"Okolice portretu" to dowód na to, że da się w Trójmieście zorganizować dobrą wystawę. A jednocześnie bolesny prztyczek w nos dla tych, którzy nie wierzą w talent absolwentów lokalnej ASP.
Przyznaję: na taką właśnie wystawę od dawna czekałam. Bez zadęcia i sztucznych treści na siłę dopinanych do wątpliwej jakości dzieła, za to z genialnymi pomysłami i świetnym warsztatem. Siedmiu młodych, bardzo zdolnych twórców, różne style, różne spojrzenia na sztukę i w efekcie mnóstwo doskonałych obrazów.
Najwięcej prac prezentuje
Ewa Juszkiewicz. Mimo młodego wieku, jej styl jest bardzo rozpoznawalny - zdeformowane postacie, złowieszcze twarze, często przesłonięte maskami przywodzącymi na myśl bohatera filmu "Piątek Trzynastego" szokują, ale i przyciągają wzrok, nie pozwalając o sobie łatwo zapomnieć. Jeden z najlepszych obrazów autorki, zatytułowany "Klasa", to wariacja na temat zdjęć ze szkolnych lat, inspirowana popularnym portalem społecznościowym. Zamiast klasycznej fotografii z sympatycznymi, uśmiechniętymi buziami dzieci, Juszkiewicz serwuje nam gorzką namiastkę tego, kim mogą stać się w przyszłości - ich powykrzywiane w złośliwych grymasach twarze to sugestywne ostrzeżenie przed ciemną stroną ludzkiej natury.
W równie mrocznym klimacie, choć zupełnie innym stylu, utrzymane są obrazy duetu
Wojciech Koniuszek -
Jerzy Lisak. Pełne barokowego przepychu, mogłyby być idealnym malarskim odpowiednikiem poezji Sępa Szarzyńskiego. Mamy tu do czynienia z takim samym zamiłowaniem do bogatej, wyrafinowanej formy, która skrywa refleksję na temat marności doczesnego świata. I mimo że to portrety, nie zobaczymy na nich twarzy - zamiast nich z obrazów zioną czarne dziury, kontrastujące, a zarazem w wyjątkowy sposób dopełniające bogactwo nagromadzonych symbolicznych przedmiotów.
Jednym z najmocniejszych akcentów wystawy są dwie prace
Marka Wrzesińskiego. Prosty pomysł - przeniesienie na płótno czarno-białych, pamiątkowych zdjęć - zaowocował bardzo efektownymi
pracami. Taki zabieg mógł się udać jedynie artyście o naprawdę doskonałym warsztacie. Po pierwszym rzucie oka widz jest przekonany, że ma przed sobą powiększoną do monumentalnych rozmiarów fotografię. Kiedy jednak okazuje się, że to klasyczny olej na płótnie, nie sposób nie docenić umiejętności artysty. Idealnie "podrobił" on stare zdjęcia, nie pomijając takich detali jak widoczne na ich powierzchni ślady palców czy drobne uszkodzenia. To prace hipnotyzujące, które chce się oglądać jeszcze i jeszcze raz, i to chyba im właśnie podczas wernisażu przyglądałam się najdłużej.
Na koniec trzy ciekawostki: cykl obrazów autorstwa
Anny Waligórskiej, przedstawiających powykrzywiane w przeróżnych, często bardzo zabawnych grymasach twarze; delikatne, nasycone wyrafinowaną erotyką kobiece portrety
Tomka Kucharskiego oraz prowokacyjny "Powerpainters"
Marcina Zawickiego. Ten ostatni obraz to jawna kpina z konsumpcyjnego stylu życia i skłonności do przetwarzania wszelkich wartości w rozpoznawalną markę, przystosowaną do robienia dużych pieniędzy. Zawicki wykorzystuje wizerunki trzech mistrzów: Durera, Van Gogha i Rembrandta (wyposażonych, jak głosi napis nad obrazem, w "mega gadżety" - w przypadku Van Gogha jest to odcięte ucho) do stworzenia trójwymiarowej pracy, przypominającej opakowanie dziecięcej zabawki. To ciekawie zadane pytanie o to, gdzie kończy się sztuka, a zaczyna biznes, a zarazem idealna pointa wystawy młodych artystów. Oby ich dalsze dokonania były tak imponujące, a na farby i pędzle z pewnością funduszy im nie zabraknie. Czego sobie, artystom i Państwu życzę.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
