Gdański Festiwal Tańca jest okazją, by spojrzeć na taniec z nieco innej perspektywy niż ta, którą zapewniają nam na co dzień trójmiejscy tancerze. Łączenie muzyki i tańca, na czym oparto tegoroczny program GFT, niejednokrotnie dało ciekawe efekty, choć większy niż zazwyczaj związek z muzyką dotyczył ledwie kilku przedstawień. Poziom festiwalowych prezentacji nie zawsze stał jednak na zadowalającym poziomie.
2014-06-20 03:35
Bardzo ciekawa impreza. Najlepszy kąsek organizatorzy pozostawili na dzień ostatni gdy na scenie pojawił się NeonDance. "Intencja" (a może zamiar) - spektakl taneczny zapierający dech w piersiach oparty na kanwie dialogu mężczyzny i kobiety, całość w oprawie scenografii (podwieszone z sufitu, licznie i gęsto rury, nieco kojarzyły się z lasem, ciężkimi pniami drzew a może raczej kijami bejsbolowymi) i doskonale komponującej się muzyki. Niewiele gorzej wypadł jakże inny tanecznie a jednak podobny w ujęciu występ Edivaldo Ernesto w parze z Judith Sánchez Ruíz. Na pewno też pozostawił doskonałe wrażenie niezwykle pomysłowy choreograficznie i scenograficznie japoński Czarny Łąbędź - tak miniaturowy w swojej formie niczym drzewko bonsai - trwał bowiem niespełna 15 minut. Do udanych pokazów zaliczył bym też "Cargo" - impresję taneczną z Konga.
Z polskich realizacji: Larysa Grabińska pokazała "Drzewo" - to chyba kontynuacja jej poprzedniego "Głodu". W sumie ładna dziewczyna i ładna realizacja, okraszona też ujęciami prezentowanymi na ekranie, jednak nie za bardzo rozumiem co mają znaczyć te jej mlasko-siorby na scenie i dlaczego akompaniujący jej zespół swoim strojem przypominał egzotycznych artystów z bandów popowych lat 70-tych - takich jak np. Bony M (??).
Wysoką formę artystyczną potwierdził również Leon (Dziemaszkiewicz) prezentując "AD." W pierszych scenach widzimy artystę boksującego worek bokserski i "namaszczającego" się pobielałą cieczą. Potem ujęcie filmowe na ekranie gdzie performer porusza się po lesie na czworakach niczym jakiś "niższy" od człowieka naczelny przemierzający obrzeże lasu tropikalnego w pobliżu sawanny. Tam napotyka pakunek, który roztwiera żębami (jak pies albo mężczyzna plądrujący kobiece genitalia) i wydobywa z niego kraciasty garnitur. Wówczas już na dwóch nogach wędruje dalej, zbiera bukiet kwiatów (niczym jakichś kwiatów lotosu). I w tym momencie jest powrót do akcji scenicznej - rozpocznie się właściwy rytuał przejścia. Zebrane kwiaty teraz rozłożone zostaną w krąg, pojawi się mnisi śpiew i mglisty dym/czad - Leon kierowany kolorowymi światłami podsufitowymi będzie przebiegał niczym szczur przez labirynt. Przy tym biegnący wydaje się być cały czas w fazie laminalnej (zawsze połowa jego ciała oświetlona jest innym światłem). Rytuał kończy się i kończy się spektakl? Czy bohater doznał przemiany idąc tak pokazaną drogą i czy pierwszse sceny (boksowanie i "namaszczanie" ciała czymś podobnym do kosmetyków ) to droga alternatywna, komplementarna czy może zdyskryminowana. Czy jednak autor nie popełnił błedu w swym założeniu kontrastując "prymitywną" fizyczność z kulturą. Wszak jednego nie można oddzielić od drugiego a kultura może człowieka przemienić równie dobrze jak i zniewolić i "wykrzywić".
Ciekawie i zaskakujący okazał się drugi z "performerskich" spektakli przygotowany przez Aurorę Lubos, która na scenie wystąpiła w formie rozmnożonej (ze swoją małą córką). Posługując się prostymi środkami skontastrowano tu obrazy pracy dzieci (może także metaforycznie) z krajów trzeciego świata z obrazami balujących ludzi z krajów bogatych (baloniki - te początkowo wszak w rękach samych widzów, ognie sztuczne na ekranie, taniec performerki przyodzianej w złocistą sukienkę, rozpylany przez artystkę zapach wanilii). W scenach początkowych widz słyszy i widzi głosy dzieci, na ekranie skalista ściana skrobana metalowym przedmiotem przez dziecko, piasek wysypany na scenę i uderzenia bicza mówią same za siebie. To ciekawy głos w dyskusji nad porządkiem społecznym współczesnego zglobalizowanego świata. Wszak mamy niejako postkolonializm a dyskurs antropologii choć wnika w zjawiska globalne ucieka od mieszania się w politykę. Może jednak racje ma Antonio Negri, który w "Imperium" postuluje istnienie globalnego systemu podporządkowania, kontroli i zniewolenia.
Na pewno warte uwagi było też zaprezentowane na otwarcie przedstawienie "zrabowali mi składaka", które miało sportretować w pozytywny, rozrywkowy sposób wolne życie ludzi bezdomnych. Choreograficznie pomysłowe i dość oryginalne. Na koniec artyści nieco akrobatycznie układają wysoką piramidę z kartonów (chyba długo to ćwiczyli ;). Tym niemniej nie sądze by życie bedomnych wałęsających się po śmietnikach, wygrzebujących kartony itp. było takie beztroskie i sielankowe jak ujęli to artyści. Można się na scenie zabawić w bezdomnego i jest zabawnie ale inaczej to niestety wygląda to faktycznie na ulicy.
