Very
Teatr Porywacze Ciał w Poznaniu
Premiera: 1, 2 lipca 2006
Autorski monodram Macieja Adamczyka
Teatr Porywacze Ciał należy według zgodnego głosu krytyki i środowiska teatralnego do jednej z najważniejszych niezależnych grup teatralnych w Polsce. Powstał w 1992 roku, wymyślony i założony przez Katarzynę Pawłowską i Macieja Adamczyka. W swoich autorskich spektaklach twórcy mierzą się z mitami pop kultury, kpią z nich, przedrzeźniają je, a jednocześnie pokazują jak dalece są przez nie ukształtowani. Z dużą swobodą poruszają się we współczesnej przestrzeni kulturowej, cytują, komentują, przetwarzają obrazy i wątki zaczerpnięte z innych dziedzin sztuki. Zespół od początku działalności podjął próbę czytania nowej rzeczywistości, a jego sposób funkcjonowania jest rezultatem świadomej decyzji o programowo indywidualnym, nie powtarzającym znanych wzorów charakterze twórczości. Teatr wykorzystuje możliwości poetyki teatru alternatywnego, nie podkreśla jednak swojego alternatywnego rodowodu. Tworzą go zawodowi aktorzy, którzy wybrali pracę w teatrze nieinstytucjonalnym. Sami tworzą scenariusze, robią scenografię, reżyserują, grają na scenie. Teatr Porywacze Ciał zrywa z dziedzictwem neoawangardy: z mitem kontestatorstwa, z utopią naprawy świata, z przebrzmiałą estetyką.
Tworzy własny język teatralny, własny styl w oparciu o estetykę postmodernistyczną. Artyści świadomie posługują się w swoich spektaklach strategią parodii i pastiszu, wykorzystują znaki i symbole kultury współczesnej, zestawiają teksty literackie z wulgaryzmami, arcydzieła z kiczem, cytaty kultury literackiej z cytatami kultury popularnej. To współcześni manieryści, którym nieobca jest postawa ironistów, prowokatorów, ekscentryków. Nie bez przyczyny znakiem rozpoznawczym Porywaczy Ciał jest fotografia kobiety z monstrualnie wielkim biustem (aktorka Chesty Morgan), postaci z filmu "Casanova" Federico Felliniego. Styl Felliniego, także współczesnego manierysty, jest bliski praktyce Porywaczy: łamanie tabu i estetycznych przyzwyczajeń, niewybredny humor, surrealizm, seksualność, walka cech płciowych - kobiecości i męskości, ukazana w epizodycznych scenkach, w których rządzą zmienne nastroje. Każde przedstawienie jest wynikiem nowej sytuacji, inspiracji, pomysłów. W spektaklach twórcy testują różne formy i konwencje teatralne, wykorzystują stylistykę wodewilu, kabaretu, happeningu i sztuki performance, balansują między bezpośredniością psychodramy a dystansem metafory. Spektakle Porywaczy Ciał są wypowiedziami autonomicznymi, totalnymi.
Scenariusz: Maciej Adamczyk
Reżyseria: Kasia Pawłowska i Maciej Adamczyk
Media o spektaklu "Very":
"Spektakl jest formą przesłuchania. Rekwizyty to dowody rzeczowe. Akcja staje się wizją lokalną. Dla widzów wyznaczono umowne miejsce "za lustrem weneckim", czyniąc ich z jednej strony podglądaczami, z drugiej zaś tymi, którzy niejako prowadzą śledztwo i być może mają bohatera aresztować, postawić przed sądem, zwolnić za kaucją albo puścić wolno. Kim jest bohater? To buńczuczny chłopak, zgarnięty z ulicy podczas uprawiania joggingu. Czarny dres, opaska na włosach. Trafiwszy przed nasze oblicza wierzga, staje okoniem, buntuje się, wścieka, bluzga i bezczelnie domaga się przesłuchania. Aż do momentu, kiedy w szafce znajduje teczkę, a w niej odkryje coś, co sprawi, że sytuacja zmieni się diametralnie.", Ewa Obrębowska-Piasecka
Gazeta Wyborcza Poznań 6 lipca 2006
"Monodram Macieja Adamczyka, (autora tekstu i reżysera spektaklu) ociera się o ekshibicjonizm, jest agresywny i może wzbudzać zażenowanie. Zdarzenia sceniczne, ułożone jak przesłuchanie potrząsają widzem. Nie jest to bowiem przedstawienie, które pozwala się wygodnie oglądać zza umownego weneckiego lustra, tak aby zachować dystans. Żywiołowe aktorstwo oraz budowanie atmosfery strachu, burzonej bezlitosnym humorem i groteską tworzą spektakl - dynamit, który dosłownie wybucha na naszych oczach. Próbuje nas rozbawić, potem obrazić, a potem wyrzuca z siebie wszystko to, czego słuchać ani pokazywać nie lubimy.", Anna Nowak, XV Alternatywne Spotkania Teatralne Klamra 2007 w Toruniu
