Szalona makabreska o życiu pozagrobowym, osadzona w realiach głębokiego PRL-u, to kolejna produkcja Piotra Kosewskiego oparta na twórczości duetu: Jeremi Przybora - Jerzy Wasowski. "Gołoledź" Teatru na Plaży jest zabawnym spektaklem muzycznym, zawierającym wszystko to, czym spektakle Kosewskiego bawiły już wcześniej.
Tym razem
poznajemy państwa Zapskich, mieszkających w opuszczonych ruinach nieopodal niebezpiecznego zakrętu. Główną rozrywką dość statecznej egzystencji Edwarda i Ireny jest obserwowanie wypadków, gdy na drodze pojawia się tytułowa gołoledź. Skąd takie osobliwe zajęcie? Bo trudno o lepsze, gdy od kilkudziesięciu lat jest się pozostawionym na ziemi duchem, o którego nikt "z góry" nawet się nie upomni. Tę monotonię przerywa od czasu do czasu córka Edwarda i Ireny, Iza, która ma nieco więcej rozrywek od rodziców. Iza nie stroni od świeżej krwi i być zaspokoić swoje wampiryczne żądze, potrafi się materializować. Wszystko się zmienia, gdy jedną z niedoszłych ofiar zakrętu okazuje się Waldemar Szwajcarski, który na skutek wypadku dostrzega rodzinę Zapskich i zakochuje się w ich córce.
Szalony muzykał pióra Jeremiego Przybory i z muzyką Jerzego Wasowskiego jest piątą produkcją
Piotra Kosewskiego, powstałą na bazie twórczości tego duetu.
Kosewski tym razem sięga po bardziej kameralną formę, wraz z nim na scenie występuje zaledwie piątka aktorów, wszystkich ich widzowie mogą kojarzyć z poprzednich sopockich przedstawień Kosewskiego.
Katarzyna Stochalska przygotowała efektowną scenografię opartą na zasnuwających scenę Teatru na Plaży tiulowych zasłonach, imitujących mgłę i stanowiących tło dla projekcji autorstwa
Adriana Krawczyka, z których najciekawsza - morskie fale, towarzyszy artystom na początku spektaklu (szkoda, że ten ciekawy zabieg wykorzystywany jest tak rzadko).
Spektakl ma, podobnie jak poprzednie produkcje Piotra Kosewskiego, formę udramatyzowanego programu piosenek aktorskich z silnie satyrycznym, kabaretowym zacięciem. Wątek miłosny (znoszący podział na życie i śmierć i stawiający Waldemara przed dylematem czy dla ukochanej Izy poświęcić swoje życie) połączono z groteskowo pokazanymi realiami PRL-u. Nieoczekiwanie w drugim akcie na scenie pojawiają się wójt zwany Ekscelencją i jego sekretarz Kurzypielec, rozprawiający o tym, jak by tu ożywić gminę (piosenka "Taka gmina"). Tragicznie zmarły inseminator krów Waldemar Szwajcarski
idealnie nadaje się na bohatera - w oficjalnej wersji rzekomo poległego podczas swojej pracy dla dobra ojczyzny. Jego kult pozwoli podupadającej gminie złapać drugi oddech (zaś rodzinie Zapskich z honorami trafić wreszcie do nieba). Gdy Ekscelencja i Kurzypielec dowiadują się, że Szwajcarski jednak żyje, sprawa się komplikuje.
W tym zwariowanym spektaklu najlepiej wypada bardzo dobrze dysponowana wokalnie
Paulina Wojtowicz jako Iza - obiekt westchnień Waldemara (
Paweł Pochyluk). Wojtowicz z Pochylukiem mają bardzo udany duet w utworze "Połączymy nasze stycznie, maje, wrześnie", gdzie spierają się o to, czy lepiej się uduchowić czy ucieleśnić. Jednak
każdy z występujących ma swój moment muzyczny - Paweł Pochyluk udanie wykonuje poświęcone ukochanej "Czy była tu i znikła", zaś Paulina Wojtowicz dobrze wypadająca w każdym śpiewanym utworze, przejmująco zamyka wersję spektaklu bez happy endu piosenką "Tęsknię".
Bardzo efektowny song wykonuje też
Dawid Pelowski jako lojalny do przesady Kurzypielec, gloryfikujący przełożonego w "Ech, szef, szef i ja!", zaś jego szef - Ekscelencja grany przez
Kamila Ziębę, to postać najbardziej kabaretowa.
Karolina Arczewska czyli duch Ireny Zapskiej, z nostalgią wspomina "Seanse spirytystyczne". Z kolei Piotr Kosewski w roli jej męża Edwarda udanie rozpamiętuje swoje kulinarne zdolności - "Po kompocie". Piosenki w aranżacjach
Tomasza Chyły zachowują wiele z oryginału, choć wypadałoby jeszcze popracować nad ich nagłośnieniem.
Piotr Kosewski po raz pierwszy przygotował w Teatrze na Plaży pełnowymiarowy, dwugodzinny spektakl z przerwą. Wcześniejsze jego sopockie produkcje były dużo krótsze i bazowały na dynamice następujących po sobie scen, zmieniających się jak w kalejdoskopie. Tutaj tempo jest znacznie wolniejsze, nie wszystkie sceny wypadają przekonująco (jednak chybiona jest praktycznie tylko jedna - mechaniczne opisywanie duchom współczesnego świata przez Waldemara, z głosem z offu). Największym atutem spektaklu są oczywiście doskonałe teksty Przybory (choćby dialog Izy i Waldemara "ilekroć - każdokroć") i przyjemna dla ucha, żywa muzyka Wasowskiego (przygotowana przez
Ariela Ludwiczaka) oraz wokale całej szóstki wykonawców.
Oparta na prostym, inspirowanym Kabaretem Starszych Panów aktorstwie, "
Gołoledź" zachowuje lekkość poprzednich spektakli Kosewskiego i niepowtarzalny urok dowcipu wspomnianej dwójki artystów. To teatr rzetelny, bez ambicji roszczenia sobie prawa do wielkiej sztuki, konsekwentnie skupiony na dowcipie Przybory. A na deser każdy widz wybrać może sobie zakończenie - szczęśliwe lub bez happy endu - to idealne podsumowanie humoru Jeremiego Przybory.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