Tu się lista dobrych słów zaczyna konczyć. Pewnym urozmaiceniem i wzbogaceniem były na pewno spektakle o charakterze impowizatorskim: Ernesto Edivaldo w duecie z Hauschką, Soul Project. Osobiśnie jednak nie poważam sobie improwizatorów. Wiara, że w ten sposób można wyprodukować jakieś wielkie dzieło jest moim zdaniem naiwna. Dlatego też zupełnie nie zrozumiałe są moim zdaniem zachwyty nad przydługimi konwulsjami zaprezentowanymi w tych odsłonach (szczególnie te uniesienia nad tym co pokazał Ernesto Edivaldo). Masakryczny okazał się też spektakl New (dis)order Ramony Nagabczyńskiej. Przekombinowane i chaotyczne momentami układy można by jakoś przeboleć a całość potraktować jako farsę taneczną podszytą pewną filozofią na temat tańca. Nie wiem jednak po co autorzy zadają widzom ból fizyczny muzyką o głośności powyżej progu bólu. Jeśli ktoś chce sobie nadwyrężyć błony bębenkowe w uszach, tak by je potem leczyć przez dwa tygodnie, to może to zrobić w wielu innych miejscach - nie musi chyba przychodzi na spektakl. Gneralnie masakra - ktoś to ponoć jeszcze nagrodził - to chyba dowód tylko na to, że w gremiach jurorskich zasiada coraz więcej naćpańców. Do przegranych zaliczyłbym też retroseksualne przedstawienie "Chorzy na miłość" (Teatr w Twojej Głowie). O ile teneczne układy może by i jakoś uszły to całość ujęta w operomydlany klimat "M jak mdłość" budzi spory opór. Nie wiem czy taki był zamysł autorów (sceny jak z filmu niemego - na ekranie wyświetlane dosadnie, łapatologicznie teksty, które mają komentować i tłumaczyć to co dzieje się na scenie). Do tego nijak nie wbogacająca całości scenografia w postaci "nawiedzanego" przez tańcerzy punktu stolikowego z różnymi "artykułami spożywczymi".
W sumie jednak można powiedzieć, że Gdański Festiwal Tańca to impreza dużego kalibru artystycznego, o charakterze międzynarodowym, realizowana w miłym okresie długich i ciepłych dni czerwcowych. Na widowni sporo osób, które raczej widuje się częściej na scenach tanecznych. W tym roku sporo też widzów w wieku dojrzalszym, starszym. Nie wiem co się stało z młodzieżą w tym roku, która zwykle tańcem w różnych formach żywo się interesuje (?) Bynajmniej nie jest to jednak festiwal tylko jakiejś ezoterycznej grupy fanatyków tańca. Faktycznie prezentowana tu sztuka leży gdzieś na pograniczu kultury symbolicznej i kultury fizycznej (a z tą drugą wśród artystów powiedzmy sobie szczerze bywa mówiac oględnie bardzo różnie). Jednak to powiązanie obu form kultury jest istotnym walorem imprezy, stanowi też o jej wyjątkowości. Nie wiem skąd oczekiwania, że to ma być jakiś reprezentatywny przegląd tańca współczesnego czy festiwal teatralnego off-u (?). To drugie oczekiwanie to już zupełna bzdura. Generalnie dało się odczuć (szczególnie na początku festiwalu) odejście od tego co było pokazywane choćby przed rokiem - tak więc sporo tańca (w klasycznym rozumieniu) a mniej "ruchu scenicznego" czy happenningów, mniej układów zbiorowych a znacznie więcej "solówek".
Tak więc na pewno sztuka tu prezentowana mogła by zainteresować wiele osób. Może i dobrze, że festiwal przebiega w kameralnej formie i "niedzielne" masy tu nie docierają. Jednak wiele pustych miejsc jakie pozostały na widowni mogło by się pewnie zapełnić gdyby nie nieporadność i głęboki debilizm osób odpowiedzialnych za nazwijmy to "relacje z odbiorcami" (co by nie nadużywać słowa marketing). Nie wiem na przykład po co organizatorzy blokowali sprzedaż blietów na Kartę do Kultury aż do 30 maja albo po co komu banery reklamowe w Galerii Bałtyckiej - być może to z uwagi na koneksje sponsorskie - jednak szukanie tam koneserów sztuki tanecznej to głęboka bezmyślność. Być może po prostu trzeba wymienić dyrekcje w tym przybytku kultury, skoro nie panuje nad tym co się dzieje. Szkoda by dobrą imprezę zaniedbaniami psuł ktoś totalnie nieporadny w tym co robi.
2014-06-16 20:05
Tak to festiwal dla swojego towarzystwa, miernosc nad miernosciami. Bez zmian.
2014-06-16 12:49
2014-06-16 11:31
Impreza środowiskowa, dla przyjaciół organizatorów. Szkoda, że nie interesuje ich festiwal dla ludzi i robią imprezkę dla siebie... :(
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
Filmy
W którym roku odbył się pierwszy pokaz "Pierścienia Nibelunga" w Gdańsku?
