Podczas zwykłej z pozoru imprezy zorganizowanej przez cztery przyjaciółki nic nie idzie zgodnie z planem. Z kobiet wychodzą ich wewnętrzne demony, co prowadzi do tego, że kobiety stopniowo odkrywają prawdę o sobie. Tak można opisać spektakl "Strup" wystawiony premierowo przez studentów Akademii Muzycznej w Gdańsku na scenie Stara Apteka Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Dzisiaj o godz. 19 sztuka zostanie wystawiona ponownie.
Spektakle teatralne w najbliższym czasie
raczej kilka razy do roku
45%
Spektakl został zrealizowany i wystawiony przez młodych adeptów studiów musicalowych na Akademii Muzycznej, a dokładniej koła artystyczno-naukowego "Next to musical". Wyreżyserował go
Michał Jaros, a tekst napisał
Jakub Zubrzycki. W spektaklu wystąpili:
Anna Biniek, Anna Nowak, Maria Leszczełowska, Anna Piotrowska i Krzysztof Chorzelski."Strup" to historia czterech młodych kobiet i jednego niezapowiedzianego gościa. Akcja rozpoczyna się od skrzętnych przygotowań do idealnej zabawy podczas wieczoru panieńskiego. Impreza odbywa się w drewnianym domku z kominkiem, w oddalonej od miasta wiosce w górach. Drewniane elementy scenografii, włączony przez cały czas elektryczny kominek i elementy dekoracyjne wprowadzały nastrój wiejskiej drewnianej chaty. Zapowiadała się niesamowita zabawa i mimo sprzeczki o papierosa między dwiema przyjaciółkami nic na samym początku nie wróżyło tragicznych wydarzeń, które targać będą emocjami widzów przez najbliższe kilkadziesiąt minut.
Czytaj też:
Ten "Szelest" naprawdę szeleści. O nowym kryminale Małgorzaty Sobczak
Atmosfera sielanki zmienia się, gdy po dłuższym oczekiwaniu do górskiej chaty wpadają koleżanki panny młodej. Jednak nie same. Wraz z nimi pojawia się niezapowiedziany gość, który został przez nie potrącony na trasie. Dziewczyny spanikowały i nieprzytomnego przywiozły do domku, ze strachu przed konsekwencjami. Akcja tuż po wprowadzeniu niezapowiedzianego jegomościa do chaty momentalnie gęstnieje. Każda spośród czterech przyjaciółek zaczyna w zupełnie inny sposób reagować na stresową sytuację. Reżyser przeprowadza nas przez cztery totalnie różne typy reakcji. Pojawia się motyw zajadania problemu, w idealny sposób odegrany przez Marię Leszczełowską, a także takie reakcje, jak załamanie, choleryczne ataki krzyku i całkowite zamknięcie się w sobie.
Spektakl od początku serwuje mocną dawkę emocji, ale też emocje te systematycznie są podkręcane. Wspomniany potrącony mężczyzna budzi się, jednak w całkowitej amnezji, bez jakichkolwiek dokumentów czy telefonu, za których sprawą cztery koleżanki mogłyby zidentyfikować jegomościa. Od jego pojawienia się następuje ciągła dywagacja nad tym, co moralne, a tym, co wygodne i co powinno się zrobić. Niespodziewana sytuacja, w której znalazły się cztery koleżanki, daje widzom bukiet emocji i powodów do rozważań.
Czytaj też:
Gdański Teatr Szekspirowski nie tylko dla koneserów
Sceny podzielone zostały na te bardziej metaforyczne, w których potrącony mężczyzna wyciąga z kobiet ich najbardziej skrywane słabości, i te bardziej realne, w których aktorki prezentują pełen wachlarz emocji od śmiechu przez płacz, smutek czy zagubienie. Z każdym kolejnym krokiem poznajemy bohaterów coraz lepiej, niekoniecznie od tej dobrej strony. Na powierzchnię wychodzą demony i ciemne strony osobowości - problemy miłosne, zdrady czy niezadowolenie z własnego życia. Ciągłe budowanie atmosfery sprawia, że widz wręcz czuje jej gęstość i wyczekuje rozwikłania sytuacji, która zmieniła wieczór przyszłej panny młodej w koszmar.
