• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Iguana w potrzasku. O "Nocy Iguany" Teatru Wybrzeże

Łukasz Rudziński
21 maja 2016 (artykuł sprzed 8 lat) 
Marek Tynda, w kostiumie przypominającym bohatera Richarda Burtona z filmu Johna Hustona, tworzy postać Shannona szamoczącego się ze swoim życiem niczym tytułowa iguana, złapana i uwiązana przez Meksykanów. Marek Tynda, w kostiumie przypominającym bohatera Richarda Burtona z filmu Johna Hustona, tworzy postać Shannona szamoczącego się ze swoim życiem niczym tytułowa iguana, złapana i uwiązana przez Meksykanów.

Spokojne, niemal sielskie miejsce gdzieś na meksykańskiej prowincji skrywa mroczne sekrety z przeszłości. Wszyscy goście hotelu Costa Verde niosą ciężki, uwierający ich bagaż problemów i doświadczeń. "Noc Iguany" Teatru Wybrzeże to jednak przede wszystkim zmarnowany potencjał, bo spektakl poza nielicznymi momentami, pozbawiony jest dramaturgii i zawiera wiele niepotrzebnych dłużyzn.



Sztuka Tennessee Williamsa przenosi nas do Meksyku. Tam, gdzieś na prowincji, bohaterowie szukają odpoczynku i oddechu od swoich codziennych trosk. Wykończony oprowadzaniem wycieczki Shannon woli hamak przed Costa Verde, hotelu prowadzonym przez zaprzyjaźnioną Maxine, niż żeńską grupę rozkapryszonych turystek, spośród których jedna zupełnie straciła dla niego głowę. Pech chciał, że jest nią nieletnia Charlotte, a Shannon nie potrafił odmówić sobie nocy z podopieczną i teraz wije się jak piskorz przed oskarżycielskim tonem nieznośnego babsztyla-żandarma, nauczycielki muzyki - Panny Fellowes. Szefowa przybytku, w którym się "schował" przed wycieczką, świeża wdówka Maxine, bynajmniej nie rozpacza po utracie męża i usiłuje przekonać Shannona do pozostania na stałe nie tylko w jej hotelu.

W jednej z najlepszych scen spektaklu Shannon spotyka się z zakochaną w nim Charlotte (Dorota Androsz). W jednej z najlepszych scen spektaklu Shannon spotyka się z zakochaną w nim Charlotte (Dorota Androsz).
Do grona hotelowych gości szybko dołącza także malarka Hannah wraz ze zniedołężniałym dziadkiem-poetą. Podobnie jak inni goście, zmuszeni są oni znosić rodzinę dumnych Niemców, nieustająco wznoszącą toasty za wielkie Niemcy. A gdzieś między gośćmi przemykają beztroscy Meksykanie Pedro i Pancho, podwładni Maxine, których bardziej niż praca w hotelu interesuje zabawa i wymyślne skoki do wody.

To barwne towarzystwo, spośród którego niemal każdy ma ciążącą mu, trudną przeszłość, reżyserka Pia Partum umieszcza w otwartej przestrzeni na łonie natury. Scenograf (a także autorka kostiumów, światła i wideo) Magdalena Maciejewska scenę ogranicza falistym, przypominającym zjeżdżalnię wzniesieniem imitującym górę, na której położona jest posiadłość Maxine. Nad sceną górują dwa hamaki, zaś jako głos z offu słyszymy plusk wody, gdy któryś z Meksykanów po raz kolejny skoczy do oceanu (znajdującego się rzekomo za konstrukcją wzniesienia). Od czasu do czasu w tle widzimy niewyraźne gwiazdy na niebie. Zgodnie z zamysłem realizatorek, osobiste historie, dramaty bohaterów na tle przyrody, żywiołów i nieskrępowanej przestrzeni wydają się małe, nieistotne, stanowiące swego rodzaju anegdoty niż rzeczywiste problemy.

