Tuż przed sylwestrem w karnawałowy klimat piosenkami sprzed blisko stu lat wprowadził publiczność amatorski zespół Tomasza Podsiadłego, znany dotąd pod nazwą Scena 138. Przeszło godzinny spektakl przekonuje, że grupa ta rzeczywiście w pełni zasługuje na miano teatru. "Rewia. Lata 20., lata 30." Bałtyckiego Teatru Różnorodności zaskakuje profesjonalnym wykonaniem i ciekawą choreografią.
W programie siedemnastu piosenek, które wykonuje na scenie trzynastoosobowy zespół Bałtyckiego Teatru Różnorodności (szesnaście śpiewanych i jeden utwór tańczony), znajdują się takie, które kojarzy niemal każdy, takie, które pewnie większości słuchaczy starszego pokolenia wydadzą się znajome (choć młodszym już niekoniecznie) oraz utwory zupełnie zapomniane.
Przeczytaj także: Tomasz Podsiadły: czas podnieść naszą działalność do rangi teatruDo pierwszych należy choćby "Ja się boję sama spać", "Sex appeal" czy "Ta ostatnia niedziela". Do tych ostatnich zaliczyć można "Jestem zawsze rad" Henryka Roztworowskiego z muzyką Norberta Glanzberga, "Jak za dawnych lat" Jerzego Jurandota z muzyką Henryka Warsa z filmu "Manewry miłosne" albo "Pani Mania gra na mandolinie" Mariana Hemara z muzyką Hansa Maya z rewii "Będzie gorąco, czyli dwie możliwości".
Reżyser spektaklu
Tomasz Podsiadły zadbał o to, aby nie był to program recitalowy, ale też
nie poprowadził "Rewii..." w stronę klasycznego show. Motyw przewodni - lata międzywojenne, czyli rozkwit kabaretu i repertuaru wodewilowego - potraktowano nie tylko jako kierunek poszukiwań muzycznych, ale też jako punkt wyjścia do zbudowania nastroju przedwojennego klubu z dancingiem, który zaaranżowała w Konsulacie Kultury autorka scenografii
Agnieszka Szewczyk. Na scenie umieszczono stoliki oraz estradę ze sceną i kurtyną. Dowcipnym dodatkiem początkowych numerów jest sofa w kształcie wanny, w której siedzi
Agata Braun, śpiewająca jeden z najlepiej wykonanych utworów całego wieczoru "Ja się boję sama spać".
Zobacz kiedy grana "Rewia. Lata 20., lata 30."
Tak jak kilka koleżanek, Braun jest ubrana w efektowny i bardzo, bardzo krótki sceniczny kostium z czarną peruką i fascynatorem z piórkami na głowie. Pozostali bohaterowie wieczoru również ubrani są adekwatnie do epoki przez
Karolinę Bryl, jedną z występujących przed publicznością, w nieco dłuższej sukience. Te i kilka innych kobiecych kostiumów i wszystkie męskie stanowić mogą przegląd mody międzywojnia, bo inspiracja tamtymi czasami jest bardzo widoczna w każdym z nich.
Sukces "Rewii. Lat 20., lat 30." nie byłby możliwy, gdyby nie choreografia, w której
Tomasz Podsiadły zaproponował powrót do jazzu, charlestona, swingu z domieszkami innych ówczesnych stylów, z którymi cała trzynastka wykonawców (w różnym wieku i ze zróżnicowanymi możliwościami fizycznymi) bardzo pewnie sobie radzi. Dynamika, żywiołowość, a także typowo wodewilowy dowcip, czego przykładem był utwór "Oh, l'amour" z filmu "Bolek i Lolek", w wykonaniu
Heleny Sutton i
Karola Rody (ze wsparciem pozostałych panów) to największy atut spektaklu.
Tomasz Podsiadły zadbał o to, by większość utworów wykonana w stylu piosenki aktorskiej zaskakiwała rozwiązaniami scenicznymi. W pamięci pozostaje przezabawne "Ja się boję utyć" w wykonaniu
Joanny Sętkowskiej i
Anny Górnej (oraz niezapomniana "sukienka" pierwszej z nich) czy słynny "Sex appeal" - najodważniejszy pomysł reżysera, by piosenkę tę, wspólnie z paniami wykonał (bardzo dobrze, zresztą) przechodzący w jej trakcie metamorfozę
Szymon Kowalski. Dowcipny charakter ma także bardzo udana "Kuracja odchudzająca" ze zgrabną choreografią drugiego planu (dobre wykonanie Heleny Sutton i całego zespołu żeńskiego). Kompletnie inscenizacyjnie nieudana jest jedynie wulgarna interpretacja kołysanki "Dlaczego nie chcesz spać" z udziałem Anny Górnej i trójki panów.
Momenty taneczne i utwory zbiorowe (m.in. wykonywane na otwarcie wieczoru "Na cześć młodości" z filmu "Sportowiec mimo woli" oraz śpiewana z publicznością na zakończenie nastrojowa "Ta ostatnia niedziela") urozmaicono utworami spokojniejszymi, jak nastrojowe "Jak za tamtych lat" z wokalem Joanny Sętkowskiej. Całość uzupełniono krótkimi wstawkami filmowymi, podczas których publiczność ogląda muzyczne fragmenty filmów z epoki (m.in. "Dobranoc, oczka zmruż" z filmu "Włóczęgi" z 1939 roku) i może przeczytać zawsze zabawne ogłoszenia drobne i anonse towarzyskie sprzed niemal wieku (np. "pan poza miłą panią w celu wydania książki").
Dlatego też "Rewia. Lata 20., lata 30." ani przez moment nie nuży, a umiejętności wokalne i taneczne zespołu Bałtyckiego Teatru Różnorodności budzą podziw. Zespół Tomasza Podsiadłego udowodnił, że nazwanie tej grupy amatorskiej pasjonatów teatrem jest w pełni uprawnione, bo poziom "Rewii..." w niczym nie odbiega od profesjonalnych produkcji w wykonaniu dyplomowanych aktorów.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
