Hans Zimmer - legendarny, kultowy, jeden z najbardziej innowacyjnych kompozytorów hollywoodzkich wystąpił w sobotni wieczór z towarzyszeniem Czeskiej Narodowej Orkiestry Symfonicznej, chóru oraz zespołu instrumentalnego w Ergo Arenie. Fani Zimmera, którzy wypełnili halę niemal do ostatniego miejsca, byli oczarowani zarówno muzyką jak i multimedialną oprawą wydarzenia, a spotkanie z legendą uznali za spełnienie marzeń.
Wystarczył rzut oka na widownię jeszcze przed rozpoczęciem koncertu, aby zauważyć, z jak wielką ekscytacją spotkania z Hansem Zimmerem wyczekiwali jego fani - tak zdyscyplinowana publiczność, która zajmuje swoje miejsca o wyznaczonym czasie, to w Ergo Arenie wciąż rzadkość. To również najlepsze potwierdzenie faktu, że ludzie ci znaleźli się na trybunach nieprzypadkowo - doskonale znali twórczość Zimmera, ale nie oczekiwali kalki. Przyszli na koncert jednego z najbardziej innowacyjnych muzycznych umysłów Hollywood i byli nastawieni na jego twórczą interpretację, a nie wierne odtworzenie filmowych soundtracków.
Wydarzenie miało charakter multimedialnego show. Na ekranie nie wyświetlano wprawdzie fragmentów filmów, z których pochodziły ścieżki dźwiękowe, a wizualizacje (w drugiej części) nawiązujące do prezentowanej muzyki. Było to bez wątpienia posunięcie właściwe, bo skoro zaprezentowana muzyka miała być twórczą interpretacją, to jaki byłby sens pokazywania jej z "anachronicznym" obrazem?
Zasadniczą innowacją, jaką wprowadził Zimmer, było poszerzenie składu akustycznego (orkiestra symfoniczna, chór) o zespół instrumentalny grający "z prądem". To właśnie ci muzycy przywitali się z publicznością jako pierwsi, sukcesywnie włączając się w wykonywanie otwierającego koncert numeru "Driver" z filmu "Wożąc Panią Daisy".
Front sceny utrzymany był w quasi rockowym klimacie. Panie instrumentalistki (skrzypaczki, wiolonczelistka, gitarzystki, perkusistki, etc. ), w stylizacjach nawiązujących do emo - rocka- i wczesnej Vanessy Mae, przykuwały uwagę słuchaczy nie tylko swoją grą, ale także urodą i ekspresją. Rockowego pazura nie można odmówić też panom, którzy zachwycali publiczność swoimi popisami, aczkolwiek ich występy nie były tak spektakularne (wizualnie) jak żeńskiej części ekipy. Hans Zimmer pełnił natomiast funkcję spoiwa, łącząc swoją grą na pianinie, elektronice czy gitarze te z pozoru dwa odległe, muzyczne światy - energetyczny front i klasyczne "tyły".
W pierwszej części wsłuchaliśmy fragmentów m. in. z "Gladiatora", "Kodu Da Vinci", czy "Króla lwa". Publiczność słuchała jak zahipnotyzowana nie tylko muzyki, ale i opowieści, jakimi raczył nas Hans Zimmer. Kompozytor opowiadał m. in. o współpracy z Tonym Scottem, o tym, jak miał ochotę podprowadzić obraz mony Lisy, ale wystraszył się muzealnego strażnika, czy jak piorunujące wrażenie zrobiły na nim wnętrza Luwru podczas pracy nad "Kodem da Vinci".
- Każdy muzyk zasługuje na to, żeby napisać dla niego koncert. Uznajmy, że to jest taki mały koncert wiolonczelowy napisany specjalnie dla Tiny - zapowiedział Zimmer set z "Piratów z Karaibów", kończący pierwszą część koncertu. Tina, wiolonczelistka, grająca na instrumencie elektrycznym, zagrała temat Jacka Sparrowa tak ekspresyjnie, jakby Sparrow kierował co najmniej gangiem motocyklowym, a nie dowodził statkiem pirackim. Finałowe, wsparte energetycznym frontem "He's a Pirate", rozpaliło publiczność do czerwoności.