Andrzej Nowiński (po lewej) jako zniedołężniały Nonno ujmuje od pierwszej do ostatniej chwili. Z kolei Maxine grana przez Katarzynę Figurę (na stole) to postać bardzo hałaśliwa i przerysowana, wręcz groteskowa. Andrzej Nowiński (po lewej) jako zniedołężniały Nonno ujmuje od pierwszej do ostatniej chwili. Z kolei Maxine grana przez Katarzynę Figurę (na stole) to postać bardzo hałaśliwa i przerysowana, wręcz groteskowa.
Nieoczekiwanie jednak wraz z leniwą atmosferą sjesty, ze sceny wywietrzała niemal cała dramaturgia, nie ma też napięć między bohaterami, tak charakterystycznych dla autora "Nocy Iguany" i tak skutecznie budowanych przez niego w swoich sztukach. Poza spotkaniem Charlotte i Shannona czy rywalizacją Maxine i Hannah o Shannona, egzystencjalna i emocjonalna pustka przenosi się zarówno na scenę, jak i na widownię.

W tej sytuacji trudne zadanie czeka aktorów, którzy w niełatwych warunkach na ogół wypadają dobrze. Podziwiać można warsztat i dobrą starą szkołę aktorstwa Andrzeja Nowińskiego, który jako dziadek Nonno, przeważnie znajduje się gdzieś na marginesie akcji, a buduje najbardziej precyzyjną rolę, pełną detali i gry niewerbalnej (rolą tą Nowiński obchodzi 55-lecie pracy artystycznej). Zgrabnie wypadają obaj Meksykanie (Jakub MrózDaniel Jiménez Martínez, prawdziwy Meksykanin, zaproszony do spektaklu gościnnie), a hitlerowski dryg, surowy niemiecki akcent i wystudiowana władcza poza towarzyszą granemu przez Piotra Biedronia Wolfgangowi, najbardziej wyrazistej postaci spektaklu.

Z tria głównych bohaterów: Shannon - Maxine - Hannah, najlepiej prezentuje się ta trzecia w wykonaniu Moniki Chomickiej-Szymaniak. Hannah jest konsekwentnie wycofana, pozornie zimna, ale bardzo opiekuńcza i wyraźnie zainteresowana Shannonem. Jej życiowy bagaż doświadczeń ciekawi najbardziej.

Powiew egzotyki, beztroski i relaksu zapewniają Meksykanie (Jakub Mróz, po lewej i Daniel Jiménez Martínez, po prawej). Powiew egzotyki, beztroski i relaksu zapewniają Meksykanie (Jakub Mróz, po lewej i Daniel Jiménez Martínez, po prawej).
Grany przez Marka Tyndę główny bohater to rola poprawna. Shannon (ubrany w kostium Richarda Burtona z "Nocy Iguany" Johna Hustona z 1964 roku) w jego wykonaniu jest jednak postacią zbudowaną powierzchownie, głównie na gestach czy intonacji - cała niezwykle ciekawa przecież przeszłość Shannona wypada dość blado. Z kolei Katarzyna Figura nie ma, niestety, pomysłu na Maxine. Jej bohaterka jest kompilacją kokieteryjno-przymilnych póz i irytującej maniery, znanych z wielu wcześniejszych ról Figury. Maxine na tle pozostałych jest postacią bardzo przerysowaną, wręcz komiksową. Najlepiej wypada w najbardziej stonowanej, pierwszej niemej scenie "figli" z Meksykanami.

"Noc Iguany" rozgrywana jest w bardzo sennym rytmie, od czasu do czasu urozmaiconym powtarzanymi z uporem godnym lepszej sprawy skokami do wody i jedną ożywiającą atmosferę sceną ulewy, przerywającą wieczór integracyjny na świeżym powietrzu. Spektakl w zaproponowanej przez Pię Partum formie jest zdecydowanie za długi (trwa ponad dwie i pół godziny), niepotrzebnie rozbity na dwa akty. Wszystkie wątki opowiedziano jednak w sposób bardzo zrozumiały, a intencje realizatorów, jak ta, by dramaty bohaterów pokazać w odpowiedniej skali na tle potęgi natury, widać jak dłoni. Nad pogmatwanymi losami bohaterów góruje jednak, niestety, przede wszystkim nuda i emocjonalna flauta.

Spektakl

5.9
23 oceny

Noc Iguany

spektakl dramatyczny

Miejsca

Spektakle

Opinie (27) 1 zablokowana

  • Dym papierosów

    W przerwie musiałem opuścić to miejsce . To chyba niezgodne z ustawą, że w miejscu publicznym aktorzy palą papieros za papierosem. Brak wentylacji sprawia, że po prostu udusić się można. Jeżeli na opakowaniu papierosów jest napisane" Palenie szkodzi zdrowiu" To może jakieś ostrzeżenie przy opisie sztuki . W przeciwnym wypadku trzeba będzie zareklamować, iż chodzenie do teatru Wybrzeże grozi utratą zdrowia .
    Zawiedziony

    • 0 0

  • byłam

    i żałuję.

    • 1 3

  • Nudna i długa

    Do tego kiepska dykcja większości aktorów i za głośna muzyka i inne dźwięki. Częśc widzów opuściła teatr na przerwie.

    • 0 2

  • więcej wrażliwości

    Sama w sobie groteskowość wdowy jest u autora. Figura przyjęła właściwie zamierzenie i odniesienie do rzeczywistości. Strach przed samotnością i pęd za wrażeniami, połączony z krzykiem rozpaczy.
    Może trochę się dłużyło, ale to oznaczało i oddawało leniwość tego rejonu ameryki, zachowanie atmosfery umiejscowienia hotelu. Dramaty ludzkie same w sobie są małe i nic nie znaczące, bo mijają jak deszcz i burza, burza w szklance wody lub "Nasza mała stabilizacja".
    Recenzja wydaje się przerysowana intelektualnie i porównawczo.
    Wyrazista rola malarki. Choć mało widoczna, to robiąca wrażenie.
    Przerywający Niemcy mówiący o wielkości Reichu mogli być męczący, jednakże, dobrze odgrywali nieuchronny upadek człowieka, jego małość i arogancję. Arogancję zarzucająca innym arogancję. Co brzmiało tragikomicznie.
    Aktorzy grający meksykanów, w potoku deszczu i braku ich wypowiedzi, byli esencją leniwości i niechęci do obowiązków.
    Nauczycielka i nastolatka ładnie odegrały swoje role. Jedna zmęczonej niespełnionej kobiety a druga lolitki.
    Mnie osobiści się podobało. Aktorzy odegrali małość jednej nocy wijącej się Iguany.

    • 5 0

  • straszna nuda

    Ewakuacja po pierwszej czesci. Nie dalabym rady wytrwac. Zero napiecia, emocji. Kazdy gra sobie. Najlepsza trojka Niemców, uklon w strone p. Bedronia. Nie zgadzam sie ze p. Tynda poprawny, slabo zbudowana powierzchowna i wylacznie terazniejsza postac, bez zadumy i glebi, bez dramaturgii. P. Figura w kazdej sztuce taka sama. Ogolnie szkoda czasu. Nie polecam. I jeszcze jedno. Scenografia ciekawa, ale bardzo ciemne swiatlo. Moze bylo takie zalozenie, zeby byl polmrok, ale z ostatn iego rzedu bardzo slabo widac i nie wiem dlaczego, ale takze slabo slychac.

    • 0 8

  • daaaaszna nuda

    • 0 5

  • Zgadzam się z przedmówcami.

    Nuda, nuda, dłużyzna. Dialogów niektórych nie bylo slychac mimo, że siedzialam w piatym rzędzie. Niepotrzebna przerwa w czasie spektaklu. Trochę mi szkoda wieczoru, mogłam pójść na Narracje w Gdańsku...

    • 1 4

  • dźwięki

    Spektakl obejrzałam wczoraj. Zgadzam się z przedmówcami co do dłużyzn, jednak myślę, że warto docenić warstwę dźwiękową przedstawienia - na mnie zrobiła duże wrażenie. Podobała mi się również scenografia - skromna, ale wystarczająca, aby poczuć atmosferę miejsca i czasu.

    • 13 1

  • Szkoda

    Niestety tym razem wyszedł straszny gniot. Na szczęście TW ma inne znakomite spektakle w repertuarze.

    • 3 13

  • Smutek

    Prawie 3 godziny - stanowczo zbyt długo na to przedstawienie. Scenografia (rampa i 2 hamaki) tak uboga, że aż się chce przekazać rekwizyty na rzecz teatru. Przyciemnione światło ograniczało widoczność tego co się działo na scenie. Dodatkowo słabe nagłośnienie - części sztuki nie było słychać. Co sezon to smutniej ....

    • 5 3

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Pobożni i cnotliwi. Dawni gdańszczanie w zwierciadle sztuki (1 opinia)

(1 opinia)
20 zł
spotkanie, wystawa, warsztaty

Kultura ludowa Pomorza Gdańskiego

wystawa

Wystawa "Kajko, Kokosz i inni"

wystawa

Sprawdź się

Sprawdź się

Bałtyckie Spotkania Ilustratorów organizowane są przez:

 

Najczęściej czytane