Teatr Porywacze Ciał w Poznaniu
Premiera: 1, 2 lipca 2006
Autorski monodram Macieja Adamczyka
Teatr Porywacze Ciał należy według zgodnego głosu krytyki i środowiska teatralnego do jednej z najważniejszych niezależnych grup teatralnych w Polsce. Powstał w 1992 roku, wymyślony i założony przez Katarzynę Pawłowską i Macieja Adamczyka. W swoich autorskich spektaklach twórcy mierzą się z mitami pop kultury, kpią z nich, przedrzeźniają je, a jednocześnie pokazują jak dalece są przez nie ukształtowani. Z dużą swobodą poruszają się we współczesnej przestrzeni kulturowej, cytują, komentują, przetwarzają obrazy i wątki zaczerpnięte z innych dziedzin sztuki. Zespół od początku działalności podjął próbę czytania nowej rzeczywistości, a jego sposób funkcjonowania jest rezultatem świadomej decyzji o programowo indywidualnym, nie powtarzającym znanych wzorów charakterze twórczości. Teatr wykorzystuje możliwości poetyki teatru alternatywnego, nie podkreśla jednak swojego alternatywnego rodowodu. Tworzą go zawodowi aktorzy, którzy wybrali pracę w teatrze nieinstytucjonalnym. Sami tworzą scenariusze, robią scenografię, reżyserują, grają na scenie. Teatr Porywacze Ciał zrywa z dziedzictwem neoawangardy: z mitem kontestatorstwa, z utopią naprawy świata, z przebrzmiałą estetyką.
Tworzy własny język teatralny, własny styl w oparciu o estetykę postmodernistyczną. Artyści świadomie posługują się w swoich spektaklach strategią parodii i pastiszu, wykorzystują znaki i symbole kultury współczesnej, zestawiają teksty literackie z wulgaryzmami, arcydzieła z kiczem, cytaty kultury literackiej z cytatami kultury popularnej. To współcześni manieryści, którym nieobca jest postawa ironistów, prowokatorów, ekscentryków. Nie bez przyczyny znakiem rozpoznawczym Porywaczy Ciał jest fotografia kobiety z monstrualnie wielkim biustem (aktorka Chesty Morgan), postaci z filmu "Casanova" Federico Felliniego. Styl Felliniego, także współczesnego manierysty, jest bliski praktyce Porywaczy: łamanie tabu i estetycznych przyzwyczajeń, niewybredny humor, surrealizm, seksualność, walka cech płciowych - kobiecości i męskości, ukazana w epizodycznych scenkach, w których rządzą zmienne nastroje. Każde przedstawienie jest wynikiem nowej sytuacji, inspiracji, pomysłów. W spektaklach twórcy testują różne formy i konwencje teatralne, wykorzystują stylistykę wodewilu, kabaretu, happeningu i sztuki performance, balansują między bezpośredniością psychodramy a dystansem metafory. Spektakle Porywaczy Ciał są wypowiedziami autonomicznymi, totalnymi.
Scenariusz: Maciej Adamczyk
Reżyseria: Kasia Pawłowska i Maciej Adamczyk
Media o spektaklu "Very":
"Spektakl jest formą przesłuchania. Rekwizyty to dowody rzeczowe. Akcja staje się wizją lokalną. Dla widzów wyznaczono umowne miejsce "za lustrem weneckim", czyniąc ich z jednej strony podglądaczami, z drugiej zaś tymi, którzy niejako prowadzą śledztwo i być może mają bohatera aresztować, postawić przed sądem, zwolnić za kaucją albo puścić wolno. Kim jest bohater? To buńczuczny chłopak, zgarnięty z ulicy podczas uprawiania joggingu. Czarny dres, opaska na włosach. Trafiwszy przed nasze oblicza wierzga, staje okoniem, buntuje się, wścieka, bluzga i bezczelnie domaga się przesłuchania. Aż do momentu, kiedy w szafce znajduje teczkę, a w niej odkryje coś, co sprawi, że sytuacja zmieni się diametralnie.", Ewa Obrębowska-Piasecka
Gazeta Wyborcza Poznań 6 lipca 2006
"Monodram Macieja Adamczyka, (autora tekstu i reżysera spektaklu) ociera się o ekshibicjonizm, jest agresywny i może wzbudzać zażenowanie. Zdarzenia sceniczne, ułożone jak przesłuchanie potrząsają widzem. Nie jest to bowiem przedstawienie, które pozwala się wygodnie oglądać zza umownego weneckiego lustra, tak aby zachować dystans. Żywiołowe aktorstwo oraz budowanie atmosfery strachu, burzonej bezlitosnym humorem i groteską tworzą spektakl - dynamit, który dosłownie wybucha na naszych oczach. Próbuje nas rozbawić, potem obrazić, a potem wyrzuca z siebie wszystko to, czego słuchać ani pokazywać nie lubimy.", Anna Nowak, XV Alternatywne Spotkania Teatralne Klamra 2007 w Toruniu
