Ewelina Damps
Wdowy - wersja II
wykorzystano fragmenty z książek: "Aelard i Heloiza" Pierre'a Abélarda oraz "Papieżyca Joanna" Donny Woolfolk Cross
Nowa wersja spektaklu swoją premierę ma 23 kwietnia 2012 roku.
Wdowieństwo to rozłąka tu na ziemi, ale nie na wieki. Wdowieństwo to samotność. Jeśli ktoś nigdy nie zaznał prawdziwej samotności, odosobnienia, nie jest w stanie pojąć tego uczucia. Samotność, w której bez przyzwolenia boskiego nikt nam nie potrafi pomóc, ani zaszkodzić. Wdowieństwo to oczekiwanie na powtórne połączenie. Wdowieństwo to doświadczenie rozłąki, które przypomina, że nasze ziemskie życie nie będzie trwało wiecznie.
Trzy kobiety, św. Onafrios, papieżyca Joanna i Heloiza, spotykają się w bliżej niedookreślonej czasoprzestrzeni, by opowiedzieć sobie nawzajem historie swojego życia. Każda z nich powraca do czynności, które składały się na ich codzienność, a jednocześnie opowiada o swoich szczególnych relacjach z Bogiem, o miłości do mężczyzn, a może bardziej o pragnieniu wdarcia się do męskiego świata. Ich opowieści są formą intymnej spowiedzi, pewnego rodzaju samooczyszczenia. Upór w dążeniu do realizacji swych planów, chęć posiadania wiedzy zarezerwowanej tylko dla mężczyzn, determinacja w poszukiwaniu prawdziwej, niczym nieskażonej miłości były impulsami kształtującymi poglądy i decyzje tych trzech postaci. Silny sprzeciw wobec zastanego porządku nie może przejść bez echa. Każda zaznała niewymownej, lecz nieuchwytnej i nierzeczywistej miłości i musi liczyć się z pozostałą głuchą pustką wdowiej samotności.
Scenariusz i wykonanie: Ewelina Damps
Reżyseria: Marek Brand i Alicja Mojko
Scenografia i kostiumy: Alicja Mojko, Anna Molga
Muzyka: Tomasz Kobiela
Spektakl zrealizowano przy wsparciu finansowym Samorządu Województwa Pomorskiego
-----
O Artystach:
Ewelina Damps - teatrolog, germanista, animator kultury, organizator programowy festiwalu FETA w latach 2007 i 2008, kierownik klubu Projektornia GAK, wcześniej aktorka Teatru Snów, z którym występowała na festiwalach teatrów ulicznych w Polsce, m.in. na gdańskiej FECIE a także na scenie Klubu Żak w Gdańsku. Autorka artykułów z zakresu historii teatru i dramaturgii niemieckiej. Stypendystka DAAD-Stiftung (2002), Fundacji Flaszerowej-Muskat (2005) oraz Marszałka Województwa Pomorskiego za rok 2010.
Alicja Mojko - animatorka kultury. Podróżuje po przestrzeniach teatralnych, geograficznych, poetyckich a przede wszystkim - duchowych. Teatralne podróże to: Teatr Snów i Teatr Lustra Strona Druga. Podróże poetyckie: tomik Krzyki, Światy odbite - wystawa obrazów i wieczór autorski podczas FIL-u 2006 r. , Haiku - także te, przywożone z kolejnych wypraw, dużo wierszy rozsianych po przeróżnych kartkach i karteczkach, instalacja tybetańska w wystawie Anioł niemożliwy w Dworku Artura. Podróże geograficzno-duchowe: (2003) Indie - Międzynarodowe Seminarium Krija Jogi w Asramie Balighai Delhi, Kalkuta, Puri, Konarak, Chenai, Mamallapuram, Pondicherry, Auroville; (2006) Chiny, Tybet (wspólnie z Joanną Różycką-Różą), Pekin, Lhasa, baza pod Mount Everest i KORA wokół Mount Kailash, (2008) Wietnam, Kambodża Tajlandia (wspólnie z Joanną Różycką - Różą), pobyt w buddyjskim Klasztorze w Da Lat, Angkor i Bangkoku, (2009) Wyspy Kanaryjskie Seminarium Krija Jogi na Teneryfie, Wietnam - wędrówka po buddyjsko-tybetańskich przestrzeniach Indii Bodhgaya, Klasztor w Dolanji i Daramshala.
