Teatr Narodowy w Warszawie, Polska
Wieczór Trzech Króli albo Co chcecie
reż. Piotr Cieplak
KONKURS O ZŁOTEGO YORICKA
Wzywam na pomoc śmiech oraz potęgę śpiewu i muzyki. W zasadzie można mówić o spektaklu, który lokuje się gdzieś między operą buffo, operetką a musicalem. Wystawiamy Wieczór Trzech Króli, żeby bawić się tą współcześnie przeżywaną komplikacją sztuczności i prawdopodobieństwa. Z całym impetem pakujemy się w <>, <>, <>, wierząc, że w rezultacie wylądujemy w okolicy prawdziwego śmiechu i prawdziwego wzruszenia. Czyli w życiu. / Piotr Cieplak
Teatr Narodowy nie zawodzi, oferując nam przyzwoitą, a miejscami mądrą rozrywkę, nie gubiącą sensu klasycznego dzieła. Dziś to dużo. / Piotr Zaremba, "Polska Times"
Wieczór Trzech Króli w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Narodowym w Warszawie przypomina o sile muzyki, jej uzdrawiających właściwościach i zgubie, na jaką naraża się człowiek, gdy sięga po zapętlone melodie. [...] Muzyka przywraca tu postaci do życia, podkręca żart, podpowiada psoty, wpędza w szaleństwo, wciąga w iluzję. W tej burzy emocji tylko uważni bohaterowie nie rozbiją głowy o maszt. / Przemysław Bollin, "Newsweek"
Viola, cudem uratowana ze statku rozbitego u wybrzeży Ilirii, przywdziewa męski strój i zaczyna służbę u księcia Orsino. Księcia dręczy uczucie do pogrążonej w żałobie Oliwii. Ta z kolei spogląda łaskawym okiem na nowego dworzanina o delikatnej urodzie...
Nierozerwalny splot muzyki i miłosnych czy egzystencjalnych perypetii - za sprawą nieustannych przebieranek, zamiany ról i płci nabiera przewrotnego charakteru. Pozwala rzucić nowe światło na oblicza uczuciowej gorączki i na próby odkrywania własnej tożsamości. W rozmaitości tonów, emocji ujawnia się sztuka teatru, a także zaprawiony ironią i melancholią teatr międzyludzki.
Spektakl w finale konkursu o nagrodę Złotego Yoricka
Łukasz Drewniak (selekcjoner), uzasadnienie:
Jest to pierwszy polski Szekspir zrobiony "po angielsku", z lekkością i wdziękiem, nasycony muzyką, czyli miłością, bazujący na vis comica aktorów narodowej sceny, wierzę, że trzeba ufać konwencjom szekspirowskim, a nie grać przeciwko nim w poszukiwaniu czarnego rdzenia komedii. Cieplak zrobił przedstawienie z miłości do teatru i z miłości do ludzi, którzy teatr robią i tych, którzy go oglądają. Sceniczna Illyria to labirynt angielskiego ogrodu a jednocześnie machina teatralna do generowania wybuchów radości: bohaterowie są podminowani ochotą do zakochania, wpadają w miłosny wir a jedynym prawdziwym językiem jaki ma ją do szczerego wyrażenia stanu, w jakim się znajdują, jest śpiew i muzyka. Jeśli muzyka jest miłością, nigdy nie przestawajcie grać - zwraca się książę Orsini do muzyków na scenie w prologu do przedstawienia. Reżyser intensyfikuje żywioł śpiewogry, otwiera Szekspira na muzyczne skojarzenia i cytaty. Teatr śpiewa pochwałę życia, zabawy, flirtu, żartu i przebieranki. Ciemne plamy na scenicznym horyzoncie pojawiają się tylko na chwilę i zaraz zostają przegnane. Piotr Cieplak chce, żeby teatr wygrał ze strachami z prawdziwego życia, żeby był antidotum, żebyśmy w nim wszyscy byli, choć na te trzy godziny - dobrzy.
