W twórczości Piotra Szwabe (pseud. vel Pisz) pytania o sztukę: co właściwe nią jest, kiedy staje się uniwersalnym przekazem, gdzie jest zapisem stanu emocjonalnego artysty, a gdzie publicystyką lub performatywnym wygłupem, nabierają szczególnego wymiaru.
Podobne wydarzenia
12 kwietnia - 5 maja 2024
Gdańsk,
Galeria WL4 - Mleczny Piotr
Wstęp wolny
piątek, godz. 19:00
Gdańsk,
Galeria Triada
Wstęp wolny
Z jednej strony Szwabe jest twórcą z międzynarodowym akademickim wykształceniem. Malarzem sztalugowym o rozpoznawalnym stylu, twórcą murali i poetą, który bierze udział w artystycznym obiegu. Animatorem kultury, który na Zaspie, stworzył jedne z najlepszych gdańskich murali spikslowany portret Lecha Wałęsy (200na bloku, w którym mieszkał oraz wyjątkową interpretację Sądu Ostatecznego Hansa Memlinga (2017). Ma swoją notę w Wikipedii a jego wiersze można przeczytać w Internecie.
Z drugiej strony jego obrazy sprawiają wrażenie amatorskich i prymitywnych technicznie, a teksty bywają nieznośnie pretensjonalne. Ta nieliniowość, koegzystencja przebłysków geniuszu i warsztatowych błędów, lub celowych odpuszczeń artysty, to swoista wariacja na temat zasady nieoznaczoności Heisenberga.
U Szwabe nie da się jednocześnie złożyć w całość emocji formy i ładunku komunikacyjnego sztuki. Artysta wpadając w jeden z tych wymiarów, traci drugi. Każdy może też widzieć jego prace na swój sposób to, co dla jednego widza będzie zapisem przejmujących emocji dla kogoś innego będzie czystą informacją lub symbolem.
Tak czy siak wymiary wizualnej twórczości Szwabe, tak jak w fizyce kwantowej, nie komutują się. Z tego samego powodu nie można też określić jakim jest on poetą czy prozaikiem. Jedyny klucz to on sam i jego postawa wobec rzeczywistości. Dlatego od 25 lat niezmiennymi składnikami jego prac są szczerość i nonkonformizm brak ukłonów wobec świata. Sztuki i tego wokół nas. /Przemysław Jędrowski/
Z drugiej strony jego obrazy sprawiają wrażenie amatorskich i prymitywnych technicznie, a teksty bywają nieznośnie pretensjonalne. Ta nieliniowość, koegzystencja przebłysków geniuszu i warsztatowych błędów, lub celowych odpuszczeń artysty, to swoista wariacja na temat zasady nieoznaczoności Heisenberga.
U Szwabe nie da się jednocześnie złożyć w całość emocji formy i ładunku komunikacyjnego sztuki. Artysta wpadając w jeden z tych wymiarów, traci drugi. Każdy może też widzieć jego prace na swój sposób to, co dla jednego widza będzie zapisem przejmujących emocji dla kogoś innego będzie czystą informacją lub symbolem.
Tak czy siak wymiary wizualnej twórczości Szwabe, tak jak w fizyce kwantowej, nie komutują się. Z tego samego powodu nie można też określić jakim jest on poetą czy prozaikiem. Jedyny klucz to on sam i jego postawa wobec rzeczywistości. Dlatego od 25 lat niezmiennymi składnikami jego prac są szczerość i nonkonformizm brak ukłonów wobec świata. Sztuki i tego wokół nas. /Przemysław Jędrowski/
Filmy