Wdowy - wersja II
wykorzystano fragmenty z książek: "Aelard i Heloiza" Pierre'a Abélarda oraz "Papieżyca Joanna" Donny Woolfolk Cross
Nowa wersja spektaklu swoją premierę ma 23 kwietnia 2012 roku.
Wdowieństwo to rozłąka tu na ziemi, ale nie na wieki. Wdowieństwo to samotność. Jeśli ktoś nigdy nie zaznał prawdziwej samotności, odosobnienia, nie jest w stanie pojąć tego uczucia. Samotność, w której bez przyzwolenia boskiego nikt nam nie potrafi pomóc, ani zaszkodzić. Wdowieństwo to oczekiwanie na powtórne połączenie. Wdowieństwo to doświadczenie rozłąki, które przypomina, że nasze ziemskie życie nie będzie trwało wiecznie.
Trzy kobiety, św. Onafrios, papieżyca Joanna i Heloiza, spotykają się w bliżej niedookreślonej czasoprzestrzeni, by opowiedzieć sobie nawzajem historie swojego życia. Każda z nich powraca do czynności, które składały się na ich codzienność, a jednocześnie opowiada o swoich szczególnych relacjach z Bogiem, o miłości do mężczyzn, a może bardziej o pragnieniu wdarcia się do męskiego świata. Ich opowieści są formą intymnej spowiedzi, pewnego rodzaju samooczyszczenia. Upór w dążeniu do realizacji swych planów, chęć posiadania wiedzy zarezerwowanej tylko dla mężczyzn, determinacja w poszukiwaniu prawdziwej, niczym nieskażonej miłości były impulsami kształtującymi poglądy i decyzje tych trzech postaci. Silny sprzeciw wobec zastanego porządku nie może przejść bez echa. Każda zaznała niewymownej, lecz nieuchwytnej i nierzeczywistej miłości i musi liczyć się z pozostałą głuchą pustką wdowiej samotności.
Scenariusz i wykonanie: Ewelina Damps
Reżyseria: Marek Brand i Alicja Mojko
Scenografia i kostiumy: Alicja Mojko, Anna Molga
Muzyka: Tomasz Kobiela
Spektakl zrealizowano przy wsparciu finansowym Samorządu Województwa Pomorskiego
-----
O Artystach:
Ewelina Damps - teatrolog, germanista, animator kultury, organizator programowy festiwalu FETA w latach 2007 i 2008, kierownik klubu Projektornia GAK, wcześniej aktorka Teatru Snów, z którym występowała na festiwalach teatrów ulicznych w Polsce, m.in. na gdańskiej FECIE a także na scenie Klubu Żak w Gdańsku. Autorka artykułów z zakresu historii teatru i dramaturgii niemieckiej. Stypendystka DAAD-Stiftung (2002), Fundacji Flaszerowej-Muskat (2005) oraz Marszałka Województwa Pomorskiego za rok 2010.
Alicja Mojko - animatorka kultury. Podróżuje po przestrzeniach teatralnych, geograficznych, poetyckich a przede wszystkim - duchowych. Teatralne podróże to: Teatr Snów i Teatr Lustra Strona Druga. Podróże poetyckie: tomik Krzyki, Światy odbite - wystawa obrazów i wieczór autorski podczas FIL-u 2006 r. , Haiku - także te, przywożone z kolejnych wypraw, dużo wierszy rozsianych po przeróżnych kartkach i karteczkach, instalacja tybetańska w wystawie Anioł niemożliwy w Dworku Artura. Podróże geograficzno-duchowe: (2003) Indie - Międzynarodowe Seminarium Krija Jogi w Asramie Balighai Delhi, Kalkuta, Puri, Konarak, Chenai, Mamallapuram, Pondicherry, Auroville; (2006) Chiny, Tybet (wspólnie z Joanną Różycką-Różą), Pekin, Lhasa, baza pod Mount Everest i KORA wokół Mount Kailash, (2008) Wietnam, Kambodża Tajlandia (wspólnie z Joanną Różycką - Różą), pobyt w buddyjskim Klasztorze w Da Lat, Angkor i Bangkoku, (2009) Wyspy Kanaryjskie Seminarium Krija Jogi na Teneryfie, Wietnam - wędrówka po buddyjsko-tybetańskich przestrzeniach Indii Bodhgaya, Klasztor w Dolanji i Daramshala.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
