Edyta Czapla pochodzi z Zielonej Góry, mieszka w Gdańsku. Nauka w Sopockiej Szkole Fotografii pozwoliła jej na odkrycie pasji do fotografii ulicznej. Prowadzi swój dziennik migawek rzeczywistości na Instagramie, jako 3city_street_photo. Fascynuje ją fotografia artystyczna. Blisko współpracuje z grupą fotograficzną F/16.
Podobne wydarzenia
18 listopada 2023 - 12 maja 2024
Gdańsk,
Ratusz Głównego Miasta
bilety 10 zł
ulgowy 6 zł
ulgowy 6 zł
15 - 30 maja 2024, godz. 10:00 - 18:00
Gdańsk,
Oliwski Ratusz Kultury
Wstęp wolny
Wernisaż odbędzie się 6.09.2021 o godz. 18:00
Artystka o swoich pracach:
Prezentowany projekt dyplomowy Ciuch jest bardziej czujący niż ciało jest o moim doświadczeniu depresji. Zwykle depresja ma kolor czarny. Mam tylko garstkę czarnych rzeczy. Ciemno jest w mojej głowie. Kardiograf wewnątrz mnie wskazuje prostą linie. Pewnego razu położyłam marynarkę na kanapie. Ułożyła się w spontaniczny sposób, niezamierzony kształt. Kształt ten zdawał się mieć w sobie życie, jakąś ukrytą energię. Sposób jej ułożenia był bardzo ludzki, taki żywy. Sytuacja ta uświadomiła mi, że rzecz, którą noszę jest bardziej żywa niż ja. To powłoka zewnętrzna i jej kolory, 4 pory roku, w postaci ubrań - wskazuje puls, żyje. Ubrania są wyrazem moich stanów emocjonalnych, wyrażania siebie. Rzeczy niosą ze sobą różny ładunek energetyczny. Są różnokolorowe, mają różne faktury i kształty. Pod wpływem gestów, zmieniającej się postawy ciała gniotą lub marszczą się, bywają zmierzwione i gładkie. Emocje, których mam deficyt objawiają się w mojej odzieży, zamieszkały tam. Doszło do zamiany ról odzienie stało się nośnikiem emocji zamiast ciała. W depresji nie czuję swojego ciała, nie czuję siebie, jestem nośnikiem rzeczy, transportem ciuchów. One przejęły na siebie funkcję reprezentacyjną mnie samej.
Artystka o swoich pracach:
Prezentowany projekt dyplomowy Ciuch jest bardziej czujący niż ciało jest o moim doświadczeniu depresji. Zwykle depresja ma kolor czarny. Mam tylko garstkę czarnych rzeczy. Ciemno jest w mojej głowie. Kardiograf wewnątrz mnie wskazuje prostą linie. Pewnego razu położyłam marynarkę na kanapie. Ułożyła się w spontaniczny sposób, niezamierzony kształt. Kształt ten zdawał się mieć w sobie życie, jakąś ukrytą energię. Sposób jej ułożenia był bardzo ludzki, taki żywy. Sytuacja ta uświadomiła mi, że rzecz, którą noszę jest bardziej żywa niż ja. To powłoka zewnętrzna i jej kolory, 4 pory roku, w postaci ubrań - wskazuje puls, żyje. Ubrania są wyrazem moich stanów emocjonalnych, wyrażania siebie. Rzeczy niosą ze sobą różny ładunek energetyczny. Są różnokolorowe, mają różne faktury i kształty. Pod wpływem gestów, zmieniającej się postawy ciała gniotą lub marszczą się, bywają zmierzwione i gładkie. Emocje, których mam deficyt objawiają się w mojej odzieży, zamieszkały tam. Doszło do zamiany ról odzienie stało się nośnikiem emocji zamiast ciała. W depresji nie czuję swojego ciała, nie czuję siebie, jestem nośnikiem rzeczy, transportem ciuchów. One przejęły na siebie funkcję reprezentacyjną mnie samej.
Filmy