Spektakl pokazuje wiele prawd o życiu każdego z nas. Odsłania też to, co siedzi pod gruboskórnym pancerzem, który na co dzień wiele osób wkłada. Reżyser przeprowadza nas przez meandry ludzkich trudności i pozornego, płytkiego szczęścia. Należy oddać uznanie młodym aktorom, którzy przez cały spektakl, nie schodząc ze sceny, odkrywali kawałek po kawałku swoje postaci.
Anna Biniek od samego początku przyciąga uwagę widza, a wewnętrzne cierpienie i żal po dokonanym czynie są prawdziwie hipnotyzującą częścią sztuki. Anna Nowak w roli przyszłej panny młodej, której "bajkowy" dzień zmienił się w tragedię, w iście cholerycznym stylu przeprowadza widzów przez swój pozornie perfekcyjny świat. Jej pełna gniewnych emocji rola, która przez cały spektakl ewoluowała, namacalnie przenosiła się na widza. Anna Piotrowska przez większość spektaklu pozostawała nieco w cieniu, ale podczas jej monologu zobaczyliśmy prawdziwą aktorską perełkę - od wewnętrznego szczęścia, przez niepewność, aż po wzburzenie w momencie, w którym wylewa się bolesna prawda i aktorka chwyta za siekierę, uderzając kilkukrotnie w część drewnianej scenografii. Ciarki na plecach miał niejeden widz. Podobnie było z Marią Leszczełowską, która długo musiała czekać na pokazanie aktorskiego kunsztu, który w pełni pokazała pod koniec, gdy zdecydowała się odkryć z długo skrywanym uczuciem do jednej z przyjaciółek.
Dużym zaskoczeniem była postać potrąconego mężczyzny, w którego wcielił się Krzysztof Chorzelski. Jego rola została napisana tak, aby wydobywać z czterech kobiet ich skrywane cierpienia, lęki i tajemnice. Robi to w sposób drwiący, podstępny, bezpośredni, pokazując pełny warsztat aktorski, a przy tym intrygując widownię, która do samego końca zadawała sobie pytanie - kim jest ten człowiek?
Jednak to puentujący spektakl koniec był czymś prawdziwie nieoczekiwanym. Animacja i film rzucone na tylną ścianę wizualnie tłumaczyły to, co rzeczywiście wydarzyło się w życiu bohaterów. Był to bardzo nieoczekiwany, jednak zadowalający koniec, który spinał cały spektakl i nie pozostawiał widzów z pytaniami dotyczącymi dalszych biegów życia postaci.
To będzie grane! Trójmiejskie teatry i ich nowości na 2022 rok
Były też jednak elementy, które czasami gryzły. Mimo poważnych tematów i mocno napiętej atmosfery zdarzały się komediowe wstawki, które najpewniej miały rozluźnić napięcie. Jednak momentami wręcz wybijały widza z wprowadzonej wcześniej nostalgii. Czy było warto i czy był to zabieg dobry? Można nad tym dywagować. Dodatkowo mimo dobrego grania atmosferą stworzoną przez autorów spektaklu to w dialogach między aktorami czasami nie czuć było prawdy. Było to swoistym kontrastem dla świetnych i emocjonalnych monologów.
Wielowarstwowy spektakl przyjemnie się jednak ogląda i widz może dużo z niego wyciągnąć. Przekaz jest wyraźny - warto zrzucić maski, które na co dzień nosimy, i odważyć się dojrzeć to, co faktycznie się w nas kryje, nim będzie na to za późno i własne demony nas zjedzą. "Strup" będzie wystawiony jeszcze dzisiaj. Z pewnością jednak warto, aby studenci Akademii Muzycznej poczynili kroki, by pokazać go szerszej publiczności.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
