Wystawa Magdaleny Janiny Nowickiej "Nigdy w życiu" (2 opinie)

Nigdy w życiu - to intymna a zarazem emocjonalna podróż artystki, Magdaleny Janiny Nowickiej, podjęta dla opowiedzenia historii o ojcu, przy którym się nie wychowywała. Zaczynająca się od fotograficznej eksploracji archiwalnego, jedynego zdjęcia portretowego z wizerunkiem jej taty, którego prawie nie znała. Zdjęcie staje się odzwierciedleniem iluzorycznego istnienia i pamięci o nim we wspomnieniach artystki, a te ulegają ciągłym deformacjom i blakną niczym fotografie.

W tym projekcie brak relacji i dotyku (traumatycznym a zapamiętanym z dzieciństwa), ukazano w symboliczny sposób. Portret ojca poddany został osobliwej destrukcji, a właściwie wielu destrukcjom: emocjonalnym, wewnętrznym, widzialnym i niewidzialnym, fizycznym i poza fizycznym. W części bioartu zmysł dotyku artystki pobudza bakterie, które ujawniają to, czego nie widać. A za pomocą sztuki generatywnej zdjęcie poddano rozpadowi cyfrowemu, co pozwoliło autorce, uczestniczącej w owym procesie, uwolnić emocje i tak unaocznić ową próbę przetwarzania braku relacji z ojcem.

Przebieg destrukcji prezentowany jest jako hologram, który odzwierciedla proces owego rozpadu i jednocześnie towarzyszących mu jakby poza kadrem domyślnych emocji. Hologram jest zatem również elementem duchowym, nawiązującym do tego, co widoczne, choć nieistniejące. Zaciera się w nim tożsamość artystki, spowodowana bezsilnością w dociekaniu genetycznego istnienia i jakby podważająca sens rozważań o tym, co niepoznane. Sinusoida emocji, walka o tożsamość z kruchą pamięcią na jej pełne odzyskanie, gdzie liczy się determinacja.

"Hologram to jak sen, który pozostaje poza naszymi rękami, ale który zawsze jest z nami - jak mówił Salvador Dali. To iluzja, która pozwala nam na oglądanie niezwykłych rzeczy, które wydają się być tak prawdziwe, że czujemy się jakbyśmy mogli je dotknąć. To kreatywność w czystej postaci, pozwalająca nam na przeniesienie się do innego świata i doświadczenie niezwykłych rzeczy, które zawsze pozostaną w naszej pamięci."

Tytuł "Nigdy w życiu" to traumatyczna opowieść o braku potrzebnym dziecku dotyku, który kiedyś zaistniał, by następnie się zapodziać czego nie można już naprawić, ponieważ ojciec artystki zmarł. Ten projekt jest dla niej sposobem na radzenie sobie z brakiem relacji z ojcem i kompensacją straty. Magdalena opowie swoją historię i przedstawi swój projekt, który łączy naukę i sztukę. Zobacz, jak pobudza bakterie, by uwolnić swoje emocje i przetworzyć swój brak relacji z ojcem.
Informacja od artystki : #nigdywzyciu23 - proszę o oznaczenie fotografii i filmów z wystawy, które będziecie publikować w mediach społecznościowych. Będzie mi niezmiernie miło, ponieważ pozwoli mi to stworzyć piękny zapis tej wystawy widziany oczami widzów. Serdecznie dziękuje.

Magdalena Janina Nowicka to urodzona w Szczecinie artystka, fotografka aktualnie mieszkająca w Gdańsku. Ukończyła intermedia o specjalności fotografia na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w 2020 roku, gdzie zrealizowała dyplom licencjacki "Ja - owłosione zwierzę" pod kierunkiem dr Honoraty Martin, który składał się min na artystyczny obiekt z włosów ludzkich zbieranych w czasie pandemii oraz performance "Rytuał" w którym artystka dokonała aktu obcięcia swoich włosów, w których zapisana była Pamięć Dotyku jej zmarłej babci oraz aneksu fotograficznego Sekrety pod kierunkiem dr Agnieszki Babińskiej. Obecnie jest studentką fotografii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L.Schillera w Łodzi. Artystka w swojej twórczości wykorzystuje motyw rodzinny i archiwalne fotografie, tworząc nowe wartości i narracje. Często eksploruje targi staroci w poszukiwaniu fotografii porzuconych, które następnie "poddaje adopcji" dając im nową tożsamość. Poprzez swoje gesty, próbuje nadać tym zdjęciom wartość i uwydatnić ich historie, które w przeciwnym wypadku zostałyby zapomniane. Jej prace opowiadają o czasach przeszłych z perspektywy już dorosłej osoby i często są opowieścią o dokonywaniu kompensacji strat. Poprzez sztukę poszukuje swojej tożsamości a gdy jej nie znajduje kreuje ją na nowo. Często mówi o śmierci, traktując ją jako naturalny element życia. Jak sama mówi jej prace są błyskami minionych lat i stanowią próbę naprawienia dziecięcego świata. Fotografia jest jej ulubionym medium, ale często łączy ją z innymi mediami, tworząc narrację i zagłębiając się w niekończące rozważania nad prawdą i fikcją. Wie, że nie może wpłynąć na przeszłość, ale tworzy prace, które będą kształtować przyszłość dla jej pokolenia. Prace artystki były prezentowane na wielu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą.