Po raz pierwszy malarstwo Feliksa Smolińskiego zawita do Trójmiasta. Tworzący pod pseudonimem artystycznym FELIX, łódzki malarz samorodny, reprezentował nurt sztuki naiwnej - art brut. Jego twórczość zamknęła się w latach 1996-2017.
Prace z kolekcji: Joanny Dobosz-Dobrowolskiej i Adama Dobosza, Agnieszki i Stanisława Miklas, Katarzyny Masłowskiej oraz Agnieszki i Krzysztofa Środy Smolińskiego określić należy jako artystę nieprofesjonalnego, samorodnego. Ci, którzy znają jego drogę życiową, wiedzą, że malował od zawsze, ale prawdziwy wybuch jego twórczości nastąpił po tragicznym wypadku i długim pobycie w szpitalu psychiatrycznym. Poddawany był tam arteterapii i po wyjściu malowanie stało się jego głównym zajęciem.
Malarstwo Feliksa Smolińskiego odsłania, pokazuje jego wewnętrzne problemy, walkę z demonami przeszłości. Wiele mówią o tym tytuły jego prac () Życie Smolińskiego nie należało w potocznym rozumieniu tego słowa do szczęśliwych, ale właśnie w malarstwie mógł on znaleźć rozładowanie ciążących na nim problemów. Postaci zapełniające jego obrazy, często przedstawiane karykaturalnie objawiają emocje, napięcia, przeżycia oraz obsesje samego artysty.
Tematyka prac sygnowanych pseudonimem FELIX jest bardzo różnorodna, ale bez trudu można wyróżnić w nich kilka nurtów - nawiązujących do dzieł Picassa, Legera, Kantora, Dalego, Magritte´a. Można odnieść wrażenie że Felix świadomie cytuje wspomnianych mistrzów, wykształcając jednocześnie swój własny styl, własną narrację i własnych bohaterów. W warstwie plastycznej stosuje gamę zdecydowanych, mocnych kolorów. Ostrą, często konturową kreskę i karykaturalny rysunek. Wszystko to razem stwarza wizję daleką od sielanki. Postaci, zapełniające jego obrazy wychodzą z głowy, z wnętrza świadomości malarza.
Częstym motywem w malarstwie Smolińskiego są pejzaże; widoki miast, zamków, uliczek, jakby nie z naszego czasu z innej epoki. Kolorowe, o łagodnych zestawieniach barw wyrażają tęsknotę za światem spokojnym i bezpiecznym. Gdy pojawiają się tam ludzie gama zaostrza się, czym są bliżej tym bardziej rośnie napięcie. Rysunek staje się ostrzejszy, bardziej karykaturalny.
Postaci, a szczególnie kobiety z obrazów Felixa są bardzo samotne, nie patrzą na siebie, są pełne napięcia. W końcu pojawiają się abstrakcyjne posegmentowania, karykaturalne skróty.
(fragment tekstu Michała Boguckiego).
Malarstwo Feliksa Smolińskiego odsłania, pokazuje jego wewnętrzne problemy, walkę z demonami przeszłości. Wiele mówią o tym tytuły jego prac () Życie Smolińskiego nie należało w potocznym rozumieniu tego słowa do szczęśliwych, ale właśnie w malarstwie mógł on znaleźć rozładowanie ciążących na nim problemów. Postaci zapełniające jego obrazy, często przedstawiane karykaturalnie objawiają emocje, napięcia, przeżycia oraz obsesje samego artysty.
Tematyka prac sygnowanych pseudonimem FELIX jest bardzo różnorodna, ale bez trudu można wyróżnić w nich kilka nurtów - nawiązujących do dzieł Picassa, Legera, Kantora, Dalego, Magritte´a. Można odnieść wrażenie że Felix świadomie cytuje wspomnianych mistrzów, wykształcając jednocześnie swój własny styl, własną narrację i własnych bohaterów. W warstwie plastycznej stosuje gamę zdecydowanych, mocnych kolorów. Ostrą, często konturową kreskę i karykaturalny rysunek. Wszystko to razem stwarza wizję daleką od sielanki. Postaci, zapełniające jego obrazy wychodzą z głowy, z wnętrza świadomości malarza.
Częstym motywem w malarstwie Smolińskiego są pejzaże; widoki miast, zamków, uliczek, jakby nie z naszego czasu z innej epoki. Kolorowe, o łagodnych zestawieniach barw wyrażają tęsknotę za światem spokojnym i bezpiecznym. Gdy pojawiają się tam ludzie gama zaostrza się, czym są bliżej tym bardziej rośnie napięcie. Rysunek staje się ostrzejszy, bardziej karykaturalny.
Postaci, a szczególnie kobiety z obrazów Felixa są bardzo samotne, nie patrzą na siebie, są pełne napięcia. W końcu pojawiają się abstrakcyjne posegmentowania, karykaturalne skróty.
(fragment tekstu Michała Boguckiego).
Filmy