O ile część pierwsza sobotniego show przypominała dynamiczną rockotekę, część druga bardziej uderzała w klimaty rodem z imprez techno (za sprawą dynamicznych animacji i gry świateł), a nawet psychodeliczne. Na początek superbohaterowie: Superman, Spiderman, a także Batman, "Mroczny rycerz", którego wykonanie Zimmer poprzedził opowieścią na temat tego, jak ekipa pracująca nad produkcją filmu starała się sobie poradzić z przedwczesnym odejściem Heatha Ledgera. Równie refleksyjnym wstępem, a także manifestem o pokój na świecie, Zimmer poprzedził wykonanie "Aurory" - kompozycji dedykowanej pamięci ofiar strzelaniny w Aurorze w stanie Colorado, dokonanej podczas premiery "Mrocznego rycerza".
W programie drugiej części znalazła sie również "Cienka czerwona linia" (z prostą, ale fantastycznie współgrającą z muzyką animacją) a także fragmenty soundtracków z takich hitów, jak Interstellar czy Incepcja (na bis).
Publiczność była w swoich ocenach jednoznaczna - słuchacze byli zachwyceni wszystkim! Zachwycały ich realizacja, animacje, nagłośnienie, ale przede wszystkim muzyka i możliwość spędzenia wieczoru w towarzystwie Mistrza. Wiele osób podkreślało, że możliwość uczestniczenia w tym koncercie była dla nich spełnieniem marzeń.
Tym trudniej jest mi wyrazić własne, zgoła odmienne zdanie. Niejednokrotnie przekonaliśmy się, że w Ergo Arenie komfort słyszenia zależy od punktu siedzenia. Ja miałam miejsce w sektorze 114 i czułam się bardzo niekomfortowo, nie słysząc przez większość koncertu nic poza dudniącymi basami. Flet w "Gladiatorze" czy chór w "Piratach z Karaibów" były dla mnie jedynie dekoracją. Widziałam, że takie dźwięki są wydobywane, ale absolutnie nie dochodziły do moich uszu. Część pierwsza była najzwyklejszą łupaniną, od której bolała mnie głowa (a przyglądając się zwisającym z sufitu gronom, rozstawionym w czterech rogach sali, można było się spodziewać kwadrofonii). Całość psuły niezsynchronizowane światła i dość dziwna animacja (w części pierwszej) , w postaci...kafli?
Część druga znacznie bardziej przypadła mi do gustu. Oswoiłam się z myślą, że orkiestra i chór pełnią jedynie funkcję dekoracyjną, i cieszyłam się mocnym brzmieniem "frontu" a także ciekawymi animacjami. Męczyły mnie światła, które puszczane samopas zamiast zainteresować słuchaczy, bywały irytujące.
Uczestniczyłam w wielu koncertach muzyki filmowej, a jednak po raz pierwszy spotkałam publiczność tak świadomą tego, na co przyszła i autentycznie znającą się na rzeczy. Wcześniej fani Williamsa narzekali na brak w programie muzyki polskiej, fani muzyki polskiej na brak "Gwiezdnych wojen", itp. W sobotni wieczór wszyscy przyszli spotkać się z Zimmerem i ich jedynym celem był kontakt z idolem oraz jego muzyką. Gromkie brawa i owacje na stojąco, jakie zgotowały Zimmerowi i jego ekipie tysiące słuchaczy, są najlepszym dowodem na to, że kompozytor trafił w upodobania swoich fanów i spełnił oczekiwania, jakie pokładała w nim publiczność.
Słuchając koncerty myślałem jak on to komponuje. Czy jest producentem czy kompozytorem. Jedno jest pewne aktywnie uczestniczy razem z reżyserem w klimat filmu.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
