkoły muzyczne, reprezentują nierzadko mistrzowski wręcz poziom. Granie w big bandzie uczy dyscypliny, zgrania z innymi muzykami, powtarzalności (w dobrym znaczeniu tego słowa), umiejętności współpracy z aranżerem. Bez big bandów nie można sobie wyobrazić małych składów, i odwrotnie.
Filmy