Teatr Snów
Ulro
z inspiracji "Ziemią Urlo" Czesława Miłosza
"człowiek jest organizatorem przestrzeni zarówno wewnętrznej, zewnętrznej, i to właśnie nazywamy wyobraźnią", Czesław Miłosz, "Ziemia Ulro"
"Ulro" jest terminem, a raczej symbolem pożyczonym od Wiliama Blake'a oznaczającym smutną krainę, krainę duchowych cierpień, jakie znosi i musi znosić człowiek okaleczony.
Czesław Miłosz w eseju "Ziemia Ulro" tropi pewien brak, lub tęsknotę, wyrażaną również przez kilku bliskich mu poetów i myślicieli. "A wszyscy oni widzieli inne niebo i inną ziemię." Do tego braku już się przyzwyczailiśmy i prawie go nie odczuwamy.
Rzecz wydarzy się w mieście przyszłości. Prawie doskonałym. Do szczęśliwej, jak się wydaje, społeczności, przybędzie ktoś z innego świata, innego czasu. Przybysz uzmysłowi mieszkańcom tego miejsca brak tego, co najważniejsze: sacrum. A jedynie ono nadaje sens. I uruchomi dla nich zegar życia. Spotka tam kobietę, która wyłamuje się z reguł i dzięki temu pozostali mają szansę utworzyć inny ład i harmonię. Najgroźniejszym niebezpieczeństwem dla nas jest pokusa snu i zapomnienia. W przyszłym świecie będzie o to jeszcze łatwiej.
Scenariusz, scenografia i reżyseria: Zdzisław Górski
Kostiumy: Alicja Gruca
Muzyka: collage
Teatr Snów
Zdzisław Górski rozpoczął swoją teatralną drogę w 1974 roku, kiedy to powstała Otwarta Grupa Teatralna. Później był Teatr Krąg i Teatr Z. Teatr Snów pojawił się przy pracy nad przedstawieniem "Album Snów", które powstało po warsztatach pantomimy, które zorganizowaliśmy jesienią 1983 roku w Domu Kultury na Suchaninie w Gdańsku. Teatr gra na ulicach i w przestrzeniach zamkniętych. Na jego język teatralny składają się ruch, obraz, plastyka, rytm, muzyka.
Jego twórca ogromną wagę przykłada do starannie skomponowanych obrazów, ruchu wewnątrz tych obrazów i wreszcie do ich montażu. Żeby tworzyły poezję właściwą tylko teatrowi. Ważny jest sposób zagospodarowywania przestrzeni. Relacje między aktorami, elementami scenograficznymi a widownią, linie ruchu. W montażu rytmy, akordy, echa.
Lubi opowiadać historie. Są one związane z tym co przeżywamy, co obserwujmy w życiu.
Teatr ukształtowało spotkanie z twórczością Bruno Schulza.
Ulro
z inspiracji "Ziemią Urlo" Czesława Miłosza
"człowiek jest organizatorem przestrzeni zarówno wewnętrznej, zewnętrznej, i to właśnie nazywamy wyobraźnią", Czesław Miłosz, "Ziemia Ulro"
"Ulro" jest terminem, a raczej symbolem pożyczonym od Wiliama Blake'a oznaczającym smutną krainę, krainę duchowych cierpień, jakie znosi i musi znosić człowiek okaleczony.
Czesław Miłosz w eseju "Ziemia Ulro" tropi pewien brak, lub tęsknotę, wyrażaną również przez kilku bliskich mu poetów i myślicieli. "A wszyscy oni widzieli inne niebo i inną ziemię." Do tego braku już się przyzwyczailiśmy i prawie go nie odczuwamy.
Rzecz wydarzy się w mieście przyszłości. Prawie doskonałym. Do szczęśliwej, jak się wydaje, społeczności, przybędzie ktoś z innego świata, innego czasu. Przybysz uzmysłowi mieszkańcom tego miejsca brak tego, co najważniejsze: sacrum. A jedynie ono nadaje sens. I uruchomi dla nich zegar życia. Spotka tam kobietę, która wyłamuje się z reguł i dzięki temu pozostali mają szansę utworzyć inny ład i harmonię. Najgroźniejszym niebezpieczeństwem dla nas jest pokusa snu i zapomnienia. W przyszłym świecie będzie o to jeszcze łatwiej.
Scenariusz, scenografia i reżyseria: Zdzisław Górski
Kostiumy: Alicja Gruca
Muzyka: collage
Teatr Snów
Zdzisław Górski rozpoczął swoją teatralną drogę w 1974 roku, kiedy to powstała Otwarta Grupa Teatralna. Później był Teatr Krąg i Teatr Z. Teatr Snów pojawił się przy pracy nad przedstawieniem "Album Snów", które powstało po warsztatach pantomimy, które zorganizowaliśmy jesienią 1983 roku w Domu Kultury na Suchaninie w Gdańsku. Teatr gra na ulicach i w przestrzeniach zamkniętych. Na jego język teatralny składają się ruch, obraz, plastyka, rytm, muzyka.
Jego twórca ogromną wagę przykłada do starannie skomponowanych obrazów, ruchu wewnątrz tych obrazów i wreszcie do ich montażu. Żeby tworzyły poezję właściwą tylko teatrowi. Ważny jest sposób zagospodarowywania przestrzeni. Relacje między aktorami, elementami scenograficznymi a widownią, linie ruchu. W montażu rytmy, akordy, echa.
Lubi opowiadać historie. Są one związane z tym co przeżywamy, co obserwujmy w życiu.
Teatr ukształtowało spotkanie z twórczością Bruno Schulza.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