TWÓRCY
Reżyseria: Piotr Cieplak
Przekład: Stanisław Barańczak
Scenografia, kostiumy, światło, projekcje: Andrzej Witkowski
Muzyka: Jan Duszyński
Kierownictwo muzyczne: Tomasz Pawłowski
Postprodukcja projekcji: Mariusz Chałubek
Asystentka reżysera: Wiktoria Monika Gołębiewska
OBSADA
Oskar Hamerski - Książę
Jakub Gawlik, Paweł Paprocki, Hubert Paszkiewicz - Chór Lowelasów
Michalina Łabacz - Viola (Cesario)
Monika Dryl - Kapitan; Antonio
Henryk Simon - Sebastian
Bartłomiej Bobrowski - Sir Tobiasz
Joanna Kwiatkowska-Zduń - Maria
Mariusz Benoit - Sir Andrzej
Cezary Kosiński - Błazen
Wiktoria Gorodeckaja - Oliwia
Jerzy Radziwiłowicz - Malvolio
Zespół muzyczny w składzie
-
Agnieszka Rogowiecka / Elżbieta Drozdowska - flet
Adam Misiak / Anna Wróbel - wiolonczela
Wojciech Gumiński / Tomasz Januchta - kontrabas
Jarema Jarosiński / Wojciech Bylica - instrumenty perkusyjne
Tomasz Pawłowski - Fortepian
Wieczór Trzech Króli albo Co chcecie
reż. Piotr Cieplak
KONKURS O ZŁOTEGO YORICKA
Wzywam na pomoc śmiech oraz potęgę śpiewu i muzyki. W zasadzie można mówić o spektaklu, który lokuje się gdzieś między operą buffo, operetką a musicalem. Wystawiamy Wieczór Trzech Króli, żeby bawić się tą współcześnie przeżywaną komplikacją sztuczności i prawdopodobieństwa. Z całym impetem pakujemy się w <
Teatr Narodowy nie zawodzi, oferując nam przyzwoitą, a miejscami mądrą rozrywkę, nie gubiącą sensu klasycznego dzieła. Dziś to dużo. / Piotr Zaremba, "Polska Times"
Wieczór Trzech Króli w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Narodowym w Warszawie przypomina o sile muzyki, jej uzdrawiających właściwościach i zgubie, na jaką naraża się człowiek, gdy sięga po zapętlone melodie. [...] Muzyka przywraca tu postaci do życia, podkręca żart, podpowiada psoty, wpędza w szaleństwo, wciąga w iluzję. W tej burzy emocji tylko uważni bohaterowie nie rozbiją głowy o maszt. / Przemysław Bollin, "Newsweek"
Viola, cudem uratowana ze statku rozbitego u wybrzeży Ilirii, przywdziewa męski strój i zaczyna służbę u księcia Orsino. Księcia dręczy uczucie do pogrążonej w żałobie Oliwii. Ta z kolei spogląda łaskawym okiem na nowego dworzanina o delikatnej urodzie...
Nierozerwalny splot muzyki i miłosnych czy egzystencjalnych perypetii - za sprawą nieustannych przebieranek, zamiany ról i płci nabiera przewrotnego charakteru. Pozwala rzucić nowe światło na oblicza uczuciowej gorączki i na próby odkrywania własnej tożsamości. W rozmaitości tonów, emocji ujawnia się sztuka teatru, a także zaprawiony ironią i melancholią teatr międzyludzki.
Spektakl w finale konkursu o nagrodę Złotego Yoricka
Łukasz Drewniak (selekcjoner), uzasadnienie:
Jest to pierwszy polski Szekspir zrobiony "po angielsku", z lekkością i wdziękiem, nasycony muzyką, czyli miłością, bazujący na vis comica aktorów narodowej sceny, wierzę, że trzeba ufać konwencjom szekspirowskim, a nie grać przeciwko nim w poszukiwaniu czarnego rdzenia komedii. Cieplak zrobił przedstawienie z miłości do teatru i z miłości do ludzi, którzy teatr robią i tych, którzy go oglądają. Sceniczna Illyria to labirynt angielskiego ogrodu a jednocześnie machina teatralna do generowania wybuchów radości: bohaterowie są podminowani ochotą do zakochania, wpadają w miłosny wir a jedynym prawdziwym językiem jaki ma ją do szczerego wyrażenia stanu, w jakim się znajdują, jest śpiew i muzyka. Jeśli muzyka jest miłością, nigdy nie przestawajcie grać - zwraca się książę Orsini do muzyków na scenie w prologu do przedstawienia. Reżyser intensyfikuje żywioł śpiewogry, otwiera Szekspira na muzyczne skojarzenia i cytaty. Teatr śpiewa pochwałę życia, zabawy, flirtu, żartu i przebieranki. Ciemne plamy na scenicznym horyzoncie pojawiają się tylko na chwilę i zaraz zostają przegnane. Piotr Cieplak chce, żeby teatr wygrał ze strachami z prawdziwego życia, żeby był antidotum, żebyśmy w nim wszyscy byli, choć na te trzy godziny - dobrzy.
TWÓRCY
Reżyseria: Piotr Cieplak
Przekład: Stanisław Barańczak
Scenografia, kostiumy, światło, projekcje: Andrzej Witkowski
Muzyka: Jan Duszyński
Kierownictwo muzyczne: Tomasz Pawłowski
Postprodukcja projekcji: Mariusz Chałubek
Asystentka reżysera: Wiktoria Monika Gołębiewska
OBSADA
Oskar Hamerski - Książę
Jakub Gawlik, Paweł Paprocki, Hubert Paszkiewicz - Chór Lowelasów
Michalina Łabacz - Viola (Cesario)
Monika Dryl - Kapitan; Antonio
Henryk Simon - Sebastian
Bartłomiej Bobrowski - Sir Tobiasz
Joanna Kwiatkowska-Zduń - Maria
Mariusz Benoit - Sir Andrzej
Cezary Kosiński - Błazen
Wiktoria Gorodeckaja - Oliwia
Jerzy Radziwiłowicz - Malvolio
Zespół muzyczny w składzie
-
Agnieszka Rogowiecka / Elżbieta Drozdowska - flet
Adam Misiak / Anna Wróbel - wiolonczela
Wojciech Gumiński / Tomasz Januchta - kontrabas
Jarema Jarosiński / Wojciech Bylica - instrumenty perkusyjne
Tomasz Pawłowski - Fortepian
